ตอน564ผู้หญิงที่กล้าหาญ

ตอนที่ 564 ผู้หญิงที่กล้าหาญ

หลังจากชนุดมกลับไปห้องตัวเอง มนต์ยังหลับอยู่ แต่ เพราะเสียงเขาเดินเข้าไปปลุกเขาตื่นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้า เล็กที่ยับมองมาทางเขา “คุณอา?”

แสดงท่าทีแปลกใจ เขามายืนทำอะไรตรงนี้ตั้งแต่เช้า

ชนุตมใช้ชีวิตมาสามสิบกว่าปี เป็นครั้งแรกที่รู้สึกสับสน แบบนี้ สับสนจนในหัวไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้น ภาพเมื่อเช้านี้ และภาพเมื่อคืนที่ปะติดปะต่อกัน สุดท้ายก็กลายเป็นภาพผู้ หญิงที่เปราะบางและขอบตาแดงก่ำ

เขาเปิดตู้เย็นที่เป็นบาร์เล็กๆของทางโรงแรม หยิบน้ำแร่ ออกมาดื่มลงคอ ความรู้สึกกังวลในใจก็ยังไม่ลดลงสักนิด แต่ ยิ่งแย่ขึ้น

‘เพลง’

ระดับมือของเขาวางบนโต๊ะอย่างแรง ระดับมือของเขา วางบนโต๊ะอย่างแรง สายตามองไปที่ขวดไวน์แดงที่ดื่มไปแล้ว เศษหนึ่งส่วนสามอย่างไม่ตั้งใจ นัยน์ตาดำสนิทก็หมุนเป็นลม พายุ เขาหยิบหัวจุกปิดเข้าไปอย่างเดิม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาลูกน้องที่ไว้ใจ
“ช่วยสืบให้หน่อยว่าใครเป็นคนจัดการส่งไวน์แดงที่อยู่ ในห้องฉัน”

หลังจากวางโทรศัพท์ลง เขาทิ้งไวน์แดงลงไปในถังขยะ อย่างหงุดหงิด ไวน์แดงทิ้งไปได้ แต่ความกังวลในใจทิ้งไปไม่ ได้

ธีมนต์มองออกว่าอารมณ์เขาไม่ดี ร่างเล็กลุกขึ้นมาจาก เตียงใหญ่ ใส่สลิปเปอร์ของทางโรงแรมเดินมาข้างๆร่างสูง ใหญ่ มือเล็กนุ่มนิ่มดึงฝ่ามือใหญ่ที่เย็นชาของเขาไว้ “คุณอา เป็นอะไรไปครับ?”

ชนุดมก้มศีรษะมองดวงตาสุกใสที่เต็มไปด้วยความกังวล โน้มตัวลงมาลูบหัวเขา “ไม่มีอะไร ไปล้างหน้าแปรงฟันเปลี่ยน เสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวลงไปทานอาหารเช้า

สุดท้ายก็ไม่สามารถอารมณ์เสียใส่เด็กน้อยได้ เขา

พยายามอดกลั้นอย่างมาก

ธีมนต์ก็ฉลาดและเข้าใจ ไม่ถามอะไรอีกแล้วเข้าไปล้าง หน้าแปรงฟัน

ยืนอยู่ในห้องใหญ่โต ไม่มีเด็กน้อยแล้ว เขาก็เปิด หน้าต่างโรงแรมออก หยิบบุหรี่ในลิ้นชักออกมาจุดไฟ ควันขาว คลุ้งออกมา หายใจเข้าทันที สูดควันร้อนผ่านหลอดลมเข้าไป ในร่างกาย ให้หัวสมองที่สับสนได้ตื่นขึ้นสักนิด

มองดูพื้นผิวน้ำทะเลมีหมอกในตอนเช้าที่อยู่ไม่ไกล และ ยังมีตึกสูงเล็กผุดขึ้นมา ระหว่างที่มองอยู่ ก็ลืมใบหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ไม่ลง

ชนุดมไม่รู้ตัวว่าตัวเองยืนอยู่นานแค่ไหน จนกระทั่งปลาย บุหรี่ไหม้จนหมด จนกระทั่งเด็กน้อยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เรียกเขาด้วยน้ำเสียงแหลมอีกครั้ง เขาถึงจะกลับมามีสติ

ดับบุหรี่ในแก้วเขี่ยบุหรี่ เขาโบกมือไล่ควัน หลังจากกำชับ แล้วจึงหันตัวเข้าห้องน้ำไป

สักพักก็เป็นโรครักสะอาดอย่างควบคุมไม่ได้ สิ่งกีดขวาง ไม่เป็นอุปสรรค คิดแต่ว่าจะล้างกลิ่นของผู้หญิงคนนั้นออกไป จากร่างกาย

ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่มันเป็นกลิ่นที่รับรู้ได้ตลอดเวลา มันน่า รําคาญในใจเขาเกินไป

แสงในห้องน้ำ ถอดเสื้อที่ยับยออก เห็นรอยข่วนบนหน้า ท้องและช่วงไหล่คอในกระจก สายตายากที่จะคาดเดา เลื่อน สายตาแล้วเดินไปทางอ่างอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเป็นน้ำเย็น ให้น้ำ เย็นชาระร่างกาย แต่ก็ไม่เลย……

เขาอาบน้ำเร็วอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้กลับใช้เวลาสิบห้านาที ยังล้างสบู่ออกไม่หมด ล้างไม่หยุด น้ำไหลทั่วทั้งร่าง และล้าง เหตุผลของเขาให้กลับมา

อะไรที่เกิดไปแล้วก็ให้มันเกิดไป ไม่ว่าสาเหตุจะคืออะไร ผลลัพธ์เป็นอย่างไร มันก็ไม่ได้เปลี่ยนวิธีการใดๆ ตั้งแต่เช้าตื่น มาจนถึงตอนนี้ ในหัวเขามีอยู่ปัญหาเดียว ไม่ว่าเขาจะหนี อย่างไรก็หนีไม่พ้น
เขาคิดอยู่ เมื่อวานแม้ว่าเขาโดนวางยา แต่ถ้าคนอื่นเข้า มาในห้อง เขาสูญเสียการควบคุมอย่างนี้ เขาจะทำลงไปโดย ไม่คำนึงผลที่ตามมาเลยหรอ?

คําตอบคือ ไม่

แม้ว่าเมื่อวานเขาจะถูกความปรารถนาเข้าครอบงำ แต่ ตอนที่เธอย่างก้าวเข้ามาในห้อง อย่างน้อยเขาก็มีสติ และยัง ยับยั้งชั่งใจอย่างมาก แต่พอเห็นใบหน้านั้น ขณะที่มองเธอนอน อยู่ใต้ร่าง ก็เหมือนม้าบ้าที่วิ่งหนีไปอย่างคุมไม่อยู่

เขาได้ผู้หญิงคนนั้นล้ว ไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาทั้งหมด แต่เป็น ความกระหายที่อยู่ในส่วนลึกในใจ ความกระหายที่เพิ่มเชื้อ เพลิงกลายเป็นชนวนระเบิด ในที่สุด

ดังนั้นเมื่อเช้าที่มองเธอนอนอยู่ข้างกาย เขาประหลาดใจ แต่ยิ่งกว่านั้นคือสงสัยในตัวเอง เขาไม่อยากจะเชื่อ นอกจา กนัชชาแล้ว เขาจะยอมรับผู้หญิงอีกคนจริงๆ และผู้หญิงคนนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบนั้นมาอย่างเงียบเชียบ

ก่อนที่จะเกิดเรื่องทั้งหมด ชนุดมไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัว เองจะมีความรู้สึกพิเศษกับชีวภา

สำหรับตอนนี้ เขาเอยเปื่อยเกินไป เขาประเมินอิทธิพล ของผู้หญิงคนนี้ที่มีกับตัวเองไป

เพราะว่าแม้จะยืนอยู่ในน้ำเย็นขนาดนี้ นึกถึงร่างกายที่น่า หลงใหลของเธออยู่ใต้ร่างตนเอง เขาก็เลือดพล่านอย่าง
ชนุดมก็เข้าใจหัวใจตัวเองทันที ชัดแล้ว และสามารถ จัดการมันได้ง่ายๆ ควรยอมรับมัน และจัดการมัน และเข้าใจ ทั้งหมดแล้ว

ห้านาทีต่อมา ทั้งสองใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ชนุดมจูงมือเด็ก น้อยออกจากประตูไป ฝีเท้าหยุดอยู่หน้าห้องข้างๆ ราวกับได้ ตัดสินใจล่วงหน้าแล้ว เขายกมือขึ้นกดกระดิ่ง เคาะอยู่หลาย ครั้ง ก็ไม่มีใครมา

เขาขมวดคิ้วขึ้นมา มีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ ล้วงเข้าไปใน กระเป๋าหยิบคีย์การ์ดออมาเสียบ

‘ติ๊ดๆคลิก—

หลังจากเสียงดังขึ้นเบาๆ เปิดประตูแล้วผลัดประตูเข้าไป ผ้าม่านปิดสนิท แต่ก็กั้นแสงที่อยู่นอกหน้าต่างไม่ได้ ผ้าห่มบน เตียง ของที่วางอยู่หัวเตียง เหมือนกับตอนที่เขาออกจากห้อง มาเมื่อครู่ แต่สิ่งที่ไม่เหมือนก็คือ เสื้อผ้าที่ถูกทิ้งลงในตะกร้า

ตัวที่เขาดึงจนขาดเมื่อคืน

สีหน้าของชนุดมเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ เขามองหาในห้องอีก หนึ่งรอบ ก็ไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย

เขายืนอยู่ตรงที่ที่เธอสารภาพรักต่อหน้าเขา แต่ตอนนี้น่า เสียดายที่ตอนนี้เป็นที่ที่ว่างเปล่า

หนีไปแล้ว?

ชนุดมไม่มีเวลามาโกรธ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดบันทึกสนทนา แป๊ปเดียวก็เจอเบอร์โทรศัพท์เธอในรายชื่อ รีบ กดโทรออก แต่กลับได้ยินเสียงเย็นชาของหญิงสาวในเครื่อง

ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ใน ขณะนี้ กรุณา…….

เขาไม่อดทนฟังเสียงสัญญาณจนจบ แล้วเขวี้ยงโทรศัพท์ ไปบนเตียงอย่างแรง สองมือยกขึ้นต่อยลมอย่างแรง แล้วสบถ ออกมา “ร**!!”

ธีมนต์เดินเข้าไปหาอาข้างเตียงอย่างเป็นห่วง ไม่เห็นเงา ของน้าชีวภา แม้ว่าจะอายุยังน้อย ความคิดในใจก็บริสุทธิ์ที่สุด

หรือว่าอากับน้าชีวภาจะทะเลาะกัน

ธีมนต์เดินเข้าไป เห็นโทรศัพท์ที่ถูกเขวี้ยงทิ้งอยู่ข้างเตียง แล้วพูดปลอบ “คุณอาครับ น้าชีวภาดีกับผมที่สุด เดี๋ยวผมส่ง ข้อความหาเธอเองครับ”

“ข้อความหรอ? เธอปิดเครื่องไม่เห็นหรอก” ชนุดมนั่งอยู่ บนโซฟาข้างเตียง หายใจเข้าลึกๆหนึ่งที ดูเหมือนว่าจะโกรธ จนหัวเสียจริงๆ

เป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกพ่ายแพ้แบบนี้

เพราะเมื่อเช้าเขาเมินเฉยกับคำสารภาพของเธอ เธอเลย หันหนีให้เขาได้สัมผัสรสชาติแบบนี้ รู้มาตลอดว่าเธอเป็นคนมี อีโก้สูง แต่ไม่รู้ว่าเป็นคนชอบทรมาณคนอื่นด้วย
คนที่วิ่งออกมาหลังจากหลับไปแล้วคือเขาใช่ไหม?

ชนุดมหัวเราะอย่างขมขื่น คือผู้หญิงที่กล้าหาญคนนั้น