ตอน597หาผู้หญิงมาช่วยใช้เงิน

ตอนที่ 597 หาผู้หญิงมาช่วยใช้เงิน

เตชิตเดินออกมาไม่นาน นัชชาก็เดินตามออกมาติดๆ บน โต๊ะถ้วยและตะเกียบก็จัดวางไว้เรียบร้อยแล้ว ฝีมือในการทำ อาหารของป้ารินนั้นไม่ต้องพูดมากเลยขนาดคนที่เรื่องมาก อย่างเตชิตยังถูกใจไม่ต้องไปถามคนอื่นเลย

เป็นไปดังคาด จริยากินไปพูดไปเต แกเชิญป้านมาทำ กับข้าวได้ถือว่าดีจริงๆ ฝีมือการทำอหารยังดีกว่าฉันอีก”

เตชิตพยักหน้าเวลาทานข้าวเขามักไม่พูด

บรรยากาศค่อนข้างเก้อเขินหน่อย บนโต๊ะมีเพียงแค่เสียง

ตะเกียบเวลาโดนกับถ้วยเท่านั้น ถึงแม้ว่านัชชาพยายามที่จะ สร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลายลงแต่ความจำทั้งหมดมันว่าง เปล่าเลยไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา

ด้านเตชิตเรื่องขอทุนเขาคิดหาวิธีออกทำให้กินอย่างมี

ความสุข

นัชชาซดน้ำซุปรสชาติความอร่อยมันอยู่ในปากยังไม่ได้ สัมผัสรสชาติอะไรมากนักกับเห็นถ้วยแล้ว หล่อนอยากจะตักอีก ถ้วยแต่ปัญหามีอยู่ว่าจริยาอยู่ที่นี่ด้วยเลยไม่กล้าที่จะเอื้อมไป
ปกติป่าหินเห็นแบบนี้แล้วจะตักเพิ่มให้ น่าเสียดายที่วันนี้ ป้ารินเข้าไปจัดการเก็บของอยู่ในห้องครัว

ช่วงที่หล่อนกำลังคิดว่าจะกินดีหรือไม่กินดี สายตาหล่อน พบมือมาอยู่ตรงหน้า วินาทีเดียวถ้วยเซรามิคที่อยู่ตรงหน้า หล่อนก็หายไป

นัชชามองตามถึงได้เห็นกำลังก้มลงตักน้ำซุปให้แล้วยัง พยายามเอาน้ำมันที่อยู่ข้างบนน้ำซุปออกให้เพื่อให้มีแต่ซุปที่ ใสๆแล้วตักให้เธออย่างใส่ใจ

นัชชามองไปทางอย่างตกตะลึง เขารู้ได้ไงว่าหล่อนอยาก

กินซุป…

การกระทำทั้งหมดมันอยู่ในสายตาของจริยา หล่อนมา โดยตลอดนิสัยของเตชิตตั้งแต่เล็กนั้นเงียบขรึมมาก บ่อยครั้ง นักที่ไม่ค่อยแสดงออกถึงความรู้สึกของตนเอง หล่อนก็เคยชิน กับพฤติกรรมแบบนี้

แต่ว่าวันนี้เห็นสิ่งที่เขาทำให้นัชชาเป็นครั้งแรกในใจของ จริยาไม่ได้มีรสชาติใดๆ

หล่อนเคยชินกับการมองพฤติกรรมของลูกชายที่เย็นชา แต่เขากับทำให้เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งขนาดหล่อนเองยังไม่เคยทำ ไรให้เลย ในใจหล่อนมีรสชาติของความเจ็บปวดอยู่นิดๆ

จริยาไม่กล้าที่จะแสดงออกมาอย่างชัดเจนมากได้แต่ อย่างไม่จริงใจ “ฉันยังไม่เคยเห็นเตชิตดูแลคนอื่นแบบนี้เลยนช ชาเธอนี่โชคดีจริงๆ”
ประโยคนี้หากเป็นอื่นพูดฟังแล้วก็ไม่ได้มีอะไร แต่ ประโยคนี้ที่แม่ที่ให้เขาเกิดพูดขึ้นมาเอง มันมีความหมายอื่น แอบแฝงอยู่

ถึงแม้ว่าความทรงใจของนัชชาหายไปแต่ว่าหล่อนไม่ได้ โง่แค่คิดแบบเดียวก็รู้ว่าทำไมจริยาถึงพูดออกมาแบบนี้

หล่อนมองมายังถ้วยใส่น้ำซุปที่เติมจนเต็มที่อยู่ตรงหน้า หล่อนไม่อยากสร้างเรื่องให้จริยาเลยพูดต่อว่า “ต้องขอบคุณ คุณป้าไม่งั้นฉันคงไม่มีโอกาสที่พบเขา”

เดิมที่เตชิตก็เบื่อกับอารมณ์ในตอนนี้อยู่แล้วแต่ประโยคที่ นัชชาพูดตอบกลับมามันทำให้เขาดีขึ้น ถึงแม้ว่ารู้ว่านัชชา ต้องการพูดเพื่อให้จริยารู้สึกดีขึ้นแต่เธอพูดแล้วมันทำให้เขา ขึ้น

ในที่สุดเวธนี้ถึงได้รู้สึกตัวหล่อนวางตะเกียบลงแล้วพูด ออกมาพี่สะใภ้ ว่างก็มาเที่ยวที่บ้านนะ

ประโยคที่หล่อนพูดว่าพี่สะใภ้นั้นทำให้ทุกคนสบายใจขึ้น นัชชายิ้มตอบรับมา “ได้ค่ะ ถ้ามีเวลาไปแน่นอนค่ะ”

จริยากับเวธนีออกจากวิลล่า ในช่วงบ่ายโมง หลังจากเห็น คนขับรถขับไปส่งเขาทั้งคู่ หล่อนได้แต่ถอนหายใจยาวๆออก มา “เฮ้อ ในที่สุดก็ไปแล้ว ฉันตื่นเต้นจนจะตายแล้ว”

เตชิตพิงกับตู้ด้านหลังมือกอดอกแล้วจ้องมองหล่อน “เธอตื่นเต้น? ดูไม่ออกสักนิด

“ฉันก็ต้องแกล้งทำเป็นนิ่ง ใจเต้นจะแย่แล้ว” นัชชาพูด ออกมาอย่างตื่นตระหนก “นั่นแม่คุณนะ ถ้าเกิดถามอะไรขึ้นมา แล้วฉันไม่รู้ งั้นจะมีข้อสงสัยแล้วใช่ไหม ตอนนี้ฉันจำอะไรไม่ได้ ถึงเวลานั้น …”

หล่อนพูดสิ่งที่หล่อนกังวลเมื่อสักครู่ออกมาพูดได้ครึ่ง เดียวก็ถูกลากเข้าไปกอดในอ้อมกอดที่อบอุ่น

เตชิตเข้ามาประกบตัวใกล้ๆ แขนเขาอยู่รอบเอวและด้าน หลังของหล่อน ร่างตัวโตเหมือนกำลังดูดหล่อนเข้าไป

ริมฝีปากที่บางเบาอยู่บริเวณกกหูของหล่อน”ผมรู้ ลำบาก หน่อยนะ” ตอนแรกนัชชาแค่อยากออกมาตรงๆว่ามันทำให้เกิด

อารมณ์ความกดดันขึ้นมาแต่หลังจากได้ยินคำปลอบโยนมัน ทำให้จมูกเริ่มแสบ ความกดดันที่อยู่ในใจและน้ำเสียงได้ตอบ เขาไป “ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากระบายอารมณ์…….

เขาฟังอารมณ์อย่างกับเด็กของหล่อนเขาอยากจะหัวเราะ จนน้ำไหล ฝ่ามือลูบหลังหล่อน “ต่อไปไม่ต้องกลัวนะ มีผมอยู่ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ทำอะไร คนอื่นจะคิดยังไง ผมจะช่วยคุณ จัดการเอง”

นัชชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ โพรงจมูกมันอบอวลไปด้วย กลิ่นหอมหอมบนตัวเขา “นั้นเป็นแม่ของคุณนะ หากฉันทำผิด พลาดไป คุณยังจะช่วยฉันไหม?”
คำถามนี้ช่างเหมือนกับคำถามที่ว่าหากแฟนและแม่ตก น้ำจะช่วยใครก่อน เตชิตส่ายหัวอย่างละเหี่ยใจ “เธอทำได้ หรอ? แค่กินข้าวคุณดูแลตลอดแล้วมีอะไรที่คุณจะทำผิดกับ เขา”

“ก็ใช่…” นัชชาตัดสินใจแล้วว่าหล่อนจะเอาเรื่องพวกนี้มา จินตนาการคิดมาก ให้รกสมอง

เวลาเดียวกับที่ป้ารินเก็บของในครัวเสร็จแล้วเดินออกมา พอดี เห็นสองคนนั้นกอดกันกลมปกติแล้วจะไม่ค่อยเห็นเท่า ไหร่ แต่ทุกครั้งที่เห็นก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง

ความรู้สึกของคุณผู้ชายคุณผู้หญิงนั้นมีความสัมพันธ์ดี มาก ขนาดหล่อนที่เป็นคนรับใช้ในใจยังรู้สึกดีใจ แต่บางทีการ ไม่อาจผูกมัดกับความรักได้

นัชชาเห็นป้ากินเลยรีบหันตัวกลับเข้าบ้าน รีบผลักคนที่อยู่ ข้างหน้าออก “ฉันจะรีบไปหาเอกสารเกี่ยวกับร้านดอกไม้แล้ว

“จะเตรียมเปิดใหม่จริงๆหรอ?”

“ใช่สิ ตอนนี้ว่างมากถึงมาก เมื่อก่อนก็ทำได้ไม่เลว ตอนนี้ ก็ไม่อยากปล่อยไป

หล่อนเข้มแข็งมาก ทั้งรักษาตัวทั้งดูธีมนต์ ทั้งหมดทั้งมวล แล้วไม่ได้อยู่ในประเด็นแต่เตชิตอดไม่ได้ “กลัวเธอเหนื่อย

แต่นัชชากลับไม่ได้คิดเช่นนั้น “เหนื่อยหน่อยถึงจะได้ดี อีก อย่างจะให้ฉันอยู่บ้านเป็นมอดอยู่ตลอด ฉันก็จะถูกคนดูถูกเอา”

ได้ยินคํานั้น เขาขมวดคิ้ว” ใครว่า?”

“ก็ถูกคนข้างนอกแล้วก็คนอื่น? คุณเก่งขนาดนี้ ฉันก็อยาก ขยันเพิ่มเพิ่มขึ้นมาอีกนิด ถึงแม้ไม่รู้ว่าระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา ฉันรู้จักกับคุณได้ไง แต่ตอนนี้ฉันหวังว่าตัวเองจะเก่งขึ้นมาอีก นิด ยอดเยี่ยมกว่าเดิมอีกหน่อย

หล่อนต้องใช้พลังงานที่เพียงพอถึงจะดึงตัวเองขึ้นมาได้ จากการใช้ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นทำให้หล่อนพอใจอยู่ในจุด จุดนี้ แต่ไม่ใช่กับการที่อาศัยทุกอยากที่เขาให้มา

ถึงแม้ว่าทั้งชีวิตของเตชิตสามารถให้ความรู้สึกทุกสิ่งทุก อย่างกับเธอแต่ว่าเธอก้อยากหาอะไรให้ตัวเองเจอ

“เมื่อห้าปีก่อนคุณก็เป็นแบบนี้” เตชิตเอามือลูบหน้าที่

เนียนนุ่มของหล่อน “กล้าหาญ ขยัน ทำงานเรื่อยๆ และยังมีอีก

ไม่อยากมอดเกาะกินฉันไปเรื่อยๆ

นัชชาถูกเขาชมจนยิ้มขึ้นมา “ดูแล้วฉันต้องทำมันเอง ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงที่สุด”

“ดี เธอต้องหาวิธีในการใช้เงิน ไม่งั้นฉันไม่มีแรงจูงใจวิธี การหาเงินมา” เตชิตพูดได้อย่างไม่โกหกเลย ตอนนี้ที่เขา หาเงินได้ที่มาก็มาจากหล่อน นอกจากนั้น เขาก็คิดวิธีอื่นไม่ ออกจริงๆ

เขามีเงินพอ พอที่จะใช้จ่ายทั้งชีวิตสิ่งที่ขาดอยู่ก็คือผู้หญิงคนที่จะมาใช้เงินของเขา

นั่นมันเป็นอารมณ์ความสำเร็จอีกอย่าง

นัชชากลอกตาไปมา และยึดเท้าขึ้นมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์ นิดๆมายังตาเขา “คุณวางใจได้เลย ถึงตอนนั้นฉันจะทำสาขา ขึ้นมาต้องจ่ายเงินเยอะไม่น้อยเลยแหละ อย่าลืมช่วยฉันนะ เดี่ยวแบ่งหุ้นให้”

เตชิตหัวเราะขำๆ ถามก็ไม่ถามก็ตกลงแล้ว “แน่นอนครับ เถ้าแก่นัชชา”