ตอน547ฉันไม่อยากเป็นเหมือนพี่

ตอนที่547ฉันไม่อยากเป็นเหมือนพี่

แค่ดูก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้อายุไม่มากพอๆกับน้องตัวเอง ประมาณ18-19มองไปทางสายตาของเธอที่ยังง่วงอยู่แต่วินาที ต่อไปก็กลัวขึ้นมาทันทีแล้วไปซ่อนอยู่ที่หลังของไวทย์”

เห็นได้อย่างชัดเจนว่าทั้งสองไม่คิดว่าเธอจะกลับมา กะทันหันก็เลยไม่ได้ใส่เสื้อผ้าดีๆคนที่โตกว่าก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กับสองคนนี้

ชีวภาไม่รู้ว่าจะเปรียบเทียบอารมณ์ของตัวเองยังไงเธอไม่ เคยได้ข่าวว่าน้องตัวเองมีแฟนที่บ้านฐานะไม่ดีเธอพักการเรียน เพื่อหาเงินอีกอย่างก็เพื่อหาเงินรักษาแม่และหาเงินให้เขาเรียน เขาเองรู้แบบนี้ก็ตั้งใจเรียนมากไม่เคยที่จะให้พ่อเธอเป็นห่วง

แต่ตอนนี้กลับพาผู้หญิงกลับมาที่บ้านอย่างกะทันหันชีวภา ไม่มองทางผู้หญิงพยายามไม่อยากทำให้ฝ่ายตรงข้ามลำบาก ใจเพราะไม่ว่ายังไงน้องตัวเองก็คือผู้ชายเธอหันหลังจาก กระเป๋าแล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมทิ้งท้ายไว้ให้กับสองคนที่ ยืนอึ้งอยู่ว่า “ใส่เสื้อผ้าให้ดีก่อน

ไวทย์มองดูชีวภาเดินเข้าไปในห้องเขาถึงจะโล่งอกหัน หลังมองไปทางเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลัง”พวกเรารีบเข้าไปแต่งตัวกันเถอะ”

บนใบหน้าของเด็กผู้หญิงเต็มไปด้วยความหงุดหงิดเข้าไป ในห้องถึงจะบ่นเบาว่า”พี่สาวเธอกลับมาทำไมไม่บอกฉันทำตัว ไม่ถูกเลย

“ก่อนหน้านี้พี่สาวฉันไปทำงานต่างจังหวัดและไม่ได้บอก กับฉันว่าจะกลับมาวันนี้ฉันก็ไม่รู้นี่ไวทย์งยิ่งกว่าเธออีกให้พี่ สาวแท้ๆเห็นตัวเองพาเด็กผู้หญิงมาที่บ้านไม่รู้เลยว่ามันตื่นเต้น ขนาดไหน พอแล้วยังไงก็เห็นไปแล้วรีบรีบแต่งตัวเถอะ”

พูดจบเขาก็รีบไปเก็บเศษกระดาษและถุงยางอนามัยที่ใช้ เสร็จรีบทิ้งเข้าไปในถังขยะจากนั้นมัดถุงขยะให้แน่นถึงจะโล่ง อก

ชีวภาเข้าห้องก็ปิดประตูนัยน์ตาของเธอยังเป็นภาพที่เห็น เมื่อกี้มองไปทางห้องที่เล็กๆ พร้อมกับเตียงที่เล็กๆ ถึงแม้จะเก่า แต่ก็เป็นที่ๆเธอคุ้นเคยเธอถอนหายใจแล้วไปนั่งข้างเตียง

เธออยู่บ้านหลังนี้ตั้งแต่เกิดคิดไปคิดมาก22ปีแล้วในตอน ที่เธออยู่ม.3พ่อก็เสียไปจากนั้นห้องที่บ้านก็เริ่มโล่งอยู่ที่นี่ใช้ ชีวิตจนถึงปัจจุบันเมื่อก่อนไม่เคยคิดว่าห้องนี้เล็กแต่พอใช้ชีวิต ด้านนอกกับชนุดมกลับมาอีกทีเธอรู้สึกว่าที่นี่แออัดไปหน่อย

เธอรู้สึกตลกตัวเองยิ้มแล้วส่ายหัวคนเราถึงแม้หัวใจไม่ เปลี่ยนแต่สุดท้ายก็จะโดนสิ่งแวดล้อมกระทบกระเทือน

ประตูบ้านยังเป็นประตูไม้เหมือนเดิมการเก็บเสียงของ ห้องก็ไม่ค่อยดีก็เลยได้ยินเสียงที่ข้างห้องกำลังเก็บของอยู่
ชีวภาคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าน้องชายที่ซื่อๆจะมีแฟนแถม ยังพามาที่บ้านอีกเธอรู้ว่าน้องนั้นโตเป็นหนุ่มแล้วแต่ว่าเธอที่ เป็นพี่สาวก็ยากที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้ได้ ,

เมื่อเธอแทบจะไม่มีความกล้าที่จะไปดูในห้องกลัวว่าจะ เห็นอะไรที่เธอรับไม่ได้ก็เลยเข้ามาในห้องให้พวกเขาเก็บเอง

ผ่านไปประมาณ15นาทีในห้องก็มีเสียงเปิดประตูแล้วปิด ประตูดังขึ้นในเวลาต่อมาเสียงของไวทย์ก็ส่งผ่านมาจาก ประตูพี่เธอไปแล้ว”

ชีวภาลุกขึ้นแล้วหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นถึงจะเปิดประตู มองไปทางห้องโถงที่โล่งๆเธอมองไปทางน้องที่ก้มหัวไม่กล้าม องตัวเองจากนั้นเธอก็เดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

ชี้ไปทางเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้า “นั่งลงสิ

ไวทย์รู้ว่าตัวเองทำผิดเอามือไขว้หลัง2ข้างแล้วก้มตัวลง เล็กน้อย ไม่ไม่เป็นไรพี่ผมยืนไว้ดีกว่า

ชีวภาพเพิ่มน้ำเสียง นั่งลง!”

ไวทย์ถึงจะทำตามไปนั่งตรงหน้าเธอก้มหน้าลงไม่กล้า เผชิญหน้ากับเธอเออไปทั้งวันถึงจะพูดมามาก พี่ผมผมผิดไป แล้ว…..

ชีวภาถอนหายใจยาวๆพยายามควบคุมความโกรธในใจ ไว้“ผิดตรงไหน?”

“ผมไม่ควรมีแฟน”
“อะไรอีก?”

“ไม่ควรพาคนเข้ามาที่บ้าน

ชีวภามองไปทางหน้าตาของเขาที่รู้ว่าตัวเองทำผิดสายตา มองไปรอบๆ สุดท้ายไปมองที่น้องตัวเองไวทย์เธอเป็นเด็กที่ เชื่อฟังมาตลอดฉันกับแม่ก็ไว้ใจเธอฉันรู้ว่าเธออยากจะเข้าไป เรียนมหาลัยที่ฝันไว้ในใจก็รู้สึกโล่งอกความเครียดก็หายไปแต่ นี่ไม่ได้หมายความว่าเธอสามารถทำอะไรมั่วๆได้

พ่อเสียเร็วแม่ก็ป่วยตลอดทุกเรื่องในบ้านก็ตกอยู่ที่ตัวของ ชีวภาพคนโตเหมือนแม่สำหรับน้องชายที่อายุน้อยกว่าเธอ4ปี เธอไม่ใช่เป็นแค่พี่สาวแต่ยังเป็นผู้ดูแลเขาด้วย

เห็นเธอพูดกับตัวเองดุขนาดนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจไป ใหญ่”พี่ผมไม่ได้มั่วนะตั้งแต่ผมขึ้นเรียนผมก็ชอบแต่ผู้หญิงคน นี้แล้วเธอคือเด็กสายการแสดงของห้องเราพวกเราสองคนสอบ เข้ามหาลัยเดียวกันได้ถึงตัดสินใจอยู่ด้วยกัน

ชีวภาขมวดคิ้ว สายการแสดง?

“ใช่เธอนั้นอยู่สายดนตรีร้องเพลงไพเราะมากเปียโนก็เล่น ได้ดี”เมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้นบนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอย ยิ้มและความชอบทั้งหมดมันกำลังบอกว่าเขาหน่าจริงจัง

ชีวภาก็ไม่อยากทนต่อก็เลยทำหน้าทิ้งแล้วถาม ต่อว่า “บ้านของเธออยู่ไหน?”

“ถนนวาวีTinglanhouse”เขาตอบกลับอย่างไม่รู้ตัวพูดถึงจะรู้ว่าไม่ดีแล้ว “พี่ถามแบบนี้ทำไม? คงไม่ใช่ว่าจะไปหา ครอบครัวของเธอนะ?”

ชีวภาเอาโทรศัพท์วางบนโต๊ะดังๆ แล้วพูดเสียงดังว่า “ไม่ ต้องให้ฉันไปหาแค่เธอพาผู้หญิงมาอีกครอบครัวเธอก็จะมาหา ฉันแล้ว!”

เขาตกใจกับเสียงของเธอรีบยกมือไปปิดที่หูตอนที่เขา กลัวเขาก็จะทําแบบนี้เสมอ”พี่พวกเรารักกันแบบอิสระผมไม่ได้ บังคับเธอสักหน่อยไม่ได้หนักเหมือนที่พี่คิด

“รักกันอย่างอิสระได้งั้นฉันถามเธอหน่อยเธอพาเด็กผู้ หญิงมาที่บ้านนะเธอจะรับผิดชอบใช่ไหม? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ ทั้งสองยังเป็นนักเรียนแค่ค่าเล่าเรียนของเธอฉันก็เป็นคนออก ให้เธอหาให้เธอเธอใช้อะไรไปหาความรัก? “ชีวภาไม่อยากให้ เขามีความเครียดและความกดดันแต่ตอนนี้จำเป็นต้องพูดแบบ นั้น”ไวทย์อยู่กับเด็กผู้หญิงเธอต้องรับผิดชอบไม่ใช่พี่ไม่อยาก ให้เธอมีแฟนถ้าเธอไม่แน่ใจว่าตัวเองสามารถรับผิดชอบผู้หญิง คนนี้ไหมก็อย่าทำร้ายเขาง่ายๆแบบนี้

เธอเข้าใจเหลือเกินสำหรับผู้หญิงการมีแฟนครั้งแรกเป็น ครั้งแรกที่ชอบและพร้อมที่จะเอาครั้งแรกของตัวเองให้เขา ไม่ใช่เป็นเพราะว่าน้องตัวเองเป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรก็เลย ทำแบบนี้แต่สำหรับความเป็นผู้ชายแล้วไม่ว่าจะ18หรือ 28 ต้องมีความรับผิดชอบ

เห็นได้ชัดเจนว่าน้องนั้นไม่เข้าใจคำพูดของเธอแค่โดนคำพูดของเธอนั้นกระทบกระเทือนหน้าแดงไปหมดแล้วตอบโต้มา ว่าเงินแล้วความตั้งใจหาแล้วค่าเทอมอีกนอกจากเทอมแรกต่อไปนี้ ฉันเก็บเงินเองพี่ฉันว่าของฉันดีเพราะแบบนั้นฉันเลย ต้องปล่อย

ชีวภาหลับตาจากนั้นลืมตาอีกครั้ง “ไม่ได้จะให้เธอ ปล่อยพี่แค่อยากให้เธอจริงจังกับความนี้เชื่อในความเป็น คนเธอว่าไวทย์เรื่องบางเรื่องที่อย่างที่เธออยากให้เธอจริงจังกว่าหน่อยเข้าใจ ไหม”

ไวทย์จ้องไปที่ดวงตาของเธอจากนั้นก็ส่ายหัว“พี่ไม่ใช่ว่า ฉันไม่เข้าใจแต่ไม่อยากเหนื่อยเหมือนพี่

ชีวภาอึ้งคำพูดเขา เธอพูดอะไรนะ”

หลายปีมาเพื่อฉันแม่พี่ตัวเองตลอดเวลาฉันว่าบ้านหลังพึ่งพี่คนเดียวทุกครั้งกลับกดดันนั้น ฉันรู้สึกสงสารในไม่จะทำยังไงและหลีกเลี่ยงเรื่องในชีวิต ชีวิตอย่างยุ่งยากทุกวันเห็นรอยยิ้มยิ่งอยู่ยิ่งน้อยความเครียดอยู่ยิ่ง มากแต่เคยคิดที่คนอื่นช่วยแบ่งเบาภาระพี่ทรมาน เกินไปแล้วฉันอยากเป็นแบบนี้