ตอน539ฉันไม่คู่ควรกับนาย

ตอนที่539ฉันไม่คู่ควรกับนาย

“ฉันไม่ไป!”นัชชาไม่ชอบการเข้าใกล้ของเขาออกไปช่วย ออกไปได้ไหมฉันอยากจะอยู่คนเดียว”

ในเวลานี้สติของเธอไม่คงที่เตชิตไม่มีทางปล่อยให้เธออยู่ คนเดียว

ไม่รอเธอพูดต่อเขาก็พูดไปว่า “มีอะไรเธอก็ออกมาพูดด้าน

นอกไม่ว่าเธอคิดยังไงเธอก็บอกฉันได้ “ฉันไม่อยากจะออกไป”สภาพของเธอเป็นแบบนี้จะให้

ออกไปได้ยังไง?

ถึงแม้แผลพวกนั้นอยู่ที่แผ่นหลังของเธอแต่นัชชารู้สึกว่า มันไม่แตกต่างอะไรจากมีแผลอยู่บนใบหน้าของเธอเลย

ไม่ใช่เพียงแค่ขี้เหร่แต่ยังมีความน่ารังเกียจอยู่

“เชื่อฟังนะเธอออกมาก่อนฉันรับรองว่าไม่เข้าใกล้เธอดี

ไหม?”

“ฉันไม่อยากออกไป!”อารมณ์ของนัชชาเดือดขึ้นมาทันที เธอเหมือนแมวที่ถูกต้อนให้ไปอยู่ตรงมุมกำแพงเตรียมพร้อม ทุกอย่างเพื่อที่จะต่อสู้กับผู้ที่เข้าใกล้ ทำไมต้องบังคับให้ฉัน ออกไปด้วย ฉันอยากอยู่คนเดียวฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้หรอ?เผชิญกับนายแล้วฉันจะยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าเกลียด เมื่อนึกถึงฉันไป พบนายด้วยแผ่นหลังที่เป็นรอยแผลเป็นแบบนี้ฉันก็อยากจะ หายไปจากโลกนี้เลย

“ถึงจะหลบก็หลบได้แค่แป๊บหรือเธอหลบทั้งชีวิตหรือไง! เตชิตควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ถึงแม้ในใจเขาจะรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็อยากจะด่าให้เธอได้สติ หรือเธอคิดว่าอยู่ในห้องน้ำที่ เล็กๆนี้แล้วแผลบนร่างกายเธอจะหายไป

ในตาของเธอที่เต็มด้วยความหวาดกลัวสุดท้ายเขาก็ทน ไม่ไหวแล้วถอนหายใจยาวๆ “ฉันรู้ว่าเธอยากที่จะรับทั้งหมดนี้ ได้แต่พวกเราค่อยๆเป็นค่อยๆไปได้ตอนนี้เป็นแค่การรักษา เบื้องต้นต่อไปมันจะดีขึ้นเอง

“นายหลอกฉันนัชชาส่ายหัวดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอ ทันที”ฉันไม่มีทางหายดีแล้วใช่ไหม?”

“มีทางหายสิ”เตชิตไม่คิดแล้วตอบอย่างมั่นใจว่า “แค่ฉัน รับปากกับเธอไว้ฉันก็จะทำได้แน่นอน”

“แต่แผลที่ถูกเผาไหม้จะให้มันฟื้นดีเหมือนเดิมทั้งหมดมัน เป็นไปได้ยากถึงแม้จะเปลี่ยนผิวหนังใหม่ก็จะไม่เหมือนเดิม แผลของฉันเยอะขนาดนี้จะหายดีได้ยังไง………..

เธอยิ่งพูดก็ยิ่งสิ้นหวังทั้งร่างกายเหมือนตกเข้าไปในหลุม น้ำแข็งน้ำที่เยือกเย็นทำให้เธอแข็งไปทั้งตัวมือคู่นั้นที่จับเสื้อไว้ ก็เริ่มไม่มีแรง

หลับแล้วฟื้นมาความทรงจำก็หายไปแม้กระทั่งร่างกายก็กลายเป็นสภาพนี้ไม่มีใครที่จะยอมรับร่างนี้ได้เธอก็เป็นคนและ เป็นผู้หญิงจะไม่ให้สนใจไม่ให้คิดมากได้ไง

แรง ในร่างกายทั้งหมดเหมือนถูกดูดออกไปมือสองข้าง ของนัชชาจับไปที่หน้าของตัวเองเธอจึงไปที่กำแพงแล้วไหลลง มานั่งที่พื้นช้าๆน้ำตาซึมออกมาจากนิ้วของเธอตัวเธอก็สั่น เหมือนไม่มีใครที่จะช่วยได้”ฉันจะต้องทำยังไง………

เตชิตเห็นเธอตกอยู่ในความทุกข์ยังไม่ได้สติกลับเขาเดิน เข้าไปข้างๆของเธออย่างไม่ลังเลแล้วอุ้มตัวเธอขึ้นมามือสอง ข้างไปอุ้มที่ขาของเธอทำให้เธอนั้นขึ้นมาอยู่บนตัวของเขาจะได้ ไม่ไปโดนแผลด้านหลังของเธอง่ายๆ

“อ้า!”นัชชาไม่ทันตั้งตัวก็ถูกอุ้มขึ้นมาตอนที่ถูกอุ้มขึ้นมา เธอก็รีบขัดขืนทันที ปล่อยฉันลงไปปล่อยฉันลงไป!

เตชิตรีบเดินไปข้างเตียงแล้วปล่อยเธอวางบนเตียงเบาๆ ก้มตัวเอามือสองข้างจับไว้ที่หัวของเธอนัชชาตั้งสตินะเธอไม่ ได้อยู่แค่ตัวคนเดียวรอบข้างเธอมีคนมากมายที่รักเธอทุกคนจะ อยู่เคียงข้างเธอและพร้อมก้าวไปข้างหน้ากับธอ

เขาไม่ใช่คนที่พูดค่าหวานๆเป็นแต่หลังจากที่เธอป่วยการ ปรับภาพลักษณ์ของเตชิตก็พัฒนามากกว่าเมื่อก่อนหลังจากที่ ผ่านความเป็นความตายมาถ้ายังไม่พูดตอนนี้ต่อไปคงจะไม่มี โอกาสอีกแล้ว

เหมือนในตอนนี้เขาไม่รู้ว่าผิดตรงไหนแต่ต้องมาเผชิญกับ ชีวิตที่วุ่นวายพร้อมกับเสียความทรงจำส่วนหนึ่งไปช่วงเวลาแบบนี้เขาควรจะเป็นที่พึ่งให้แก่เธอ

“ตั้งสติ ฉันจะตั้งสติยังไงหรือจะให้ฉันตั้งสติแล้วบอกกับ

ทุกคนว่าฉันสบายดีมากฉันไม่เป็นอะไรงั้นหรอ? ฉันก็ไม่อยาก สร้างปัญหาให้คนอื่นแต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ…….

ในใจของเตชิตก็เจ็บปวดเหมือนกันแล้วเขาก็สงสารเธอ ด้วยจึงก้มหัวไปจูบที่หางตาของเธอ ทุกคนกำลังคิดหาวิธีปรัณ และฉันก็กำลังทำอยู่เพื่อที่จะช่วยรักษาเธอให้หายทุกคนกำลัง คิดหาวิธีอยู่ไม่มีใครบอกให้เธอว่ายอมรับในสิ่งที่เป็นในตอนนี้ แต่สัญญากับฉันได้ไหมว่าจะไม่ท้อแท้?”

นัชชารับรู้ถึงความอบอุ่นที่ได้รับเธอจึงร้องไห้หนักกว่าเดิม กัดฟันแน่นๆไม่ให้ส่งเสียงดังแต่ไหล่ของเธอก็สั่นไม่หยุดสภาพ ของเธอในตอนนี้ทำให้เตชิตรู้สึกอกจะแตกตายอยู่แล้ว

“อย่าร้องนะถ้าเธอร้องไห้ในใจฉันก็วุ่นวายไม่มีสมาธิคิด

อะไรไม่ออก”

นัชชาพยายามกลั้นไว้แล้วมาพูดต่อว่า “ฉันที่เป็นแบบนี้ นายดูแล้วไม่รู้สึกรังเกียจหรอ?”

เขาPerfectขนาดนั้นทั้งหน้าตาดีรูปร่างสูงใหญ่แต่ทุกวัน นี้ต้องอยู่ในห้องกับผู้หญิงที่ขี้เหร่แบบนี้ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชาย ธรรมดาทั่วไปคงรับไม่ได้

พอได้ยินเธอถามแบบนี้เตชิตก็ยกมือขึ้นและทำให้เธอเห็น สายตาและรับรู้ความรู้สึกที่จริงจังของเขา”ฉันก็มีส่วนเกี่ยวข้อง กับที่เธอได้รับบาดแผลเป็นเพราะฉันไม่ได้ปกป้องเธอดีๆก็เลยทำให้เธอเป็นแบบนี้ถ้าจะบอกว่าน่ารังเกียจเห็นเธอทรมาน แบบนี้ฉันรังเกียจตัวเองมากกว่า”

เขายิ้มที่มุมปากอย่างขมขื่นแต่ไม่มีรอยยิ้มเลยแม้แต่ น้อย นัชชาฉันรักเธอไม่ว่าเธอจะสวยหรือขี้เหร่ไม่ว่าเธอจะแข็ง แรงหรือไม่แข็งแรงสำหรับฉันแล้วแค่มีเธอก็เพียงพอแล้วใน ตอนที่ฉันรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่โลกของฉันจึงจะอยู่ต่อได้ถ้าไม่มี เธอฉันคงเป็นบ้าไปตั้งนานแล้ว

คำพูดพวกนี้เขาไม่เคยพูดกับคนไหนเป็นคำพูดที่แอบ ซ่อนไว้ในใจลึกๆของเขากลัวว่าจะมีใครมาทำร้ายความในใจ อีก

นัชชาเหมือกลืนลูกมะนาวไปปลูกถึงแม้จะพูดแค่คำเดียวก็ รู้สึกแสบคอเหลือเกินด้วยความที่เธอกำลังน้ำตาคลอจึงทำให้ เห็นทุกอย่างไม่ชัดเจนรวมถึงใบหน้าของเขาด้วยเธอพูดขึ้นมา ด้วยเสียงที่ส้นหวัง แต่ฉันลืมนายไปแล้ว

พอได้ยินแบบนี้เตชิตที่แข็งแกร่งก็อดที่จะตาแดงไม่ได้ เข้าไปจูบที่หน้าผากของเธอเหมือนกำลังจูบของที่มีค่ามากที่สุด ในโลก“ถ้าเธอสามารถลืมเรื่องราวต่างๆ ที่ไม่ดีไปด้วยทั้งหมด ฉันก็จะไม่แคร์”

ภาพเหล่านั้นเป็นเหมือนเสี้ยมหนามที่อยู่ในใจของเตชิต เขายังแคร์เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องราวแบบนั้นเขา ก็รู้สึกเริ่มท้อและจนปัญญาเธอทั้งบริสุทธิ์และดีขนาดนั้นถ้าวัน ไหนจำได้คงรับไม่ได้แน่นอนลืมไปเลยยังจะดีกว่าเขาจะได้สบายใจไปด้วย

นัชชาไม่รู้ว่าจะใช้อะไรมาเปรียบเทียบอารมณ์ของตัวเอง แต่สายตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความรักนั้นทำให้เธอรับรู้ได้แล้ว จริงๆ ความรู้สึกนั้นเข้มข้นเกินไปไม่มีใครไม่หวั่นไหวหรอกแล้ว วันนี้ที่เธออยู่ในสภาพนี้จะคู่ควรกับใครล่ะแค่คนรอบข้างเห็น คงจะขนลุกเต็มตัว

เธอร้องไห้แล้วส่ายหัว “ฉันไม่คู่ควรกับนายนายปล่อยฉันไปเถอะ”