ตอน571ผมไม่รังเกียจที่จะเข้าไปใน หอพักหญิง

ตอนที่571 ผมไม่รังเกียจที่จะเข้าไปในหอพักหญิง

เมื่อฟังเขาพูดเช่นนี้ นัชชาจึงค่อยรู้สึกวางใจ “ถ้าอย่างนั้น ก็ดีค่ะ ฉันกลัวเป็นอย่างยิ่งว่าฉันจะทำผิดพลาด

“ไม่ต้องตื่นเต้นไป ถึงแม้ว่าจะรู้เรื่องมากแล้วแต่ว่าก็ยัง

เป็นเด็กอยู่ดี ไม่น่าจะหวั่นไหวง่าย คุณสบายใจเถอะ”

“ฉันต้องการหาเวลาพบกับชนุดมหน่อยค่ะ ได้ไหมคะ” เธอรู้ว่าชายคนนี้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเธอในช่วงระยะ เวลาหนึ่ง ดังนั้นเมื่อตอนที่ถามคำถามนี้ นัชชาจึงทำเสียงอ่อน เล็กน้อย โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว

หัวใจของเตชิตนั้นไม่เต็มใจ ไม่มีใครอยากให้ผู้หญิงของ ตนเองพบกับอดีตคู่แข่ง แต่เมื่อเขารู้ว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่หลีก เลี่ยงไม่ได้ เขาไม่ต้องการให้เธอจิตใจไม่สงบสุขเพียงเพราะว่า ไม่ได้พบชนุดม เขาตอบตกลงอย่างกังวลใจ แต่ว่าเขาก็มีข้อแม้ อยู่เล็กน้อย

“พบกันก็ได้ แต่ว่าผมต้องไปด้วยนะ”

นัชชามองเขาเหมือนเด็กที่ถูกห้ามไม่ให้ทานของหวาน เธออดขำไม่ได้ “ฉันไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย คุณจะไม่ไว้ใจอะไรกัน”

ตั้งแต่เมื่อครู่จนถึงตอนนี้ เหมือนมีความนัยอะไรบางอย่าง

“ใครใช้ให้เมื่อก่อนนี้คุณไปใกล้ชิดกับชนุดมล่ะ ผมมีปม ในใจ” เขาพูดเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกอาย แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ สมเหตุสมผลก็ตาม

นัชชารู้ว่าเขายึดติดกับเรื่องนี้ ชายวัยสามสิบกว่าเช่นเขา ดูเป็นผู้ใหญ่และมั่นคงต่อหน้าคนอื่น แต่ว่าต่อหน้าเธอแล้วกลับ ทำตัวเป็นเด็กๆ แต่ว่าความแต่งต่างเช่นนี้ล่ะ ที่ทำให้เธอไม่ เพียงแต่ไม่รู้สึกเบื่อหน่ายเท่านั้น แต่ว่ายังรู้สึกชอบมากอีกด้วย

ด้านนี้เอง ที่ทุกคนมองไม่เห็น มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะเห็น

นัชชาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปากหวานขึ้นมา “ได้ค่ะ งั้นคุณ ตามไปด้วยก็แล้วกัน

ความจริงเธอก็ตั้งใจว่าจะให้เขาไปด้วยอยู่แล้ว ตอนนี้ สำหรับเธอแล้ว คุณชนุดมก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าคนหนึ่ง เธอ กลัวที่จะต้องรับมือกับมัน ยิ่งไม่รู้ว่าจะพูดถึงเรื่องการ เปลี่ยนแปลง ในหลายเดือนที่ผ่านมาอย่างไรด้วยแล้ว

ถ้ามีเขาอยู่ด้วย เธอค่อยรู้สึกสบายใจ

เพียงแต่ว่าเมื่อสักครู่เธอยังไม่ได้มีโอกาสพูด เขาก็แย่ง พูดขึ้นมาก่อน เธอมองดูท่าทางหัวเสียอย่างไร้เหตุผลของเขา ก็ อดไม่ได้ที่จะแหย่เขา

ทั้งสองตกลงกันตามนั้น วันรุ่งขึ้นหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อย เธอเห็นหมายเลขแปลกๆ ที่โทรเข้ามา ในโทรศัพท์ของเตชิต เธอก็ลังเลใจขึ้นอีกครั้ง และจึงรีบขยับ ตัวเข้าไปใกล้

โทรศัพท์ดังอยู่ครู่หนึ่งถึงจะมีคนรับสาย เสียงของผู้ชาย นั้นแหบห้าวมาก ฟังดูเหมือนกำลังป่วย “ฮัลโหล”

เมื่อนัชชาได้ยินเสียงนั้นก็หดตัวลง เธอยกระดับสายตาตัว เองขึ้นมองเตชิต สายตาคู่นั้นของเขาเหมือนกับกำลังให้พลัง กับเธออยู่ ทำให้จิตใจของเธอสงบนิ่ง “ชนุดมหรอคะ”

“นัชชารี” หลังจากที่เขาได้ยินเสียงของเธอ อีกฝ่ายก็เพิ่ม ระดับเสียงขึ้น และถามกับเธออีกครั้ง “ใช่คุณรึเปล่า”

แต่ในประโยคสั้นๆนั้นเขาฟังออกว่ามันคือเสียงของเธอ นิ้วของนัชชากาโทรศัพท์แน่น “ฉันเองค่ะ”

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ” ทันใดนั้นเสียงของชายคนนั้นก็ ตึงเครียดขึ้น เสียงลมหายใจสั้นกระชับดังผ่านเข้ามาใน ไมโครโฟน

“ฉันกลับประเทศจีนมาแล้วค่ะ เลยอยากจะพบคุณ

“ได้ คุณบอกสถานที่มา ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย” ชนุดม ตอบไปโดยไม่ต้องคิด เขาไม่สนใจการประชุมและการเซ็น สัญญาที่กําลังจะเกิดขึ้นอีกสักครู่ว่าจะมีมูลค่าเท่าไร เมื่อได้ยิน เสียงเธอถามออกมาเขาก็ลุกออกจากเก้าอี้ในทันที ผู้ช่วยและ เลขาก็หยุดเขาเอาไว้ไม่ได้ เขาหยิบกุญแจรถและตรงไปที่ลิฟต์
สําหรับเขาแล้ว ธุรกิจและสัญญาทั้งหมดเป็นเพียงตัวเลข ไม่ว่ามันจะทํามูลค่าให้เขามากมายเท่าใดก็ไม่สำคัญ ในตอนนี้ เขาแค่อยากที่จะพบสิ่งที่เขาได้ทำหายไปหลายเดือน ผู้หญิงที่ เขาไม่สามารถคลายความกังวลใจไปจากเธอได้

ร้านชาหลันซาน บ้านเลขที่ 38 ถนนวารี ฉันจะรอคุณอยู่ที่ นั่นค่ะ” นัชชาเอ่ยปากขึ้น พลางเหลือบตาไปมองที่คนที่อยู่ทาง ด้านข้าง และพูดต่อไปว่า “เตชิตก็อยู่ด้วยค่ะ

ชนุดมยื่นมือไปกดลิฟต์ด้วยแววตาสับสน “โอเคครับ

“ใช่แล้ว” ก่อนที่เขาจะวางสาย นัชชาคิดได้ถึงเรื่องบาง อย่างจึงพูดขึ้น “ชวนคุณชีวภามาด้วยสิคะ ได้ยินธีธีบอกว่าช่วง นี้เธอช่วยเหลือเขาบ่อยมาก คอยดูแลเขา ฉันอยากจะขอบคุณ เธอด้วยตัวเองค่ะ”

“ไม่จําเป็น” ชนุดมปฏิเสธโดยสัญชาตญาณ พอพูดถึงผู้ หญิงคนนั้นขนคิ้วเขาก็ขมวดขึ้น “เรื่องแค่นี้เอง

“ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ฉันอยากจะขอบคุณเธอจริงๆค่ะ ฉัน ฝากเชิญเธอให้หน่อยได้ไหมคะ ถือว่าช่วยฉันหน่อยนะ ได้ไหม คะ

น้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความอ้อนวอน ชนุดมปฏิเสธไม่ลง จึงได้แต่รับคํา “อื้อ

สี่สิบนาทีหลังจากนั้น รถยนต์มายบัคก็มาจอดที่ลานจอดรถด้านหลังร้านซาหลันซาน ชายคนนั้นเปิดประตูที่นั่งคนขับ ออก กางเกงแสล็คสีขาวก้าวออกมาจากรถ หลังจากนั้น คน ตัวเล็กที่นั่งทางที่นั่งผู้โดยสารก็ตามออกมา

หญิงสาวยังอายุไม่มาก เธอสวมชุดเดรสถักไหมพรหมสี ขาวทั้งตัว แต่งตัวมีสไตล์ ความโค้งเว้าของหน้าอกและสะโพก ช่างดึงดูดสายตาผู้คนนัก

สีขาวทำให้คนดูอ้วน แต่รูปร่างของเธอผอมบาง เอวเรียว บางถูกห่อหุ้มไปด้วยสีขาว ช่างบริสุทธิ์และสวยงาม โดยเฉพาะ ผมสีดำขยับที่ทัดอยู่ด้านหลังใบหู ช่างดึงความผุดผ่องออกมา อย่างไร้เดียงสา เหมือนดอกเดซี่ที่กำลังพลิ้วไหวอยู่ภายใต้ สายลมเย็น

เขาเห็นได้ในระยะเวลาอันสั้น ในคืนนั้น ที่เธอมอบความ งามทั้งหมดให้กับเขา

ชนุดมกลืนน้ำลายในลำคออยู่สองสามอีกและบังคับ สายตาของตัวเองให้มองไปทางอื่น แต่ในใจก็หวนคิดถึงฉากที่ ใต้หอพักของเธอ

“เข้ามา ไม่อย่างนั้นผมก็ไม่ถือหรอกนะที่จะต้องเข้าไปใน หอพักหญิง แต่ไม่รู้ว่าคุณจะกลายเป็นคนดังของโรงเรียน เปล่า”

หญิงสาวมาสายแล้ว เธอเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งหอบ หายใจ สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด ชน ดม คุณทําบ้าอะไร”
เธอพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด ดูเหมือนว่ากำลังระบาย ความไม่สบอารมณ์ต่อการคุกคามของเขา

“นัชชาอยากพบคุณ เธออยากขอบคุณคุณ ที่ช่วยดูแลม นต์” เขาสตาร์ทรถ และค่อยๆละสายตาจากเธออย่างไร้อารมณ์ เหมือนกับการมองเห็นคนแปลกหน้า “อย่าคิดมากไปหน่อย เลย”

ความจริงแล้วชีวภาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ตั้งแต่เมื่อครั้งที่ ออกมาจากเมือง เธอก็ไม่คิดว่าชาตินี้จะมีความสัมพันธ์ใดๆ กับชนุดม แต่ว่าตอนนี้ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ในใจก็มีไฟขึ้นผุดขึ้น มากองหนึ่งอย่างไม่มีเหตุผล

เธอยิ้มแล้วยิ้มอีกด้วยทัศนคติที่ไร้ซึ่งเหตุผล “คุณวางใจ ได้ หลังจากพบคุณนัชชาแล้ว ฉันก็จะไม่ไปให้พวกคุณเห็นหน้า อีก”

ดังนั้น ตลอดทางจากโรงเรียนจะถึงร้านน้ำชา ทั้งสองไม่ ได้มีบทสนทนาใดๆ ไม่พูดก็เหมือนการพูด แม้แต่สายตาก็ไม่

มอง

สักครู่เมื่อลงจากรถแล้ว ชายร่างผอมริมฝีปากบาง หลัง จากที่เขาอดทนมานาน ก็สูดหายลึกและเดินเข้าไปในร้านน้ำ ชา เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าผู้หญิงที่ด้านหลังจะตามมาหรือไม่

เขาก้าวเท้ายาวอย่างกระตือรือร้น เธอตามมาข้างหลัง อย่างกระเสือกกระสน แต่ยังดีที่ในที่สุดก็ตามเขาทัน

เมื่อเข้าไปในร้านน้ำชา ทันใดนั้นก็มีพนักงานเสิร์ฟซึ่งจําเขาได้จึงได้นำทางเขาไป พวกเขาเดินตามหลังกันไปจนถึง ประตูห้องส่วนตัวที่ชั้นสอง เขามองไปที่ประตูสีไม้มะฮอกกานี ผู้ จัดการร้านขามาช่วยเปิดประตูให้พวกเขาด้วยตัวเองและโค้ง คํานับ “คุณชนุดม คุณชีวภา เชิญครับ”

ประตูใหญ่เปิดออกตรงหน้า ชนุดมพักสายตาลง เขาหาย ใจลึกๆ และก้าวไปข้างหน้า

ชีวภาซึ่งอยู่ทางด้านหลัง ไม่นานนัก ใบหน้าสีขาวที่เกือบ จะเรืองแสงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

เธอมีความผูกพันกับนัชชามาก่อน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รู้สึก แปลกตาอะไร แต่ว่าผ่านมานานขนาดนี้แล้วถึงได้พบเธออีก ครั้ง รู้สึกว่าเธอผ่ายผอมลงไปมาก

สายตาเธอขยับไปเล็กน้อย ก็เห็นคนที่ด้านข้างเธอซึ่งนั่ง อย่างเมินเฉย ผู้ชายซึ่งมีกลิ่นไอของความแข็งแกร่ง เขาสวม เสื้อเชิ้ตสีขาว เผยให้เห็นลำคอเล็กน้อย ท่าทางสบายๆอย่างไม่ ค่อยสบอารมณ์เท่าใด แขนเขาสวมนาฬิกาที่มองดูแล้วเข้ากัน

ดวงตาของเธอขยับไปอีกเล็กน้อย ก็มองเห็นใบหน้าที่ สามารถทำให้คนบนสวรรค์ตกตะลึงได้