ตอน545ฉันเคยพบเจอความสุข

ตอนที่545ฉันเคยพบเจอความสุข

เขาถามมากะทันหันแบบนี้ชีวภาอึ้งไปเล็กน้อยสมองเกือบ หมุนไม่ทันเพราะคิดไปสักแป๊บนึงถึงจะเข้าใจที่เขาถามคือคำ พูดที่เธอพูดในตอนกินข้าว

เธอมองไปทางผู้ชายที่อยู่ข้างๆอย่างประหลาดใจฉันยัง ไม่มีแฟนแค่กลัวว่าธีมนต์จะพูดมั่วก็เลยพูดอย่างนั้นไป

สถานการณ์แบบนั้นเธอกลัวว่าถ้าพูดต่อแล้วจะทำตัวไม่ ถูกก็เลยพูดไปก่อน

สายตาของผู้ชายมองไปที่หน้าขาวของเธอความรู้สึกที่ แปลกประหลาดที่อยู่ในใจก็เริ่มหายไปแต่หน้าก็ยังแข็งที่อ เหมือนเดิม ถ้าไม่มีก็อย่าหลอกคนอื่นฉันไม่อยากให้ธีมนต์ เสียใจ”

“เสียใจ? “ชีวภากระพริบตาเธอรู้สึกว่ามันไม่เห็นสมเหตุ ……..ไม่เสียใจหรอกมั้ง? อีกอย่างอายุของ สมผลเลย เขา……… เขาในตอนนี้ก็ไม่รู้อะไรคือชอบฉันแค่กลัวว่าจะทำตัวไม่ถูก

แต่ไม่คิดว่าชนุดมไม่สนใจเลย ฉันไม่มีทางทำตัวไม่ถูก และไม่มีทางคิดมาก
นี่เขากำลังบอกเธอว่าเขานั้นไม่ได้ชอบเธอให้เธออย่าคิด ไปเองว่าเป็นเรื่องจริงนั้นหรอ?

ตอนแรกชีวภาก็รู้สึกว่ามันอะไรแต่ตอนนี้เขามาพูดแบบนี้ เธอก็รู้สึกอารมณ์ขึ้นนิดนึงก็เลยบ่นไปกับเขาว่า “ถ้านายไม่ สนใจฉันจะบอกว่าฉันมีแฟนแล้วจะเป็นอะไรไปเขาเป็นแค่เด็ก เขาจะเสียใจเพราะเรื่องแบบนี้ได้ไงอีกอย่างฉันก็กลัวเข้าใจ ผิด”

ชนุดมขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้ง”เข้าใจผิด?”

“ใช่ไงที่จริงฉันกับนายก็ไม่มีอะไรกันอยู่แล้วฉันบอกว่าฉัน มีแฟนจะได้ไม่ต้องมีเรื่องอะไรอีก” ในตอนที่ชีวภาพูดคำนี้ เสียงของเธอก็เต็มไปด้วยความน้อยใจ

เหมือนโดนคนที่ตัวเองชอบปฏิเสธเพื่อที่จะไม่อยากมี ความเกี่ยวข้องทำให้เธออยากจะโต้ตอบกลับไปอย่างไร้เยื่อ

ใย

ถ้าเมื่อกี้ชนิดมยังรู้สึกอึดอัดอยู่ถ้างั้นตอนนี้เขาก็ไม่อยาก จะพูดอะไรทั้งนั้นเขาเดินผ่านตัวเธอแล้วเดินเข้าไปในโรงแรม

ชีวภากัดฟันแน่นแล้วเดินตามไปตอนที่เดินถึงหน้าลิฟท์ ลิฟท์ก็เปิดพอดีเธอเดินเข้าไปด้านในและประตูก็ปิดลงเงาของ ทั้ง2สะท้อนอยู่ที่กระจกในลิฟท์

พอนึกถึงทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้เธอพูดเบาๆว่า “นาย คงจะชอบธีมนต์มากสินะ?”
ชนุดมเอามือสองข้างไว้ในกระเป๋ากางเกงยืนอยู่ตรงนั้น อย่างมีสง่าราศีทำเพียงมองมาทางเธอแล้วไม่ได้ตอบอะไรทั้ง นั้น

ชินกับการอยู่กับเขาแบบนี้แล้วก็เลยถามต่อว่า “เขาอยู่กับ นายมากี่ปีหรอ?”

5ปี”ครั้งนี้เขาตอบเธอแล้ว

ความรู้สึกแบบนั้นที่ไม่ต้องคิดก็ตอบขึ้นมาทันทีทำให้ชีว ภารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ชอบเรื่องราวที่เกิดขึ้น5ปีที่ผ่านมามากไม่ อย่างนั้นเขาคงไม่ตอบมาไวขนาดนี้ว่า5ปี

ใน5ปีนั้นเขาเองก็คงจะอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อนัชชาสินะ

ถ้าเขาเคยรักขนาดนั้นแล้วทำไมในระยะเวลา5ปียังคว้า หัวใจของฝ่ายตรงข้ามมาไม่ได้ล่ะหรือเป็นเพราะว่าหัวใจของ นัชชานั้นยึดมั่นกับความรักก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไรกับชนุดม?

มองไปทางหลังที่ยืนตรงหลังจากที่เฮฮาเสร็จก็กลับมา เงียบเหมือนเดิมเขาอยู่คนเดียวบ่อยๆอาจจะไปหลงชอบกับ ความเหงาแล้วแค่เป็นเพราะว่าขอแต่ไม่ได้

พอคิดแบบนี้ชีวภาก็เริ่มรู้สึกสงสารเขาดูเหมือนเป็นคนไร้ หัวใจแต่ที่จริงก็เป็นคนที่รักจริง

ติ๊งต่อง

แจ้งเตือนของลิฟท์มาขัดเธอที่กำลังคิดอยู่ทั้งสองเดินออก จากลิฟท์ห้องของเขาอยู่ตรงข้ามกับห้องของเธอเห็นเขากำลังจะเดินไปอีกทางเธอจึงรีบเดินแล้วตะโกนเรียกเขาชนุดม

น้อยครั้งที่เธอจะเรียกเขาแบบนี้ในช่วงเวลาปกติเธอก็จะ เรียกเขาว่าคุณชนุดม

แม้ในใจของเธอเคยด่าด้วยชื่อเขาแล้วก็ตาม

“ที่นายชอบธีมนต์เพราะเขาเป็นลูกของนัชชาใช่ไหม?” เธอรวบรวมความกล้าแล้วถามสิ่งที่คิดในใจอยู่ออกมา แต่เธอ นั้นมีครอบครัวแล้วการทำแบบนี้ของนายมันเสียเปล่าแล้วมันมี ความหมายอะไร?”

ขาของชนุดมหยุดนิ่งเพราะคำพูดของเธอในทางเดินที่ แสงไฟไม่สว่างนักส่องเห็นเพียงหน้าข้างๆของเขา เธอจะ เข้าใจอะไร?”

“ใช่ฉันไม่เข้าใจ”ชีวภาถอนหายใจแล้วถามต่อไปอย่างไม่ ยอมแพ้แม้ว่าฉันไม่เคยมีแฟนไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสั่งสอนนายแต่ การที่ชอบคนๆนึงก็ควรจะอยู่ข้างๆเขาไม่ใช่หรอ? แต่สิ่งที่นาย กำลังทำตอนนี้นอกจากตอบสนองความเศร้าของตัวเองแล้วจะ มีประโยชน์อะไรอีก?”

เธอไม่รู้สึกว่าข้างๆเจ้าหญิงจะต้องมีองครักษ์เพราะเจ้า หญิงมีเจ้าชายแล้วองครักษ์ก็ควรจะปล่อยมือไปหาความสุข ของตัวเองไม่ใช่ยึดติดกับเจ้าหญิงแล้วมาเศร้าเอง

ชนุดมที่อยู่ข้างๆเริ่มกำมือแน่นเขาพยายามควบคุม อารมณ์ของตัวเองไม่เคยมีใครที่จะกล้าพูดถึงเรื่องและนัชชา กับเขารวมถึงลูกน้องของเขาก็ไม่มีใครกล้าพูดทุกคนรู้ว่าเรื่องของนัชชาคือสิ่งที่ต้องห้ามพูดแต่เธอกลับกล้าพูด

เขาคิดว่าตัวเองจะโวยวายแล้ว โมโหแต่คิดไม่ถึงว่าเขา กลับยืนนิ่งแล้วพูดไปทีละคำว่า “เธอคิดว่าความรักคืออะไร อยากให้ก็ให้อยากเอาคืนก็เอาคืนนั้นหรอ? พวกเราเคยพึ่งพา ซึ่งกันและกันนอกจากความรักและความสัมพันธ์ที่มีค่าแล้วเธอ คิดว่าฉันทำคนเดียวหรือไงแต่สิ่งที่นัชชานั้นให้ฉันมามัน มากกว่าที่เธอรู้ฉันไม่ใช่คนที่ใจบุญและไม่ใช่คนที่ไร้ความเป็น มนุษย์”

สำหรับคนอื่นเขานั้นไม่สนใจแต่สำหรับคนที่เดินเข้ามาใน ใจของเขาแล้วเขาจะเทคแคร์มาก

ในตอนที่เขาเจอนัชชาครั้งแรกเธอนั้นก็ช่วยชีวิตของเขา ไว้หลังจากนั้นที่เขาช่วยเธอก็เป็นการตอบสนองความเห็นแก่ ตัวของตัวเองจากเดิมเขาเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่ปีนี้ เธอนั้นเริ่มเข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาเรื่อยๆ อารมณ์ที่แท้จริงกับ ความรู้สึกทำให้เขานั้นกลายเป็นคนธรรมดาทั่วไป

ชีวภากัดริมฝีปากแน่นเรื่องราวที่ผ่านมาของเขานั้นเธอ ไม่รู้สึกอย่างและไม่มีสิทธิ์ที่จะมาวิพากษ์วิจารณ์แต่แค่เห็น สภาพของเธอที่เป็นแบบนั้นในใจของเธอก็รู้สึกขมขื่นเหมือน เห็นตัวเองอีกคนที่กำลังขัดแย้งแล้วก็ท้อแท้กับตัวเองอยู่

ผ่านไปนานมากเธอปล่อยริมฝีปากที่กัดอยู่เสียงที่เบาๆ เต็มไปด้วยพลังแล้วนายไม่อยากจะมีความสุขบ้างหรอ?นาย ไม่เสียดายแทนตัวเองบ้างหรอ?”
ไม่คิดว่าชนุดมจะตอบมาอย่างไม่ลังเล”ฉันเคยพบเจอ ความสุขแล้วแค่นี้ก็พอแล้ว”

คนบางคนทั้งชีวิตเคยมีแฟนมากมายและเคยมีงานแต่งที่ ไม่ใช่เพียงครั้งเดียวแต่ใช่ว่าทุกครั้งเขาจะเจอคนที่เข้าใจตัว เองจริงๆหรือรักตัวเองจริงๆ ถึงแม้ตอนนี้ยังไม่ได้แจกการ์ดไป เจอกับความสุขแต่เขาบอกว่าแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว

ในใจของชีวภาเหมือนมีอะไรมาพุ่งชนไม่เจ็บแต่เธอรู้สึก ตัวสั่นไม่หยุดมองดูทางเงาของผู้ชายที่เริ่มหายไปหน้าอกของ เธอแน่นมากเหมือนมีอะไรมาทับไว้

หัวใจเต้นตุบตับครั้งแล้วครั้งเล่าเธอยกมือไปทาบหน้าอก ซ้ายพยายามควบคุมอารมณ์ที่ร้อนแรงอยู่

เธอหันหลังเปิดประตูแล้วเข้าไปในห้องเธอจึงกำแพงไว้ การ์ดห้องโดนเธอทิ้งไว้ที่โต๊ะในห้องที่เงียบสงบมีแสงจันทร์ ส่องผ่านเข้ามาจากหน้าต่าง