ตอน492ฉันฟังเธอเพียงคนเดียว

ตอนที่492ฉันฟังเธอเพียงคนเดียว

นัชชาน้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บ”เจ็บจัง….”

เตชิตไม่สามารถเก็บความเป็นห่วงในใจไว้ได้เขาเดินอ้อม หัวโต๊ะกอดเธอที่ยืนไม่ไหวไว้ในอ้อมอกเขาปวดใจอยู่ไม่น้อย แต่น้ำเสียงกลับไม่เป็นมิตร”เจ็บก็อยู่เฉยๆ!”

ก่อนจากไปเขาเหลือบมองจินต์ที่ยังพอมีสติอยู่”คุณรออยู่ ที่นี่อย่าไปไหนล่ะ”

ออกมาจากบาร์เตชิตก็ยัดเธอเข้าไปนั่งตรงข้างคนขับกว่า

เขาจะขึ้นมาในรถผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆก็นั่งหลับไปเสียแล้ว

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่แน่นิ่งไม่มีพิษสงของเธอนึกถึงวันนี้ เธอบอกว่าต้องทำงานล่วงเวลาแต่กลับออกไปดื่มเหล้าจน เมามายขนาดนี้ความอดทนและความรักใดๆก็ไม่มีเหลือ สตาร์ทรถเสร็จเขาก็เหยียบคันเร่งอย่างแรงสะบัดรถออกมา ทันที

แรงสะบัดทำ ให้เอวของนัชชาแทบหักมวนกระเพาะไป หมดเธอพยายามลืมตาเพื่อมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ เสียดายที่หัวของเธอหนักหมุนติ้วไปหมดได้แต่กระซิบว่าเขา”คุณขับช้าๆหน่อย………

เมาแล้วยังกล้าสั่งเขาอีกคงเคยชินที่เขาตามใจมาตลอด

ชายหนุ่มโมโหมากแต่กลับหัวเราะออกมาแทนที่จะชะลอ รถลงแต่เขากลับขับเร็วยิ่งขึ้นแต่เขาเหยียบเบรกเบาลงเยอะคง เพราะกลัวว่าเธอจะมีนรถแล้วอาเจียนออกมาซะก่อน

ระหว่างทางนัชชาก็ไม่ได้หยุดพักสักนิดประเดี๋ยวบ่นว่าไฟ ที่หลังคารถสว่างเกินไปประเดี๋ยวบ่นว่าเข็มขัดนิรภัยรัดแน่น เกินไปมองไปนอกหน้าต่างรถยังบ่นว่าต้นไม้ที่อยู่ข้างทางทำไม ผ่านไปเร็วจัง…

ใบหน้าของเตชิตเคร่งเครียดจนถึงที่ตอนแรกอารมณ์ เหมือนดินฟ้าก่อนเกิดพายุแต่ตอนนี้ความโมโหของเขากลาย เป็นศูนย์กลางของพายุทอร์นาโดไปเสียแล้วหากเป็นคนอื่นเขา คงถีบลงรถไปนานแล้ว

ในที่สุดรถก็ขับมาถึงบริเวณวิลล่านัชชากลับกอดรถไว้ แน่นไม่ยอมลงรถซะอย่างนั้น

เตชิตอยากจะใช้กำลังบังคับลากเธอให้ลงมาเธอก็หลบ ไปด้านในรถอีกด้านชายหนุ่มวิ่งไปวิ่งมาทั้งสองด้านของประตู เพื่อดึงเธอออกมาจากรถจนเขาเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเคร่งขรึมถามเธอ”เธอจะกลับ หรือไม่กลับบ้านนี่ฮะ?”

“ไม่กลับฉันไม่อยากกลับบ้าน… นัชชาตอบอย่างไม่ต้องคิดน้ำเสียงที่ถูกแอลกอฮอล์แทรกซึมไปทุกอณูดูไม่มีแรงที่จะ พูดซะด้วยซ้ำแต่คำตอบของเธอเหมือนระเบิดนิวเคลียร์ที่หล่น ลงบนหัวของเตชิต

ชายหนุ่มยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วเงยหน้าขึ้นมองรอบๆตัว จากนั้นรอยยิ้มก็หายไปอย่างรวดเร็วเขามองไปที่หน้าแดงๆ เพราะพิษสุราของเธอแล้วสะบัดมือปิดประตูรถได้ถ้าอย่างนั้น คืนนี้เธอก็นอนในรถนี่ล่ะ”

เสียงปิดประตูดังสนั่นทำให้สมองนัชชาชาไปพักหนึ่งไฟ หลังคารถก็ปิดลงเธอเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างรถคิดไม่ ถึงว่าสิ่งที่เธอเห็นคือเงาด้านหลังของชายหนุ่ม

เขา…ไปแล้วจริงๆเหรอ

คนที่มึนเมาอารมณ์ก็มักจะอ่อนไหวง่ายเป็นพิเศษสิ่งนี้ ปรากฏอยู่บนตัวของเธออย่างชัดเจนความน้อยใจและความ คับข้องใจที่เก็บสะสมอยู่ในใจแพร่ขยายวงกว้างขึ้นยิ่งคิดก็ยิ่ง เสียใจมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในโลกใบ นี้เธอนั่งกอดเข่าคุดคู้อยู่ในรถนั่นเอง

เตชิตเดินไปที่ประตูของวิลล่ากำลังยกมือกดรหัสผ่านเข้า บ้านสะกดอารมณ์ของตัวเองอยู่นานแต่ก็สะกดไว้ไม่อยู่หันหน้า ไปที่รถมองดูอยู่เป็นพักในรถเงียบเชียบเหมือนไม่มีใครอยู่

พอนึกถึงความเป็นไปได้เขาก็ชักไม่แน่ใจคิดไปคิดมาช่าง

ใจอยู่พักใหญ่เขาก็ช่างใจไม่อยู่

“s**t!”
ชายหนุ่มหันหลังแล้วเดินกลับไปที่รถล้วงมือในประเป๋า กางเกงจับกุญแจรถไว้เขาปลดล็อครถแล้วเปิดประตูรถอย่าง แรงโดยไม่เกรงใจเดิมคิดว่าคงจะเห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอ หลับอยู่ในรถแต่เขาไม่คาดคิดว่าจะเห็นเธอนอนกอดเข่าตัว กลมดิกแบบนี้

เตชิตชะงักไปชั่วครู่มือหนึ่งจับประตูไว้อีกมือหนึ่งวันไว้ที่ ขอบหลังคารถ ลงรถ”

ตอนแรกนัชชายังไม่เป็นอะไรพอได้ยินเขาเดินกลับมาดวง ตาก็เริ่มแดงฉ่ำไปด้วยน้ำตาเธอทำเป็นไม่ได้ยินและไม่ขยับเลย สักนิด

เตชิตกำลังจะถูกยั่วจนอารมณ์ขึ้นเขากลับสังเกตเห็นไหล่ ที่สั่นเทาเล็กน้อยของเธอดวงตาอันดำขลับของเขาเปลี่ยนไปน้ำ เสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาไม่เหมือนเมื่อสัก ครู”นัชชาลงรถกลับบ้านกับฉัน

“ฉันไม่กลับ”เธอพยายามเก็บเสียงที่สั่นเทาเหมือนเด็กที่ กำลังงอน

ไฟโกรธที่ลุกท่วมของชายหนุ่มโดนเสียงกระซิกร้องไห้ ของเธอดับจนมอดได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมไม่ ยอมกลับบ้าน”

“เพราะคุณไม่ต้องการฉันแล้ว”

“…??”
ประโยคนี้ทำให้เตชิตชะงักไปเลยคิ้วของชายหนุ่มขมวด เข้าหากัน”ฉันพูดเมื่อไหร่ว่าไม่ต้องการเธอแล้ว”

เขาอยากจะอยู่กับเธอแทบทุกวันเขามีความคิดแบบนั้น เมื่อไรทำไมเขาถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย?ประโยคต่อมาของนัชชา แก้ข้อสงสัยของเขาทั้งหมด

“คุณรับคดีนั้นก็เท่ากับคุณไม่ต้องการฉันแล้ว…”

ภายใต้คืนที่มืดมิดชายหนุ่มหรี่ตาลงมองสภาพที่เมามาย หมดสภาพของผู้หญิงตรงหน้าเธอไม่มองเขาเลยสักนิดที่แท้ เรื่องทั้งหมดก็เพราะคดีนั้นหรือ?

มุมในใจของเขาเหมือนถูกอะไรมากระแทกความรู้สึก เจ็บๆคันๆแผ่ไปทั่วร่างเขาจะโมโหโกรธาขนาดไหนเพียงแค่ เห็นเธอร้องไห้ความโกรธทุกอย่างของเขาก็มะลายหายไปสิ้น

เพราะเธอเพียงผู้เดียวผู้หญิงคนนี้เขาจะทำอะไรได้ นอกจากปกป้องเธอดูแลประคบประมเธอเท่านั้น

บางทีเตชิตก็รู้สึกว่านัชชาถูกสวรรค์ส่งมาเพื่อทรมานใจ เขาจริงๆเธอต้องมีวิธีที่จะทำให้เขาใจอ่อนได้ทุกครั้งทั้งๆที่คนที่ โกหกออกไปดื่มเหล้าเป็นเธอแต่เธอกลับทำให้เขารู้สึกว่าตัว เองเป็นคนผิด

เขาถอนหายใจอย่างเงียบๆกึ่งคุกเข่ากึ่งนั่งยองๆตรงข้าง ประตูรถคำพูดของเขาไม่มีน้ำเสียงโมโหเหมือนเมื่อสักครู่สัก นิด”ฉันไม่เคยไม่ต้องการเธอเลยนะสำหรับฉันเธอเป็นคน สําคัญที่สุด”
“คุณโกหกสำหรับคุณงานถึงจะสำคัญที่สุด”นัชชายิ่งพูด ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารไม่สนว่าสิ่งที่ทำน่าไม่น่าอายพูดออก มาเหมือนวุ่นวายเอาแต่ใจฉันไม่ให้คุณไปคุณก็ว่าฉันว่าไม่มี คุณธรรมไม่มีจรรยาบรรณของนักกฎหมายคุณพูดเหมือนฉัน เป็นคนเลวเลยฉันฉันเพียงแค่เป็นห่วงคุณฉันเห็นแก่ตัวหน่อย ฉันผิดเหรอฉันไม่อยากพลัดพรากจากคุณอีกแล้วฉันกลัว……..

แม้ว่าเรื่องเลวร้ายต่างๆจะผ่านพ้นไปแล้วแต่ความรู้สึกต่อ สิ่งเหล่านั้นไม่เคยผ่านพ้นไปจากหัวใจของเธอเธอรู้สึกไม่มั่นใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเตชิตเธอยิ่งไม่มีความมั่นใจเลย

หลังจากนัชชาพูดจบทันใดนั้นก็มีฝ่ามืออุ่นๆลูบที่ต้นคอ ของเธอจรดไปแผ่นหลังเธอรู้สึกถึงพลังอันอบอุ่นและอ่อนโยน ซึมทราบไปยังร่างของเธอ

“ฉันจะไม่จากไปไหนที่สัญญากับเธอไว้ฉันจะรักษามันไว้ ให้ได้สำหรับฉันงานมันก็แค่งานในโลกนี้มีเพียงเธอที่ฉันไม่ สามารถจะสูญเสียได้”เสียงอ่อนโยนของเขาพูดทีละประโยค ให้เธอฟังเหมือนเสียงพิณ ในสายลมแห่งราตรีหยั่งรากลึกใน หัวใจคน

ในที่สุดนัชชาก็เงยหน้ามองเขาแวบหนึ่งใบหน้าเต็มไป ด้วยรอยน้ำตาอายุปูนนี้เป็นแม่คนแล้วแต่ในใจของเธอก็ยัง เหมือนเด็กสาวที่ยังต้องการความรักและการดูแลทะนุถนอม

“เตชิตฉันไม่ใช่ว่าไม่ต้องการให้คุณไป…”

ยังไม่ทันรอให้เธอพูดจบชายหนุ่มก็พูดตัดบท “ฉันไม่รับคดีนี้แล้วดีไหม?”

“นัชชาจ้องไปที่แววตาที่ดำสนิทของเขาพูดอะไรไม่ออก “ถ้าเธอไม่ชอบฉันก็จะไม่ทำฉันฟังเธอเพียงคนเดียว”