ตอน601ถูกทําร้ายอย่างหนัก

ตอนที่601 ถูกทําร้ายอย่างหนัก

ท่าทางแบบนั้น บุคลิกแบบนั้น หยิ่งยโสแบบนั้น คนที่ไม่รู้ ก็ต้องคิดว่าคนที่ขับรถไม่เคารพกฎจราจรก็คือหล่อน

ถ้าเป็นผู้หญิงทั่วไปขับรถ เห็นสองคนนี้ขับก็คงไม่มีใคร กล้าสู้ คงจะหวาดกลัวกันหมด แต่ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อต้องตก อยู่ในสถานการณ์แบบนี้นัชชากลับไม่รู้สึกกลัวหรือกังวลเลย แม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกว่าตัวเองมีแผนพร้อมที่สู้กับ ฝ่ายตรงข้าม

ต่าเหรอ

อยากด่านักไม่ใช่เหรอ เอาให้เต็มที่เลย รอให้ใบสั่งมา ก่อนเถอะพวกแกจะรู้สึก

นัชชาไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เปิดโหมดถ่ายวิดีโอ แล้วถ่ายไปที่ใบหน้าของชายคนนั้น

“ตอนนี้ฉันจะบันทึกเอาไว้ทุกคำที่คุณด่าฉัน รอให้ตำรวจ จราจรจัดการเรื่องนี้ก่อน แล้วฉันจะให้ทนายฟ้องคุณ”

อีกฝ่ายคาดไม่ถึงที่ตัวเอง เอะโวยวายให้หล่อนกลัวและ ตกใจ แต่หล่อนกลับไม่มีท่าทีกลัวพวกเขาแม้แต่น้อย มองดู ท่าทีของหล่อนตอนนี้ทำให้พวกเขาถึงกับอึ้งไปทีเดียว
มีความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวพวกเขา ผู้หญิงคนนี้เป็นใครมาจากไหน

ท่าทางที่ไม่เกรงกลัวของหล่อนซึ่งแตกต่างจากคน ธรรมดาทั่วไปนั้นนั้นทำให้เขาสองคนรู้สึกกระวนกระวายเล็ก น้อย ไม่ว่าในใจหล่อนจะคิดอย่างไร แต่ท่าทางของหล่อนกลับ ไม่มีความอ่อนแอให้เห็นเลย

เมื่อเห็นหญิงสาวกำลังถ่ายภาพตนอยู่นั้น เขาก็รีบยกมือ ขึ้นตะโกนใส่กล้องโทรศัพท์ของหล่อนว่า “ผมจะบอกให้นะว่า คุณกำลังละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของผม คุณไม่มีสิทธิ์มาถ่าย ผม”

สำหรับคนประเภทนี้ หล่อนไม่อยากจะเสียเวลาโต้เถียง ด้วย หลังจากบันทึกภาพที่คนพวกนั้นด่าว่าหล่อนอย่างหยาบ คายไร้มารยาทแล้ว หล่อนก็โทรแจ้งตำรวจ

ในสายหล่อนแจ้งเรื่องราวและจุดเกิดเหตุอย่างละเอียด ชัดเจน ตำรวจเองก็รับแจ้งพร้อมบอกว่าจะรีบมาทันที

“คุณจะเลือกด่าฉันต่อไปก็ได้นะ แต่เดี๋ยวตำรวจก็คงจะ แล้วละ”

หลังจากได้ยินประโยคนี้ ทั้งสองมองหน้ากัน เหมือนจะรีบ เปลี่ยนแผนในใจ ผู้หญิงที่มีท่าทางเหมือนหุ่นยนต์หันมาพูดกับ หล่อน “ทำบ้าอะไรหะ เรียกตำรวจจราจรเหรอ พวกเราคงไม่มี เวลาจะมาคุยเรื่องนี้กับเธอ ที่รักไปเถอะ อย่ามาเสียเวลากับยัย นี่เลย”
ทั้งสองพูดพลางเดินไปที่รถพลาง นัชชาขมวดคิ้วความ จริงแล้วหากพวกเขาสองคนจะไปหล่อนก็ไม่จำเป็นต้องเดือด ร้อน เพราะโทษที่พวกเขาต้องรับอาจจะเพิ่มมากขึ้นจากการหนี ไปของพวกเขาแต่ว่า

หล่อนมองไปรอบๆ มันช่างบังเอิญจริงๆ ที่ตำแหน่งที่พวก เขาอยู่นี้มันเป็นจุดบอดของกล้องวงจรปิดในลานจอดรถ และ ไม่มีกล้องตัวอื่นๆที่จะบันทึกภาพในมุมนี้ได้

ถ้าอย่างนั้นไม่เท่ากับว่าหล่อนไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิด พวกเขาหรอกหรือ

ถึงแม้จะทิ้งร้องรอยของรถยนต์ไว้บนพื้นก็ตาม แต่ถึงเวลา ก็ต้องผ่านการตรวจสอบมากมาย มีแต่จะทำให้วุ่นวายยุ่งเหยิง มากขึ้น หากสามารถจัดการให้เรียบร้อยตั้งแต่จุดเกิดเหตุจะ เป็นวิธีที่ดีที่สุด

นัชชามองทั้งสองกำลังเดินหนีไป หล่อนจึงรีบไปขวางไว้ ด้านหน้า ขณะที่หญิงสาวขึ้นไปนั่งเตรียมที่จะปิดประตูรถนั้นเอง นัชชาก็คว้าที่จับประตูไว้แน่น

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของคนที่ป่า เถื่อนไร้เหตุผล แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจังว่า “ลงจาก รถ”

อีกฝ่ายเองก็คงคิดไม่ถึงเช่นกันว่าหล่อนจะตามมา ทั้งคู่ ตกใจมาก ปฏิกิริยาแรกที่เห็นก็คือหญิงสาวออกแรงดึงประตู มากขึ้น” คุณยังไม่จบใช่มั้ย ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ ปล่อย
ร่างกายนัชชาเพิ่งจะฟื้นฟูกลับมาปกติได้ไม่นาน เรี่ยวแรง ที่มีจึงไม่อาจต่อกรกับอีกฝ่ายได้ หญิงสาวออกแรงดึงประตู เข้าไป ทำให้หล่อนถูกดึงจนเซถลาไม่เป็นท่า

และในขณะนั้นเอง คุณลุงที่จอดรถข้างทางแอบดู เหตุการณ์อยู่ทนดูต่อไปไม่ไหว จึงจอดรถแล้วรีบเดินตรงมา คุณขับรถย้อนศรแล้วยังมาชนรถเค้าอีก อะไรควรทำก็ต้องทำ ท่าทีแบบนี้มันคืออะไร

นัชชาหันกลับไปมองตามเสียง อยากจะขอบคุณอีกฝ่าย แต่จังหวะนั้นเองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถก็เหยียบคันเร่งรถพุ่ง ทะยานออกไป

รถเหมือนม้าป่าที่ถูกผูกเอาไว้แล้วเชือกหลุดวิ่งทะยาน ออกไปอย่างบ้าคลั่ง นัชชายังไม่ทันได้ตั้งตัว มือก็จับอยู่ที่ประตู แน่นไม่ปล่อย กว่าหล่อนจะรู้ตัวอีกที อยากจะปล่อยมือก็สายไป เสียแล้ว

ร่างของหล่อนถูกกระชากออกไปข้างหน้า ถึงแม้ว่าหล่อน จะพยายามก้าวกระโดดให้ทัน แต่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับ ความเร็วของรถที่พุ่งออกไปอย่างบ้าระห่ำได้

หล่อนถูกลากไปกับพื้น กว่าหล่อนจะปล่อยมือออกก็ถูก ลากไปกว่าสิบเมตรแล้ว ร่างกายครูดไปกับพื้นยางมะตอย เพราะแรงต้านค่อนข้างมากทำให้ร่างหล่อนกลิ้งไถลออกไปอี หลายเมตรถึงหยุดลง

ไม่รู้ว่าความเจ็บปวดออกมาจากส่วนไหนแผ่นหลังเชิงกราน แขน ต้นขา หล่อนรู้สึกเหมือนว่าร่างกายใกล้จะแหลก สลายไปเสียแล้ว

ตอนที่ร่างหล่อนกระแทกลงกับพื้น หน้าผากถูกกระแทก อย่างแรง จนชาไปพักหนึ่งก่อนที่ ความเจ็บปวดจะค่อยขยาย ใหญ่ขึ้นอีกหลายเท่าทวีคูณ ประหนึ่งมีคนใช้ค้อนตอกไปที่ สมองของหล่อนก็ไม่ปาน

ตอนที่ร่างของหล่อนหยุดกลิ้งไถลไปกับพื้นนั้น หล่อนไม่ ได้ยินเสียงใดๆอีกแล้ว หล่อนเหมือนเห็นภาพที่ไม่เคยเห็นมา ก่อน ป่าในเมือง บ้านไม้หลังเก่า แสงสว่างวาบตอนที่เพิ่งเกิด เหตุระเบิดนั้น

“แม่ครับ แม่”

“แม่ครับ แม่ตื่นสิครับ แม่อย่ามานอนตรงนี้ เรากลับบ้าน กันเถอะครับ”

“ฮือ ฮือ ใครก็ได้ช่วยแม่ผมหน่อยครับ คุณอาช่วยแม่ผม หน่อยเถอะครับ”

เสียงร้องไห้แสนน่าสงสารของเด็กน้อยดังมาเข้าหูของ หล่อน นัชชาพยายามจะลืมตาขึ้นมาดูว่าเด็กน้อยคนนั้นรูปร่าง หน้าตาเป็นแบบไหน แต่หล่อนกลับทำไม่ได้ น้ำอุ่นๆไหลออก มาจากดวงตายังไม่ทันได้รับรู้หรือรู้สึกอะไร ความมืดก็เข้า มาปกคลุมอย่างรวดเร็ว

เวลา17.20 ที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลปัณรส
เป็นพื้นที่ที่ชุลมุนวุ่นวายที่สุดในโรงพยาบาล มีคน พลุกพล่านที่สุด ในความพลุกพล่านวุ่นวายนั้นเต็มไปด้วยเสียง ร้องระงมด้วยความเศร้าเสียใจทุกรูปแบบ รวมทั้งเสียงเอะอะ โวยวายต่างๆ

แต่เสียงเอะอะโวยวายนั้นก็ถูกทำลายลงเมื่อ อยู่ๆก็มีชาย หนุ่มสวมคาร์ดิแกนสีกาแฟเข้ม สวมรองเท้าผ้าสีดำผลักประตู โผล่พรวดพราดเข้ามา

เตชิตคว้าตัวพยาบาลที่เดินผ่านมาพอดี

สีหน้าเย็นชาเหมือนจะกินคนได้ทั้งคน “เตียงที่อยู่ตรง ไหน”

พยาบาลยืนตัวสั่นด้วยความกลัว เธอทำงานมาสามปี เจอ คนไข้มาแล้วทุกรูปแบบ แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่รู้สึกกลัวเท่าครั้งนี้ เธอชี้นิ้วไปทางหัวมุมนั้น ก่อนตะกุกตะกักตอบเขาว่า “ทาง ทาง นั้น”

ยังไม่ทันสิ้นเสียงตอบของพยาบาล เตชิตก็รีบสาวเท้าไป ยังทางที่พยาบาลบอกทันที จังหวะที่เขาเดินรวดเร็วเหมือนกับ ลมที่พัด เขากลัวว่าหากช้าไปแม้เพียงก้าวเดียวเขาอาจจะ พลาดสิ่งใดไป

เตียงคนไข้เตียงที่55ถูกล้อมด้วยม่านสีขาว ยังไม่ทันจะได้ ถามอย่างมีมารยาทเขาก็รีบเปิดมันออกเสียแล้ว “พริบ”เสียง ผ้าม่านถูกรูดเปิดออก เผยให้เห็นภาพหญิงสาวที่นอนอยู่บน เตียง และเด็กที่นั่งอยู่ข้างเตียง
ธีมนต์มีท่าทีตกใจเล็กน้อย แต่พอเห็นคนที่มาชัดเจนว่า คือใคร เขาก็ลุกขึ้นยืนร้องไห้น้ำตาไหลโผเข้ากอดอีกฝ่าย “พอ…”

เตชินกอดร่างเล็กๆที่ยังคงสั่นเทา ก้มลงจูบที่ศีรษะของลูก “คนเก่ง พ่อมาแล้ว พ่ออยู่นี่ไม่ต้องกลัวนะลูก”

หลังจากปลอบจนลูกเริ่มสงบลงบ้างแล้ว เขาก็มองไปยัง ร่างหญิงสาวที่ยังไม่ค่อยได้สตินักบนเตียง ใบหน้าเล็กๆ ที่เพิ่ง จะมีสีหน้าสดใสกลับมาแข็งแรงเป็นปกติได้ไม่นาน ตอนนี้ก็ กลับมาซีดขาวไร้เรี่ยวแรงเหมือนเดิมอีก

บนศีรษะของหล่อนถูกผ้าพันแผลพันไว้อย่างหนาแน่น แต่ ก็สามารถมองเห็นรอยแผลแดงๆ ที่อยู่ด้านใน ทั้งโหนกแก้ม มุมปาก และอีกหลายแห่งที่มีคราบเลือดและรอยฟกช้ำ แม้แต่ เสื้อผ้าก็ยังขาดหลุดรุ่ย สภาพของหล่อนน่าสงสารจนทำให้เขา ทนดูแทบไม่ได้

เตชิตกำหมัดทั้งสองข้างแน่น เลือดในกายค่อยๆถูกปลุก ให้ตื่นตัวสูบฉีดแต่ก็แค่ชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น เขาจะต้องทำให้ สองคนที่มีตาหามีแววไม่นั้นสาปสูญไปจากเมือง