ตอน486ฉันช่วยคุณล้าง

ตอนที่486 ฉันช่วยคุณล้าง

งานแต่งดำเนินงานกันไปทีละอย่าง ที่บ้านปกติมีบ้านอยู่ นัชชาก็ไม่กังวลมากเกินไป เธอจึงมีเวลาว่างมาก เริ่มไปกลับ ร้านดอกไม้ทุกวัน ผู้ชายที่พักฟื้นอยู่ที่บ้านนั้นกระวนกระวายใจ

เย็นวันหนึ่ง นัชชากลับมาจากร้าน ทานข้าวเสร็จก็ง่วงมาก กำลังจะนอนบนเตียงก็ถูกเขาโอบ “ช่วงนี้คุณว่างตลอดเลย

นัชชาหลับตาพยักหน้าอย่างเหนื่อยล้า “ชาย ช่วงนี้ได้เข้า ร่วม ยังสรุปได้ไม่ดีเลย

เตชิตเงียบไปพักหนึ่ง สิ่งที่อยากได้ยินไม่ใช่สิ่งนี้ “คุณไม่ ได้ทำอาหารให้ผมทาน ไม่ได้อยู่กับผมนานแล้วนะ”

นานแล้วหรอ?

นัชชาลืมตาขึ้น ในที่สุด คิดสักพัก “ไม่ใช่มั้ง ฉันไปร้าน ดอกไม้ไม่ถึงสองอาทิตย์เลย

สองอาทิตย์

เตชิตก็เงียบอยู่นาน จากนั้นก็บอกเธออย่างจริงจัง “นาน

มาก”

นัชชาก็ยืดตัวขึ้น เธอกึ่งนั่งอยู่บนหัวเตียงมองผู้ชายด้าน ข้าง ผมเขายาวขึ้นไม่น้อย ก่อนหน้านี้เพราะว่าป่วยจึงตัดเตียนตอนนี้เลยยาวขึ้นมาอีกครั้ง ผมสามารถมัดจุกขึ้นมาได้ ทั้งๆที่ ความยาวดูยุ่งเหยิง แต่กลับสวยงามเมื่ออยู่บนใบหน้าเขา

สำหรับใบหน้านี้ นัชชามองได้ไม่รู้จักพอ แต่ว่า…….

เธอคิดไปสักพัก เลยยกหัวข้อก่อนหน้านี้ขึ้นมาพูดอีกครั้ง “เตชิต ตอนนี้คุณก็เริ่มหายดีแล้ว ไม่คิดจะกลับไปทำงานจริงๆ หรอ?”

เธอยากที่จะจินตนาการ เมื่อก่อนเป็นคนบ้างานที่ไม่ไป ทำงานวันเดียวก็ไม่ได้ ในเมื่อก็พักผ่อนอยู่ที่บ้านได้

มองดวงตาเธอที่สงบนิ่ง ไม่มีแม้แต่หลุกหลีกหรือไม่เป็น ธรรมชาติสักนิด ดูใจกว้างอย่างมาก “ไม่ค่ะ”

“…” นัชชาหายใจเข้าลึกๆ พูดกับเขาอย่างอ่อนโยนทุก ถ้อยทุกคำ “ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ทำงานมานานแล้วอาจจะรู้สึกว่า ไม่ค่อยเหมาะ แต่คุณอยู่ที่บ้านทุกวันมันน่าเบื่ออ่ะ ตอนนี้ฉันอยู่ กับคุณทุกวันไม่ได้แล้ว ถึงคุณจะรวย แต่ก็ต้องออกไปเดินเล่น บ้าง”

เตชิตมองใบหน้าอ่อนโยนของเธอ ที่จริงแล้วเขาไม่อยาก จะอยู่บ้านหรอก ไม่ใช่ไม่อยากทำงาน เพียงแต่ยังเลือกระหว่าง การทำธุรกิจลงทุนและนักกฎหมายไม่ได้

แต่คำพูดพวกนี้ เขาไม่อยากให้นัชชา

ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว จู่ๆก็ลูบที่ใบหน้านุ่มของเขา

“คุณยังสับสนอยู่ใช่ไหม?”
ดวงตาสงบนิ่งเกิดการสั่นไหวเล็กน้อย นัชชามองอย่าง

จริงใจ

“เตชิต ถ้าเกิดคุณอยากจะไปทำก็ไปเถอะ พี่ธนัทก็บอกว่า พวกเขาต้องการคุณ ฉันไม่สนใจอดีตแล้วจริงๆนะ ถ้าอดีตมัน ส่งผลถึงความสุขในปัจจุบัน เป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากเห็นมาก ที่สุด” ก่อนหน้านี้นัชชาคิดมาตลอดว่าเตชิตควรจะเข้าใจใน ความตั้งใจของเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า สิ่งที่ผ่านไปแล้วห้าปี มันส่งผลต่อเขาอย่างมาก

มันคือบาดแผลที่ทั้งสองได้เกิดร่วมกัน แต่ตอนนี้ นัชชา หวังว่าเขาควรจะก้าวข้ามมันไป และเริ่มใช้ชีวิตใหม่เสียที

“ครั้งหนึ่งผมเคยเป็นนักกฎหมาย เชื่อมั่นว่ากฎหมายจะ

ให้ความยุติธรรมแก่ผู้อื่น แต่ตอนนี้ ผมไม่รู้ว่าควรคิดเช่นนี้ไหม

ผมไม่มั่นใจเลย” สุดท้ายเขาก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจมานาน

นัชชายิ้มไปส่ายศีรษะไป “คุณไม่ต้องสงสัยเลย ที่จริงเรื่อง ในอดีตพวกเราก็ผิดกันทั้งคู่ เพราะพวกเราเลือกผิดพลาดไป ซึ่งเป็นตัวอย่างที่พิเศษมากๆ ตอนนั้นถ้าพวกเราเข้มแข็งหน่อย คงไม่เกิดผลลัพธ์แบบนี้

ในปีนั้นพวกเขาได้เลือกผิดมากมาย ในหลายๆปัจจัย สุดท้ายก็นำไปสู่ผลลัพธ์ที่เข้าใจผิดกัน จริงๆแล้วไม่สามารถใช้ กฎหมายสรุปได้

ซึ่งพวกเขาไม่ใจกว้างกันมากพอ ไม่เชื่อใจกันมากพอ คิดถึงที่ผ่านมา เตชิตก็มีท่าทางหดหู “ผมไม่รู้ว่าผมจะยังทำอาชีพนี้เหมือนที่ตั้งใจตอนแรกได้ไหม ผมกลัวว่าตัวผมจะ เปลี่ยนไป ผมไม่มั่นใจ

เขาเหมือนกับยากลำบากมาก คิ้วทรงเสน่ห์ขมวดขึ้นมา “ผมไม่มั่นใจว่าตัวเองจะยังทำได้

ในการเป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีอำนาจแบบนั้น ถ้าจะให้พูด นัช ชาคงไม่คิดว่าเขาทำไม่ได้แน่ๆ แต่เป็นเพราะในใจเขายังคง ปล่อยมันไปแล้ว

แต่เธอก็ไม่รีบจะปลอบอะไรเขา เพียงแต่บอกเขาว่า “ถ้า เกิดคุณไม่มั่นใจก็ลองซักหน่อย ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ?”

ถ้าเกิดในใจเขาไม่อยากไป นัชชาก็บังคับไม่ได้ แต่ว่า ตอนนี้ทั้งๆที่เขาอยากจะลองแท้ๆ ดังนั้นเธอก็ไม่คิดจะเป็น ‘ภาระ’ ในใจของเขา

ดวงไฟหลัก ในห้องปิดลง เหลือเพียง โคมไฟข้างกำแพงที่ ยังส่องสลัว เตชิตมองใบหน้าอ่อนโยนของผู้หญิงผ่านแสงไฟนี้ ในใจก็อ่อนยวบลง

เขาสามารถมองเห็นสายตาที่คาดหวังของเธอ เธออยาก

ให้เขากลับเข้าสู่วงการนักกฎหมาย และมีความปรารถนาอย่าง แรงกล้า

อารมณ์ที่หมกมุ่นอยู่ช่วงนี้ก็ได้หาทางออกไปได้ สายตา ของเธอแบบนี้ ความรู้สึกที่ถูกผูกมัดไว้ค่อยๆลดลง เขามองเธอ ออก และรู้ใจตัวเองดี
บางที เขาควรจะกลับไปลองจริงๆ

“คุณหวังว่าผมจะกลับไปจริงๆ ใช่ไหม?”

น้ำเสียงทุ่มน่าดึงดูดดังขึ้นข้างหู นัชชาพยักหน้าอย่าง แน่วแน่ ยิ้มยิงฟันขาวเรียงสวยออกมา “อืม คุณอย่าจำแต่สิ่งที่ ไม่ดีเมื่อก่อน คิดดูว่าถ้าไม่ใช่เตนัทพวกเราคงไม่ได้สนิทกัน งานกฎหมายเป็นสิ่งที่ทำให้เราเพิ่มความสัมพันธ์กันนะ”

ประโยคนี้เหมือนเป็นลูกกวาดที่ฝังอยู่ในก้นบึงหัวใจ ทำให้รอยแตกเล็กๆเหลืออยู่ถูกรักษาขึ้นมาพอดี

เขาเบนสายตาลงมา จู่ๆก็หัวเราะออกมาเบาๆ

นัชชาไม่เข้าใจ นึกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจฟังตนพูด จึงตบไหล่ เขาอย่างโกรธๆ “คุณยิ้มอะไรน่ะ ฉันตั้งใจจริงๆ โอเคไหม

“เปล่า” ขนตายาวๆสะท้อนเงาอยู่บนเปลือกตาเขา ทำให้ คนมองใจเต้น “ผมแค่คิดว่ามีคนนี้ดีจริงๆ

ตกใจที่เขาอธิบายความรู้สึกออกมา นัชชาก็รู้ว่าเขาฟัง เชิดหน้าขึ้นนมาอย่างภาคภูมิ “งั้นก็ยืนยันได้เลย ว่าฉันเป็น ใคร ภรรยาที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้คุณจะไปหาจากที่ไหน!

“อืม งั้นภรรยาที่ดีครับ พวกเรานอนกันได้ยัง?”

นัชชานอนราบลงไปทันที “นอน วันนี้ฉันดูเอกสารมา นับไม่ถ้วน แถมยังมีภาพวาดที่ออกแบบหน้าร้านอีก เหนื่อยไม่ ไหวแล้ว”

“เหนื่อยหรอ?” ร่างกายของเตชิตนั้นไม่ได้ใช้แรงออกไปจะให้อภัยเธอง่ายๆได้อย่างไร ใช้สองมือจับร่างเธอไว้ ไม่ให้มี ช่องว่างแม้แต่นิดเดียว “งั้นเหนื่อยอีกสักหน่อย หนามยอกเอา หนามบ่ง”

นัชชาเข้าใจความหมายของคำพูดเขาทันที ดึงผ้าห่มมา ปิดตัวแน่นตั้งแต่หัวจรดเท้า “ไม่เอา!”

เตชิตมองดูก้อนตัวหนีปัญหา ใช้แรงไม่มากก็ดึงผ้าห่ม ออกแล้วเข้าไปใกล้ “มา……

“ไม่เอา…..นะ! เตชิต อย่ามาโดนเสื้อผ้าฉันนะ มืออยู่ไหน เตชิต คุณ…….

แสงไฟยามค่ำคืนทะลุผ่านผ้าม่านเข้ามา เสียงกรีดร้อง ใน ห้องค่อยๆกลายเป็นเสียงโอดครวญเบาๆ แม้แต่พระจันทร์ที่ ห้อยอยู่แถวกิ่งไม้ยังเขินอายจนเหลือครึ่งดวง