ตอน548ความทรงจํากลับมาอีกครั้ง

ตอนที่548ความทรงจำกลับมาอีกครั้ง

คำพูดของไวทย์เหมือนก้อนหินที่ไปบนหัวใจของชีวภา เธอคิดว่าถึงแม้ตัวเองไม่ใช่พี่ที่ดีที่สุดเธอให้คะแนนความเป็นพี่ ของตัวเองอย่างน้อยก็80คะแนนเธอไม่เคยคิดว่าในใจของเขา นั้นเธอจะเป็นสภาพแบบนี้

ใช่ตอนแรกเธอกดดันตัวเองทุกวันทีแรกก็รู้สึกทรมานแต่ พอเวลาผ่านไปเธอเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้ เธอลืมอิสระไปเธอเหมือนจะคุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่วิ่งระหว่าง โรงพยาบาลกับที่ตัวเองทำงานลืมไปแล้วว่าตัวเองนั้นเคยเป็น ประธานนักเรียนลืมไปแล้วว่าตอนอยู่ปี2เคยเขียนอะไรไว้พัก การเรียน ทำให้เธอเสียความหวังสุดท้ายในชีวิตไปเด็กที่ไร้ อำนาจไร้ฐานะอย่างเธอมีแต่ความรู้เท่านั้นที่จะเปลี่ยนแปลง ชีวิตแต่เธอกลับเสียสิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอไป

เพราะบ้านหลังนี้เธอทิ้งชีวิตในมหาลัยไปเธอพยายามที่จะ ทำให้ตัวเองกดดันแต่น้องที่เป็นผู้เห็นอยู่ข้างๆทั้งหมด

“พี่ผมรู้ว่าพี่ทำเพื่อผมและแม่ผมเคยคิดว่ารอเปิดเรียน แล้วผมจะออกไปทำงานจะได้ลดภาระของพี่ผมไม่อยากเห็นพี่ เสียสละเพื่อผมอีก”

ชีวภายิ้มแต่ยิ้มของเธอนะทำให้รู้สึกขืนข่มไวทย์ที่ไม่ใช่พี่ที่ดีเธอพูดถูก”

เธอรู้สึกว่าที่เธอสั่งสอนเขาเรื่องเมื่อกี้เป็นเรื่องที่ตลกชีวิต ของเธอเสียสีสันทั้งหมดไปทุกความคิดของเธอเริ่มมีกรอบมา กั้นไว้แต่ตอนนี้อยากจะไปตีกรอบให้ไวทย์อีก

“พี่นี่ตลกจริงๆ”

“พี่พี่อย่าพูดแบบนี้!”อารมณ์ของไวทย์ร้อนขึ้นมา ทันที ถ้าไม่ใช่เพราะพี่บ้านของพวกเราจบไปตั้งนานแล้วผมแค่ รู้สึกสงสารพี่แล้วอยากจะบอกว่าผมไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดผม จะรับผิดชอบกับเรื่องที่ผมทำแต่แค่อยากให้พี่กล้าหาญหน่อย อย่ากดดันตัวเองขนาดนั้น

“พี่รู้แล้ว”ชีวภาลุกขึ้นจากโซฟา “พี่เหนื่อยแล้วจะไปพัก ผ่อนก่อน”

ไวทย์อยากจะเรียกเธอไว้แต่พอเห็นฝีเท้าของเธอที่เดิน ช้าและเหนื่อยล้าสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

มือของเด็กผู้ชายกำแน่นแล้วแอบพูดในใจว่าพี่ผมจะโต

ไวๆแล้วจะดูแลแม่และพี่

เมืองยามดึก ที่โรงพยาบาล

ปรัณเอาผลและวิธีที่ประชุมเมื่อกี้มาไว้ตรงหน้าเตชิต นี่คือ ผลสรุปจากผู้เชี่ยวชาญที่ปรึกษาหารือกันพวกเรามี2วิธีที่จะ ตัดสินใจให้กับนัชชา คือที่เขาพูดกันไปเลยว่าเปลี่ยนผิวหนังเอาผิวหนังบนร่างกายของเธอมาแทนที่ด้านหลังเป็นการรักษา ที่เห็นได้ทั่วไปแต่ข้อเสียคือหลังจากที่ผ่าตัดเสร็จก็จะเห็นแผลที่ ชัดเจนวิธีที่2 คือ ใช้แสงเลเซอร์ใช้แสงเลเซอร์ที่แตกต่างกัน ทำให้แผลเป็นนั้นได้รับการรักษาผ่านกระบวนการเลเซอร์ สามารถฟื้นฟูผิวหนังต่างๆ ข้อดีของมันก็คือปลอดภัยและจะไม่ ทําร้ายผิวหนังที่ดี”

พูดจบเขาก็เสริมต่อว่า แต่เป็นเพราะแผลของนัชชากว้าง ใหญ่เกินไปถึงแม้ก่อนหน้านี้จะเคยใช้วิธีต่างๆ ถ้าเทียบกันแล้ว พื้นที่กว้างใหญ่อยู่ดีดังนั้นระหว่างการรักษาก็จะเจ็บปวด ทรมานมากไม่สามารถที่จะใช้ยาชาเพราะจะกระทบถึงผลที่ ออกมาสิ่งที่ดีที่สุดก็คือผสมกับยาที่โรงพยาบาลผลิตออกมาถึง จะทำให้แผลเป็นหายไปได้

เตชิตฟังอย่างเงียบๆรอเขาพูดเสร็จถึงถามขึ้นมาว่า “เจ็บ ปวดแค่ไหน?”

“ถ้ามีการแบ่งแยกชั้นระดับความเจ็บเจ็บระดับ7-8ฉันจะ ไม่หลอกลวงนายมีคนมากมายรวมไปถึงผู้ชายสุดท้ายก็ทนไม่ ได้คนที่ท้อระหว่างการรักษาก็มีไม่น้อย

ในใจของเตชิตลังเลไปที่วิธีที่ถึงแม้ว่าหลังของนัชชาจะ เหมือนในตอนนี้เขาก็ไม่สนใจแต่ว่าเธอนั้นสนใจเพราะแบบนี้ จึงนําพาความเครียดและความกลัวมาให้เธอก็เลยต้องยอมรับ การรักษาใหม่

“วิธีที่1”สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจ ฉันไม่อยากจะให้เธอทรมานแบบนี้อีกต่อไป

คำตอบนี้เขาไม่รู้สึกประหลาดใจเลยเพราะปรัณรู้อยู่แล้ว ว่าเขานั้นต้องเลือกข้อ สุดท้ายก็พูดกับเขาอยู่ดี “เตชิตฉันรู้ว่า นายสงสารนัชชาแต่เรื่องนี้ดีที่สุดนายไปถามความเห็นของเธอ หน่อยเพราะแผลเป็นนี้ถ้าตอนนี้ไม่รักษาต่อไปก็จะกลายเป็น แผลที่แก่ไปก็ยากที่จะฟื้นดีแล้วอีกอย่างการตัดสินใจครั้งนี้จะมี ผลกับเธอทั้งชีวิตถ้าต่อไปเธอรู้ว่ามีการรักษาที่ดีกว่านี้ในใจ คงจะโทษนาย”

ผู้ชายตกอยู่ในการคิดใต้คางของเขามีเคราขึ้นเล็กน้อย แค่ไม่โกนหนึ่งวันมันก็ขึ้นมามากมายแล้วที่ผ่านมานี้เขาอยู่เป็น เพื่อนนัชชาที่โรงพยาบาลตลอดแม้กระทั่งพยาบาลที่โรง พยาบาลก็ยังรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนคนอื่นมีคนมากมายที่จะอยู่ เป็นเพื่อนได้แต่มีคนน้อยมากที่จะอยู่ได้ตลอดเวลา

คนคนนึงที่ไม่มีความอดทนเลยแต่พออยู่ตรงหน้านัชชา กลับกลายเป็นอีกคนวันนั้นปรัณยังพูดเรื่องตลกอยู่ว่าก่อนนะ เวลาประมาณสามสิบปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยที่จะรับรู้ถึงความ รู้สึกที่ดูแลคนอื่นเลยแต่ตอนนี้เขาอยากจะถอนคำพูดทั้งหมด นั้น

เขาก็แค่หัวเราะไม่สนใจอะไรเลยดูแลนัชชาเป็นเพราะเขา เต็มใจเองเพราะความสัมพันธ์นั้นมีค่ามากกว่าทอง

เห็นเธอลำบากแบบนี้ปรัณก็ทนเห็นไม่ได้ไปตัดสินใจแทน เขาในมุมมองของหมอ เรื่องนี้ก็ทำตามที่ฉันพูดเลยไม่ว่ายังไงนัชชาก็คือผู้ป่วยมีสิทธิ์ที่จะรู้กระบวนการรักษานายไปคุยกับ เธอก่อนแล้วเราค่อยตัดสินใจ

ในวันที่ 2 ตอนเช้านัชชาตื่นมาก็เห็นผู้ชายที่อยู่ข้างๆตัวเอง ตัวของเขาสูงใหญ่จริงๆนอนอยู่บนเตียงเล็กๆนั้นทำให้ขาของ เขายึดตรงไม่ได้ต้องงอไว้ตลอดเวลาดูแล้วรู้สึกน่าเอ็นดู

เธอมองไปทางนาฬิกาที่อยู่บนหัวพึ่งตีห้าครึ่งอยู่เลยช่วงนี้ เธอนอนเช้าก็เลยตื่นเช้าตอนนี้มองดูหน้าตาของผู้ชายที่หลับ สนิทเธอก็เลยหันไปที่เขาเอามือสองข้างมารองหน้าไว้แล้วมอง ไปทางเขา

ตั้งแต่วันนั้นที่เธอเห็นแผลเป็นเขาก็ไม่เคยจากไปไหนเลย นึกถึงตอนแรกที่เธอจะเอาตัวเองซ่อนไว้ไม่อยากจะเผชิญหน้า กับใครทั้งนั้นแต่ว่าเขานั้นไม่มีเหตุผลเลยมาอยู่ในช่วงเวลา ของเธอทำให้เธอไม่มีที่จะซ่อนกลับทำให้ความกลัวของเธอ นั้นออกมาทั้งหมด

เธออยู่ที่นี่มานานขนาดนี้ไม่เคยได้ยินคำบ่นจากเขาแม้แต่ คำเดียวถึงแม้จะมีสายโทรมาทุกวันเขาก็ให้ผู้ช่วยจัดการ ทั้งหมด

ทุกครั้งที่เห็นผู้ชายคนนี้ตั้งใจทำทุกเรื่องเธอก็อยากจะฟื้น ความจำขึ้นมาทันทีเป็นเพราะประสบการณ์อะไรถึงทำให้คนคน หนึ่งรักตัวเองมากขนาดนี้

แสงสว่างส่องเข้ามาในห้องเธอมองไปตามแสงภายใต้ท้องฟ้าที่สว่างมีเครื่องบินลำหนึ่งบินผ่านในสมองของเธอ เหมือนมีภาพเทาๆแล่นเข้ามาเธอขมวดคิ้วหลังจากนั้นไม่กี่วิก็มี ภาพเสียงเข้ามาในสมองไวจนเธอจับใจความสำคัญไม่ได้

ครั้งนี้กลับมาพวกเราก็จะไม่ไปอีกแล้ว

แม่ครับตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนครับ?

ใครพูดอยู่ข้างหูของเธอเหมือนนั้นเป็นเสียงที่ส่งมาจาก หุบภูเขาสะท้อนไม่หยุดนัชชาหลับตาแน่นแต่ก็ลบสิ่งที่อยู่ใน สมองไปไม่ได้