ตอน52ความห่วงใยที่ไม่ชัดเจน

ตอนที่ 52 ความห่วงใยที่ไม่ชัดเจน

ในตอนนี้ เตชิตอยู่ที่อพาร์เมนต์สุดหรูที่ตั้งอยู่ข้างบริษัท พึ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ได้รับโทรศัทพ์จากธนัท

คิ้วของเขาขมวดแปลกใจเล็กน้อย นายพูดว่าใครนะ? ” แอบซ่อนสาวไปไม่น้อยนะ

ธนัทพูดยั่วยวนเขาก็นัชชาไง ทำไมฟังแล้วรู้สึกว่า

เตชิตไม่มีอารมณ์มาเล่น ถือโทรศัพท์เดินไปที่เครื่องทำ น้ำรองแก้วเครื่องบินน้ำฟองออกมา ของเหลวที่กระตุ้นคอชั่ว ขณะ เขาก็พูดว่า

“ฉันไม่ไปนายก็จัดการไปแล้วกัน ”

“เฮ้อคนของนายฉันจะจัดการได้ยังไงหล่ะฉันเห็นเธอดื่ม ไปไม่น้อยเลยนะคาดว่าน่าจะดื่มไปเยอะพอสมควรเลยนะ นายไม่กลัวว่าระหว่างฉันจะคิดไม่ดีไม่ร้ายหรอ”แม้ว่าธนัทจะไม่ ได้ชอบนัชชาเป็นพิเศษแต่เรื่องของความรู้สึกเดิมที่แล้วก็เป็น เรื่องของคนสองคนถึงเตซิตจะชอบความคิดของเขาแต่นั่นก็ไม่ ได้สําคัญแล้ว

ความตั้งใจแต่เดิมแล้ว เขาก็ยังหวังว่าเตชิตจะมา ถึง

อย่างไรก็ตามสองวันนี้ที่เขาทะเลาะกับนัชชาคนที่เจอกับความหายนะก็ไม่ใช่เขา ไม่มีอะไรทำก็ให้เขาเข้าประชุมทำงานนอก สถานที่ไปคบค้าสมาคมกับลูกค้าทำให้เหมือนกับคนบ้างาน

การมีความรักที่เป็นประโยชน์ต่อเขา ทำให้หันเหความ

สนใจ

เตชิตท่าทางที่กำลังจะวางโทรศัพท์ นายกล้า? ” ธนัทก็หัวเราะขึ้น “ในเมื่อนายเป็นห่วงเขาทำไมไม่มาดูเอง หล่ะ ทำแบบนั้นไม่เหนื่อยหรอ…ลโหล ฮัลโหล

ยังพูดไม่ทันจบ โทรศัพท์ก็ถูกวางสายไป ธนัทนำ โทรศัพท์ออกจากหูแล้วมองดูจอโทรศัพท์ เยือกเย็น

นัชชากับเตชิตทั้งสองบ้านนี้อยู่คนคนละทิศทาง เต นัทลอว์เฟิร์มอยู่ที่ตะวันออกสุด อยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมากไม่ ค่อยสะดวกเท่าที่ควร ธนัทคำนวณแล้วก็คิดว่าจะไปส่งเธอก่อน มิเช่นนั้นก็ยังต้องขับกลับไปกลับมา

“คุณธนัทขอบคุณมากเลยนะคะ ในขณะทางอาการเมา ของนัชชาก็เริ่มหายไปก็รู้สึกตัวขึ้นมานิดหน่อยรู้สึกเกรงใจ กล่าวคําขอบคุณธนัท.

“ไม่เป็นไรครับ, ประจวบเหมาะขับทันไฟแดงทางแยก พอดีธนัทขับรถมาอยู่ใต้ไฟจราจรเขาหันหัวไปทางเธอช่วง นึง คุณกับเตชิตช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?

“เอ่อ… นัชชารู้สึกสับสนและมองไปที่ธนัทไม่รู้ว่าจะ อธิบายยังไม่มีความสัมพันธ์ของเธอและเตชิตเหมือนกับว่าไม่ใช่เรื่องที่สามารถพูดคุยกับพวกเพื่อนสนิทได้

ธนัทมองหน้าเธอที่เต็มไปด้วยความสับสนก็ส่ายหัวไปมา อย่างจนปัญญา “ถ้ารู้สึกว่าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไรถึงเตชิตเขา จะดูเป็นคนที่เย็นชาแต่แท้ที่จริงแล้วเขาเป็นคนที่ให้ความ สำคัญต่อความรู้สึกเมื่อคุณเข้าใจมากขึ้นเดี๋ยวคุณก็รู้เอง

นัชชาไม่เข้าใจว่าทำไมธนัทต้องพูดกับเธอเรื่องนี้ เธอ ทําได้เพียงคล้อยตามและพยักหัว” โอเคค่ะ

รถขับถึงเดนัทลอว์เฟิร์มก็เกินเวลาเที่ยงคืนไปแล้ว ชาลงจากรถก็ไม่ลืมที่จะกำชับธนัทให้ส่งจินต์ถึงบ้าน

“คุณธนัทคะจริงๆ แล้วเพื่อนของฉันเป็นแฟนคลับน้อยๆ ของคุณนะคะเขารู้สึกเคารพนับถือคุณมากเลยนะคะ “คำพูด พวกนี้นัชชาไม่ได้พูดโกหกก่อนหน้านี้จินต์เลื่อมใสศรัทธาเขา จริงๆ

ธนัทนึกถึงตอนที่จินต์ตะโกนเรียกตัวเองว่า อ่อนแอ แบบ

นั้นก็ไม่ได้จริงใจ แวบมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นที่กำลังนอนอย่าง สบายอยู่ที่เบาะหลัง ไม่ต้องเป็นห่วงครับผมไม่ทิ้งเธอไว้กลาง ทางแน่นอนคุณรีบเข้าไปเถอะครับ

นัชชากล่าวขอบคุณอีกครั้ง ครั้งนี้ก็ได้หันตัวเดินไปทาง ประตูทางเข้า

แสงในยามราตรีไฟข้างทางที่มืดสลัวลมเย็นพัดผ่าน กิ่ง ของต้นไม้ที่แกว่งไปมา นัชชาอดไม่ได้ที่จะเอาเสื้อผ้าห่อปิดคลุมตัวไว้ ยืนแอบอยู่ที่ประตูแล้วใช้เท้าเปิดประตูหัวไม่ทัน กลับแล้วแอบย่องเข้าไป

และใต้ต้นไม้หนึ่งที่ไม่ไกลจากประตูมากนัก มีรถเบนซ์ จอดอยู่อย่างเงียบๆ ไฟของรถก็ปิดหมด นี่ถ้าไม่ได้ลดกระจก ลง คงคิดว่าในรถนั้นไม่มีใครอยู่

ที่พื้นข้างล่างนอกรถก็ยังคงหลงเหลือเศษหัวของบุหรี่ตก ไว้และก็ไม่รู้ว่าบุคคลนี้มานานแค่ไหนและรอนานแค่ไหนแล้ว มองดูไฟที่คฤหาสน์ทั้งเปิดและจนดับไปจากนั้นรถก็ค่อยขับ ออกไป

นัชชาเมาหนักมาก เมาค้างจนส่งผลทำให้วันที่สองก็ยัง คงไม่ตื่น ลืมตาตื่นก็ปาเข้าไปแปดโมงเช้าแล้ว ตอนแปดโมง ครึ่งเธอก็ต้องไปทำงานแล้ว

กินข้าวไม่ทัน ทั้งเสื้อผ้าก็ไม่มีเวลาที่จะเปลี่ยน ล้างหน้า ล้างตาอย่างรีบร้อนออกไป แต่ถึงยังไงเรียกรถไปบริษัทกว่าจะ ถึงก็เกือบๆเก้าโมงเข้าไปแล้ว

ตนเองคิดว่าต้องโดนด่าแน่ๆ แต่คิดไม่ถึงว่าเวทิตาจะไม่ อยู่ห้องทำงาน นัชชากำลังโล่งใจ แก่ก็เดินเข้ามาอย่าง ร้อนรน เธอหยุด ได้แล้วรีบไปที่ห้องประชุม 3

นัชชาไม่เข้าใจหะ? ”
แก่จ้องเธอตาโต อย่าบอกนะว่าเธอลืมว่าวันประเมิน ผลตรวจสอบคนงานใหม่……..

ตายแล้วนัชชาหน้าซีดลง ฉันลืมจริง

เร็วน่าพวกไฟล์เอกสารเธอใช้ประจำกับสมุดจดไป ทำเวลาหน่อยยังทันพึ่งผ่านสิบนาทีเองได้ยินมาว่าคุณ เตชิตมาด้วยตนเองเลยนะเธอแล้วน่าแอบย่องเข้าไปได้ ไหม

นัชชาเดิมกลัวอยู่แล้วยิ่งได้ยินว่าเตชิตมาด้วย ตนเองเธอยิ่งตื่นเต้นเข้าไปใหญ่ มากจนกระทั่งเธออยาก

ยกเลิกมัน ฉันคือฉัน ถ้าตอนนี้จะขอลาหยุดยังทันไหมแก่พยักหน้า คิดว่าออกซะตั้งแต่ตอนยัง

เอาเถอะเธอรีบไปซะไม่ต้องมานั่งคิดอะไรเยอะแยะ แล้ว

นัชชาไม่ทางเลือกเก็บของเสร็จในตึงเครียดเป็นกังวล อย่างมากในขณะเดินไปห้องประชุม

หนึ่งก้าวสองก้าวยิ่งเดินเข้าใกล้เท่าไหร่ในใจของเธอยิ่ง ลงไป

มันไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะเดินถึงหน้าประตูเธอถอนหายใจเฮือกหนึ่งเคาะบานประตูที่ปิดอยู่อย่างแน่นได้ยินเสียง ขานรับอนุญาตเธอก็ผลักประตูเข้าไป

ข้างในห้องประชุมขนาดใหญ่มีการจัดที่การนั่งอย่างเป็น ระเบียบอยู่สองแถวที่ตรงกลางสุดในตอนนี้เป็นบุคคลที่เธอไม่ พบมาหลายวันแล้ว ใช่ นั้นคือเตซิต

นิ้วของเธอขดตัวขึ้นมานี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับความ กดดันจากทางสายตาของผู้นำบริษัทหลายๆคน เธอรู้สึกใจอ นิดหน่อย

“เธอมาหาใคร? *

นัชชากระไอกระแอม”ดิฉันดิฉันมาเข้ารับประเมินผลคน ทํางานใหม่ค่ะ……….

เสียงพูดหยุดลง ทุกคนขมวดคิ้วขึ้นมาเวทิดาซึ่งเป็นคน ผู้นำของเธอก็รู้สึกเสียหน้าบวกกับความรู้สึกส่วนตัวก็วิจารณ์ อย่างไร้ความปราณี”รู้ไหมว่าการประเมินผลเริ่มตอนกี่โมง? ”

นัชชาสะอึก แปดโมงครึ่งค่ะ

แล้วตอนนี้กี่โมงแล้ว?

“ที่ถูกถามมานัชชาทำให้นัชชาพูดไม่ออกรู้สึกโกรธ ตัวเองเสียดายว่าทำไมเมื่อคืนเธอต้องไปดื่มเหล้าด้วยนะ

“การที่จะเป็นพนักงานมีคุณภาพ พื้นฐานที่สุดคือการ

ปฏิบัติตามกฎ และข้อบังคับ การมีแนวคิดของเวลา ถ้าพื้นฐานสุดคุณยังทำไม่ได้งั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องเข้ารับการ ประเมิน เวคิดาพูดใต้โหดร้ายมากเธอไม่ได้ทำเหมือนกับว่า เห็นว่านัชชาเป็นพนักงานของตัวเองเลยด้วยซ้ำ

อย่าว่าแต่การปกป้องหรือเข้าข้างเลย เป็นคนนั้นที่โหดร้ายที่สุด

คนที่ซ้ำเติม

ถูกด่าต่อหน้าคนมากมาย เธอที่หน้าหนาที่ถูกต่อว่าก็ยัง หน้าแดงเป็นเลือดฝาด เธอโค้งก้มหัวลงเล็กน้อย เพราะเหตุนี้ เธอจึงพลาดสายตาของคนที่นั่งอยู่ที่นั่งหลัก

บรรยากาศในห้องประชุมมีความเย็นเล็กน้อยปริมลมองดู ฉากตรงหน้าดูเหมือนเธอไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงเยอะก็ชนะ นัชชาแล้ว

คิดแบบนี้ เธอก็มีความรู้สึกดีใจ

เตชิตมองดูร่างของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงประตูแทบจะนิ่งแข็ง ไม่ไหวติง หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบเลี่ยง เธอวันนี้ที่ได้เห็นเธอรู้สึกว่าผอมลงไปหน่อย หน้าก็ดูผอมลง คางก็ดูเรียวขึ้นมาก

เขาไม่อยู่ ชีวิตเธอก็ผ่านไปอย่างไม่ค่อยดีนัก

พอเขารู้อย่างนี้ทำให้ความทุกข์ปรากฏรอยอยู่ภายในใจ เขาเล็กน้อย เขามองที่เวทิดาแวบหนึ่งหลังจากนั้นก็ยังคงโจมตี เธอ หน้านิ่วคิ้วขมวด นิ้วที่วางอยู่บนโต๊ะก็ขยับเล็กน้อย เตรียมพร้อมที่จะพูดแต่ก็มีเสียงผู้ชายดังแทรกขึ้นมา
“เมื่อเช้าวันนี้ผมให้นัชชากลับไปเอาเอกสารมาให้ผม อาจจะทำให้เธอเสียเวลาไปหน่อยในฐานะที่ผมเป็นผู้นำของ ทนายต้องแสดงความรับผิดชอบครั้งนี้อนุญาตให้คุณเข้าร่วม การทดสอบได้ครั้งหน้าอย่าเป็นแบบนี้อีกไหม? “