ตอน560มาเคาะประตูห้องเธอตอนเที่ยงคืน

ตอนที่ 560 มาเคาะประตูห้องเธอตอนเที่ยงคืน

ข้างหูได้ยินเสียงคลื่นผ่านมา รอบข้างไม่มีคนทำให้ บรรยากาศที่นี่ยิ่งดูสบาย ชนุดมสองมือล้วงกระเป๋า แล้วค่อยๆ หยุดฝีเท้าลง แล้วมองเธออย่างจริงจัง “เธอชอบธีมนต์มาก สินะ”

คราวนี้ เธอไม่ได้ถามเธออีก แต่เป็นประโยคบอกเล่า ชีวภาก็ไม่ได้ปฏิเสธ “ใช่ค่ะ เขาเป็นเด็กที่มีเสน่ห์มาก

“ทำไมล่ะ?” เขาถามขึ้นทันที ชีวภาแทบจะไม่ได้โต้ตอบกลับ ผ่านมาไม่กี่วินาทีถึงรู้ว่า เขาถามตนว่าทำไมถึงชอบธีมนต์

“ไม่มีเหตุผลค่ะ เห็นเขาก็รู้สึกบริสุทธิ์มาก ดูจริงใจ ในใจ เด็กน้อยไม่ซับซ้อนเหมือนผู้ใหญ่ เป็นของขวัญที่พระเจ้ามอบ ให้กับมนุษย์ นิสัยใจคอดี ฉันถึงได้ชอบเขามาก” ชีวภาค่อยๆ พูดอย่างไม่รู้จักเหนื่อย สายตาเอ่อล้นไปด้วยความอบอุ่น ทำให้เธอกลายเป็นคนอบอุ่นขึ้นมา

ทุกคนบอกว่าผู้หญิงจะเกิดมาพร้อมกับความเป็นแม่ ใน ขณะนี้ ชนุดมได้เห็นในร่างเธอแล้ว
ในใจก็รู้สึกผิดปกติ ความรู้สึกนี้ค่อยๆก่อตัวขึ้นมา ทำให้ เขาอยากซ่อนมันไว้ ไม่แน่ใจว่าทำไม เพียงมองผู้หญิงข้างกาย ก็รู้สึกแตกต่างอย่างมาก

ชีวภาเอนตัวอยู่ราวบันไดชายหาด มองไปที่บนผืนทะเลสี ดำมืดไกลๆ แสงจันทร์กระจายลงมา ผืนน้ำกระทบกับแสง แวววาว เหมือนกับกลุ่มดาวกาแล็กซีบนผืนทะเล

เธอหยิบโทรศัพท์มาจากกระเป๋า ถ่ายทะเลอันกว้างใหญ่ หนึ่งรูป ขณะที่เตรียมจะใส่ลงไป เห็นสายตาที่เหล่มาข้างๆ เป็น หลังไปที่ด้านหลังของราวบันได แขนซ้ายบิดขี้เกียจมาข้างหน้า แขนขวาก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบช้าๆ สายลมตอนเย็นพัดเข้าที่หน้า ผาก เขาไม่ได้ใส่ใจ เพิ่มความเศร้า

ไฟข้างถนนไม่ได้สว่างมาก ส่วนมากจะสลัว แต่พอกระทบ กับร่างเขาแล้วกลับดูน่าสนใจกว่าสสีทะเล

ก่อนที่จะรู้จักกับชนุดม ชีวภาก็รู้ว่าเขาหล่อไม่หล่อก็ดูที่ เครื่องหน้า แต่พอรู้จักแล้วเธอก็พบว่าไม่เกี่ยวกับความหล่อเลย แต่เป็นนิสัยใจคอ เป็นรสนิยม ที่ทำให้เขามีเสน่ห์ละสายตาไป ไม่ได้

ไฟที่ปลายบุหรี่เขาเหมือนกับภายในใจของเธอ บางทีอาจ จะหลงใหลเกินไปล่ะมั้ง เธอเลยยกแขนขึ้นมาถ่ายไว้อย่างไว

เสียง แชะ ดังขึ้นมาชัดเจนในอากาศ ลืมปิดเสียงอย่าง

กระอักกระอ่วน

ชีวภาสบตากับผู้ชายที่หันมา หน้าแดงจนต้องมองขึ้นฟ้าปฏิกิริยาแรกก็คือ…….เอาโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋า

ชนุดมอึ้งไปหนึ่งวินี เพียงแค่หนึ่งวินาที ใบหน้าหล่อเมื่อ ครูก็เข้มขึ้นมาทันที “ลบเลย”

“อะไร?” เธอแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“รูปไง” ปากบางพูดออกมาเบาๆสองพยางค์ แล้วอีก ครั้ง “ลบเลย”

“ฉันถ่ายสวยจะตาย…….. ไม่รู้ทำไม ชีวภาไม่อยากลบมัน เลย เธอพยายามสู้กลับ “หามุมดีๆ แสงกำลังสวยเลย ไม่ถ่าย คุณน่าเกลียดหรอก”

“ฉันไม่ชอบถ่ายรูป” เขาพูดสั้นๆ ไม่อยากพูดอะไรไป มากกว่านี้ ชีวภายืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน ขณะที่เธอเตรียมฉวย

เวลานี้ ชายที่ตอนแรกพิงราวบันไดอยู่ก็เดินเข้ามาหาเธอ

ทั้งสองไม่ห่างกันมากนัก ไม่กี่ก้าวก็ถึงตรงหน้าเธอ ร่างสูง บังแสงสว่างบนศีรษะ กลายเป็นเงาแทน

ชีวภาเงยหน้ามองใบหน้าเขา แล้วกลืนน้ำลาย “ทะ ทำ อะไร?”

ชนุดมมองท่าทางที่มๆ ที่เห็นได้ชัดว่ากลัวแต่ก็ไม่ยอม ประนีประนอม ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรไร้สาระ แล้วยื่นมือจะไป หยิบโทรศัพท์เธอ ในกระเป๋ามา

ชีวภาถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อหนีเขา จนกระทั่งพิงกับราวบันไดนั้น จึงต้องหยุดฝีเท้าลง

ชนุดมรำคาญกับการหนีของเธอ จึงยื่นมือไปโอบเอวบาง

ของเธอ ฝ่ามือใหญ่ก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเธอ กำลังจะหยิบ

ออกมาจู่ๆก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยถามขึ้นมา

“คุณอา น้าชีวภา ทําอะไรกันครับ?”

การกระทำของเขาแข็งทื่อ ชีวภาก็ไปไหนไม่ได้ ฉวย โอกาสตอนที่เขาสับสนอยู่ ก็ดิ้นจากการเกาะกุมจากเขา เอา โทรศัพท์กลับเข้าไป แล้วหมุนตัวไปหามนต์ “อาเล่นกับน้าอยู่ ล่ะ ดูทะเลเสร็จแล้วหรอ?”

“เสร็จแล้วครับ ผมรู้สึกว่าหนาวไปหน่อย อยากกลับโรง แรมอะครับ ไม่รู้ว่าถูกลมพัดหรือเปล่า ปลายจมูกของธีมนต์ เกิดสีแดง

ชีวภากลัวเขาจะเป็นหวัด กระชับเสื้อคลุมบนตัวของเด็ก

น้อย “โอเค พวกเรากลับกัน”

ชนุดมความมีน้ำใจจากตัวเธอต่อหน้าต่อตา ขณะที่ร่างสูง ร่างเล็กเดินอยู่ข้างๆเขา นัยน์ตาเธอมีความเจ้าเล่ห์ เขาไม่เคยพลาด

พอใจ?

รอธีมนต์ไม่อยู่ก่อน ต้องลบรูปนั้นให้ได้

ถนนข้างชายหาด เงาทั้งสามสะท้อนกับแสงไฟบนหัวยาว มาก เขาเดินตามอยู่ด้านหลังด้วยใบหน้าเมินเฉย แม้ว่าไม่ได้แสดงออกอะไร แต่ก็คอยระวังทั้งสองอย่างทุกฝีก้า

หลังจากเดินทางกลับโรงแรมห้านาที จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ไป ที่ห้องพัก ชีวภาก็ดึงชนุดมมากำชับ “เย็นนี้โดนลมทะเล เดี๋ยว ให้ธมนต์อาบน้ำร้อนนะคะ อย่าให้เป็นหวัด

“อืม” ชนุดมตอบรับ จูงมือเด็กน้อยเข้าไปในห้อง

ชีวภากลับเข้าห้องตัวเอง ตึกค่อนข้างสูง นอกหน้าต่างคือ ทะเลอันกว้างใหญ่เมื่อครู่ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า พอสัมผัสโทรศัพท์ ในกระเป๋าก็นิ่งไป

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอ หน้าจอยังเป็น รูปที่เพิ่งถ่าย ไม่ว่าจะดูกี่ครั้ง ไม่ว่าจะดูด้วยตาตัวเองหรือจาก หน้าจอ ก็หยุดความหล่อนี้ไม่ได้

เธอดูสักพักก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้าไป เธอนั่งเก้าอี้นวม

ปลายเตียงตกอยู่ในห้วงความคิด

การมาเที่ยวที่เมือง Q ครั้งนี้อย่างไม่ได้คาดคิดนั้น คือ โอกาสที่ได้มาเจอกันอีกครั้งตั้งแต่การกลับประเทศมาคราวที่ แล้ว สำหรับชนุดมเมื่อก่อน เธอไม่เคยคิดอะไรมาก่อน เพียงแต่ รู้สึกว่าคนคนนี้ดูลึกลับขึ้นมาก ไม่ได้อยู่ชนชั้นเดียวกับเธอ โดย สิ้นเชิง และไม่ใช่คนที่จะมาสื่อสารกับเธอบ่อยๆด้วย

ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาก็คือเงินสี่แสนนั้น ถ้าคืนหมดแล้วก็คือจบ
แต่พอหลังจากแยกจากกัน เธอกลับรู้สึกแปลกๆ จนถึง ตอนนี้เธอก็ไม่รู้จะนิยามมันว่าอย่างไร จนกระทั่งครั้งนี้ที่ออกมา เที่ยว ได้เห็นใบหน้านั้นอีกครั้ง ได้เดินข้างกัน ก็เหมือนกับเมื่อ ก่อนทั้งหมด แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เหมือน

ท่ามกลางความพิศวง มีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปอย่าง น่าเศร้า

เธอจ้องเขาอย่างระมัดระวัง ทำเรื่องเล็กๆน้อยๆ ให้เขา อย่างธรรมชาติ เก็บคำพูดเขามาคิด คิดแล้วคิดอีกกับความ หมายในนั้น

เรื่องพวกนี้ เมื่อก่อนไม่เคยเกิดขึ้นเลย

ขณะที่ชีวภากำลังคิดหาประเด็นสำคัญไม่เจอ กระดิ่งที่ ประตูก็ดังขึ้นมา เธอลุกขึ้นค่อยๆเดินไปหน้าประตู ถามอย่าง ระวัง “ใครคะ?”

“ฉันเอง” เสียงที่คุ้นเคยดังข้างหู

เธอเปิดประตูอย่างวางใจ กลับเห็นเขาสวมชุดคลุมอาบ น้ำสีขาวอย่างไม่คาดคิด ทำหน้าตาไม่พอใจยืนอยู่หน้าประตู