ตอน588กังวลต่อการรักษา

ตอนที่588 กังวลต่อการรักษา

ปรัณมองดูคนทั้งคู่จูบกัน เขายกมือขึ้นปิดปากและไอออก มา “ระวังผลที่ตามมานะ”

เมื่อได้ยิน นัชชาก็อีกอึกอักอักได้สติกลับมา เธอผลักคนที่ ด้านหน้าออกไป ใบหน้าสีแดงเข้ม “ฉัน ฉันไปล่ะ…”

สายตาของเตชิตไม่สามารถละจากใบหน้าเธอได้ เขาไม่ สามารถวางใจได้ “มีอะไรรีบพูดออกมานะ ผมดูคุณอยู่

“ทราบแล้วค่ะ”

หลังจากเห็นนัชชาออกจากออฟฟิตไป ปรัณมองดูผู้ชายที่ วิตกกังวล เขาก็ถอนหายใจยาว “แกควรให้ความมั่นใจกับเธอ ในเวลานี้ แกสบายดี แต่ทำตัวน่าเป็นห่วงกว่าเธออีกนะ อย่างนี้ ใช้ได้ที่ไหน”

สายตาของชายคนนั้นดำดิ่งลง ลำคอขยับสองครั้ง “ฉัน กลัวว่าเธอจะทนไม่ไหว

ปรับเปิดหน้าจอมอนิเตอร์ในออฟฟิต หน้าจอแสดงภาพ ในห้องพยาบาล เขาหันหลังกลับและเดินไปหาชายคนนั้น และ ตบไหล่เขาเบาๆ “เธอจะผ่านไปได้อย่างแน่นอน”

เตชิตกังวลใจไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้ เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังทำการรักษา แต่ว่าเขาก็รู้สึกไม่ดี เขาศึกษามามาก ไปเกี่ยวกับกระบวนการรักษานี้ เขาจึงรู้ว่ามันจะเจ็บปวดแค่ ไหน เมื่อคิดว่าเธอต้องเผชิญกับสิ่งนี้ เขาจะวางใจได้อย่างไร

ไม่นาน เงาของนัชชาก็ปรากฏขึ้นในหน้าจอ เธอเปลี่ยน เสื้อผ้าแล้ว เสื้อผ้าบางๆได้รับการออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อใช้ ในการรักษาภายใต้การแนะนำของแพทย์และพยาบาล เธอ เข้าสู่อุปกรณ์การรักษาซึ่งเป็นท่อกลมขนาดยาวสองเมตร ทั้ง ตัวเธอถูกเลื่อนเข้าไป

สายตาถูกบดบัง เครื่องดนตรีสีขาวดังขึ้น แสงสีฟ้าจางๆ กระจายออกจากด้านใน แพทย์ที่อยู่ทางด้านบนทำการกดปุ่ม และบันทึกข้อมูล

เมื่อมองไม่เห็นเธอ หัวใจของเตชิตกกระสับกระส่ายมาก ยิ่งขึ้น ตัวคนถึงแม้จะนั่งอยู่บนโซฟาแต่ว่าใจกลับไม่ได้อยู่ที่นี่ เขากำปั้นทั้งสองมือเพื่อระงับความกังวลภายในใจ

สายตาเธอเป็นทุกข์จากสิ่งเหล่านี้ แต่เขากลับทำอะไรไม่

ได้เลย

ความกดดันนี้ทำให้ปรัณนั่งอยู่ไม่ติดเช่นกัน “อาเต ไม่ ต้องกังวลจนเกินไป มีปุ่มฉุกเฉินอยู่ด้านใน ถ้าหากนัชชาทนไม่ ไหว เมื่อเธอกดปุ่มทุกอย่างก็จะหยุดลง

“ถ้าเกิดเธอหมดสติไปแล้วกดไม่ทันล่ะ” เห็นได้ชัดว่าปรัณ ได้เตรียมการณ์เอาไว้อย่างถี่ถ้วนแล้ว แต่ตอนนี้เขาก็ยังอดไม่ ได้ที่จะเกิดคำถามไร้เดียงสา
“ไม่มีทางหรอก มีข้อมูลแสดงผลอยู่ ถ้าหากว่าเธอหมด

สติไปเครื่องจะหยุดโดยอัตโนมัติ

เตชิตจ้องที่หน้าจอ แม้ว่าจะมองไม่เห็นอะไรเลย เขาจริงจัง มาก เขาแทบจะไม่ขยับสายตาราวกับกลัวว่าจะพลาดอะไรบาง อย่างไป

ในอีกด้านหนึ่ง ตัวนัชชาเองไม่ได้มีความประหม่าอะไร เกี่ยวกับการรักษา แต่เมื่อเธอถูกเลื่อนเข้าสู่เครื่องดนตรี ทุก อย่างในร่างกายก็หายไป เธออยู่ในพื้นที่จำกัด ด้านหลังเป็น แสงสีน้ำเงิน หูของเธอได้ยินเสียง “ติ๊ด ติ๊ด” ไม่นาน สิ่งที่คล้าย เลนส์สี่เหลี่ยมก็ออกมาจากเครื่องดนตรี ผิวหนังที่ถูกเลเซอร์ก็มี ความรู้สึกเหมือนถูกไฟไหม้

เสื้อผ้าบนร่างกายไม่สามารถปิดกั้นความรู้สึกแสบร้อนนี้ ได้ ค่อยๆ ความรู้สึกค่อยๆเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ย้ายไปมาบนหลัง ของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอกัดฟันและพยายามไม่ส่งเสียงออก มา เธออดกลั้นจนเหงื่อแตกเต็มศีรษะ

เจ็บมาก เจ็บจริงๆ ไม่ใช่ความเจ็บปวดที่เป็นเพียงแค่การ ชกเท่านั้น แต่เป็นความเจ็บปวดที่ผ่านเข้าไปถึงกระดูก เมื่อใด ที่ลำแสงเส้นนั้นกลับมา ผิวหนังก็เหมือนถูกลอกออกและ เติบโตขึ้นใหม่

กระบวนการดังกล่าว ครั้งหนึ่งใช้เวลาประมาณยี่สิบนาที นัชชารู้สึกว่าเวลาช่างยาวนานไม่สิ้นสุด ความเจ็บปวดนั้นแผ่ซ่านออกไป ทรมานในทุกนาทีทุกวินาที จำเป็นต้องมีกำลัง ใจที่แข็งแกร่ง

สิบนาทีผ่านไป หลังของเธอเจ็บปวดจนหมดความรู้สึกไป แล้ว เมื่อเธอคิดว่าตัวเองกำลังมึนงงอยู่นั้น เลเซอร์ที่รุนแรงก็ ทำให้เธอต้องหงุดหงิดขึ้นอีกครั้ง

ยาชาก่อนหน้านี้ไม่ได้ผลเลย โดยเฉพาะช่วงสุดท้าย ร่าง ของเธอสั่นขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

มีหลายครั้งที่เธอต้องการที่จะยอมแพ้ หรืออยากจะบอก ว่าไม่แน่วแน่พอ แต่มันเป็นปฏิกิริยาของสัญชาตญาณของ มนุษย์

หากไม่รู้ว่านี่คือขั้นตอนการรักษา เธอกำลังคิดว่าเธอจะ ตายในวินาทีต่อมา

นาทีสุดท้าย เครื่องมือจะมีเสียงดังนับถอยหลังดัง “ติด ติด” เมื่อได้ยินเสียงนี้ เหมือนเธอได้กระโจนขึ้นมาจากน้ำ โชค ดีที่เสื้อผ้าบนร่างกายดูดซับเหงื่อได้อย่างรวดเร็ว ไม่ส่งผลกระ ทบต่อแผล

เมื่อความอดทนสิ้นสุดลง ในที่สุดเครื่องมือก็หยุดทำงาน แสงทั้งหมดมืดลง ร่างกายเธอมีอาการชักกระตุกเล็กน้อย

เตชิตมองเห็นเครื่องดนตรีเปิดออกเล็กน้อย เขาเห็นเธอ ถูกเลื่อนออกมา สองตาเพ่งมองดู ร่างเล็กๆ ที่สะท้อนอยู่บนนั้นด้านหลังเต็มไปด้วยแผ่นเลือดสีแดงเข้ม ไม่ยากเลยที่จะ จินตนาการว่าร่างกายภายใต้เสื้อผ้านั้นทรมานแค่ไหน

ผมของเธอถูกคลุมด้วยผ้าคลุม เครื่องดูดควัน ผม และ เหงื่อออกทั้งหมด ใบหน้าคนเป็นสีแดงม่วงเหมือนเพิ่งออกมา จากหม้อความดัน

ชายคนนั้นตกตะลึง เขาหมุนตัวและเดินออกไปนอกออฟ ฟิต ปรัณจับแขนเขาไว้อย่างรวดเร็วแต่กลับถูกแรงผลักออก แรงอันมหาศาล เขากระทืบเท้าสองครั้งก่อนที่จะยึดตัวขึ้น

เขาไม่ลังเลที่จะเข้าไปกุมไหล่ของชายคนนั้นเอาไว้ “คุณ สงบลงหน่อย ตอนนี้โวยวายไปคุณจะทำอะไรได้ บาดแผลของ เธอก็ไม่ได้รับการรักษา คุณอยากให้เธอโกรธหรือยังไง!

คำพูดนี้ ทำให้เตชิตหยุดนิ่ง ใช่แล้ว เขาทำอะไรบ้างใน อดีตที่ผ่านมา

ปรัณเห็นว่าเขายังยอมฟังอยู่บ้าง ก็ถอนหายใจด้วยความ โล่งอก “คุณอย่าเพิ่งกลัวในสิ่งที่เห็น อาการเลือดออกเป็นเรื่อง ธรรมดา ตกเลือดใต้ผิวหนังไม่ทำให้เกิดบาดแผลบนพื้นผิว เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์จะจัดการให้ มันจะจางหายไปในสอง วัน มันจะช่วยให้เนื้อเยื่อใต้ผิวหนังของเธอฟื้นตัว สำหรับความ เจ็บปวดแน่นอนว่าจะต้องมี ที่จริงนี่เป็นครั้งแรก เธอสามารถ ทนได้นับว่าเป็นเรื่องที่ดี”

“ที่จริงฉันไม่ได้สนใจแผลเป็นของเธอเลย” เสียงของชาย คนนั้นแหบห้าวเมื่อพูดออกมา เขาไม่สนใจว่าเธอจะเป็นอย่างไร เมื่อเทียบกับรอยแผลเป็น เขาไม่ต้องการเห็นเธอเจ็บ ปวด

“อาเต นี่คือสิ่งที่เธอเลือก เชื่อมั่นในตัวเธอเถอะ ใช้เวลา เพียงสามเดือนเท่านั้น ทุกอย่างก็จะผ่านไป” ปรัณพยายาม ปลอมใจเขา ในใจเขารู้สึกยินดีมาก เขาไม่คิดว่านัชชาจะ แข็งแกร่งขนาดนี้ เมื่อผู้ชายทำสิ่งนี้ก็อาจจะตะโกนร้องขอให้ หยุดด้วยซ้ำ แต่เธอกลับไม่มี ดังนั้นมันทำให้เขามั่นใจมากขึ้น ว่าเธอจะอดทนผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน

หลังจากนั้นสิบนาที นัชชาเดินออกจากห้องรักษาด้วย ความช่วยเหลือของพยาบาล ฝีเท้าของเธอนั้นไร้ประโยชน์ คน ทั้งตัวแทบไม่เหลือแรงกำลัง

เตชิตเห็นริมฝีปากซีดขาวของเธอ และยังมีดวงตาที่เพิ่ง ร้องไห้อย่างเห็นได้ชัด ใจของเขาก็คิดถึงเมฆฝนที่บดบังอยู่ หดหู่จนน่าใจหาย

เขาจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไร เป็นเวลานานผ่านไป เขา จึงไปรับตัวเธอจากพยาบาล เขาพยุงเธออย่างระมัดระวัง รัช ชามองใบหน้าที่เย็นชาของชายคนนั้น และเผยรอยยิ้มที่อ่อน แรง “ฉันไม่เป็นไร จริงๆ”