ตอน524 ในที่สุดก็พบตัวเธอ

ตอนที่524 ในที่สุดก็พบตัวเธอ

เตชิตหยิบปืนพกและเดินตรงเข้าไปในภูเขาเขาค่อยไต่ขึ้น ไปตามไหล่เขายิ่งเข้าไปลึกก็ยิ่งรู้สึกตื่นตัวทุกอย่างตรงหน้า เต็มไปด้วยหมอกสีขาวปกคลุมไปทั่วร่างวิสัยทัศน์เห็นได้ไม่เกิน ยี่สิบเมตร

สำหรับภูเขาที่ซับซ้อนลูกนี้ไม่ใช่เรื่องดียิ่ง ในวันฝน ตกหนักด้วยแล้ว

เตชิตดำเนินการเพียงคนเดียวเขาไม่ได้พกอุปกรณ์การสื่อ

สารใดๆไว้ด้วยเลยทั้งหมดล้วนตัดสินใจด้วยประสาทสัมผัส

และสัญชาตญาณของตัวเองล้วนๆ

ตลอดทางที่ขึ้นไปเสื้อผ้าส่วนใหญ่บนร่างกายก็เปียกชื้น เขาเดินเท้าไปตามต้นไม้ใหญ่ที่หนาทึบเป็นการดีที่จะบดบัง ร่างกายของตนเองอีกทางก็เป็นการดีสำหรับการทำสัญลักษณ์ อ้างอิง

เมื่อผ่านไปสิบกว่านาทีเขาก็ค่อยๆได้ยินเสียงสายน้ำ ไหลเขาอยู่ใกล้แม่น้ำแล้ว

เมื่อทราบเช่นนั้นเตชิตก็หยิบปืนพกออกมาเขาก้าวขาช้า ลงเฝ้าดูทุกสิ่งรอบตัวด้วยความระมัดระวังพยายามไม่ส่งเสียง แม้ว่าใบไม้จะแค่เคลื่อนไหวเขาก็ยังสามารถได้ยินได้
เมื่อเข้าสู่การต่อสู้ผู้คนมักจะมีประสัมผัสที่ไวอยู่เสมอเขาก็ ไม่ได้เป็นข้อยกเว้นเมื่อเดินไปถึงกลางภูเขาบรรยากาศรอบตัว ก็เปลี่ยนไปเงียบสงบมากเขาหยิบหินก้อนใหญ่ขึ้นจากหัวแม่ เท้าของเขาและโยนมันลงในพุ่มหญ้าสีเขียวสูงราวหนึ่งเมตร

“ตุ๊บ”

เสียงนุ่มๆสองเสียงดังขึ้นที่ในหูเขาคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก เป็นเสียงของปืนพกต่อให้ได้ยินอีกเป็นหมื่นครั้งก็ไม่มีทางทาย

ผิด

ในพุ่มหญ้านั้นมีคนอยู่

เตชิตใช้ที่มั่นปกปิดร่างกายของเขาไว้สายตาสอดส่องดู ความเคลื่อนไหวดูทิศทางและขนาดของการก่อนจะตัดสินใจว่า พื้นที่นั้นน่าจะสามารถรองรับได้เพียงหนึ่งหรือสองคนเขา เคลื่อนตัวไปในทิศทางนั้นจากต้นไม้นี้ไปยังต้นไม้ต้นถัดไปใช้ ความเร็วเป็นเวลาเพียงสองวินาที

เขาหายใจเข้าลึกๆเดินเข้าไปอย่างผิดขั้นตอน

วินาทีที่พุ่งออกจากต้นไม้พื้นดินใต้ฝ่าเท้าถูกกระสุนระเบิด ใส่โคลนสีเหลืองโคลนกระเด็นใส่เต็มกางเกงของเขาอีกนิด เดียวก็จะถูกเจาะผ่านเข้าถึงกระดูก

ดวงตาของเตชิตดุร้ายขึ้นมาระยะห่างเหลืออีกแค่นิดเดียว ในมือเขามีกระสุนอยู่เพียงแปดนัดเขายกปืนพกขึ้น โดยไม่ลังเลและยิงออกไปสองนัดที่กอหญ้าแห่งนั้น

เมื่อไม่ได้ยิงถูกเป้าหมายตามที่คาดไม่อย่างนั้นอีกฝ่าย ต้องถูกบีบให้โผล่ออกมาอย่างแน่นอนเมื่อเป้าหมายเปิดเผย ตัวก็ไม่สามารถหลบหนีต่อไปได้อีก

และนั่นเอง ในวินาทีถัดไปคนคนหนึ่งก็ค่อยๆออกมาจาก กอหญ้าอีกฝ่ายพยายามออกมาเพื่อหันหลังชนก้อนหินใหญ่น่า เสียดายที่นอกจากส่วนหลักๆ ของร่างกายแล้วก้อนหินก็ไม่ สามารถปกปิดส่วนทั้งหมดของร่างกายได้

เสื้อสีดำโผล่ออกมาเตชิตเหนี่ยวไกอย่างต่อเนื่อง

“ใคร!?”เขาลดเสียงและถามฝ่ายตรงข้าม

เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเสียงเขาก็ตกตะลึงขึ้นมาทันทีจากนั้นก็ โผล่ครึ่งหนึ่งของร่างกายออกมาเห็นเขายืนอยู่คนเดียวหลัง ต้นไม้เธออดไม่ได้ที่จะหวาดกลัว “คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

สายตาของเตชิตกำลังจ้องไปที่หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการดู เหมือนในเวลานี้ทุกคนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกจากนั้นก็ตั้ง สติขึ้นอีกครั้ง โดยเฉพาะหัวหน้าหน่วยสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการ ก็คือเห็นเงาของเตชิตในเขาลูกนี้

ไม่มีเวลาพูดคุยไม่มีเวลาตรวจสอบสาเหตุทั้งสองเข้าร่วม ด้วยกันทันทีคนหนึ่งซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ช่างร่างสูงร้อยแปด สิบเซนไม่ได้ส่งเสียงใดออกมา

“คุณถือไว้”กัปตันหยิบปืนยาวทางด้านหลังกระเป๋าของเขาออกมาโยนไปที่ขาของเขา “ในนั้นมีกระสุนทั้งหมดสิบห้าลูก กระสุนที่ผมพกมาไม่พอแล้วคุณใช้ประหยัดหน่อย

เตชิตหยิบปืนขึ้นมาในทันทีและยืนอยู่ด้านหลังเขา อื้อ”

“สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง

“Hawkไหวตัวทันพานัชชาหลบหนีไปแต่ที่เกิดเหตุไม่พบ ร่องรอยอื่นคนยังต้องมีชีวิตอยู่แน่นอน”เขาเคลื่อนตัวไปตาม แม่น้ำระหว่างทางปะทะมือกับชาวสองสามคนแขนถูกกระสุน เฉียวโดนโชคดีที่ไม่ร้ายแรง “คุณใส่เสื้อกันกระสุนรึเปล่า

เตชิตมองไปที่แขนซ้ายของเขานัยน์ตาดำมืดเขาหายใจ เข้าลึกๆและไม่ละสายตามองสภาพแวดล้อมทั้งสี่ด้าน ใส่แล้ว

“Hawkควรที่จะอยู่บนเส้นทางนี้ตอนบนและตอนล่างล้วน มีบุคลากรของเราอยู่เขาไม่มีที่หลบซ่อนแล้วพวกเราล้อมภูเขา เอาไว้หมดแล้วถ้าเขาไม่มีปีกบินแล้วล่ะก็ก็ไม่สามารถหนีพ้นไป ได้สิ่งสำคัญตอนนี้ก็คือค้นหาว่าเขาอยู่ที่ไหน

ภายใต้ภูเขาอันกว้างใหญ่ภายใต้ผืนฟ้านี้แต่ว่าต้องหา คนเพียงแค่สองคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายนอกจากนั้นHawkเองก็ ค่อนข้างเขี้ยวลากดินความสามารถในการหลบหลีกจากการ ลาดตระเวนนั้นเช่นมืออาชีพต้องระวังให้มากขึ้นถ้าไม่ระวังเขา อาจจะโผล่ขึ้นมาทางด้านหลัง

เตชิตและหัวหน้าคุยแลกเปลี่ยนสถานการณ์ของทั้งสอง ด้านแน่นอนว่าไม่ได้ตัดสินใจที่จะดำเนินการร่วมกันแต่ตัดสิน ใจเลือกวิธีการก่อนหลังหัวหน้าจงใจที่จะส่งเสียงดังต่อหน้าเขาเพื่อดึงดูดศัตรูและเขาก็ซ่อนตัวอยู่ในสถานที่ที่ไม่ไกล

ตลอดทาง ในบริเวณนี้ชาวทั้งสองเดินโซเซล้มลงกับพื้น เดินทางเป็นระยะทางไกลก็ยังไม่พบร่องรอยของHawk

หัวหน้าโผล่ออกไปเป็นคนแรกเหงื่อเย็นปรากฏขึ้นบน ร่างกายหากสถานการณ์ไม่เร่งด่วนใครเลยจะยอมเต็มใจเปิด เผยตนเอง ในทางกลับกันเขาก็ได้เห็นว่าหัวหน้าไว้วางใจเขาแค่ ไหน

ทั้งสองยังคงเดินต่อไปด้านหน้าในที่สุดเมื่อสุดทางของ แนวป่าหัวหน้าก็รีดรุดเดินไปทางเบื้องหน้ากระสุนปืนมาชนที่ ท้องของเขา

แรงปะทะมหาศาลทำให้ตัวของหัวหน้าหน่วยส่ายไปมา เขารีบหลังตัวเพื่อซ่อนอยู่หลังต้นไม้ทางด้านหลังกระสุนดังขึ้น ตามมาอีกสี่ห้านัดราวกับจะยิงเขาให้พรุน

หัวหน้าลูบไปที่ท้องของเขาโชคดีที่สวมเสื้อกันกระสุนไม่ อย่างนัดกระสุนนัดนั้นคงได้หมายถึงชีวิตของเขา

บรรยากาศเงียบสงัดลงอีกครั้งเตชิดมั่นใจมากถึงทิศทาง ที่กระสุนบินมาบริเวณนั้นเป็นพื้นที่หน้าสั้น

เมื่อเป็นพื้นที่หน้าสั้นและในความเป็นจริงมันอยู่ต่ำกว่า พื้นที่ที่พวกเขายืนอยู่เพียงครึ่งเมตรสูงพอที่จะทำให้สามารถ มองเห็นพื้นที่ด้านล่างแต่ขณะที่โผล่ออกไปมองนั้นก็จะทำให้ที่ มันถูกเปิดเผย
ภูมิประเทศเช่นนี้ไม่มีปรากฏอยู่ในภูเขาลูกนี้หากไม่มีใคร ขุดหลุมนี้เอาไว้ทำให้เกิดพื้นที่หน้าสั้นเพื่อที่จะทำให้พวกเขา โจมตีได้สะดวกยิ่งขึ้น

สายตาของเตชิตจ้องไปที่ขอบดินโคลนเขารู้ว่าคนที่ซ่อน ตัวอยู่ตรงนั้นคือHawkอย่างแน่นอนคิดว่านัชชาก็อยู่ตรงนั้น ด้วยเขาพยายามรักษาใจให้สงบตลอดกระบวนการแต่ตอนนี้ มันไม่สามารถสงบได้อีกแล้วเขาต้องพยายามต่อสู้กับเหตุผล ทั้งหมดที่ทำให้เขาอยากจะชกหน้าผู้ชายคนนั้น

หัวหน้าหน่วยมองดูเขามองไปทางด้านหลังของพื้นที่หน้า สั้นนั้นจากที่นี่หากต้องเดินย้อนกลับไปต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่า สิบห้านาทีและพวกเขาทั้งสองก็ต้องแยกจากกันเป็นไปได้ที่จะ โจมตีHawkจากทั้งทางด้านหน้าและหลัง

เขาพยักหน้าในเวลาเดียวกันนั้นกับที่หัวหน้ากำลังจะก้าว ออกนั้นที่พื้นที่ด้านล่างก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นสองนัด

เมื่อกระสุนบินออกเตชิตก็หลับตาลงและกำลังจะคุกเข่า ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในระยะไกล

เป็นความเจ็บปวดของผู้หญิงเขาคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป ในสิบวันนี้นับไม่ถ้วนในความฝันของเขาในที่มืดมิดดังก้องอยู่ ในภาพลวงตาเสียงนั้นไม่ว่าจะผ่านไปนานหลายสิบปีเขาก็ไม่มี วันลืม

เตชิดปิดเปลือกตาแน่นจากนั้นก็เปิดดวงตาสีแดงที่เต็มไปด้วยความอาฆาตนิ้วทั้งห้าสั่นไหวด้วยแรงอันมหาศาลนี้

คือนัชชาคือนัชชาของเขา