ตอน477พังทลายการควบคุมตนเองมาหลายปี

ตอนที่477 พังทลายการควบคุมตนเองมาหลายปี

ชีวภาเจ็บมาก ขมวดคิ้วขึ้นมา “ฉันเป็นแค่พนักงาน พาร์ทไทม์ของที่บาร์ค่ะ!”

“ดีมาก” ชนุดมกระตุกปาก ทันใดนั้นก็คลายแรงลงเล็ก

น้อย

ขณะที่ชีวภาเพิ่งจะโล่งอก ตอนที่นึกว่าเขาจะปล่อยตัวเอง ไป ปกคอเสื้อกันหนาวก็ถูกเขาดึงไว้ เนื้อผ้ารัดหลังคอ จนเจ็บ เนื้อมาก คุณภาพเสื้อผ้าที่ซื้อมาจากตลาดนัดตอนเย็นเพื่อ ประหยัดเงิน ทนแรงแบบนี้ไม่ไหว เสียง แควก ดังออกมา แหวกเป็นรูไปจนถึงหน้าอก

ลูกไม้สีชมพูอ่อนเผยออกมา ชีวภาอยากจะยื่นมือไปบังไว้ อย่างตกใจแต่มือทั้งสองถูกควบคุมไว้อย่างช่วยไม่ได้ ขาก็ถูก เขากดไว้แน่น ทำไมเธอถึงทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งร่างเหมือนปลา ที่อยู่บนเขียง เป็นลูกไก่ในกำมือ

“คุณจะทำอะไรเนี่ย? ปล่อยฉันนะ!” เธอร้องด้วยความ ตกใจ แต่ไม่สามารถป้องกันการกระทำจากเขาได้เลย

ชนุดมดึงเสื้อผ้าเธอออกมาอีกครึ่งหนึ่ง ผิวขาวเนียนเหมือนผิวชั้นดี รูปร่างเธอดีและน่าประทับใจมาก แต่เขาไม่ได้ สนใจเรื่องพวกนี้ สายตาของเขาเหมือนรังสีที่คอยตรวจสสอบ ร่างกายเธออย่างละเอียดไปมา ราวกับว่าจะหาอะไรสักอย่าง

ชนุดมไม่ใช่คนที่มีความอดทน ผู้หญิง ใต้ร่างเขากระสับ กระส่ายเกินไปจริงๆ ร่างกายที่พยายามหลีกถูถูกตัวเขา ทำให้ คนที่เดิมที่มีความอดทนยิ่งเกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ทันใดนั้น ฝ่ามือที่จับเธอไว้ก็ปล่อยออก ชีวภายื่นมือไป ผลักอกเขาทันที วินาทีต่อมา ก็มีรูๆเล็งมาที่หน้าผากเธอ พอดี

ราวกับว่ามีงูพิษเย็นเฉียบหนึ่งตัว โอบรัดลำคอและ ร่างกายเธอ ลิ้นแฉกสีแดงอันนั้นและพิษของมันทำให้ชีวภา กลัวจนตัวสั่น เธอขยับตัวไม่ได้ ของที่เย็นจัดไร้จิตใจที่ปกติจะ ปรากฏในละครโทรทัศน์ตอนนี้ปรากฏตรงหน้าเธอ เธอรู้แล้ว ว่าอะไรคืออันตรายที่แท้จริง

น่ากลัวเกินไปแล้ว

ปืนเล็กอันนี้จะฆ่าเธอเมื่อไหร่ก็ได้

ชีวิตเธออยู่ที่การตัดสินใจของผู้ชายคนนี้

เขา……เป็นใครกันแน่?

ชนุดมตรวจสอบที่ขาของเธอสองข้างต่อ ฝ่ามือใหญ่ ลูบคลําบนกางเกงเธอไปมา แม้แต่รองเท้าก็ไม่พลาด หลังจากมั่นใจแล้วว่าไม่อะไร เขาลุกขึ้น สายไปหยุดผิวขาวที่ เผยมา

อาจจะเพราะกังวลมั้ง หน้าอกเธอกระเพื่อมขึ้นลงด้วยส่วนเว้าเซ็กซี่ของผู้หญิง ขยับลง ชนุดมสบตาที่ตกใจกลัวเธอ ไม่ได้ตั้งใจจะอะไร

แต่ดวงตาคู่กลับค่อยซ้อนทับดวงตาที่คุ้นเคย

เขาครั้งแรกที่สารภาพรักกับนัชชาได้ แสดงออกถึง ความรู้สึกเธอ เธอสายแบบมองตน………

อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ อาจจะเป็นเพราะ ท่าทางที่นัชชาและเตชิตยืนด้วยกันอีกครั้งทำให้เขาลำบากใจ ชนุดมรู้สึกว่าราวกับถูกดวงตาเหมือนเคยเห็นมาก่อนดู เข้าไปอีกครั้ง

หลายที่ผ่านมา

ชีวภาไม่มีทางรับรู้ความคิดในผู้ชายคนนหยิบวางบนโต๊ะข้างๆ กระเป๋า จากนั้นก็พุ่งเข้า

ถูกอย่างแน่น ตรงหน้าเป็นโคมระย้าระยิบระยับ บนเพดานห้องส่วนตัว จู่อะไรอุ่นแนบเข้าเปลือกเธอชีวภาหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว มันคือริมฝีปากของเขา

ความชื้นและนุ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ไม่มีความเพลิดเพลิน และใจเต้นสักนิด ชีวภารู้สึกว่าทั้งร่างตนแข็งเป็นหินในพริบตา เขาไม่ได้หยุดไว้นาน และไม่ได้จูบเธอ โน้มตัวไปจูบลำคอ

ของเธอ ไม่ ถ้าพูดให้ถูกคือจับ การเคลื่อนไหวของเขาไม่ถือว่า

อ่อนโยน อาจถึงขั้นดิบเถื่อน ทุกครั้งทำให้เธอเจ็บจนขมวดคิ้ว

เธอกัดฟันกรอดอดทน หวังว่าเขาจะปล่อยเธอไป ที่จริงพิสู จนแล้วว่าเธอทีมเกินไป จนกระทั่งชนุดมเอื้อมมือไปถึงชั้นใน เธอ เธอถึงตื่นตัวขึ้นมาว่าคนคนนี้กำลังจะทำอะไร

“อย่านะ!” ชีวภาราวกับถูกเหยียบหาง ตื่นตัวขึ้นมาใน ทันที จับข้อมือเขาอย่างแรง เสียงสั่นเหมือนเททราย “นี่คุณ ผู้ชาย ขอร้องอย่าทำแบบนี้เลย…….

เธอร้องขอความเมตตา ดูน่าสงสาร ถึงอย่างนั้นผู้ชายคน นี้กลับฝากรอยเลือดไว้ที่หน้าอกของเธอ……..

“โอ๊ย!” ชีวภาเจ็บจนยึดหน้าอกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ความ เจ็บช่วงอกรุนแรงมาก ไม่ต้องคิดก็รู้ว่ามันทำลายผิวแน่นอน

เธอเพียงเจอเขาโดยบังเอิญเท่านั้น ไม่เคยทำให้เขาไม่ พอใจสักนิด ทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้?

หรือว่าพระเจ้าต้องการนำความโชคร้ายและความทุกข์

ลง โทษเธอ?

ชีวภาคิดถึงคุณแม่ของเธอที่รอจ่ายค่าผ่าตัดอยู่ที่โรงพยาบาล นึกถึงน้องชายที่กำลังสอบเข้ามหาวิทยาลัย นึกถึง ความกดดันของชีวิตจนตกต่ำตอนนี้

ความเจ็บปวด ทำให้สว่างเมา เหมือนกัน ความเจ็บปวด ทําให้คนแตกสลาย

ในตอนนี้ความเจ็บปวดแบบนี้ชีวภารับไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาไหลออกมา ไหลตามขอบตาลงมาสองข้าง พูดอย่าง สะอึกสะอื้น “ฉันชื่อชีวภา อายุยี่สิบสองปี ฉัน ฉันมาทำงานที่นี่ เพราะว่าฉันไม่มีเงิน ครอบครัวฉันต้องการ…….ต้องการเงิน ฉัน ไม่รู้ว่าเคยทำให้คุณไม่พอใจ…….

เธอพูดทีละคำ ตอบคำถามของชนุดมที่เพิ่งถาม บอกเขา

ว่าเธอเป็นใคร

ได้เผชิญหน้ากับผู้ชายอันตรายน่ากลัวแบบนี้ เธอไม่กล้า

ทําให้เขาโมโหอีก

“คุณผู้ชาย ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะ ที่นี่มีผู้หญิงมากมาย ให้คุณเลือก ฉันไม่ได้ทำด้านนี้ ฉันเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล โชคไม่ดีมากๆ จริงๆ……

เสียงผู้หญิงสะอื้นอ้อนวอนดังขึ้นในหู เดิมทีในหัวของชน ดมสับสนก็สร่างเมาและสงบขึ้นมาทันที

นัชชาไม่อาจร้องขอเขาแบบนี้ เธอเป็นคนที่หนักแน่น ตลอดไป ร้องไห้น้อยครั้ง ถ้าร้องไห้ก็ไม่ให้ใครเห็น คนนี้ไม่ใช่ นัชชา
ความคิดก็ฉายแวบเข้ามาในสมอง ความเดือดร้อนและ อารมณ์รุนแรงทั้งหมดสงบลง

ชนุดมหยุดเคลื่อนไหว เขาเงยศีรษะขึ้นมาจึงพบว่าบน ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยสีที่เขาทิ้งไว้ รอยจูบที่เข้มบ้างอ่อน บ้างราวกับประณามเขา ประณามว่าเขาเป็นคนขี้ขลาด ใช้วิธีนี้ ในการปล่อยตัวคนขี้แพ้ออกมา

เขาลุกขึ้นจากโซฟา ผู้หญิง ใต้ร่างก็ยกมือขึ้นมาเอาเสื้อผ้า บังร่างกาย ใบหน้าเล็กซีดเซียวไม่มีสีสักนิด ใบหน้าที่เต็มไป ด้วยคราบนํ้าตาเป็นการโทษเขาอย่างไร้เสียง

ชนุดมรู้สึกปั่นป่วนไม่รู้จะพูดว่าอย่างไร ชำเลืองมองลงมา หาเธอ “ไม่มีเงิน?

ชีวภาพยักหน้า ร่างกายสั่นขึ้นมาอย่างคุมไม่ได้ เพราะว่า

กลัวจนเกินไปทั้งร่างเลยประคองไม่อยู่ “คุณแม่ฉันป่วยหนัก

ต้องใช้เงินผ่าตัด”

“เท่าไหร่?”

ยังไม่ทันได้ฟังคำตอบ เขาก็เน้นโทนเสียงถามเธออย่าง อารมณ์เสีย “ถามเธออยู่นะ

ชีวภาสั่นอยู่สักพัก เสียงเล็กพูดพึมพำ “……. สี่แสนค่ะ”

“ที่โรงพยาบาลไหน”

เขาถามละเอียดเกินไป ชีวภาไม่อยากจะตอบ แต่นึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อครู่ เลยตอบออกไป โรงพยาบาล ธัญมนค่ะ”

ขณะที่ในใจเธอกังวลและกลัวและไม่แน่ใจว่าชนุดมกำลัง จะทำอะไรกันแน่ เขาก็พูดอยู่ค่หนึ่ง

“ออกไป”

ชีวภาเกือบจะนึกว่าตัวเองฟังผิด แต่วินาทีต่อมาเธอก็ขยับ ลุกขึ้นมาจากโซฟา ก้าวเล็กๆไปทางประตู หลังจากออกมาจา กชนุดม ก็ก้าวเร็วๆเกือบจะวิ่งออกไปจากห้องส่วนตัว

เสียงประตูปิดลงอีกครั้งดัง “ปัง” ชนุดมหยิบโทรศัพท์ออก มาแล้วเดินไปนั่งที่บาร์ส่วนตัวในห้อง ไม่อยากเผชิญหน้ากับ โซฟาที่เละเทะ

เขาโทรหาผู้ช่วย Stefan “ช่วยฉันสืบคนหนึ่งที ผู้ป่วยที่ อยู่โรงพยาบาลธัญมน ในเมือง J เป็นครอบครัวของชีวภา หลัง จากเจอแล้วช่วยเธอออกค่าใช้จ่ายการผ่าตัดทั้งหมด ใช้บัญชี ธนาคารเปล่าโอนเงิน เดี๋ยวคนอื่นหาเจอ”