ตอน523ยอมแพ้ในชีวิตของตัวเอง

ตอนที่523ยอมแพ้ในชีวิตของตัวเอง

ในขณะที่เธอเดินลงน้ำHawkก็เดินตามลงมาแต่ว่าเขาลง

ไปเพียงแค่ครึ่งตัวแขนส่วนบนที่แข็งแกร่งแหวกนำทางไปใน ทางลับนั้นเขาถึงปืนพกออกมาจากทางด้านหลังเอวและเล็งไป ที่ประตูทางด้านหน้าและยิ่งขึ้นสองนัด

นัชชามองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นฝนตกหนักเกินไประดับแม่น้ำ เพิ่มขึ้นสูงคลื่นก็เริ่มใหญ่ขึ้นเช่นกันเธอถูกจับและผลักโดย ไม่ทันได้ตั้งตัวกลืนน้ำเข้าปากไปไม่น้อยกว่าสองสามคำ

Hawkปิดผนึกทางลับหลังจากนั้นเขาก็ว่ายไปตามสายน้ำ

ร่างขนาดใหญ่ผลักดันเธอไปข้างหน้าท่ามกลางสายฝน อันยิ่งใหญ่เธอแทบจะมองไม่เห็นแม่น้ำตรงหน้าได้แต่ ให้Hawkนำทางไป

เธอพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือแต่ทันทีที่อ้าปากน้ำ ก็ท่วมเข้ามาหลอดลมรู้สึกเจ็บปวด

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหนเธอเกือบจะแข็งด้วยความเย็นของ น้ำในแม่น้ำแต่ก็ยังดีที่Hawk ใช้พละกำลังของเขาพาเธอไปที่ ทิศทางตรงข้ามของกระแสน้ำได้

ไม่นานคนทั้งสองก็ปีนขึ้นฝั่งรอให้เธอหายใจไม่กี่คำเสื้อผ้าบนร่างกายก็ถูกยกเปิดขึ้นวินาทีถัดไปที่เอวเธอก็มีกล่อง สี่เหลี่ยมสีดำกล่องหนึ่ง

นัชชาขมวดคิ้วเธอยื่นมืออกไปโดยไม่รู้ตัวไม่รอให้เธอ สัมผัสมันเธอได้ยินคำเตือนของชายคนนั้น มันคือระเบิดเวลา ถ้าไม่อยากตายก็อย่าไปแตะต้องมัน

“…การเคลื่อนไหวของนัชชาหยุดชะงักสายตาเธอลองลง ไปที่สิ่งเล็กๆนั้นเหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มหน้าผาก

“ถ้าหากว่าคุณคิดหนีหรือส่งเสียงอะไรผมจะระเบิดมัน ทันที”เสียงของHawkสงบนิ่งมากดูเหมือนว่าจะระเบิดง่าย เหมือนกับการเป่าลูกโป่ง

เมื่อเรื่องถึงตรงนี้ระเบิดถูกผูกติดอยู่บนร่างกายหัวใจที่สน ลานของนัชชาก็สงบลงเธอหรี่ตามองเห็นเขาวางปืนลงที่ด้าน ข้างใต้ต้นไม้ที่เขานอนลง “ถ้าคุณทำให้มันระเบิดเราก็ตายกัน หมด”

“ถูกตำรวจจับหรือว่าถูกฆ่าตายสำหรับผมมันต่างกัน Hawkหัวเราะเบาๆเห็นได้ชัดว่าเขาได้วางแผนเอาไว้แล้ว

เสียงฝนตกลงบนร่างชายคนนั้นนอนอยู่บนพื้น “ตำรวจมา

แล้วรี”

เธอรู้ได้ด้วยการกระทำของHawkสิ่งที่เธอเพิ่งพูดเป็นแค่ การทวนคำเท่านั้น

เขาหัวเราะขึ้นมาเสียงถูกซ่อนอยู่ในสายฝนไม่รู้ว่าเธอฉลาดหรือมีไหวพริบเขาลุกขึ้นและเดินไปหาเธอใช่จะมีชีวิต รอดผ่านคืนนี้ไปได้หรือไม่ทางที่ดีคุณควรสวดมนต์อธิฐานต่อ สวรรค์ชะ”

พูดจบเขาก็ไม่ไร้สาระอีกต่อไปเขาเดินตรงไปข้างหน้านช ชายืนที่อกับระเบิดอยู่ที่มุมหนึ่งเธอรีบเดินตามไปติดๆ

ฝนตกหนักมากถึงแม้ว่าเธอจะพยายามเดินตามรอยเท้า ไปอย่างสิ้นหวังเดินไปได้ไม่ไกลเธอก็ถูกน้ำฝนซัดทำให้เธอล้ม ลงเมื่อรู้ว่าเตชิตมาช่วยเธอนรกสิบวันได้ผ่านไปในที่สุดเขาก็มา หาเธอโดยไม่คำนึงถึงความยากลำบาก

ดวงตาของนัชชาแดงก่ำเมื่อคิดถึงว่าเขาอยู่ในที่แห่งใด แห่งหนึ่งในป่าแห่งนี้หัวใจก็ไม่สามารถหยุดเต้นอย่างบ้าคลั่ง

ได้

ขณะนี้เป็นช่วงเวลาที่เธอรู้สึกมีความหวังในหลายวันที่ ผ่านมานี้

เบื้องหน้าเธอมองเห็นเงาหลังของHawkอย่างแจ่มชัดเธอ พยายามต่อสู้กับชายคนนี้หลายต่อหลายครั้งแต่ว่าเขามีอาวุธ ส่วนเธอไม่มีอาวุธ

ถ้าพยายามสู้ก็มีแต่ถูกส่งไปตายเท่านั้น

เธอตายไม่ได้เพื่อช่วยเธอเขาได้ตระเตรียมการมากมาย ขณะนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเธอไม่สามารถทำให้เสียเรื่องได้
ความเป็นความตายอยู่ตรงหน้าเธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในวินาทีถัดไปสิ่งที่ทำได้ก็คือปกป้องตัวเอง

ทางอีกด้านหนึ่งในป่าลึก ในที่สุดหน่วยคอมมานโด สามารถควบคุมเหล่าอาชญากรที่อยู่รอบนอกได้และเตรียม พร้อมที่จะเข้าไปในบ้านไม้ทันใดพวกเขาก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น สองนัดดังมาจากทางด้านนอกห้องหัวหน้าหน่วยโค้งตัวอยู่ที่ ประตูอย่างประหม่ากำปืนพกด้วยมือทั้งสองโดยแน่นคนที่อยู่ ด้านหลังมองตามกัน

ชายคนนั้นเตะประตูเปิดออกทุกคนในชุดดำรีบรุดเข้าไป ปากกระบอกปืนเล็งไปที่ทุกมุมของบ้านเมื่อเข้าไปข้างในห้อง ได้แล้วปรากฏว่าคนได้หายตัวไปจบแต่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งถูกเปิด อ้าออก

หัวหน้าหน่วยก้าวไปข้างหน้าและเปิดแผงไม้ออกดูปาก กระบอกปืนพุ่งลงเห็นมีแต่ผิวของแม่น้ำ

“สนามหญ้าหนีไปแล้ว! “หัวหน้าตะโกนขึ้นบอกผู้คนที่ รออยู่ทางด้านล่างทางต้นน้ำ “Hawkหนีไปแล้วตัวประกันหาย ไปส่งคนออกรีบค้นหาตอนกลางและล่างของแม่น้ำระวังตัว ด้วย! ”

กองกำลังเล็กที่ตอนล่างของแม่น้ำได้รับข่าวก็รีบส่งผู้คน ออกค้นหาในทันทีเตชิตกำลังรออยู่ในรถที่กำลังอยู่ในแม่น้ำ อย่างไรก็ตามยังคงรักษาระห่างจากป่าเอาไว้
เมื่อได้ยินข่าวนี้เขาก็รู้สึกหดหูเขาถอดเสื้อคลุมของตัวเอง ออกเพื่อให้สะดวกต่อการเคลื่อนไหวโดยไม่มีความลังเล

ด้วยประสบการณ์ครั้งล่าสุดท่าให้เตชิตเข้มแข็งขึ้นเจ้า หน้าที่พิเศษสองคนถูกส่งออกไปดูวัตถุประสงค์เพื่อคุ้มกันเขา ในความเป็นจริงแล้วเพราะกลัวว่าเขาจะทำเรื่องอะไรลงไปโดย เป็นเหตุให้ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้

สิ่งที่พวกเขากังวลได้เกิดขึ้นแล้ว

“คุณเตชิตคุณเข้าไปในป่าไม่ได้ครับไม่มีคนคุ้มกันคุณ เคลื่อนไหวคนเดียวมันอันตรายเกินไป! ”

“ใช่แล้วเรื่องต่างๆ ล้วนถูกวางแผนไว้ล่วงหน้าถึงจะดำเนิน การการกระทำของคุณจะมีผลกระทบกับทีมอื่นๆ

ที่จริงแล้วพูดมาพูดไปก็เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ได้ช่วยเหลือ อะไรแต่จะทำให้เรื่องราวเลวร้ายยิ่งขึ้น

เตชิตทำเหมือนไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น

ภายใต้การดูแลของตำรวจพิเศษสองนายเขาไม่ได้ลงจาก รถแต่กลับสวมเสื้อคลุมกลับเข้าไปใหม่และนั่งอยู่ในรถ ผม บอกว่าจะทำอะไรอย่างนั้น

ทั้งคู่มองหน้ากันมองดูเสื้อกั๊กกันกระสุนบนร่างกายของ

เขา

ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลิกคิ้วเขามองไปที่เป็นที่ปกคลุมไปด้วย เมฆฝนมืดมนซึ่งอยู่ไม่ไกล วางใจเถอะผมใส่สิ่งนี้ไว้เพียงเพื่อที่จะป้องกันตัวเท่านั้น”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ทั้งสองก็โล่งใจพวกเขากลัวอารมณ์ ของเขาจริงๆว่าจะระงับเอาไว้ไม่ได้ในเวลานี้สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็ คือเรื่องที่ไม่คาดคิด

พวกเขาไม่รู้ภายใต้รูปลักษณ์ที่สงบและแข็งแกร่งหัวใจ

ของเขาเจ็บปวดแค่ไหนอยากจะรีบเข้าไปในป่าแค่ไหน

เม็ดฝนขนาดใหญ่ตกลงที่กระจกไม่มีท่าทีว่าจะหยุดกลับ ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ

ฝ่ามือใหญ่ที่หัวเข่าทั้งคู่แน่นหลับตาลงเขาสัญญากับ หัวหน้าหน่วยไว้ว่าจะทำใจให้สงบและสงบเท่านั้นจะไม่ออก จากรถเด็ดขาดหากไม่ได้รับอนุญาตและเขาก็สัญญาว่าจะพา ตัวนัชชากลับมาให้ได้

เพื่อคำพูดประโยคนี้เขาจึงจำต้องรอ

อากาศชื้นมากเป็นพิเศษไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดฝนซา ลงเล็กน้อยแต่ปรากฏเป็นสายหมอกสีขาวขึ้นสภาพแวดล้อม เช่นนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกกังวล

ในเวลานี้จอภาพที่เงียบสงบก็ได้ยินเสียงดังขึ้นเสียงนี้ ทําให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต้องกลั้นหายใจช่องสัญญาณหายไป เหลือเพียงเสียงโหยหวนเท่านั้นเจ้าหน้าที่ผู้รับผิดชอบพยายาม ค้นหาช่องสัญญาณอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะทำการติดต่อ —

“หัวหน้ามัลล์, หัวหน้ามัลล์ได้ยินไหมครับ”
“หัวหน้าฌัลล์…”

ในที่สุดเครื่องส่งสัญญาณก็ดังขึ้นมาในความเงียบในช่วง เวลาที่ตึงเครียดท้ายที่สุดเสียงคำสั่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง มีการซุ่ม โจมตีที่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าหน้าที่ของเราได้รับบาดเจ็บตอนนี้ผม กำลังมุ่งหน้าไปทางตอนล่างจำเป็นต้องขอกำลังเสริม

“รับทราบ”

ตอนนี้เกิดสถานการณ์ฉุกเฉินณสถานที่เกิดเหตุเจ้าหน้าที่ ร้องขอให้ส่งกำลังเสริมเข้าไปสมทบกับเจ้าหน้าที่จำนวนห้าสิบ นายทุกคนมีอาวุธครบมือทุกคนล้วนสง่างามศัตรูมีกำลังเพียง ครึ่งเดียวของผู้คนที่ถูกส่งออกไปแต่ตอนนี้กลับร้องขอกำลัง เสริมสามารถจินตนาการได้ว่าการต่อสู้นั้นดุเดือดมากเพียงใด

ภูเขาที่ดูเหมือนสงบแห่งนี้บัดนี้กลับอยู่ในช่วงเวลาวิกฤต

เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันผู้คนในภารกิจ จำเป็นต้องปรับตัวโดยเร็วที่สุดยากที่จะโยกย้ายกำลังเสริมเมื่อ กลับไปที่รถเขาก็ไม่พบเงาของเตชิตตำรวจติดอาวุธสองคนทั้ง ตัวลงบนเบาะแทบจะลมจับ

“แย่แล้ว! “