ตอน514ถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้ว

ตอนที่514ถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้ว

ทรรศนเห็นHawkเดินออกมาจากห้องด้วยความโกรธเขา จึงมองเข้าไปในห้องเห็นผู้หญิงนอนราบอยู่บนเตียงไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้น

เขารีบตามชายคนนั้นไปอย่างรวดเร็วชายคนนั้นหยิบปืน ลูกซองที่แขวนอยู่ที่ผนังและเดินออกจากบ้านไม้ไปทรรศนรีบ เดินตามไปอย่างทันควัน

เขาเห็นชายคนนั้นอยู่ที่รอบนอกของบ้านไม้ด้วยท่าทีที่ เคร่งขรึมไม่มีใครกล้าไปขวางด้านหน้าเขาเขาเดินเข้าไปในป่า ลึกหูของเขาขยับเคลื่อนไหวและในทันใดเขาก็หยุดฝีเท้าเกือบ จะในเวลาเดียวกันนั้นทันใดนั้นเขาก็พาดปืนลูกซองไว้บนไหล่ ยิงออกทันทีหลังจากเสียงแหลมเล็กงูเขียวที่เลื้อยอยู่บนต้นไม้ก็ ขดตัวตกลงมา

ท้องของมันถูกยิงแต่ปลายประสาทยังคงทำปฏิกิริยา ว่องไวอยู่ร่างที่อยู่ห่างออกไปหนึ่งเมตรยังคงบิดเบี้ยวไปมา

งูเริ่มกลายเป็นสีน้ำเงินน้ำพิษค่อยๆไหลออกมาทรรศนม องดูและเกิดอาการชาที่ศีรษะ

Hawkยังคงเดินหน้าต่อไปตลอดทางปืนในมือของเขาก็ ไม่หยุดเมื่อมีสิ่งใดเคลื่อนไหวเขาก็สังหารสิ้นไม่ว่าจะขนาดใหญ่หรือเล็ก

ปืนกระบอกนี้กำลังพิโรธทุกคนรู้ว่ามันอันตรายแค่ไห นทรรศนได้เพียงแค่ติดตามไปไม่กล้าที่จะวิ่งไปเบื้องหน้า

สุดท้ายแล้วเขาก็หยุดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ทึบชายคนนั้นทุบหิน แล้วขว้างมันออกไปหลังจากที่หินตกลงถึงจะนั่งลงบนพื้นที่ว่าง

ทรรศนรู้ว่าเขากำลังระบายความทุกข์ของเขาออกมาทร รศนนั่งลงถัดจากเขาได้ยินเสียงเยือกเย็นของชายที่ด้าน ข้างทรรศนปีนี้เราฆ่าคนตายไปทั้งหมดกี่คนแล้ว

คำถามนี้เขาไม่เคยถามมาก่อนเพราะถึงแม้จะถามขึ้นมาก็ ไม่มีใครสามารถบอกตัวเลขที่แน่ชัดได้

ฆ่าไปแล้วกี่คนรึ

ใครจะไปนั่งนับใครที่มาขวางทางก็ต้องตายทั้งนั้น

ไม่มีบทสนทนาไม่มีการอ่อนข้อ

ทรรศนไม่ได้พูดอะไรคนคนนั้นก็พูดขึ้นอีกนับไม่ถ้วนล่ะสิ อย่าว่าแต่คุณเลยแม้แต่ผมก็จำไม่ได้แล้วแต่ว่าคนเหล่านั้นล้วน ไม่เคยมีลูก”

ทรรศนพยักหน้าที่เป็นเรื่องจริง

เป็นเวลาหลายปีมาแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นHawkไม่เคย จัดการกับเด็กมาก่อนเมื่อห้าปีก่อนมีเด็กคนหนึ่งบังเอิญเดินเข้า มาและพบกับระเบิดเมื่อเขารู้เขายังปล่อยเด็กคนนั้นไป
นี่คือข้อตกลง โดยปริยายระหว่างเขาและคนของเขาไม่มี วันที่จะทําร้ายเด็ก

Hawkพูดขึ้นไม่ใช่เขาอยากไว้ชีวิตไม่ใช่ว่าเป็นเรื่องที่น่า ยกย่องสรรเสริญเขาแค่เห็นถึงความบริสุทธิ์จนไม่สามารถ ลงมือได้เขาไม่มีความสุขไม่มีความสุขที่จะไปยุ่งกับเด็กเหล่า นั้น

“ฉันออกจากอังฤษมาที่นี่ตั้งแต่ยังเด็กเก้าคนตายหนึ่งคน รอดเล็กขนาดขึ้นช้างลงมาฆ่าคนวางเพลิงทุกอย่างล้วนทำมา หมดแล้วแต่คุณรู้อะไรไหมเมื่อเห็นเด็กๆคนอื่นทานไอศครีม จักรยานเล่นผมรู้สึกอิจฉา”สายตาของชายคนนั้นดูห่างเหินเล็ก น้อยดูเหมือนว่าเขากำลังคิดถึงเรื่องราวบางอย่างสิ่งที่อยู่ห่าง ไกลจากตัวเขามากแต่แล้วเขาก็ก้มศีรษะลงน่าหัวเราะมั้ยผม เป็นมือเพชรฆาตแต่กลับมีความคิดเช่นนี้

ทรรศนไม่เคยได้ยินสิ่งที่เขาเพิ่งพูดมาก่อนเขาเป็นคนที่ เด็ดขาดมากความเด็ดขาดนี้นำไปสู่การเป็นคนที่เย็นชาและ เลือดเย็นทุกคนกริ่งเกรงเขามาเป็นเวลานานดูเขามีอารมณ์ผิด ปกติไม่ชอบสุงสิงกับผู้คนมีแต่เพียงทรรศนเท่านั้นที่เขาไว้ วางใจ

แม้ว่าเขาจะรู้สึกเช่นนั้นว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความอ่อนโยน ต่อสิ่งใดด้วยเหตุนี้เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้เขาจึงมีความรู้สึกว่า เกินความคาดหมายและรู้สึกเจ็บปวดใจ…

ภายใต้ร่างกายที่ไม่แยแสผู้ใดนี้ดูเหมือนจะซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้

“เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นหรอ” เขาคิดมานานแล้วทรรศน จึงเอ่ยปากถามออกไป

Hawkยิ้มขึ้นมา เธอมักจะรู้วิธีที่ทำให้ผมรำคาญใจ

ปืนลูกซองที่สงบนิ่งจ่ออยู่ที่ปลายเท้าทรรศนมองตา เขา”ปืนเมื่อไม่ได้ยิงออกไปมองเห็นแล้วมีแต่ความปราณีตและ งดงามแต่เมื่อกระสุนลั่นออกไปแล้วก็ไม่มีใครคิดถึงความ สวยงามนั้นอีกอันตรายอย่างยิ่ง

Hawkหันหน้าไปมองเขา “คุณต้องการที่จะพูดอะไร

ทรรศนหลบสายตาและเอียงคอเล็กน้อยเขามองไปที่ก้อน หินในระยะไกล Hawkคุณปฏิบัติกับผู้หญิงคนนั้นพิเศษเกินไป

เขาไม่เคยเห็นHawkสูญเสียการควบคุมเพราะผู้หญิงคน ไหนมาก่อนไม่ได้เพียงแต่ดีกับเธอแต่ยังปฏิบัติต่อเธอเป็น พิเศษสำหรับคนอย่างพวกเขาแล้วนั้นเลวทรามเท่านั้นถึงจะถูก ต้อง

ดังนั้นสำหรับHawkแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนปืนลูกซองนี้ มองดูสวยงามแต่เมื่ออยู่ใกล้ตัวก็เป็นภัยอันตราย

“เธอเป็นตัวประกัน

“แต่ไม่จำเป็นต้องพาเธอไปทุกครั้งHawkขณะนี้มีการ ดำเนินการเป็นจํานวนมาก ในสถานีตำรวจด้วยวิธีนี้ไม่ต้องพูด ถึงพวกลูกน้องเราคุณเองก็อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้”ทรรศนต้องการเตือนสติเขาให้เขารู้ตัว ถ้าหากคุณต้องการเล่นเกมส์ กับเตชิตตอนนี้ถึงเวลาลงมือแล้ว

“แต่ว่าผมยังไม่มีความสุข

“Hawkคุณลืมสิ่งที่Leoพูดก่อนที่เขาจะไปหรือทรรศนท่า ทางขึงขังชัดๆกับเขาทุกถ้อยทุกคำทุกสิ่งไม่สามารถคาด เดาได้”

เมื่อพูดจบเขาก็หายใจเข้าลึกๆ และกลั้นลมหายใจเอา ไว้ หากคุณยังไม่หยุดอยู่เช่นนี้—-

เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็หยุดHawkดูเหมือนจะตระหนักถึง การเปลี่ยนแปลงในการหายใจของเขานัยน์ตาสีน้ำตาหันมารอ คำพูดของเขาที่อยู่ทางด้านหลังอย่างสงบนิ่ง

เขาเงียบเสียงไปอีกนานเสียงที่เยือกเย็นก็ผุดขึ้นมา “คุณ ลงมือฆ่าเธอได้เลย

ทันใดนั้นดวงตาของชายผู้นั้นก็เบิกกว้างHawkยืดตัวขึ้น อย่างดุร้ายเขาพาดปืนลูกซองไว้ที่บ่า “ทรรศนคุณรู้ตัวรึเปล่าว่า กำลังพูดอะไรอยู่”

ทรรศนไม่ได้ถามอีกเพราะถือว่าเตือนเขาแล้ว

เมื่อคำพูดได้พูดออกไปแล้วก็ไม่สามารถกลับคำได้อีกเมื่อ เห็นปฏิกิริยาของเขาโดยเฉพาะตอนนี้ “จริงๆ แล้วคุณไม่เคยคิด ที่จะฆ่าเธอเลยใช่ไหม”

ถ้าหากเขามีความคิดเหล่านี้อยู่แม้เพียงเล็กน้อยก็จะไม่มีปฏิกิริยาเช่นนี้

ถ้าหากว่าเปลี่ยนเป็นคนอื่นปืนกระบอกนี้อาจถูกเล็งไปที่ ศีรษะแล้ว

“ผมเคยบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าคุณสามารถยื่นมือมายุ่ง เรื่องของผมตัดสินใจแทนผม การถามในครั้งนี้ราวกับมีเมฆสี นํ้าตาลเลยขึ้นมาคาดเดาไม่ได้จริงๆ

“ผมไม่ได้คิดจะตัดสินใจแทนคุณแค่หวังว่าคุณจะคิดอย่าง ทะลุปรุโปร่งไม่ตัดสินใจผิดพลาดเพราะผลที่ตามมาอาจจะ แก้ไขไม่ได้!”ทรรศนพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองไม่อยาก ทำให้เขาหงุดหงิดอีกครั้งน้อยครั้งที่พวกเขาจะขัดแย้งกันเช่นนี้ ครั้งนี้เป็นเพราะความเป็นห่วงจริงๆ

ใบหน้าของชายคนนั้นเย็นชาและกัดกรามแน่น “ผมจะพูด อีกครั้งนี้เป็นเรื่องของผม

ทรรศนเห็นว่าเขาไม่ฟังอะไรเลยพูดมากไปก็ไม่มี ประโยชน์”ผมจะกลับไปก่อนคุณสงบสติอารมณ์เถอะ”

จากนั้นเขาก็หันหลังและเดินจากไปในในกลับมีความมุ่ง หมายอื่น

Hawkมองตามจนเงาหลังเขาหายวับไปมีกลุ่มนกกระบือ ปีกบินผ่านไปเขาเงยหน้าขึ้นมองเล็งไปที่หนึ่งในนกฝูงนั้นปีก ของนกแตกกระเจิงร่วงตกลงสู่พื้นค่อยๆตายจากไป

“ปัง”มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในป่าลีกภูมิอากศร้อนชื้นเป็นเช่นนี้ตลอดทั้งปีเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันเมื่อสักครู่แดดยังคงสว่าง จ้าแต่ตอนนี้เมฆกลับปกคลุม

Hawkมองไปที่เมฆกลุ่มนั้นหัวใจเขาสับสนขึ้นมาบางที อาจจะถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้ว