ตอน48สงครามเย็น

ตอนที่48 สงครามเย็น

นัชชากลับถึงห้องทำงาน เรื่องที่เธอไปถึงห้องเตชิต กระจายไปทั่ว

เรื่องมันด่วนมาก เธอไม่ทันได้คิดอะไรมาก เดินตรงไปกา เตชิตถึงห้อง ทำให้ตกเป็นข่าวซุบซิบของคนอื่นอีกครั้ง

มันก็เป็นเรื่องเดิมๆนั่นแหละ เมื่อก่อนคนบอกว่าเธอมีคน หนุนหลัง แต่คนที่คอยหนุนหลังเธอเป็นใครไม่มีใครกล้าพูด แต่วันนี้เธอกลับกล้าเดินเข้าไปในห้องทำงานของเตชิต แล้วยัง กลับมาแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นก็ทำให้เตชิตตกเป็นประเด็น

นัชชามองดูสายตาที่ระมัดระวัง รวมถึงสายตาของแกก็ เริ่มเกรงๆ

เธอพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โลกนี้มีสิ่งหนึ่งที่ เร็วพอๆกับแสงก็คือข่าวซุบซิบ

เธอไม่รู้ว่าคนอื่นจะต่อว่าเธอยังไง เธอพยายามไม่ใส่ใจ

นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน นัชชายกน้ำขึ้นมาดื่ม แต่พอนึกถึง สายตาเย็นชาของเตชิตเมื่อครู่ทำให้เธอขนลุก

จรรยาได้คลิป ก็เดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้ม เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนใจบุญ ในท้อง

ที่ยอมยกโทษให้เพราะสงสารเด็ก

เธอสนใจอย่างเดียว กลัวว่าเตชิตจะเข้าใจผิด เธอ

อธิบายแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ฟังแถมยังไล่ให้เธอออกมา นัชชารู้สึกกลุ้ม ถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ออกมาส่ง

ข้อความหาจินต์

นัชชา: อยู่มั้ย

จินต์: อยู่ๆ

นัชชา เมื่อกี้เหมือนจะทำให้เตชิตโกรธ แบบโมโหแบบ

จริงจัง

จินต์ : …………นั้นด้วยหรอ ไม่น่าเชื่อ เล่ามา

(หน้าเหมือนอยากรู้อยากเห็น

นัชชาพิมพ์เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ให้จินต์ฟัง

ไม่ถึงนาทีเธอก็ส่งสติกเกอร์ตกใจกลับมา

นัชชา: หมายความว่าไง

จินต์: ฉันขอชื่นชมในความกล้าของแก เธอเป็นคนแรกที่ กล้าถีบหัวส่ง ทำเรื่องแบบนี้กับเขา

นัชชา ฉันถีบหัวส่งที่ไหน ฉันอธิบายให้เขาฟังแล้ว ที่ทำ ไปทั้งหมดก็เพื่อเด็ก แต่รู้สึกเหมือนไม่มีประโยชน์เขาไม่ฟัง
จินต์, ไร้สาระ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ยอมรับไม่ได้ปะ ฉันว่าเต ซิตไม่จับแกมัดไว้แกก็ดีแค่ไหนแล้ว แกคิดดูดีๆ เขาอุตสาลต ตัวลงมาช่วยแก พอสุดท้ายแกหักหลังเขาแล้วไปเข้าข้างบ้าน นั้น เป็นใครใครก็โกรธ

นัชชากดพิมพ์แต่สุดท้ายก็ลบทิ้ง จินต์ก็ส่งข้อความมาอีก

จินต์: เธอใจอ่อนง่ายไปหน่อย เธออาจจะทำเพื่อเห็นแก่ เด็ก แต่เดตเขาคงไม่คิดแบบนั้น เพราะเธอกับดวิเคยมีเรื่อง มากมายเกิดขึ้นระหว่างพวกแก ถ้ากลัวว่าเขาจะโกรธขึ้นมา จริงๆ ก็ไปเอาใจโอ้เขาหน่อย

โอ้หรอ

พอคิดได้แค่นี้นัชชาก็ขนลุกซู่ คงยังไม่ทันที่จะโอเขา สําเร็จ เธอคงโดนสายตาเย็นชาของเขาจ้องจนเธอแข็งตาย ก่อน

ไม่ใช่ใครที่ไหนจะสามารถรับแรงกดดันจากเขาได้

คุยไปได้ไม่กี่ประโยค ก็มีคนเรียกเธอ เธอไม่กล้าซักช้า รีบวางมือถือแล้วไปทํางานต่อ จนถึงเวลาเลิกงาน

เธอมองดูเวลา ตอนนี้เตชิตคงยังไม่กลับบ้าน เธอนึกถึง คำพูดของจินต์เธอเลยรีบเก็บกระเป๋าแล้วรีบเดินออกมา

“นัชชา”

ยังเดินไม่พ้นประตูห้องทำงานที่มีคนเรียกเธอ
เธอตกใจหันหลังมามอง ดีที่เป็นแก่ “ว่าไง

แก่ยื่นมือชี้ไปที่ห้องทำงานของเวทิตา เธอจะรีบไปไหน

นัชชารู้สึกผิด ……… วันนี้ฉันมีธุระต้องไปทำ

“โอเค ไปเถอะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวบอกแกอีกที

มองดูท่าทางของแก่ เธอก็อดไม่ได้ที่จะอธิบาย “แก่ คือ เรื่องเมื่อเช้า ”

“โถ ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ แกไปเถอะ

นัชชาถามด้วยความสงสัย “แกเข้าใจจริงๆหรอ แก่ยิ้ม “ฉันรู้ว่าแกไม่ใช่คนแบบนั้น คำนี้ทำให้นัชชายกยิ้มอย่างดีใจ “ขอบใจนะ

เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเธอยังไง ขอแค่มีคนเดียวที่

เข้าใจเธอแค่นั้นก็พอแล้ว

นัชชาลงลิฟทถึงชั้นจอดรถใต้ดิน ก่อนหน้านั้นเธอเคยนั่ง

รถเตชิตมาหลายครั้ง คันที่เขาขับบ่อยสุดคือเบนท์ลีย์ทิมไวแอ

แต่เธอวนหาหลายรอบแต่ก็ไม่เจอ

นัชชากตเบอร์โทรหาครัณ เธอถามอย่างรีบร้อน “เลขา ตรัณ คุณรู้มั้ยว่าวันนี้เตชิดขับรถคันไหนมาทำงาน
ตรั ตอบกลับอย่างมีมารยาท “เบนท์ลีย์คันเดิม

นัชชาหยุดแล้วมองหา “ตอนนี้ฉันอยู่โรงรถ ทำไมมองไม่ เห็นล่ะ”

“คุณนัชหาคุณเตชิตหรอครับ” ตรัณชงัก “เขากลับไปแล้ว ครับ”

“เขาเลิกงานแล้วหรอ” นี่มันแค่ห้าโมงเย็น เขาไม่เคยเลิก งานเช้าขนาดนี้

“ครับ คืนนี้ต้องไปพบลูกค้า

“โอเค ขอบคุณนะคะ

“ไม่เป็นไรครับ

หลังจากวางสาย เธออุตสาห์มาดักรอเขาก่อนแต่สุดท้าย ก็คลาดกัน หรือเป็นเพราะว่าเตชิตรู้ว่าเธอจะมาดักหรอ เลย ตั้งใจหลบหน้าเธอ

นัชชาเดินคอตกออกจากบริษัท ต่อรถกลับมา เป็นเวลาที่ ทุกคนเลิกงานรถไฟฟ้าคนเยอะมาก มากจนไม่มีแม้แต่ที่จับ กว่าจะถึงบ้านก็ประมาณทุ่มครึ่งแล้ว

เธอถอดรองเท้า ล้มตัวนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง เธอหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาดูมีเพียงสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับจากณัชชนม์

เธอโทรกลับ แล้วบอกกับแม่ว่าช่วงนี้อย่าไปเจอคนบ้านด วิษ รอให้เธอจัดการปัญหาทุกอย่างเสร็จก่อน ณัชชนม์ไม่ได้พูดอะไรมากบอกแค่ว่า ให้เธอดูแลตัวเองดีๆ

หลังจากวางสาย เธอก็กดหาเบอร์เดซิต เป็นหมายเลขที่ สวยจําง่าย ถ้าเอาเงินนี้คงจะซื้อรถได้คันหนึ่งแล้วล่ะ

เธอมองดูนาฬิกา แอบลังเล แต่เธอก็เลือกที่จะโทรไป

ดังนานมาก แต่ไม่มีคนรับสาย นัชชา มือแน่น อยู่ๆเธอ เริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ในจังหวะที่เธอเริ่มท้อ สายก็ถูกรับ พร้อมกับเสียงดนตรีที่ดังมาก

นัชชาดีใจกำลังจะอ้าปากพูด แต่ปลายสายกลับเป็นเสียง ผู้หญิงพูดขึ้นมาก่อน “ฮัลโหล หาใครคะ