ตอน581สารภาพว่ากลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ตอนที่581 สารภาพว่ากลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

ชนุดมเอาเครื่องรับส่งวิทยุไว้ในมือของเขา ในมือเขามีแต่ เหงื่อที่เย็นจัด เขาไม่รู้ว่าที่นั่นเกิดอะไรขึ้น ได้ยินแต่ว่าอยู่ดีๆคน ก็หายไป นอกนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังกรอบแกรบ

ผ่านไปครึ่งนาที เขาก็เผชิญหน้ากับคนที่โดยสารมาในรถ คันเดียวกัน แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ชนุดมไม่เคยเหงื่อแตกมากขนาดนี้ มาก่อน เหมือนว่าเขาเพิ่งขึ้นมาจากบ่อตกปลา มือทั้งสองของ เขาประสานไปที่ลำคอ เขารู้สึกหายใจลำบากขึ้นมา

เขาต้องการที่จะถามคำถาม แต่ว่าปากกลับพูดอะไรไม่

ใจคอเขาไม่ดี ไม่มีความกล้าที่จะถามออกมา

ผ่านไปเป็นเวลานาน เสียงของหัวหน้ากองก็ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงแหบ และตื่นตระหนก มากไปกว่านั้นคือเต็มไปด้วย ความขุ่นมัว

“ทศพลและชีวภาตกหน้าผา ให้ทีมกู้ภัยเข้ามาทันทีทำการค้นหาที่เชิงเขา
ประโยคเดียวแต่เหมือนกับการตอกตะปูที่ขาของชนุดม ให้อยู่กับที่ ทั้งตัวเหมือนจะทรุดลง มือทั้งสองข้างอ่อนแรง วิทยุ สื่อสารหลุดจากมือตกลงบนเบาะที่นั่งรถยนต์

เสียง “ปัง” ดังขึ้นในหัว ไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ใบหน้า ซีดเซียว เขาไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เรื่องที่กังวลมา ตลอดสองวันได้เกิดขึ้นแล้ว ผลลัพธ์ที่ตัวเขาเองไม่กล้าแม้แต่จะ จินตนาการ แต่ตอนนี้กลับปรากฏขึ้นตรงหน้า

มันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันนะ

ชนุตมอธิบายออกมาไม่ได้แต่ รู้แต่เพียงรู้สึกอึดอัด หวาน อยู่ในลำคอ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ในรอบสามสิบปี แต่ แล้ว เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองควรทำอะไรต่อไป

ท่าทางของเขาทำให้นายตำรวจที่อยู่ทางด้านข้างลุกลี้ ลุกลน ราวกับว่ากลัวว่าเขาจะมีปัญหาอะไร เขาเปิดปากเสียง สั่นเพื่อปลอบโยน “ชนุดม ภูเขาลูกนี้ไม่สูง และทศพลก็ไม่ได้ ปีนขึ้นไปบนยอดเขา ตกลงไปก็ไม่แน่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ ผมกำลังระดมคนหา…”

ชนุดมสายตาควบแน่น หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีรูม่านตา ขยายขึ้นอีกครั้ง สองมือกุมหัวเข่าเอาไว้แน่น เขายังไม่พบ ตัวชีวภา ก็อาจจะไม่ได้ตกลงมาก็ได้

เธอเคยบอก เธอไม่อยากให้ชนุดมลำบากใจจึงจากไป พร้อมกับทศพล แต่ว่าเมื่อมาถึงตอนนี้ชนุดมถึงได้เข้าใจ ถ้า หากเธอเป็นอะไรขึ้นมา เขาจะเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไร
เจ้าหน้าที่ทุกคนกำลังระดมกันหาในบริเวณจุดที่พวกเขา ตกลงมา ชนุดมก็อาสาไปด้วย หัวหน้ากองรู้ว่าความอดทนเขา ถึงขีดจำกัดแล้ว การที่สมาชิกในครอบครัวเข้ามามีส่วน เกี่ยวข้องไม่ใช่ไม่เคยเกิดขึ้น เขาส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนาย ออกไปด้วยเพื่อคุ้มครองเขา

ทีมของชนุดมมองหาจากทางด้านล่างขึ้นด้านบน เขาเลย หน้าหาตามเนินที่มีหญ้าสูงชัน หัวใจไม่อาจหยุดสั่นได้

เธอตกลงมาจากทางด้านบน หินและกิ่งไม้มากมายขนาด นี้ ความเฉื่อยของร่างกายมนุษย์ ไม่ว่าจะโดนถูกตรงไหนก็อาจ สร้างความเสียหายร้ายแรงได้… ชนุดมละสายตา ไม่กล้าที่จะ คิดต่อไปอีก

การค้นหาดำเนินไปเป็นเวลานาน จากเชิงเขาไปจนถึง หน้าผา ทั้งหมดแบ่งออกเป็นสามทีม ชนุดมอยู่ในทีมที่ใกล้กับ หน้าผาที่สุด นั่นคือด้านบนสุด

เนินเขาสูงชัน เขาต้องจับกิ่งไม้เพื่อให้ตัวอยู่นิ่งไม่ไหลลง ไป นัยน์ตาสีเลือดกำลังจับจ้องไปทุกตารางนิ้วบนพื้นดิน ทุก ครั้งที่มองเห็นเงาสีดำที่พร่ามัว เขาก็อดตื่นเต้นไม่ได้ เมื่อเขา เดินไปกลับพบว่าไม่ใช่เธอแต่กลับเป็นที่ว่างเปล่า

มันกินเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง จนในที่สุด เจ้าหน้าที่ตำรวจ ตัวเล็กนายหนึ่งก็เดินมุ่งหน้าเข้ามาหา “ทางนั้น พบรอยเลือด ครับ!”
เมื่อพูดจบ ชนุดมก็รีบหันตัวไปยังทิศทางที่นิ้วนายตำรวจ คนนั้นไป เขามองไปตามรอยเลือดบนพื้นที่มุ่งไปทางด้านหน้า ทุกย่างก้าวเหมือนเดินอยู่บนปลายมีด มันช่างน่ากลัว

ยิ่งเข้าใกล้มากขึ้นเท่าไร ก็ยิ่งหวาดกลัวขึ้นเท่านั้น กลัวว่า ทางข้างหน้าจะไม่มีเสียงใดๆเลย และจะต้องพบกับร่างที่ไร้ วิญญาณ

เขาเดินไปทางด้านหน้า ชนุดมหยุดฝีเท้าลง คนที่อยู่ทาง ด้านหลังเขาจึงหยุดตามโดยปริยาย ชายคนนั้นหยุดชะงักครู่ หนึ่ง และหันไปพูดกับคณะแพทย์ที่ติดตามมา “พวกคุณไปกัน ก่อน”

แพทย์ตำรวจประหลาดใจ แต่ก็เดินผ่านชายผู้นั้นไปและ นำไปทางด้านหน้า ระยะห่างเหลือเพียงแค่สิบเมตร เขาหยุดอยู่ ตรงพื้นที่เปื้อนเลือดแดงสด แพทย์ย่อตัวลงมองดูใบหน้าที่ ปกคลุมด้วยเลือดและสิ่งสกปรก ทุกส่วนของเสื้อผ้ามีรอยขีด ชวนเต็มไปหมด เสื้อผ้าบริเวณไหล่และเอวมีรอยขาดวิ่น สิ่งที่ น่ากลัวไปกว่านั้นก็คือที่ด้านหลังศีรษะของเธอมีเลือดไหลออก มา

เมื่อเห็นลักษณะที่น่าเศร้าเช่นนี้ แทบเป็นไปไม่ได้ที่คนจะ ยังมีชีวิตอยู่ แต่แพทย์ก็ยังคงมีความหวัง เขาเปิดตาของชีวภา เพื่อเช็ครูม่านตา

“มีการเคลื่อนไหว!” ม่านตามีการเคลื่อนไหวไปมา หมอ ลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นและตะโกนบอกคนทางด้านหลัง “คนยังมีชีวิตอยู่!”

ช่น ชนุดม ก้อนหินขนาดใหญ่ที่ทับหัวใจไว้ได้ขยับเขยื้อนขึ้น รู้สึกว่าในที่สุดเขาก็หายใจออกได้อีกครั้ง เขารีบเดินไปยังที่ ตรงนั้นและทรุดตัวลง มองอย่างเป็นทุกข์ที่ด้านข้างร่างของเธอ สายตาสอดส่องไปทั้งร่างของเธอ หากไม่ใช่เสื้อผ้าที่มองดูคุ้น ตา เขาแทบจะจำเธอไม่ได้เลย

เขาอยากจะสัมผัสตัวเธอแต่ก็ไม่กล้า เขาได้แต่หยุดมือทั้ง สองของตนเอาไว้อยู่กลางอากาศ

“คุณชนุดมครับ ให้พวกเราพาเธอออกไปนะครับ หมอก ระซิบอยู่ทางด้านหลัง คนที่ด้านหลังถือเปลหามสีขาวตระ เตรียมไว้

ชนุดมหลบไปที่ด้านข้าง พวกเขาค่อยๆยกคนขึ้นไป เพียง ไม่กี่วินาทีของความพยายาม เปลสีขาวก็เปื้อนรอยเลือดสีแดง

ในทันที

แผลที่ด้านหลังศีรษะของเธอนั้นค่อนข้างรุนแรง ปริมาณ เลือดออกมากจนน่ากลัว ดูเหมือนว่าจะมีเลือดไหลออกมาอยู่ ตลอดเวลา

ชนุดมเปิดปากของเขา เขาอยากพูดอะไรสักอย่างแต่ว่า กลับไม่มีเสียงออกมา เขาเดินตามมาติดๆ ทางด้านหลัง ชีวิต ของมนุษย์ไม่เคยคิดว่าจะพบเจอกับช่วงเวลาเช่นนี้ ฝีเท้าสับสน วุ่นวาย ถ้าไม่มีคนทางด้านหลังคอยคว้าไว้เขาคงจะล้มลงไป หลายครั้งแล้ว
อึดอัด กระอักกระอ่วน ทุกอารมณ์อัดแน่นอยู่กลางหน้าอก ของเขา พะวงเกี่ยวกับความเป็นตายของผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้า

เธอกลายเป็นเช่นนี้เขาก็เกือบล้มทั้งยืนแล้ว และกำลังและ สติปัญญาทั้งหมดของชนุดมตอนนี้ไม่สามารถใช้ได้แม้เพียง ครึ่งหนึ่ง

เขาเป็นนายทุน เงินคือทุกสิ่งทุกอย่าง เงินสามารถเปลี่ยน ทุกสิ่งได้ และสามารถหาซื้อได้ทุกอย่าง แต่ในที่สุดเขาก็ต้อง เผชิญหน้ากับสิ่งที่เงินไม่สามารถแก้ปัญหาได้

นุดมติดตามเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ไปที่รถพยาบาล ไฟ สีแดงและน้ำเงินเปิดอยู่ เสียงหวอดังสนั่น รถขับไปยังโรง พยาบาลใกล้เคียงอย่างรวดเร็ว

แผลของเธอได้รับการดูแลเบื้องต้น ผ้าพันแผลที่ปิดไว้ยัง สามารถมองเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมา ชนุดมดึงมือเล็กๆอัน เย็บเฉียบของเธอมากุมไว้ เขามองไปที่ใบหน้าอันซีดเซียว คน ยโสเช่นเขา ไม่เคยสนใจความเป็นความตาย เขาเสียใจหลัง จากที่ไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องใดๆ ตาแดงก่ำและกระซิบด้วย เสียงสั่นเครือ “ผมขอโทษ”