ตอน551อาไม่ชอบน้าชีวภาหรือ

ตอนที่ 551 อาไม่ชอบน้าชีวภาหรือ

ลังเลไปสักพักหนึ่ง เขาตักไส้เป็ดที่ม้วนอยู่ในจานขึ้นมา สีชมพูหม่น มีน้ำมันสีแดงอยู่ด้านบน คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย สุดท้ายก็กินเข้าไป

ฟันกัดเข้าไป ไม่ได้เหนียวอย่างที่คิดไว้ เมื่อกดเข้าไปก็ ขาดทันที เสียงเคี้ยวชัดเจน ไส้เป็ดบางมาก กินเข้าไปไม่ได้มี รสชาติที่แปลก

ไม่เลวจริงๆ

ธีมนต์เบิกตาโตอันใสซื่อมองเขากลืนลงไป ถามอย่าง คาดหวัง “เป็นไงครับ อร่อยไหม?”

ชนุดมพยักหน้าอย่างคล้อยตาม “ก็พอไหว “งั้นคุณอาทานเยอะๆนะครับ!”

ธีมนต์ให้ชนุดมลองอันอื่นๆ ทีละอัน นอกจากสมองหมูแล้ว เขาก็รู้สึกว่ายังรับได้ เจ้าซาลเปารู้สึกประสบความสำเร็จอย่าง มาก ตักอาหารให้เขาไม่หยุด

บ้านอื่นจะเป็นคุณอาตักให้หลาน แต่นี่กลับกัน ก็เป็นเรื่อง

ที่น่าสนใจอย่างหนึ่ง

“จริงด้วยคุณอา ช่วงนี้ทำไมไม่เห็นน้าชีวภาเลยล่ะครับ?”ธีมนต์ทานข้าวไปด้วย สายตาก็กวาดไปหนึ่งรอบ จู่ๆก็ถามขึ้น

มา

พูดถึงชีวภา มือชนุดมที่ตักอาหารอยู่ก็ชะงัก แต่ก็รีบทำ เป็นปกติ ด้วยสีหน้าเรียบ “เธอยังนะ

“ยังหรอครับ?” ธีมนต์มองสีหน้าเขาอย่างสงสัย ไม่ค่อย เชื่อคำพูดของเขานัก “แต่ครั้งที่แล้วตอนเจอน้าชีวภา เธอ สัญญาผมไว้ว่าเดี๋ยวจะมาเล่นกับผม เธอหลอกผมหรอ?”

“เธอสัญญากับธีมนต์ตอนไหน?”

“ตอนที่ทานข้าวด้วยกันคราวที่แล้วครับ” ธีมนต์ทำหน้า เศร้าขณะพูด รู้สึกค่อนข้างแย่

ธีมนต์เข้าใจความคิดของชนุดม อย่างที่คิดไว้ พอเห็น ท่าทางเขาที่หดหูขึ้นมา ก็รีบเปลี่ยนอารมณ์ “เธอไม่ได้ไม่ชอบ

ธีมนต์หรอก แค่ไม่มีเวลาน่ะ”

“ไม่มีเวลาตลอดเลยหรอครับ?”

ชนุดมถูกเขาถามซอกแซกขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด เขา

ขมวดคิ้วมอง “ธีมนต์ชอบเธอขนาดนั้นเลยหรอ?”

“ใช่ครับ น้าชีวภาเป็นคนดี ตอนดูแลผมเธอใส่ใจมาก พูดจาอ่อนหวาน แล้วก็…… พูดถึงตรงนี้ เขาก็หยุดทันที

ชนุดมจึงถามขึ้นมา แล้วก็อะไรหรอ?”

ธีมนต์แอบกมือเล็กแน่น ขอโทษนะคุณอา เพื่อเรื่อง สำคัญของชีวิตคุณอา ผมต้องโกหกเล็กน้อย
เขาค่อยๆพูด “แล้วก็น้าชีวภาชอบคุณอามากอีกต่างหาก ดีกับคุณอาแล้วก็ดีกับคนอื่นด้วย

ค่าตอบนี้เขาไม่ได้คิดไว้ และไม่ได้พูดอะไรออกไป ชีวภา กลัวเขาขนาดนั้น ไม่มีทางชอบเขาแน่นอน

“อย่าพูดเหลวไหลหน่า

“ผมเปล่านะ น้าชีวภาบอกผม!” แต่ไหนแต่ไรมาธิมนต์ไม่ เคยโกหก แต่จะแหกกฎเพื่อผู้ใหญ่ทั้งสอง

ชนุดมขมวดคิ้วแน่น “เธอพูดหรอ?”

ธีมนต์กลัวสีหน้าของเขา แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าพยัก หน้า “ใช่ครับ”

หัวใจเต้นแรง แต่ก็ยังปฏิเสธออกไปโดยไม่รู้ตัว “เป็นไป

ไม่ได้”

“ทำไมล่ะครับ? คุณอาคิดว่าน้าชีวภาทำไม่ดีกับคุณอาหรอ?”

ประโยคนี้ทำให้ชนุดมยากที่จะใคร่ครวญ นึกถึงเวลาที่ทั้ง

สองอยู่ด้วยกัน เธอจะแสดงท่าที่มีหลักฐานล่วงหน้าอยู่ตลอด

เวลา พูดไม่ได้ว่าสนิทและก็ไม่ถือว่าแปลกหน้าต่อกัน แต่เขา

พยายามทำเต็มที่เพื่อความต้องการของเขา เขานึกว่าเป็น

เพราะเงินที่เขาจ่ายค่ารักษาให้ หรือว่าเป็นเพราะ……..

ชนุดมยิ่งขมวดคิ้ว เขาหยุดการคาดเดาของตัวเอง แล้ว เงียบ “ธีมนต์ยังเด็ก โตขึ้นเดี๋ยวก็เข้าใจ
“คุณอาครับ ยอมรับเถอะครับ ที่น้าชีวภาไม่แสดงออกมา เพราะว่าเธอเป็นผู้หญิงเขินอาย คุณอาเป็นผู้ชาย หรือว่าคุณอา ก็เขิน?” ธีมนต์ยังคงทำหน้าล้อ ทั้งเมือง J มีแค่เขาที่กล้าหาญ กล้าดื้อต่อหน้าชนุดม

เขาพูดถึงชีวภาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ชนุดมเกินคำบรรยาย “ถ้าธีมนต์ชอบเธอ อาช่วยนัดเธอออกมาได้นะ อาไม่ได้สนใจ เธอ”

“คุณอาตาไม่ถึงเลย น้าชีวภาสวยขนาดนี้ รอให้คนคาบ เธอไปแล้วจะเสียใจ!” ธีมนต์เหล่มองสีหน้าที่ค่อยๆหุบลงของ เขา จึงพูดอย่างรู้งาน “แต่คุณอาก็นัดน้าชีวภามาเถอะครับ อา ไม่ชอบเธอ แต่ผมชอบ!

ตอนที่ได้รับการรายงานจากดุลยาในพริบตา ชีวภาก็ปฏิ เสธงานในวันนี้อย่างเจาะจง รีบเดินทางไปโรงพยาบาลตั้งแต่ เช้าตรู่ เข้าไปในห้องทำงานของคุณหมอ นั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ ทำงาน การรายงานสดๆ แผ่อยู่ด้านบน เธอถามคุณหมออย่าง กังวล “คุณหมอฐานัสคะ ผลการตรวจสอบของคุณแม่ฉันเป็น ยังไงบ้างคะ?”

ดุลยาอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ คุณหมอและพยาบาลคุ้นเคย กับผู้ป่วยคนนี้มาก แม้แต่ชีวภาก็เป็นแขกประจำของที่นี่ รู้ว่าไม่ ง่ายกับครอบครัวนี้ หวังว่าเธอจะหายดีเร็วๆ

ตอนนี้ คุณหมอฐานสนำใบรายงานส่งในมือเธอ เผยยิ้มออกมาบนใบหน้า “ยินดีด้วยนะชีวภา ผลการตรวจสอบของแม่ หนูดีมาก ตัวบ่งชี้แต่ละอันเป็นปกติมาก เดี๋ยวหนูนำใบสั่งยาไป ซื้อยาแล้วก็สามารถดำเนินการออกจากโรงพยาบาลได้เลย!”

ในที่สุดก็ได้ยินประโยคนี้ ชีวภาดีใจจนเกือบร้องไห้ออก มา สายตามองไปที่ผลสรุปการตรวจ แม้ว่าจะไม่เข้าใจข้อมูลที่ ซับซ้อนและมีลักษณะเฉพาะพวกนั้น พอคิดว่ามันหมายถึงอะไร เลือดในร่างกายก็ม้วนตัวกลับ

“ขอบคุณนะคะคุณหมอ ขอบคุณค่ะ!” เธอพูดขอบคุณไม่ หยุด รู้สึกขอบคุณจากใจ

คุณหมอฐานสรีบโบกมือ “มันคือสิ่งที่พวกเราควรทําอยู่ แล้วรีบนำข่าวดีนี้ไปบอกคุณแม่เถอะ!”

ชีวภาพยักหน้าแล้วออกมาจากห้องทำงาน เกือบจะวิ่งไป ที่ห้องผู้ป่วย เธอพุ่งไปข้างเตียงผู้ป่วย มองดุลยาที่กึ่งนอนอยู่ บนเตียง สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมาอย่างสุขใจ “แม่

พอพูดออกมา น้ำเสียงก็สะอึกสะอื้น แสบในคอจนเกือบ พูดออกมาไม่ได้ นานสักพักกว่าจะพูดออกมา “คุณหมอบอกว่า ผลสรุปการตรวจดีมาก ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

พูดจบ ดุลยาก็ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เธอรอเวลานี้มานาน มาก ในที่สุดก็กลายเป็นจริงแล้ว

ชีวภาเข้าไปกอดเธอก่อน คุณพ่อเสียตั้งแต่ยังเด็ก สองแม่ ลูกต้องพึ่งพากันและกัน แล้วก็ยังมีน้องชายที่กำลังเรียนอยู่ต้องใช้เงิน ในสถานการณ์ตอนนนี้ พวกเขาไม่ควรจะป่วย ช่วงเวลา ปีกว่านี้ ชีวภาต้องกัดฟันดิ้นรนอยู่ผู้เดียว

ทุกครั้งที่ทำงานในบาร์ตอนกลางคืนอย่างไม่ได้ห่วงใน ศักดิ์ศรี คิดถึงแต่อาการป่วยของดุลยา ทุกครั้งเจ็บปวดใจ อย่างมากแต่ก็ไม่มีเวลามาใส่ใจ เพียงแต่นึกถึงค่าใช้จ่ายใน การรักษาในครั้งต่อไป

เธอไม่มีสิทธิเลือกทำในสิ่งที่ชอบ ไม่มีเวลามาลังเลว่าควร หรือไม่ควรทำ เธอต้องกัดฟันดิ้นรนเดินไปข้างหน้า เธอกลัวว่า ถ้าเธอยอมแพ้ขึ้นมาเพียงนิดเดียว ก็อาจจะล้มได้

ในวันนี้ เรื่องทั้งหมดก็จบลงแล้ว เธอไม่ต้องแบกรับภาระ อันหนักที่จะทับเธอให้ตายอีกแล้ว ดุลยาก็ไม่ต้องทนกับความ รู้สึกผิดอีก ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไม่เพียงแต่หมายถึงการ ออกจากโรงพยาบาลอย่างเดียว แต่ยังหมายถึงการเริ่มต้นชีวิต ใหม่ของพวกเธอ

เวลาหนึ่งปีกว่า ในที่สุดชีวิตก็ได้พักหายใจเสียที

ในที่สุด ก็มองเห็นความหวังแล้ว