ตอน519ไม่หันหลังกลับ

ตอนที่519ไม่หันหลังกลับ

ครบรอบวันตาย

นัชชามองไปที่ผู้ชายที่อยู่ห่างไปเพียงหนึ่งฟุตดูเหมือนว่า เขาจะไม่มีอารมณ์พิเศษเขาแค่เหม่อมองด้วยสายตาเย็นชา สายตาดูว่างเปล่าดูเหมือนว่ากำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง

เงียบไปนาน ในที่สุดเขาก็อ้าปาก “คืนนั้นก็เหมือนคืนนี้ที่ มืดมากๆดวงจันทร์มีขนาดใหญ่หล่อนกอดผมเอาไว้เพื่อที่จะ ซ่อนอยู่ใต้สะพาน

นัชชาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังแต่เธอ ก็ไม่ได้ขัดจังหวะเขาไม่ใช่เพราะอยากได้ยินแค่ไม่ต้องการขัด เพราะไม่อยากทำลายความสุขสงบในระยะเวลาอันสั้นนี้

“ที่ด้านนอกมีคนมากมายที่พยายามไล่ตามกำลังตามหา ผมยังสามารถเห็นภาพแสงไฟที่อยู่ไม่ไกลผมอยากรู้มากทำไม พวกเขาจะต้องไล่ตามพวกเราผมจ้องมองฝูงเท้าของพวก ผู้ใหญ่แค่เอ่ยปากถามออกมา “แม่ครับเราจะซ่อนกันถึงเมื่อไหร่ ครับ”แค่คำพูดประโยคนี้Hawkจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมาหน้าอกของ เขาสั่นกระเพื่อมแต่ไม่ได้พูดอะไรที่น่าหัวเราะอารมณ์ช่างแตก ต่างมากมีความโศกเศร้าที่แผ่กระจายออกมาจากเขา
ความเศร้าหรอ

นัชชาขัดจังหวะความคิดที่ไร้สาระของตัวเองชายคนนี้มี ด้านนี้ได้อย่างไรเอาเป็นเพียงคนที่ไร้ความปรานีและอยุติธรรม

“เมื่อบุคคลภายนอกได้ยินคำเหล่านี้พวกเขาเริ่มตรงมาที่ สะพานรอยเท้ามากมายและซับซ้อนฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแม่ ปิดปากผมด้วยผ้าเช็ดหน้าจากนั้นเธอก็ยืนขึ้นยืนขึ้นตรงที่แสง ไฟฉายส่องมาผมมองที่รอบๆเท้าของแม่ผมจากนั้นเสียงกรีด ร้องของเธอก็ดังมาเข้าหูผมไม่เห็นสิ่งที่พวกเขาทำกับเธอแต่ผม ได้กลิ่นของเลือดในปีนั้นผมอายุแปดขวบผมก็ได้รู้ว่าเลือดมัน เป็นอย่างไร”Hawkดื่มเหล้าองุ่นชนิดหนึ่งเขาดื่มมากเกินไปจน ของเหลวไม่น้อยล้นออกมาจากมุมปากและไหลลงไปตามคอ ของเขา

“เลือดของคนคนหนึ่งสามารถไหลจากริมถนนไปถึง สะพานได้ต้องเยอะมากทั้งหมดเป็นสีแดงเมื่อผมปืนออกมา จากสะพานแม่ผมหาแม่ไม่เจอแล้วผมตามทางเลือดสายนั้นไป บนถนนเหมือนกับการเดินบนพรหมแดงผมหมดสิ้นความตกใจ สิ้นการตอบสนองใดๆผมหยิบนิ้วก้อยของแม่ขึ้นมาจากทุ่งหญ้า ข้างทาง…

ด้วยคำพูดของเขานัชชาหัวใจเต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้นเรื่องนี้ เกิดขึ้นกับเขาจริงๆมันโหดร้ายจนเธอไม่อยากจะเชื่อว่าเป็น เรื่องจริงแต่ว่า…

เมื่อเธอเห็นหยดน้ำตาที่มุมขอบตาของเขาเธอก็รู้ในทันทีทั้งหมดเป็นเรื่อง

อายุใกล้เคียงมนต์ในตอนนี้

ในห้องเงียบงันมีใครพูดอะไรเวลานัชชาเทพนิยายสวยงามสามารถทำให้จิตใจของผู้คนสงบสุขได้แต่ ขณะจิตใจของสงบนิ่งด้วยเรื่องราวแห่งการนองเลือด และไม่สงบสุข

เธอไม่เคยเห็นอารมณ์โศกเศร้าของผู้ชายคนนี้เหมือนว่า มันจะฝังเข้าไปในกระดูกเขาไม่หลงเหลือความเป็นมนุษย์ไม่ หลงเหลือศรัทธาสำหรับเธอแล้วเขาเป็นมือสังหารที่โหดเหี้ยม

แต่ในนี้เธอพบตัวเองคิดผิดว่าเธอถูกจองอยู่ ในบ้านเรื่องละเมิดสิทธิส่วนบุคคลเพราะว่าคนเช่นเขาได้รับ ความเจ็บปวดทางใจ

บางอาจเป็นเพราะประสบการณ์อันเลวร้ายในอดีตจึง ทำให้เป็นคนอย่างเช่นทุกวัน

ไม่ใครผู้บริสุทธิ์ไม่เขาผู้คนทำร้ายเขาก็เช่นกัน

คุณเกลียดเบาเธอว่าสิ่งที่ ถามเธอก็ถามออกแล้ว

ชายคนนั้นยักไหล่ราวดูถูกถามแต่หลังจากนั้นเขา ตอบ

“แล้วตอนล่ะ”
“ชินซะแล้ว”

นัชชาถูกสะกดสายตาตกลงที่ใบหน้าผู้ที่อยู่ใต้แสงจันทร์

“ยิ่งมือผมเปื้อนเลือดมากขึ้นเท่าไหร่ยิ่งทำให้ผมสับสน ตอนที่ผมสามารถพรากชีวิตคนๆหนึ่งไปอย่างง่ายดายก็จะหวน คิดถึงคืนนั้นที่ใต้สะพานพวกเขาก็พรากชีวิตของแม่ผมไปอย่าง ง่ายดายเช่นกันที่แท้ความเกลียดชังมันไม่คุ้มค่าเพราะเขา ต้องการเหนี่ยวไกอย่างง่ายดายสาเหตุของความเกลียดชังจะ ได้หายวับไป

หากไม่เคยสัมผัสกับวันที่โลกทั้งโลกของตัวเองแตกสลาย

เธอคงจะเข้าใจว่าเขาพูดจาไร้สาระแต่ในเวลานี้ตอนที่เธอ ได้ยินคำพูดเหล่านั้นเธอกลับเข้าใจความหมายของมันอย่าง ลึกซึ้ง

เมื่อคนต้องยืนอยู่ในจุดตัดสินชะตาความเป็นความตาย

อาจจะกลายเป็นบ้าจนอาจจะลืมไปว่าตัวเองเป็นใคร

เหตุของความรักความเกลียดกลายเป็นไม่ได้สำคัญ เท่าใดนัก

นัชชาหายใจออกช้าๆลังเลที่จะถามคำถามโง่ๆ ในวันนั้น คุณช่วยฉันทำไม”

“เพราะผมไม่ชอบให้คนอื่นตัดสินใจแทน

“คุณสามารถฆ่าฉันด้วยตัวคุณเองไม่ใช่หรือ

เมื่อเขายิงทรรศนวินาทีถัดไปเขาสามารถฆ่าเธอด้วยมือของเขาเองไม่ใช่เขาไม่มีโอกาสเพียงแต่เขาไม่อยากทำ

“คุณยังไม่ถึงที่ตาย”Hawk ให้คำตอบเช่นนั้นนัชชามอง เขาดวงตาของเขาเย็นชาไม่มีร่องรอยของความอ่อนไหว

เธอขมวดคิ้วและไม่ได้ถามต่อไปในสมองก็นึกถึงเมื่อตอน ที่เธอเห็นเขาครั้งแรกประตูหลังของร้านดอกไม้เขาแต่งตัวใน ชุดที่เป็นทางการมาตรสุภาพบุรุษต่างจากคนทั่วไปดึงดูด สายตาคนแต่ตอนนี้กลับกลายเปลี่ยนเป็นเช่นนี้

ความจริงแล้วมันเป็นเวลาเพียงสิบวันเท่านั้นที่ถูกลักพา ตัวมาแต่สำหรับนัชชาแล้วความรู้สึกเหมือนวันเวลาผ่านไปครึ่ง ปีเพราะทุกวินาทีเต็มไปด้วยความหวาดกลัวทุกวินาทีหวาด กลัวว่าจะสูญเสียชีวิตของตัวเองไป

อย่างไรก็ตามคนที่กังวลนั้นไม่ใช่เธอเพียงแค่คนเดียว พวกเขาจับเธอมาทุกวันก็กลัวเช่นกันกลัวว่าจะถูกคนของ ตำรวจพบเข้าถ้าไม่อย่างนั้นทรรศนคงไม่พยายามที่จะฆ่าเธอ

ฆ่าเธอทำให้เรื่องมันจบเสร็จแล้วก็หนีไปไม่ก็ทำอะไร อย่างอื่น

เป็นเรื่องยากที่เธอจะจินตนาการทุกวันอยู่ในเงามืด มากมายนับไม่ถ้วนสงสัยเต็มไปด้วยคำถามเกิดอะไรขึ้นมาก็ พร้อมที่หนีในทันทีหากปรับตัวให้เข้ากับชีวิตเช่นนี้ได้ก็นับว่ามี โอกาสที่จะสามารถยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดได้อีกครั้งแล้ว พวกเขาสามารถเผชิญหน้ากับมันได้อย่างมั่นใจหรือไม่ล่ะ

ดิ้นรนมานานเกินไปในที่มืดมิดและหนองน้ำที่สกปรกก็อาจจะทำให้กลัวความงามและความสะอาดได้ดังนั้นคนเหล่า นั้นมักจะพูดอยู่เสมอว่าเมื่อพวกเขาเดินเข้าสู่ถนนสายนี้แล้วก็ ไม่สามารถหันหลังกลับได้

ไม่เพียงแต่เลือดในมือของเขาเท่านั้นยิ่งเพราะพวกเขา กลัวความดีงามเพราะเรื่องดีงามสามารถสะท้อนถึงสันชาต ญาณและจะบอกพวกเขาว่าที่พวกเขาทั้งหมดทั้งสิ้นนั้นเป็นสิ่ง ผิดดังนั้นพวกเขาจึงต้องการทำลายความดีงามเหล่านี้

นัชชาหันสายตากลับไปมองที่แสงจันทร์ที่กระทบลงบน เท้าและลองพูดขึ้นด้วยเสียงที่ค่อนข้างเบา “Hawkคุณเคยคิดที่ จะเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองหรือไม่”

ริมฝีปากของมนุษย์นิ่งงันเขาขยับปากสองสามครั้งบางที อาจจะต้องการปกปิดอะไรบางอย่างเขายกมือขึ้นและรีบกระดูก ไวน์ที่เหลือทั้งหมดเข้าปาก

ร่างสูงยืนขึ้นบดบังแสงจันทร์เขายกมือขึ้นแล้วส่ายขวดที่ ว่างเปล่าเหล้าหมดแล้ว