ตอน577 สํานักกู้ภัยกลาง

ตอนที่577 สำนักกู้ภัยกลาง

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ด้านหลังของพวกเขาปรากฏเจ้าหน้าที่ ตำรวจสองสามนายซึ่งใส่เครื่องแบบพิเศษสีดำขึ้น พวกเขาถือ ปืนพกสีดำ เจ้าหน้าที่ด้านหลังที่ตามมาล้วนติดอาวุธครบครัน ตำรวจที่อยู่ใกล้คนทั้งสองจอกระบอกปืนไปที่หน้าผาก

ของคนทั้งคู่

ระยะใกล้เพียงแค่นี้ พวกเขาไม่ทันเห็นด้วยซ้ำ เมื่อเช้านี้ ก่อนที่เจ้าของร้านซึ่งอยู่ด้านข้างจะเปิดร้าน ตำรวจได้แจ้งพวก เขาให้เตรียมการณ์ล่วงหน้า แต่เมื่อเหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้น จริง เขากลับแขนขาไม่มีแรง

“ตำรวจทราบแล้ว ผม ผมไปได้รึยังครับ” ครอบครัวเขา สามชั่วอายุคนล้วนเป็นเกษตรกรจะไปเคยเจอเหตุการณ์เช่นนี้

ที่ไหน

พละกำลังของทุกคนได้หายไปหลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ ในที่สุดโจรลูกกระจ๊อกก็ถูกตำรวจนำตัวออกไป

“ทั้งคู่ คุกเข่าลงกับพื้นและประสานมือกันเหนือศีรษะ

ทั้งคู่มองไปที่ตำรวจที่ล้อมรอบพวกเขา พวกเขารู้ตัวว่าต่อ ให้พยายามขัดขืนก็ไม่มีประโยชน์อะไร จึงคุกเข่าลงอย่างเชื่อฟัง มือทั้งสองประสานกันที่หลังศีรษะ ตำรวจสองนายทางด้าน หลังก็เข้ามาใส่กุญแจมือที่ข้อมือพวกเขาอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่พวกเขาสูญเสียความสามารถในการขัดขืนแล้ว ปากกระบอกปืนก็ถูกเบนออกเล็กน้อย สองสามคนที่ด้านหลังก็ ก้าวขึ้นมาเพื่อพาตัวพวกเขาไปที่ลานด้านหลังร้าน

หกโมงเช้า ลมยังคงพัดเย็นสบาย

ชายทั้งสองกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ที่มุมห้องและจ้องมองไปที่ กลุ่มชายชุดดำ พวกเขารู้สึกหวาดกลัว “ตำรวจ ตำรวจสหาย ของผม พวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่หรือ

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นผู้กระทำผิด หลังจากถูกจับกุม แล้วยังแสร้งทำเป็นพลเมืองดี

หัวหน้ากองถอดหน้ากากของพวกเขา สายตาอันเฉียบคม

มองทะลุผ่านทั้งคู่เหมือนกับเครื่องเอ็กซ์เรย์ที่กำลังถ่ายภาพ

“ธนิน และธนุสใช่ไหม”

เมื่อได้ยินชื่อตัวเอง พวกเขาก็ตัวแข็งทื่อ แววตาที่มองลง ล่างเช่นเมื่อครู่ได้เปลี่ยนไปในทันที

หัวหน้ากองมองดูปฏิกิริยาของพวกเขาและค่อยๆดายค่ พูดออกมา “คนหนึ่งอายุยี่สิบห้า อีกคนหนึ่งอายุยี่สิบสอง ภูมิลำเนาอยู่ที่เมือง สามปีก่อนมีประวัติอาชญากรรมเรื่อง การลักขโมย ตอนนี้เปลี่ยนแนวเป็นลักพาตัวแล้ว

เดิมทีพวกเขาคิดว่าตำรวจสะกดรอยตามเจอพวกเขาเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงแสร้งพยายามทำตัวดี ไม่คาดคิดว่า ตำรวจได้รวบรวมข้อมูลของพวกเขาเอาไว้หมดแล้ว

“พวกคุณไม่ต้องมาพูดกับผมว่าไม่รู้ ไม่ได้ทำอะไร นี่ไม่ได้ เป็นการโจรกรรม แต่เป็นการลักพาตัวนะพวกคุณรู้รึเปล่า แต่ สมรู้ร่วมคิดก็พาพวกคุณเข้าตารางไปได้เป็นสิบปีแล้ว ผมจำได้ ว่าธนินคุณมีแม่ที่ป่วยติดเตียงอยู่ไม่ใช่ ตอนนี้พ่อก็สุขภาพไม่ ค่อยจะดี หากต้องเข้าไปติดคุกสิบปี กว่าจะได้ออกมาก็ไม่รู้ว่า จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถ้าตอนนี้คุณให้ความร่วมมือ บางทีอาจจะ เป็นการช่วยตัวคุณเองก็ได้นะ

หัวหน้ากองคุ้นเคยกับอาชญากรเหล่านี้ดีจนไม่รู้จะคุ้นเคย กว่านี้ได้ยังไง พูดสามคำก็แทงถึงใจพวกเขาได้

ธนินยังคงก้มหน้าก้มตาไม่รู้คิดอะไรอยู่ ธนุสซึ่งนั่งคุกเข่า อยู่ข้างๆรู้สึกละอายขึ้นมา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา เขา จ้างพวกเรามา เราไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร และพวกเราก็ไม่ได้ทำ อะไรผู้หญิงคนนั้น!”

“ดังนั้นตอนนี้พวกคุณสารภาพแล้ว เรื่องอาจจะไม่จำเป็น ต้องไปไกลขนาดนั้นก็ได้” เห็นได้ชัดว่ามันได้ผล หัวหน้ากอง ก้มหน้าลงและพูดต่อไป “ทศพลบ้ามากกว่าพี่พวกคุณคิด เขา ลักพาตัวเหยื่อ เขาไม่ได้คิดว่าจะปล่อยให้เธอมีชีวิตรอดกลับ ไป”

หัวหน้ากองคอยสังเกตสีหน้าท่าทางของพวกเขาทั้งสอง หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ สีหน้าพวกเขาเปลี่ยนไปในทันที น่าเกลียดหาอะไรเปรียบไม่ได้ สำหรับแผนขั้นตอนต่อไปของ ทศพล พวกเขาไม่อาจรู้ได้ พวกเขามาเพื่อเป็น “ผู้ช่วย” เท่านั้น “ว่าไงนะ!” เมื่อได้ยิน ธนินก็เงยหน้าขึ้น และมีสีหน้า

ประหลาดใจ “เขาต้องการฆ่าคน

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเดนสังคม มีประวัติอาชญากรรม และ เคยติดคุกมาก่อน แต่เดิมก็ไม่ได้สนใจถ้าจะต้องมีประวัติเพิ่ม อีกสักข้อหา ตราบใดที่พวกเขาสามารถได้รับเงินค่าจ้าง แต่ ชีวิตที่พวกเขาแบกรับอยู่กลับไม่เหมือนกัน พวกเขายังต้องหา เงินแม้ว่าพวกเขาจะต้องเป็นโจรขโมย พวกเขามีพ่อแม่ที่ต้อง ดูแล เป็นโจรได้แต่ไม่กตัญญูไม่ได้ พวกเขาทำไม่ได้จริงๆ

หัวหน้ากองไม่ตอบพวกเขา การแสดงออกได้อธิบายทุก อย่างแล้ว “ตอนนี้โอกาสอยู่เบื้องหน้าพวกคุณแล้ว คุณจะรักษา มันไว้หรือไม่”

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ธนินและธนุสถือขวดน้ำแร่ขึ้นไป

บนภูเขา

พวกเขามองดูประตูที่ชำรุดทรุดโทรมตรงหน้า ทั้งสองมอง หน้ากัน ทันทีที่ประตูแยกออกจากกัน ธนินยกมือขึ้นยัดสิ่งของสี ดาใส่ลงในกระเป๋าอย่างตื่นเต้น เขาทำท่าที่สงบและเดินเข้าไป

ข้างในห้อง บนพื้นคอนกรีตที่ยุ่งเหยิง มีเก้าอี้ขนาดเล็กอยู่ ตัวหนึ่ง ทศพลนั่งอยู่บนนั้น เขามองมาพร้อมคิ้วที่มีรอยย่น “ทำไมไปนานขนาดนี้!
ธนสอายุมากกว่าเล็กน้อย เขาโค้งตัวและวางน้ำลงที่ข้าง กำแพง และยื่นขวดน้ำให้เขาขวดหนึ่ง “ร้านตรงปากทาง หมู่บ้านเปิดสาย รอพักสักเจ้าของร้านถึงจะมา

ทศพลหลายเกลียวขวดและเทน้ำเข้าปาก เขายังไม่วางใจ จึงถามธนินซึ่งยืนอยู่ด้านข้าง ไม่ได้มีใครเห็นเข้าใช่ไหม”

หัวของธนินกรีดร้อง เขาตื่นเต้นจนดูไม่เป็นธรรมชาติและ พยายามหัวเราะกลบเกลื่อน จะเห็นได้อย่างไร

โชคดีที่รอยยิ้มนั้นไม่ได้รับความสนใจ จนดูเหมือนว่าไม่มี พิรุธอะไร ธนุสถอนหายใจ “ทำอะไรระวังหน่อย ถ้าถูกจับได้จะ ไม่ได้อะไรเลย!”

“ครับ”

ทั้งสามนั่งหันไปทิศทางเดียวกัน ในห้องไม่มีเสียงใด ไม่ ช้าทศพลก็ดื่มน้ำหมดทั้งขวด เขายกมือขึ้น ขวดน้ำตกลงบนพื้น “แกรก” เสียงดังขึ้น ทำให้คนรู้สึกตกใจ

ธนินสะดุ้งเล็กน้อย ทศพลมองเห็นความตื่นตระหนกของ เขาได้ เขากระพริบตาและจ้องมองไปที่พวกเขาทั้งคู่ “เกิดอะไร ขึ้นกับพวกคุณ”

ธนินไม่สบตาเขา แต่เล่นกับก้อนหินในมือ “ไม่มีอะไรนี่

“ตั้งแต่แกสองคนขึ้นมา ก็พูดแค่ไม่กี่คำ” ทศพลเป็นคนที่ ค่อนข้างละเอียดรอบคอบ ยิ่งโดยเฉพาะในเวลานี้ เขาค่อนข้าง ระวังตัวเป็นพิเศษ
ตาเขามองธนินอย่างมีข้อจำกัด ธนุสจึงพูดขึ้นมาว่า “หัว แล้ว เมื่อครู่ที่ลงไปก็อยากจะซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาแต่ว่าไม่มี น้ำร้อน ได้แต่กลับมามือเปล่า

“หิว” ทศพลขึ้นเสียง ร่างเอนไปด้านหลังพิงกำแพง “อดทนหน่อย เพื่อเงิน หิวนิดหน่อยจะเป็นไรไป

“ครอบครัวของผู้หญิงคนนั้นยังไม่ติดต่อกลับมาอีก” ธน สถาม “นี่ผ่านไปสองวันหนึ่งคืนแล้ว ไม่ให้เห็นเธอเห็นเดือน เห็นตะวันอย่างนั้น คนจะอยู่ได้ไม่นาน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้สีหน้าของทศพลก็ไม่ค่อยน่ามองเท่าใด “รออีกสักหน่อย อีกสักพักน่าจะติดต่อมา

เรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว จะถอยไม่ได้ ปล่อยเด็กแล้วจับตัวผู้ หญิงมา เขาคิดได้เท่านั้น

“ผมไปดูสักหน่อย อย่าเพิ่งหยุดหายใจไปล่ะ” เมื่อพูดแล้ว ธนุสก็ลุกขึ้น เขาเดินไปที่ห้องคอนกรีตด้านหลังโรงเก็บของ

สายตาธนินจ้องมองจนกว่าเขาจะเดินลับไป จนกว่าจะเห็น ธนสเลี้ยวลับไปจากมุม

ทศพลคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะอยากไปพักผ่อน เขาชี้ไปยัง ทิศทางของน้ำแร่

ธนินพยุงตัว และลุกขึ้น เขาโน้มตัวลงใบหน้าแข็งชื่อและ

เปิดปาก “พี่ทศพลเอาน้ำไหม

ธนินรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินเข้ามา เขายึดร่างกายให้ตรงและหันกลับไปมองที่ทศพลซึ่งกำลังเดินมาทางด้านหลัง “อื้อ แกก็ดื่มด้วยสิ”

เห็นได้ชัดว่าเป็นประโยคปรกติ อาจจะเป็นอันตรายขึ้น เล็กน้อยเมื่อตกไปถึงหูของธนิน เขายิ้มเพื่อนๆ และเงยหน้าขึ้น “ครับ ผมดื่มไปบ้างนิดหน่อยแล้ว…..