ตอน602ไม่มีหวังที่จะเดินออกไป

ตอนที่ 602 ไม่มีหวังที่จะเดินออกไป

เป็นครั้งแรกที่ธีมนต์เห็นท่าทางดุดันน่ากลัวแบบนี้ของพ่อ เขาแสยะยิ้ม อยากร้องไห้ออกมาแต่ก็กลั้นเอาไว้ ตาแดง จมูก แดงเสียงสั่น”พ่อครับ แม่เป็นอะไรครับ”

เด็กน้อยครั้งนี้คงจะตกใจกลัวมากจริงๆ เขาคงกลัวว่าจะ เกิดอะไรขึ้นกับนัชชา

เตชิตค่อยหลับตาลง กุมมือเล็กๆของเด็กน้อยไว้ ตัวเขา โกรธจนแทบจะระเบิดออกมาแล้วแต่กลัวว่าลูกจะยิ่งตกใจกลัว จึงพยายามระงับอารมณ์ไว้ “ไม่มีอะไรลูก แม่ไม่เป็นอะไรมาก อีกเดี๋ยวคุณอาหมอก็จะมารักษาแม่ เดี๋ยวแม่ก็จะตื่นขึ้นมานะ ครับ”

ธีมนต์ผงกศีรษะรับรู้ น้ำตาที่เอ่ออยู่ภายในดวงตาใกล้จะ ร่วงหล่นออกมา “ตอนที่เกิดเรื่อง แม่ไม่ให้ผมลงมา บอกให้ผม รออยู่ในรถ ผมก็รออยู่บนรถ แต่ผมเห็นแม่ถูกรถลากไปเป็น เพราะผมปกป้องแม่ไม่ได้”

พูดไปพูดมา หัวใจดวงน้อยๆที่แสนจะบอบบางนั้นก็อด กลั้นต่อความหวาดกลัวที่เห็นภาพนั้นไม่ได้ จึงปล่อยโฮออกมา

เตชิตดึงร่างเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอด สงสารจับใจ “พ่อ ไม่โทษลูก หนูเชื่อฟังคำพูดของแม่ถูกแล้วที่ไม่ลงจากรถ ลูกทําได้ดีมากแล้ว”

ธีมนต์ได้แต่โทษตัวเอง ศีรษะซุกอยู่ในอ้อมกอดนั้น มือ เล็กๆคอยปาด ตาบนใบหน้า แต่ว่าผมปกป้องแม่ไม่ได้

เตชิตฟังที่เด็กน้อยพูดก็รู้สึกไม่สบายใจ จึงถอยออกมา เว้นระยะห่างเล็กน้อย มือทั้งสองประคองใบหน้าของเด็กน้อย ไว้ “ธมนต์ มองพ่อนะลูก ลูกทำดีที่สุดแล้ว เรื่องนี้ไม่มีใครโทษ ลูก คนที่ทำผิดจะต้องได้รับโทษ ลูกไม่ต้องเสียใจนะ”

มองเห็นแม่ถูกลากไปกับพื้นต่อหน้าต่อตาแบบนั้น ต่อให้ จิตใจเข้มแข็งขนาดไหน ก็คงรับไม่ไหวอยู่ดี เตชิตจึงได้แต่ ปลอบเขา พร้อมกับเรียกคนขับรถมา เขาตั้งใจให้ยืมนต์ไปอยู่ กับเมทนีและณัชชนม์ก่อน

ในสถานการณ์แบบนี้ หากให้ลูกอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ ก็มี แต่จะทำให้เขารู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น

ไม่นานคนขับรถก็ขับรถเข้ามาจอดที่ใต้ตึก เตชิตเดินมา ส่งลูกขึ้นรถด้วยตนเอง ก่อนที่จะขึ้นรถเขาเห็นสายตาหวาดกลัว ของลูก เขาจึงรู้โดยทันทีว่าธีมนต์ยังมีอาการหวาดผวารถจาก เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

แต่ไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ ตอนนี้นัชชาก็ยังไม่ฟื้น เขาจำต้อง เฝ้าหล่อนอยู่ที่นี่ จึงทำได้แค่กับธีมนต์ว่า “ธีมนต์คนเก่ง เดี๋ยวลุงคนขับรถจะพาหนูกลับไปส่งก่อนนะครับ อีกเดี๋ยวลูกก็ จะได้เจอคุณตาคุณยายนะครับ”

ธีมนต์สูดหายใจ เป็นเด็กดีเชื่อฟังจนน่าสงสาร ” เข้าใจครับ พ่อรีบไปดูแม่เถอะครับ”

เขายังเป็นเด็กน่ารักเชื่อฟังเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เตชิตรู้สึก ไม่ดี เขาจูบที่หน้าผากเด็กน้อยครั้งแล้วครั้งเล่า เขายืนมองดูรถ ค่อยๆลับสายตาไป จากนั้นจึงหมุนตัวเดินกลับ

กลับมาที่ห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ข้างๆเตียงคนไข้มีคุณหมอที่

สวมเสื้อกราวสีขาวยืนอยู่7-8คน 1 ในนั้นที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าก

คือผู้อำนวยการโรงพยาบาลปัณรสนั่นเอง เมื่อเห็นเขาเดินมา ผู้อำนวยการรีบยื่นมือทักทายเขา ทันที”คุณเตชิตมาแล้วหรือครับ

เตชินยื่นมือไปจับแล้วเขย่าเบาๆ สายตาจับจ้องอยู่ร่าง เล็กๆบนเตียง”ภรรยาผมเป็นอย่างไรบ้างครับ”

ทั้งสองยังไม่ได้แต่งงานกัน แต่เขาก็ออกปากเรียกหล่อน ว่าภรรยา ผู้อำนวยการโรงพยาบาลยกมือเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก รู้สึกได้ถึงความกดดันอันมหาศาล “ก่อนที่คุณจะมาผมได้ให้ แพทย์ผู้เชี่ยวชาญเข้ามาดูแลแล้ว ตอนนี้แผลไม่มีเลือดออก แล้ว ผลการตรวจก็ออกมาแล้ว ผลการตรวจพบว่ามีการบาด เจ็บที่ศรีษะเล็กน้อย กระดูกอ่อนฟกช้ำหลายแห่ง รวมไปถึง อาการบาดเจ็บที่บริเวณเอ็นหัวไหล่ซ้ายถึงข้อศอก

โดยรวมถือว่าอาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ว่าค่อนข้าง อ่อนล้า ถ้าจะให้ดีแนะนะว่าควรจะพักรักษาและสังเกตอาการ

อยู่ที่โรงพยาบาลอีกสักสองสามวันครับ” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลปกติยุ่งจนหาตัวแทบไม่เจอ แต่เวลานี้กลับมายืนรายงานอาการคนไข้อย่างนอบน้อมมี มารยาท บรรดาหัวหน้าแผนกที่ยืนกันอยู่ด้านหลังต่างสบตากัน ไปมา ไม่มีใครกล้าพูดอะไร พวกเขาคงกำลังสงสัยว่าผู้ชายคน นี้คือใครกันแน่

เตชิตฟังอาการบาดเย็บเจ็บต่างๆ ที่คุณหมอรายงาน เหมือนความเจ็บปวดต่างๆนั้นอยู่บนร่างกายของเขาเสียเอง สูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่อยากให้คนอื่นต้องเดือดร้อน ริมฝีปาก บางค่อยๆขยับ”ไม่ต้องหรอกครับ อีกสักครู่คนของโรง พยาบาลประจําตระกูลของปรัณก็จะมารับแล้ว”

ผู้อำนวยการทราบดีว่าเขาคงไม่พักรักษาตัวที่นี่แน่นอน เมื่อได้ยินแบบนี้ก็ทำให้โล่งใจ จึงให้หมอสองคนพร้อม พยาบาลอีกสองคนคอยดูแลคนไข้ไว้ ตนเองปลีกตัวไปต้อนรับ คนของโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณที่จะมารับคนไข้

ภาพที่เขากำลังวุ่นวายทำโน่นทำนี่ด้วยตัวเอง คนที่ไม่รู้คง ติดว่าเตชิตเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาล

ช่วงที่กำลังรออยู่นั้นเอง เตชิตนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง มองดูใบหน้าขาวซีดของหล่อน ใจยังคงเต้นแรงไม่หยุด

นึกถึงตอนที่เขารับโทรศัพท์จากโรงพยาบาล เขานั่งชะงัก ไปทั้งตัว อุบัติเหตุคำคำนี้สะท้อนก้องอยู่ในหู ในหัวเหมือนมี เสียง “เพล้ง” รอยแยกแตกออก ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น

เดิมทีนั้นเขารอนัชชาไปรับธีมนต์กลับมาทานข้าวที่บ้าน ตามองเวลาที่ใกล้เข้ามา นั่งรออย่างสบายใจ ในห้องรับแขกไม่เพียงแค่รอเก้อ ยังได้รับรู้ถึงข่าวร้ายอีกด้วย

ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ได้นึกถึงเรื่องอื่นใดอีก พอได้ สติสิ่งแรกที่เขาทําคือ หยิบกุญแจรถขึ้นมา ขับรถฝ่าไฟแดง อย่างบ้าระห่ำไปที่โรงพยาบาลทันที

ยังไม่รู้ว่าหล่อนอยู่ในสภาพแบบไหน บาดเจ็บสาหัสหรือ ไม่ เขาพยายามรักษาสติช่วงสุดท้ายเอาไว้เพื่อโทรหาปรัณ หลังจากนั้นเขาก็เหมือนกับท่อนไม้รีบวิ่งรถต่อไป

พอมาคิดๆดูแล้ว การที่เขาขับรถอย่างบ้าระห่ำแบบนั้น

แล้วไม่เกิดอุบัติเหตุก็ถือว่าเขาโชคดีมากๆ

ยังดีที่หล่อนไม่เป็นอะไรมาก ยังดีที่ธีมนต์ปลอดภัย

ขณะที่ร่างของเตชิตกำลังหนาวสั่นด้วยความหลังจาก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้น โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของ เขาก็ดังขึ้น เขาหยิบออกมาดูเป็นชนยโทรมา

หลังจากเกิดเรื่องเขาก็รีบติดต่อชนัยทันที ให้เขาไปตาม ล่าหาสองคนนั้นมาให้เร็วที่สุด

พวกเขาเป็นชาวบ้านตาดำๆธรรมดาเท่านั้น จะหาตัวพวก เขานั้นง่ายมาก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงชนัยก็ส่งข่าวมาแล้ว

“พี่เตชิต เจอคนแล้ว พวกเขาซ่อนตัวอยู่ในลานจอดรถชั้น ใต้ดินในอำเภอเล็กๆ ตอนนี้ถูกจับมาไว้ที่ทำงานผมแล้ว” ชนัย ที่กำลังนั่งบนเก้าอี้ประธานกรรมการของมูตี้คลับเฮ้าส์ ในมือ ถือไฟแช็ครุ่นลิมิเต็ดของแบรนด์ชื่อดัง มองไปยังสองคนที่ถูกบอดี้การ์ดของเขาควบคุมให้นั่งอยู่ที่พื้น” ชายหนึ่ง หญิงหนึ่ง ตกใจกลัวจนจะราดกางเกงอยู่แล้ว พี่ตัดสินใจเองว่าจะ จัดการยังไง”

สองคนที่ถูกจับมานั้น ได้ยินเขาพูดประโยคสุดท้าย ทำเอาขนลุกขนพองไปทั้งตัว จัดการยังไง คำนี้ฟังดูเหมือน พวกเขาจะถูกกำจัดทิ้ง

ทั้งสองมองหน้ากัน กลัวจนขึ้นสมอง ฝ่ายหญิงสาวกลัว จนควบคุมตัวเองไม่อยู่ กรีดร้องออกมา “แก แกจะทำอะไรพวก เรา บ้านเมืองมีขอมีแป แกจับพวกเรามา พวกแกทำผิด กฎหมาย ยังจะคิดทำอะไรอีก

ชนัยที่กำลังรอคำตอบของเตชิตอยู่ๆก็มีเสียงแหลมบาดหู ดังแทรกขึ้น ทำให้เขาทนไม่ไหว ตะคอกออกมา “เฮ้ย” หน้าตา บ่งบอกถึงความไม่พอใจมองไปยังต้นเสียง ชายหนุ่มร่างสูง ใหญ่กำยำที่อยู่ด้านหลังหญิงสาวก้มหน้า “หนวกหู หาอะไรมา ยัดปากนังผู้หญิงปากดีนี่สิ

“ครับ ท่านประธาน” ชายร่างสูงรีบหยิบผ้าสีดำออกจาก กระเป๋า ไม่รู้ว่าใช้ทำอะไร เขาม้วนมันเป็นก้อนแล้วยัดเข้าไปใน ปากหญิงสาว

“อือ อือ อือ” หญิงสาวสายศีรษะไปมาไม่ยอมให้ความ ร่วมมือ แต่ก็มิอาจสู้แรงของอีกฝ่ายได้ สุดท้ายหล่อนก็ถูกอุด ปาก เสียงร้องที่ไม่ค่อยชัดก็ยังคงดังออกมา