ตอน587จูบปลอบใจ

ตอนที่587 จูบปลอบใจ

เมื่อเขาเข้ามาก็พูดประโยคดังกล่าวในทันที ดุลยายัง ไม่ทันได้ตั้งตัว “ลูกพูดเรื่องอะไร

“ผมบอกว่า เรารับข้อเสนอของคุณชนุดมกันเถอะ” ไวทย์กลัวว่าแม่ของเขาจะไม่เข้าใจความหมายที่เขาพูด เขา จึงตั้งใจที่จะอธิบายให้เธอฟังอีกรอบ “เขาเป็นคนบอกว่าจะ เป็นคนออกค่ารักษาพยาบาลของพี่สาวเอง”

เมื่อไม่กี่วันก่อนดุลยาได้ถามความเห็นไวทย์เกี่ยวกับ เรื่องนี้ ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นคนในครอบครัว คนที่เธอปรึกษาได้ ก็มีเพียงเขาเพียงคนเดียว แต่ว่าตอนนั้นไวทย์ไม่ได้แสดงท่าที อะไร ดุลยายังคิดว่าเขาเองอาจจะไม่เห็นด้วย

เมื่อเธอเห็นความคิดเขาเปลี่ยนไปเร็วเช่นนี้ ก็รู้สึกแปลก

ใจ “แต่ว่า…”

“ไม่มีแต่อะไรอีกแล้วแม่ เราต้องการเงิน” ภายในเวลา หนึ่งคืน ไวทย์ก็ได้เข้าใจ “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของพี่ สาว ถ้าอยากให้พี่สาวฟื้นขึ้นมา ได้แต่รับความช่วยเหลือจาก คุณชนุดมไว้เท่านั้น”

ดุลยาถอนหายใจเงียบๆ ทำไมเธอจะไม่เข้าใจคำพูดเหล่า นั้น แต่เมื่อเธอคิดถึงจำนวนเงินที่ต้องใช้ในการรักษา เมื่อนึกถึงตัวเลขที่มหาศาล เธอก็รู้สึกท้อ ไม่ใช่ไม่อยากให้ลูกสาว หายดี ถ้าหากเป็นไปได้ เธออยากแบบรับความเจ็บปวดเอาไว้ เอง แต่เธอกลัวว่าหลังจากที่ชีวภาฟื้นขึ้นมาแล้ว จะกลายเป็น หนี้ที่ติดตัวเธอตลอดไป เธอจะรับมันได้อย่างไร

“ไวไวเอ๋ย แม่รู้ว่าลูกสนิทกับพี่สาวลูกมากมาตั้งแต่เล็ก แม่ก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยไปกว่ากัน แม่เป็นคนทุกข์ใจที่สุด แต่ว่า ค่ารักษาพยาบาลไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ ไม่นานก็พุ่งถึงล้าน เงินนี้ใช้ไปแล้ว อีกหน่อยก็ต้องหามาคืนในวันข้างหน้า ถ้าหาก พี่สาวลูกฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอจะเผชิญเรื่องนี้อย่างไร…

“ไม่ต้องให้พี่สาวเผชิญหน้า” ไวทย์พูดโดยไม่คิดอะไร เขามีท่าทีที่สงบนิ่งมาก เปรียบกับอาการคลั่งเมื่อสองวันก่อน ราวกับเป็นคนละคน “เรื่องพวกนี้ผมจัดการเอง แม่ครับ แม่เชื่อ ลูกชายคนนี้นะ ในอนาคตผมจะหาเงินจำนวนนี้มาให้ได้ เพื่อ ชำระหนี้ครั้งนี้”

ดุลยาฟังคำพูดเหล่านี้ ตาเธอก็แดงขึ้นมา เธอกระซิบ “แม่ ไม่เอาไหนเอง ต้องโทษแม่…..

ไวทย์เดินไปกอดแม่ของเขาไว้ในอ้อมอก และมองไปที่ ชีวภาซึ่งสวมหน้ากากออกซิเจนอยู่บนเตียง เด็กชายอายุสิบ แปดกำลังเติบโตขึ้น ในขณะนี้ นี่เป็นแรงกระตุ้น เป็นการรู้แจ้ง อย่างหนึ่งเมื่อต้องประสบกับความเป็นความตายที่ยิ่งใหญ่ตรง หน้า “แม่ครับ มันจะผ่านไปได้ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ เมื่อก่อนมี พี่ ตอนนี้ก็มีผม ครอบครัวเราต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้ครับ
หลังจากที่ไวศท ปลอบใจลยาแล้ว เขาก็รีบไปพบชนุดม ทันที หลังจากที่รับเงินก้อนนี้ ก็นับว่าเขาเป็นหนี้ชายคนนี้ใน ทันที

ชนุดมไม่ปฏิเสธ เขารู้นิสัยของไวทย์ว่าดื้อมาก ข้อนี้เขา เหมือนกับพี่สาวของเขามาก ใจเขาต้องการรับผิดชอบและทำ หน้าที่ของตัวเอง

“เธอเลือกวิชาเอกอะไร” ในที่สุดชนุดมก็ถามเขาถึงเรื่องนี้ ไวศท ตกตะลึงและตอบไปตามจริง “การเงินครับ”

ชนุดมเลิกคิ้วและหัวเราะ “คิดไม่ถึง

“ทําไมครับ”

“ผมแค่คิดว่าคุณจะเลือกสาขาที่ดีกว่านี้ อุตสาหกรรมการ เงินอยู่ภายใต้การแข่งขันกันอย่างหนักหน่วง มีกฎและข้อ บังคับมากมาย ดีไม่ดีอาจจะได้เป็นแค่ลูกจ้างทางการเงินไป ตลอดชีวิต”

“ผมเป็นเด็กสายวิทยาศาสตร์ คล่องเรื่องเลข ไม่ว่า อนาคตการจ้างงานจะเป็นอย่างไร ผมหวังว่าจะได้เลือกสาขา วิชาที่ผมสนใจจริงๆ” ไวทย์ครู่เดียวก็เปลี่ยนกลายเป็นเหมือน เด็กที่โตแล้ว

ชนุดมพยักหน้าและไม่พูดอะไรมาก เขาเพียงแต่แจก นามบัตรทองคำของเขามอบให้กับชายหนุ่มคนนั้น “พี่สาวของคุณคงยังไม่เคยบอกกับคุณ ผมเป็นนักลงทุน การเงินเป็นเรื่อง ที่ผมถนัด ถ้าหากคุณต้องการทํางานนอกเวลาหรือว่ามีความ คิดเห็นอะไรก็สามารถมาหาผมได้ และถ้าหากคุณมีความมั่นใจ ในตัวเองแล้วล่ะก็ คุณสามารถไปที่บริษัทของผมโดยตรงได้ เลย”

ไวทย์รับนามบัตรด้วยมือทั้งสองข้าง เมื่อเห็นว่าบนนั้นมี ตำแหน่งอยู่ห้าตำแหน่งด้วยกัน แต่บรรทัดก็เป็นชื่อที่ฝังไว้ด้วย ทองคำ สองแห่งในนั้นเป็นชื่อบริษัทที่เขาใฝ่ฝันอยากเข้าไป ทํางาน ไม่คาดคิดที่แท้จริงแล้ว…..

ไวทย์เป็นคนที่จริงจังมาก เขารู้ว่าชนุดมไม่ใช่คน ธรรมดา แต่ก็คิดว่าเขาคงเป็นแค่ระดับ “เถ้าแก่” หรือไม่ก็ “ลูก คนรวย” ประมาณนี้เท่านั้น ไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะเป็นถึง…..

พี่สาวของเขาไปมีความรักกับชายคนนี้ได้อย่างไรกัน

ในสามัญสำนึกของเขา พี่สาวเขาเป็นแค่คนธรรมดา โอกาสที่จะได้ไปรู้จักกับบุคคลเช่นนี้นับว่าน้อยมาก

“คุณชนุดม ผมขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมครับ คุณรู้จัก กับพี่สาวผมได้อย่างไร” ไวทย์เงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อยู่ข้าง หน้าเขาอย่างจริงจัง

เมื่อชนุดมคิดถึงมัน ความคิดก็ล่องลอยไปไกล “เรื่องนี้ถ้า พูดแล้วมันยาว แต่ถ้าหากคุณสนใจ วันหลังผมจะค่อยๆเล่าให้ ฟัง”

คำพูดนี้ เขาพยายามหาทางหลบเลี่ยง ไวทย์มองเห็นเงาหลังชายคนนั้นหันหลังเดินห่างออกไป ไม่มีพูดใดสามารถ อธิบายความรู้สึกในปัจจุบันของได้

จนกระทั่งหลังของชายคนนั้นหายลับไป ชายหนุ่มรวบ สายตากลับมา เขากลับมองนามบัตรที่บนฝ่ามือ ของคนให้ได้

เมื่อว่าชีวภากำลังได้รับการรักษาอยู่ นัชชาก็รู้สึก สบายใจสัญญาณชีพมีความเสถียรแล้ว เธอว่าปรัณและผู้ เชี่ยวชาญแต่ละท่านจะต้องสามารถหาวิธีที่สัมฤทธิ์ผลมาได้แน่

ทุกท่านล้วนชำนาญการด้านเทคโนโลยีและทักษะทางการ แพทย์ ระดับหัวกระทิทั้งนั้น ไม่ต้องพูดเรื่องพลิก เป็นพลิกตาย ตราบใดคนมีชีวิตอยู่ พวกเขาที่สุดให้แน่

ในเวลาเดียวรักษาด้วยเลเซอร์ของนัชชาก็ต้อง ดำเนินการไปด้วย ตอนแผลเป็นยิ่งการรักษา ดังนั้นจึงต้องเร่งซ่อมแซม รักษาในปัจจุบันให้ได้มากที่สุด

ตื่นเต้นมาก แม้พวกเขานอนกันได้พูดคุยกัน ใจพวกเขาเช่นเดียวกัน

วันรุ่งความจริงนัชชาต้องการเกินไป กลัวว่าจะสํานึกเสียใจภายหลัง เขายืนยันจะ ไปด้วยและในที่สุดก็บรรลุความปรารถนาของเขา

รถไปถึงโรงพยาบาลตระกูลปรัณตั้งเก้าโมงครึ่ง ปรัณ รอนาน

เวลาทั้งเพื่อเตรียมพร้อมให้นัชชาทางนี้

“อีกสักครู่ต้องให้คุณไปที่ห้องพยาบาล อาเต คุณต้องรอ อยู่นะ แต่เราอนิเตอร์เพื่อติดต่อสื่อสาร คุณ สามารถรักษา ” พูดเขาตั้งใจพูดประเด็นหนึ่ง ทั่วไปแล้วเรื่องไม่ ได้รับการอนุญาต แต่เมื่อพิจารณาสภาพจิตใจของแล้ว ผมติดตั้งให้เข้าใจใช่”

ปรัณพูดเรื่องเพื่อให้เขาเข้าใจ หากเขาเห็นภาพอะไรที่ ไม่สามารถรับ

ผมแล้ว” ชายคนนั้นกระซิบ ไม่เหตุผลอะไรจะต้อง

เถียง

ปรัณสูดหายใจด้วยความกับนัชชา เตชิตไม่ค่อยความอดทนมากนัก

นัชนัช คุณทำการรักษาด้วยเลเซอร์ในวันนี้เป็นครั้งแรก มันจะเป็นวันที่คุณต้องอดทนมากที่สุด บอกตามตรง ชั้น ตอนนี้จะเจ็บปวดมาก แม้ว่าคุณจะได้รับการฉีดยาชาล่วงหน้า แล้วแต่มันก็ไม่สามารถทำให้เส้นประสาทหมดความรู้สึกได้ แค่ตำแหน่งใต้ผิวหนังห้าเซนติเมตร เลเซอร์จะฉายอย่างเข้ม ข้นและถี่ ดังนั้นความเจ็บปวดจะชัดเจนมาก คุณต้องเตรียมใจ ให้ดี” ปรัณแจ้งให้ทราบล่วงหน้าโดยละเอียด และอธิบายถึง ปัญหาที่อาจเกิดขึ้น ให้เธอได้รับทราบล่วงหน้า เพื่อที่เมื่อเธอ เข้าไปแล้วจะได้ไม่เกิดความไม่เข้าใจเกิดขึ้น

ก่อนที่นัชชามาเธอได้เตรียมใจเอาไว้อยู่แล้ว “ฉันเข้าใจ ค่ะ ฉันจะอดทนให้ได้ คุณวางใจเถอะ”

ปรัณเห็นสายตาที่แน่วแน่ของเธอ เขาก็ยิ้มอย่างปลื้มใจ และมีความสุข “ผมเชื่อในตัวคุณ

เธอแข็งแกร่งมาตลอด ฉะนั้นครั้งนี้ก็ต้องไม่มีปัญหา

“ให้คุณคิดว่า หลังจากการรักษาแล้ว ร่างกายจะฟื้นฟูได้ เหมือนเมื่อก่อน ทุกอย่างไม่ได้เสียเปล่า”

ปรัณพูดสิ่งที่อยู่ในใจของนัชชาในประโยคนั้น ตอนนี้เธอ มีความกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า เพราะว่าเธอต้องการกำจัดรอย แปลเป็นนี้ให้หายไป

พยาบาลมารับคนไป พาเธอไปที่ห้องปลอดเชื้อด้านข้าง เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

ก่อนที่จะเดินไป เตชิตคว้ามือของเธอไว้ โดยไม่คำนึงถึง สายตาของทุกคน ณ ที่นั้น เขาก้มหัวลงประทับริมฝีปากซึ่งแห้งเล็กน้อยเนื่องจากความตึงเครียด