ตอน535ฉันไม่เคยคิดที่จะฆ่าเธอ

ตอนที่535ฉันไม่เคยคิดที่จะฆ่าเธอ

หลังจากที่ถูกเตชิตปฏิเสธหัวหน้าก็รู้แล้วว่าจะให้เขามา ช่วยทํางานอีกครั้งคงจะยากยิ่งกว่าเดิมมากๆ

ตอนที่เขากำลังจะไปทำวิธีอื่นก็ได้รับสายจากผู้ชายคนนั้น ว่าเขาสามารถมาได้แต่มีข้อแม้คือต้องพานัชชามาด้วย

เขาไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้แต่ไม่ ว่ายังไงสำหรับเขาแล้วนี่ก็คือเรื่องดีเขาก็เลยรีบร้องขอทาง หัวหน้าหลังจากที่ได้อนุมัติก็รีบส่งกลับไปให้เตชิต

กว่าเตชิตจะตัดสินใจแบบนี้เขาลังเลไป2วันเต็มๆ จากเดิม

ผู้ชายที่ไม่เคยลังเลอะไรตอนนี้กลับได้มาลังเลกับเรื่องที่

ธรรมดาเรื่องเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าจะพาเธอไปด้วย

มีเรื่องมากมายที่อยากจะหนีก็หนีไม่พ้นไหนๆก็หนีไม่พ้น แล้วก็ไปเผชิญหน้าเลยที่ปรัณพูดถูกไปเผชิญกับความจริงก็เป็น ทางเลือกอีกทางหนึ่ง

เขาอยากจะให้นัชชาจำเขาได้อีกครั้งไม่มีใครอยากให้ผู้ หญิงที่ตัวเองรักลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเองไปหรอก ถึงแม้ขั้นตอนจะทรมานแต่ปรันรับรองกับเขาว่าจะอยู่ในเขตของความปลอดภัยแน่นอน

แผลบนร่างกายของนัชชาทำให้เธอไม่สะดวกในการขยับ เคลื่อนไหวhawkเป็นคนร้ายที่สำคัญไม่มีทางออกมาสถานที่ ด้านนอกได้อย่างแน่นอนทางตำรวจก็เลยตัดสินใจเอาตัวของ เขาไปไว้ที่สถานีตำรวจอีกที่หนึ่ง

จากโรงพยาบาลไปสถานที่นั้นไม่ถึง10นาทีในวันนั้นปรัน เอารถที่ดีที่สุดให้นัชชานั่งแผลที่อยู่แผ่นหลังของเธอเริ่มแห้ง แล้วแต่ก็ควรระมัดระวังถ้าแผลฉีกจะกระทบถึงกระบวนการ รักษาแถมยังมีโอกาสที่จะติดเชื้อ

ปรัณไปส่งด้วยตัวเองระหว่างนั้นก็มองนัชชาอยู่ตลอด เวลากลัวว่าเธอจะเกิดอะไรขึ้นแต่ทุกอย่างก็ไปได้ดี

ย้ายตัวนัชชาลงมาจากรถและเข็นเข้าไปอยู่นอกห้อง สอบสวนที่กันเสียงแล้วมองไปทางภาพด้านในเธอนั่งไม่ได้ นอนหงายหลังก็ไม่ได้จึงต้องนอนคว่ำอย่างเดียวแต่ดีที่อุปกรณ์ สมัยนี้ทันสมัยทำให้ท่าทางของเธอนั้นไม่ได้ดูแปลกประหลาด

ปรัณดูอาการของเธอไว้ตลอด ถ้ารู้สึกไม่สบายที่ไหนก็ ต้องบอกฉันทันทีนะ

ก่อนเธอจะออกมาก็ใส่เสื้อกันเชื้อโรคไว้ถึงแม้อากาศ ถ่ายเท แต่เขาก็ยังกลัวว่าจะกระทบถึงแผล

นัชชาเห็นเขาทำทุกอย่างให้เธอจึงรู้สึกเกรงใจ”หมอปรัณ ฉันไม่เป็นไรค่ะคุณวางใจได้
เตชิตเข้าไปในห้องสอบสวนพร้อมกับหัวหน้าในห้องนั้น ไม่ค่อยใหญ่มีเพียงโต๊ะวางอยู่ที่ตัวเก้าอี้ 2 ตัวและมีไฟที่แขวนอยู่ บนหัวนอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรเลย

ไปถึงเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าแล้วนั่งลงมีคนที่รับผิดชอบ พฤติกรรมของเขายืนอยู่ด้านหลังเตชิตก็ไม่สนใจเฝ้ารอคอย คนที่กำลังจะมาถึงอย่างนิ่งๆ

ไม่นานประตูอีกด้านหนึ่งก็ถูกเปิดยังไม่ทันเห็นคนก็ได้ยิน เสียงกรีกๆๆๆ เป็นเสียงที่โซ่ถูกับพื้นดังขึ้นมา

หลังจากนั้นครึ่งนาทีใบหน้าที่คุ้นเคยก็อยู่ในสายตาของ เขาใส่เสื้อสีเทาน้ำเงินของนักโทษใส่แขนยาวและขายาวที่ไม่ ค่อยเข้ากับตัวของเขาที่มือมีโซ่ล็อคอยู่ขาก็เป็นอย่างนั้นเช่นกัน โซ่เส้นนั้นไม่ได้ยาวมากส่งผลให้ตอนที่เขาเดินต้องเดินทีละ ก้าวและเป็นก้าวน้อยๆ

จากเดิมผมของเขาก็ยาวอยู่แล้วครึ่งเดือนผ่านไปไม่มีการ ตัดแต่งใดๆทั้งสิ้นตอนนี้ยิ่งทำให้ดูรกไปหมดทั้งที่เป็นสภาพที่ อยู่ในนักโทษแต่ตอนที่เห็นเตชิตผู้ชายก็ยิ้มแปลกประหลาดขึ้น มาทันที

“เจอกันอีกแล้ว”

การทักทายของเขาดูสบายมากๆ ถ้าไม่ใช่เพราะสถานที่ และเวลาไม่ถูกอาจจะทำให้คนอื่นคิดว่านี่คือเพื่อนสนิทเจอหน้ากัน

สายตาที่เยือกเย็นของเตชิตมองไปยังหน้าของเขา “นายร้องขอตั้งหลายครั้งอยากจะเจอฉันไม่ใช่เหรอ”

“ใช่สี”hawkยกมือขึ้นแล้วแบมือสองข้างทำให้โซ่นั้นมี

เสียงดังขึ้นอีก “ฉันอยากจะเจอนายจริงๆ แต่เสียดายที่ตำรวจ พวกนี้ไม่ยอม”

“นั่งลง! “ตำรวจที่อยู่ด้านหลังไปกดที่ไหล่ของเขาบังคับให้ เขานั่งลงบนเก้าอี้

hawkไปดึงกางเกงนิดหนึ่งทำให้เห็นข้อเท้าที่โผล่ออกมา ผิวหนังที่ให้แห้งนั้นมีรอยดำๆที่เป็นแผลเป็น “คนทางนี้ใจดีมาก เลย โดยเฉพาะกับคนที่พึ่งมาใหม่ดูแลเป็นพิเศษ”

สายตาของเตชิตกวาดไปดูและพูดอย่างประชดประชัน ว่า “นายคงจะดีใจที่ตัวเองเข้าคุกสินะไม่อย่างนั้นนายจะทรมาน กว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า

“ฉันรู้ว่านายอยากให้ฉันตายนายรู้ไหมว่าคนอย่างฉันที่ เกิดมาก็เพื่อที่จะมาทำให้พวกนายอยู่ไม่เป็นสุข”hawkพูดขึ้น มาเขารู้สถานะของตัวเองในตอนนี้ดีก็เลยไม่สนใจคำพูดพวกนี้ ว่าจะน่าฟังหรือไม่น่าฟัง

ใครจะรู้ว่าพอเตชิตได้ยินแบบนั้นจะยิ้มแล้วส่ายหัวในตาก เต็มไปด้วยความเยือกเย็นพร้อมกับความโกรธไม่ไม่นานนาย ก็จะตายแล้ว”

รอยยิ้มที่มุมปากของhawkหายไปทันทีเหมือนได้ยินเรื่อง ที่ตลกที่สุดในโลกเงียบไปซักแป๊บเขาก็หัวเราะดังขึ้นมาจน สุดท้ายก็มีน้ำตาค้างอยู่ที่หางตา
“ฮ่าๆๆตลกจริงตลกจนฉันหัวเราะ………

เตชิตมองไปเขาเหมือนกำลังดูเนื้อหนึ่งไม่ความ รู้สึกใดถ้าบอกhawkที่สุดแล้วจะมาเปรียบเทียบ

“คนหน่ะไม่คงทำถึงหรอกอีกอย่างhawkหยุดพูดแล้วมอง ทางผู้ชายที่ตรงหน้าก่อนตายฉันยังได้พาคนไปด้วยหนึ่ง ดนแหนะ”

คนเขาพูดออกนั้นคือใครเตชิตลงเล็กน้อยนึกการกระทำของเขาโหดร้ายในตาของเตชิตเต็มด้วย เส้นเลือด

hawkมองไปยังของเขาหน้าของเขาแย่แล้ว ยิ้มมุมปากขมวดคิ้วแล้วเอนตัวไปทางด้านหน้าเสียงแหบและ รู้สึกน่ากลัวขึ้นว่า เธอตายหรือยัง”

เตชิตนิ่งไม่ขยับนี้จะเป็นเขาพยายามสร้างภาพมาก็ตามตายหรือยัง?

เตชิตมองก็ยิ้มมุมปากและนัยน์ตามองยังคนตรงหน้า พร้อมกับเลือดตรงคอที่ขึ้นมา
ดูจากสิ่งเล็กๆน้อยๆ พวกนี้แล้วได้ผลสรุปว่าเขาสนใจกับ คำตอบนี้มากถึงขั้นที่รู้สึกไม่สบายใจ

เตชิตตาตกแล้วกัดฟันแน่นถึงมันจะเป็นคำโกหกแต่ก็ยาก ที่จะพูดออกจากปากเขาทำใจสักแป๊บนึงถึงจะพูดว่า “แรง ระเบิด ใหญ่ขนาดนั้นแถมยังถูกมัดไว้อย่าว่าแต่ร่างคนเลยถึง เป็นก้อนหินก็แตกสลายแล้วหรือว่านายเชื่อปาฏิหาริย์?”

พอได้ยินคำตอบนี้ตัวของhawkแข็งทื่อขึ้นมาทันทีแม้ กระทั่งตำรวจ คนที่ยืนอยู่หลังเขาก็รับรู้ได้รีบเดินขึ้นมาจับตัว เขาไว้กลัวว่าเขาจะอารมณ์รุนแรงแล้วควบคุมตัวไม่ไหว

hawkรู้ดีว่าระเบิดอยู่ส่วนไหนของนัชชาเพราะเขาเป็นคน ติดเองกับมือถ้าระเบิดแล้วไม่ตายก็คงยาก