ตอน528บาดแผลจากการเผาไหม้

ตอนที่528บาดแผลจากการเผาไหม้

โรงพยาบาลอันดับหนึ่งของประเทศY

มองหญิงสาวที่รถพยาบาลมารับตัวไปแพทย์กู้ภัยอดไม่ ได้ที่จะตกตะลึงร่างเล็กๆกำลังนอนอยู่บนเตียงเสื้อผ้าด้านหลัง ถูกเผาทำลายตั้งแต่ด้านหลังคอจนถึงกลางกระดูกสันหลัง ผิวหนังทางด้านหลังถูกเผาเป็นสีดำแดงทั้งหมดบาดแผลหลาย แห่งยังคงมีเลือดไหลออกมา

แพทย์และพยาบาลเซ็นเธอเข้าไปโรงพยาบาลแห่งนี้ นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ตำรวจซึ่งติดตามมาอย่างใกล้ชิดเจ้า หน้าที่ตำรวจถูกเจ้าหน้าที่พยาบาลหยุดเอาไว้ที่หน้าประตูห้อง ฉุกเฉินเขาเหยียดชูคอมองคนถูกเป็นต่อไปเขาถามขึ้นอย่าง กังวลใจ “คุณหมอครับนั่นคือพยายบุคคลที่สำคัญมากสำหรับ เรา โปรดช่วยชีวิตเธอด้วยครับ!”

หมอพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ

ไฟสัญญาณบนผนังสว่างขึ้นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่นั่งอยู่ บริเวณระเบียงด้านนอกเพื่อนร่วมสายงานต่างๆก็มารอที่ด้าน นอก

เตชิตตกอยู่ในห้วงเวลาของการเกิดเหตุเสียงระเบิดจู่ๆก็ ดังขึ้นเขาสูญเสียการควบคุมทั้งหมดพุ่งเข้าไปในเปลวไฟอย่างไม่คิดชีวิตน่าตัวนัชชาออกมาจากหมอกควันสีดำ

หน่วยกู้ภัยและกองกำลังสมทบรีบรุดเข้ามาในพื้นที่ที่เกิด เสียงระเบิดดังขึ้นพวกเขาเฝ้ามองชายคนนั้นอุ้มศพที่นองไป ด้วยเลือดเอาไว้ลืมตามองอย่างเวทนา

Hawkถูกควบคุมตัวดูเหมือนว่าเขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิด ระเบิดขึ้นดิ้นรนเพื่ออะไรในเมื่อถูกหัวหน้าหน่วยสกัดไว้ด้วย ด้ามปืน

มองดูผู้ชายที่อุ้มนัชชาตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวดเงา หลังนั้นทำให้คนที่เห็นรู้สึกเจ็บปวดเศร้าโศกอย่างเป็นที่สุด ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าทุกคนรู้ว่าผู้หญิงที่ถูกไฟครอก สําหรับเขามันหมายความว่าอย่างไรร่างกายเขายังพกปืนอยู่ เขาทรุดตัวลงอย่างแรงมีโอกาสมากที่จะเสียสติไปแล้ว

เจ้าหน้าที่ตำรวจผู้รับผิดชอบของกลุ่มปฏิบัติการมองที่ หัวหน้าหน่วยในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “หัวหน้าหน่วย

สายตาตกลงบนร่างของชายคนนั้นและเอื้อมมือออกไป จับคนทางด้านหลังเป็นยาสลบ

เขาไม่ได้คิดที่จะทำร้ายเขาแต่ไม่มีทางเลือกเพื่อให้มั่นใจ ว่าจะไม่เกิดเรื่องใดๆขึ้นจึงจำเป็นต้องทำเช่นนี้

เล็งยิงในเวลาที่ไม่ถึงสองวินาทีชายคนนั้นก็ล้มลงนอนกับ พื้นทันที
หัวหน้าหน่วยเก็บปืนยาสลบขณะแพทย์ติดตามก็วิ่งเข้าไป ที่ตำแหน่งของเตชิต

เมื่อเตชิตตื่นขึ้นมาก็คือเวลาห้าชั่วโมงถัดมาเขาเปิดตา และมองเห็นเพดานสีขาวอยู่เหนือหัวสมองยังคงเบลออยู่บ้าง

ฝันร้ายของเขายังคงไม่จบสิ้นแต่เมื่อได้สติหลังตื่นขึ้นมา ก็ได้พบว่าต้นหญ้าที่ถูกไฟไหม้ในความฝันควันจากฟากฟ้า นอกจากนี้ยังมีรูปลักษณ์ของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยเลือดมัน ไม่ใช่ความฝันมันคือเรื่องจริง

นัชชา

สองคำนี้เป็นประกายอยู่ในหัวสมองเขาจำได้ว่าเกิด ระเบิดเขายกเธอขึ้นสายเกินไปที่จะถอดเข็มในมือของคุณเขา ออกจากผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกไปนอกประตู

เข็มเย็นๆถูกแทงที่ด้านหลังของฝ่ามือเขายังรู้สึกชายา สลบยังคงไม่หมดฤทธิ์อย่างสมบูรณ์ขาทั้งสองข้างไม่ฟังเสียง ของเขาแต่มันก็ไม่ได้หยุดเขาจากการพยายามเคลื่อนไหว

“ปัง”ประตูห้องคนไข้ถูกผลักเปิดออกตำรวจที่ด้านนอกรีบ พุ่งตรงเข้ามาเขามีความเกรงอยู่บ้าง “คุณเตชิตตอนนี้คุณยัง ออกจากที่นี่ไม่ได้…

พูดยังไม่ทันจบคอของเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ถูกบีบด้วยแรง มหาศาลจากนั้นคนก็ถูกยกขึ้นมาทั้งตัวชายคนนั้นกัดฟันพูดแต่ละคราวกับต้องใช้พละกำลังในการหายใจ นัชชาอยู่ ที่ไหน”

เจ้าหน้าที่ตำรวจระลึกถึงคำของหัวหน้าแล้วรู้สึกลำบากใจ

ไม่กล้าที่จะตอบออกไป คุณเตชิตคุณกลับไปพักรอที่ห้องผู้ป่วย ก่อนอีกสักครู่จะมีคนมา… “ผมจะถามคุณอีกครั้ง”เตชิตขัดจังหวะการพูดของ

เขา”เธออยู่ที่ไหน”

รังสีอันตรายปรากฏอยู่ในชั้นบรรยากาศตำรวจผู้น้อย กลัวมากไม่รู้ควรพูดอะไรสายตากวาดไปที่ชายผู้นั้นไม่กล้าที่จะ ถ่วงเวลาอีกต่อไป

โชคดีที่เมื่อเขาไร้ประโยชน์หัวหน้าหน่วยก็เดินมาพอดี

“เธอเพิ่งออกจากห้องฉุกเฉินไม่เป็นไรแล้ว”

หัวหน้าหน่วยเดินไปที่คนทั้งสองอย่างรวดเร็วขนคิ้วชันขึ้น เล็กน้อย คุณปล่อยเขาไปก่อน

เตชิตไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใครเมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้ก็ปล่อย มือออกและหันไปถามหัวหน้าห้องผู้ป่วยอยู่ที่ไหนครับ”

“ผมพาคุณไปครับ” หัวหน้ามาถึงเวลาที่ยาสลบเกือบจะ หมดฤทธิ์เขารู้ว่าไม่มีใครสามารถหยุดเตชิตได้ได้แต่ถ่วงเวลา ไว้แต่ว่า…

“แต่คุณต้องรับปากคำขอร้องกับผมข้อหนึ่งก่อน เตชิตเม้มริมฝีปากเบาๆว่ามาครับ
ตอนนี้อย่าว่าเป็นคำขอร้องข้อหนึ่งเลยต่อให้เป็นคำขอ เป็นสิบข้อเขาก็จะรับปาก

“อีกสักครู่เมื่อพบคนแล้วไม่ว่าจะดีจะร้ายอย่างไรคุณต้อง ไม่หุนหันพลันแล่นในการจะทำร้ายผู้อื่น หัวหน้าพูดอย่าง จริงจังสายตามองไปที่เขาอย่างหนักแน่น ผมเชื่อว่าคุณทำได้ ถึงจะยอมให้พบเตชิตคุณเข้าใจไหม

“ผมรู้ว่าคุณต้องการพูดอะไร เตชิตมีทัศนคติที่เป็นอคติ ต่อศัตรูนัชชาอาจได้รับบาดเจ็บโดยไม่ตั้งใจหลักๆ คือHawkแต่หัวหน้าก็กลืนค่าพูดมันมีเหตุผลสําหรับเขา

เขารู้ว่าในฐานะตำรวจเขาต้องทำหน้าที่อย่างไม่มีเงื่อนไข เขาไม่เคยเป็นคนแยกผิดถูกไม่ได้แต่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคน ที่เขารักหากว่าตอนนี้เป็นอุบัติเหตุจริงๆ และตอนนี้นัชชาถูก แยกจากเขาอยู่คนละโลกเขายิ่งไม่สามารถเข้าใจได้ถึงความ เป็นไปได้

เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าสังเกตเห็นได้ถึงความเกลียดชังในคำ พูดของเขามีความละอายใจและพูดอะไรไม่ออกเขาพาเดินไปที่ ห้องสุดท้ายของทางเดิน

ห้องทางมุมขวาเป็นพื้นที่ส่วนตัวมากกว่าห้องในวอร์ดอื่น ตำรวจสองนายประจำอยู่ที่หน้าประตูมือของพวกเขาไขว้อยู่ ทางด้านหลังเฝ้าไว้ไม่ให้ใครมาเข้ารบกวนคนด้านใน

“หัวหน้าหน่วย

“หัวหน้าหน่วย
หัวหน้าหน่วยขยับขากรรไกรพูดกับคนทั้งสองชายสองคน นั้นก็หลีกทางให้กับเตชิต

มองเห็นประตูไม้ของห้องพักผู้ป่วยปิดอยู่เตชิตหายใจ ลึกๆยกมือขึ้นจับที่ประตูเพียงแค่ดันประตูก็เปิดออกอย่าง รวดเร็วหัวใจเขาทุกข์ทรมานอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ผมอยาก พบคุณแต่หลังจากที่แน่ใจว่าเธอสบายดีกลับไม่กล้ามองดูเธอ

หัวหน้าตามมาที่ด้านหลังอย่างไม่สบายใจเมื่อเห็นว่าเขา ยังลังเลอยู่ก็รู้สึกประหลาดใจ

เหมือนกับพุ่งใส่กระสุนแต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเห็นเต ชิตหน้านิ่วคิ้วขมวดแต่ในเวลานี้เพียงแค่เปิดประตูเขายังตก ตะลึงไม่กล้าเข้าไป

เตชิตหลับตาปีและสูดหายใจเข้าในที่สุดก็ออกแรงผลัก

ประตู

“แอ๊ด”เสียงประตูเปิดออกเมื่อเกิดช่องว่างที่ใหญ่ขึ้นทุก อย่างในห้องพักก็ค่อยๆเข้ามาสู่สายตา

เมื่อยืนอยู่ที่ประตูก็สามารถมองเห็นตำแหน่งของเตียงได้ ภายใต้ผ้าห่มสีขาวสามารถมองเห็นรูปลักษณ์ของเท้าเล็กๆ

หัวใจของเตชิตค่อยๆเจ็บแปลบเหมือนมีรากยึดขาเอาไว้ ต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อก้าวต่อไปข้างหน้า ในระยะไม่ไกลเขาใช้ เวลาห้านาทีกว่าจะเดินไปถึงที่ข้างเตียง

เมื่อยิ่งเดินใกล้เข้าไปยิ่งสัมผัสถึงความอ่อนแอของตนเขาไม่กล้าแม้แต่จะมอง