ตอน475ผมต้องการผู้หญิง

ตอนที่475 ผมต้องการผู้หญิง

นัชชากลับไปจับมือเขาไว้ “ไม่เป็นไร ในเมื่ออยู่โรง พยาบาลลำบากมาสองสามวันแล้ว ตราบใดที่มีคนอยู่ข้างๆฉัน ก็พอแล้ว”

ถึงแม้ตอนนี้จะลำบากมาก แต่เธอกลับไม่รู้สึกเหนื่อยใจ สักนิด รู้สึกค่อนข้างง่วงนอนเท่านั้น เทียบกับชีวิตครึ่งปีแล้ว ชีวิตที่ไม่มีเขาถึงจะลำบากจริงๆ

“จริงด้วยสิ” ขณะพูดเธอก็พลันนึกขึ้นได้ “ช่วงนี้คุณไม่ได้ ทำกายภาพมาโดยตลอด ไม่ใช่ว่าอยากฝึกต่อหรอ?”

ยุ่งกับเรื่องของเมทนีมาตลอด กลับมองข้ามสุขภาพ

ร่างกายเขา

“แต่ก่อนฝึกมามากเกินไป พักสักสองวันก็โอเค ไม่เป็นไร

“จริงหรอ?”

“อืม” เตชิตจู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าเย็นวันนี้ตอนกินข้าวธีมนต์ก็ พูดประโยคนี้ อดยิ้มไม่ได้ “ธีมนต์นี่เหมือนคุณจริงๆเลย

นัชชาไม่รู้ว่าทำไมเป็นเช่นนั้น แต่ก็รู้สึกภูมิใจเป็นพิเศษ “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโต”

“คำพูดยังเหมือนคุณเลย เย็นวันนี้ยังปราบปรามผมแทนคุณด้วยนะ”

นัชชาคาดไม่ถึงสักนิด ถามขึ้นอย่างผิดคาด “พูดอะไร หรอ?”

“บอกว่าผมจากไปคุณรู้สึกแย่มาก ต่อจากนี้ถ้าเป็นแบบนี้ อีกก็จะไม่สนใจผมแล้ว” เตชิตเมื่อนึกถึงโทนเสียงก็อ่อนโยน เขาไม่ได้รู้สึกว่าลูกชายไม่มีไหวพริบ แต่กลับพอใจมากที่เขา ฉลาดและละเอียดละอ่อนขนาดนี้ รู้จักสงสารคุณแม่

นัชชาฟังแล้วก็รู้สึกอ่อนยวบ “ถือว่าไม่ได้เจ็บฟรี”

พูดจบ ลิฟต์ก็ถึงพอดี ทั้งสองจูงมือกันเดินไปด้วยกัน ถึง หน้าประตูห้องผู้ป่วยของเมทนี นัชชาก็ให้เขากลับไปพักผ่อน ก่อน “ฉันเข้าไปแล้ว คุณนอนเร็วหน่อยนะ”

เตชิตดึงหลังคอเธอเข้ามา โน้มตัวลงมาจูบอ่อนโยนที่ กระหม่อมเธอ หยุดไว้สักพักก่อนจะยึดตัวขึ้นมา “รอคุณพ่อ สุขภาพดีขึ้น พวกเราจะจัดงานแต่งกัน

ช่วงนี้นัชชาได้ยินเขาพูดเรื่องแต่งงานมาหลายครั้งแล้ว สำหรับผู้ชายที่ไม่ชอบพูดจาไร้สาระแล้ว นอกจากเป็นเรื่องที่ เขาอยากจะทำสุดขีดแล้ว ไม่งั้นคงไม่พูด

“รู้แล้วค่า~”

แสงไฟบนศีรษะกระทบลงที่ไหล่ของเขา เขามองผู้หญิงตัว เล็กที่อ่อนโยนด้านหน้าเขา ด้วยสายตาที่จริงจัง “นัชชา ผม ต้องขอคุณแต่งงานเข้าตระกูลจิวะพงษ์ให้น่าประทับใจอย่างแน่นอน”

จนถึงตอนนี้ยังไม่มีสถานะให้กับนัชชาเลย ซึ่งเป็นส่วนที่ ขาดแคลนที่สุด ในใจเตชิต ต้องขอบคุณเขาจริงๆ สิ่งแรกสุดที่ ต้องทำก็คือขอเธอแต่งงานอย่างน่านำเสนอ

ร่างอยู่ทางเดินโรงพยาบาล ความเงียบข้างหูค่อนข้างน่า กลัว แต่เมื่อยู่ภายใต้สิ่งแวดล้อมแบน ได้ยินประโยคแบบนี้ ขอบตานัชชาก็ร้อนผ่าว

ได้ยินมาว่าตอนผู้หญิงสวมชุดเจ้าสาวนั้นงดงามที่สุด ครั้ง หนึ่งเธอเคยสวมมันเพื่อดวิษ ตอนนั้นเธอยังเด็กและไร้ ประสบการณ์ทั้งสับสนและไม่เข้าใจในความหมายลึกซึ้ง ตอน นี้เธอผ่านอะไรมามากมาย และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเข้าใจแล้ว ว่าความสุขไม่ได้มาง่ายๆ

เธอสูดหายใจแล้วโน้มตัวเข้าไปในอ้อมกอดเขา “งั้นฉัน รอคุณมาขอฉันแต่งงาน

เตชิตกอดเธอทำให้เธอพอใจ “แน่นอน

อีกด้านหนึ่ง หลังจากชนุดมกลับไปอพาร์ทเมนท์คนเดียว ไฟในห้องถูกปิดหมด ดีที่ยังมีแสงไฟจากด้านนอกที่มืดสนิท ทั้ง ร่างอยู่กับตัวเองราวกับถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ

เข้ายื่นมือไปดึงเนคไทอย่างหงุดหงิด ถอดเสื้อกันลมแขวน ไว้ที่แขวนเสื้อผ้า ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็เข้าไปนั่งบนโซฟา
ความสุขและความกลมเกลียวของครอบครัวเตชิตสามพ่อ แม่ลูกไม่สามารถเอาออกไปได้ตอนนี้ หัวใจเขายิ่งเหมือนถูก ทำร้าย สั่น ใจเขาไม่หยุด

แต่ก่อนเขาไม่เคยคิดถึงปัญหาเรื่องการแต่งงานมาก่อน ภายใน ใจเขาความรักใคร่แบบคนรักและครอบครัวสองอย่าง นี้เป็นเรื่องที่เสียเวลา เขาไม่เคยไปวางแผนหรือดำเนินการ อะไร

แต่เห็นภาพแบบนี้เมื่อเย็นวันนี้ มันกลับกระทบใจเขา

อาจจะเป็นเพราะว่าคนนั้นคือนัชชา ดังนั้นภาพทั้งหมดจึง ทำให้เขารู้สึกลึกซึ้ง

ชนุดมจิตใจถูกรบกวน เขาไม่เคยปรากฏสถานการณ์แบบ นี้มานานแล้ว ยืนขึ้นมาเดินไปเปิดขวดวิสกี้ที่ห้องรับแขก แต่ไป เห็นบัตรหนึ่งใบที่สะท้อนแสงอยู่บนโต๊ะชา

เขาอึ้งเล็กน้อย หยิบขึ้นมาส่องกับแสงจันทร์นอกหน้าต่าง ดูตัวอักษรบนนั้นชัดๆ มันคือบัตรเอทีเอ็มหนึ่งใบ

แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยมีบัตรเงินสดในประเทศ เกิด ความประหลาดใจอย่างอดไม่ได้ นึกสักพัก เป็นใบที่คืนนั้นที่ บาร์มีผู้หญิงทำหล่นไว้

ชนุดมหยิบบัตรขึ้นมาอยู่บนปลายนิ้ว มองดูรายละเอียด สักพักหนึ่ง ข้อมือพลิกบัตรให้เข้าไปอยู่ในประเป๋า จู่ๆเขาก็ไม่ อยากเปิดขวดวิสกี้ล้ว เปลี่ยนเป็นเดินไปที่ประตูทางเข้าอีกครั้ง เพื่อไปเปลี่ยนชุด
เขาขับรถไปที่ทางเหนือ สุดท้ายหยุดรถที่ข้างถนน ผู้ จัดการบาร์จเขาได้ จำนวนเงินที่เขาบริโภคไปเมื่อคราวที่แล้ว เป็นจำนวนที่เยอะที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งกิจการมา เกือบทุกคนรู้เรื่อง ปากต่อปาก

“สวัสดีครับคุณผู้ชาย ยินดีต้อนรับท่านกลับมาอีกครั้ง ที่ นั่ง VIP ชั้นสอง ใช่ไหมครับ?” ผู้จัดการถามอย่างคล่องแคล่ว เปิดประตูเลื่อมทองแทนเขา

สายตาชนุดมไม่ได้หันไปมองเขาอีกครั้ง ก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปข้างใน สายตากวาดมองชั้นหนึ่ง ไม่เห็นร่างอันน่า ประทับใจนั้น เขาเดินตรงไปที่ชั้นสอง มันคือห้องส่วนตัวอย่าง คราวที่แล้ว

ผู้จัดการเห็นเขานั่งลงก็รีบนำรายการเครื่องดื่ม แอลกอฮอล์วางลงทันที “คุณผู้ชายอยากดื่มอะไรดีครับ?”

ชนุดมไม่ได้พลิกดู อยากได้วิสกี้แพงที่สุดหนึ่งขวด เพิ่ม เตกีล่าแก้วเล็กเจ็ดแก้ว ขณะที่ผู้จัดการถือรายการอาหาร เตรียมเดินออกไป จู่ๆเขาก็พูดขึ้น “ฉันอยากได้อะไรเพิ่ม

ผู้จัดการหันร่างกลับมาทันที “ได้ครับท่าน

เพียงเห็นสายตาคมของเขาหลงหน่อย ปากบางเปิดปาก เบาๆ “ผู้หญิงคนที่ตะโกนที่ห้องส่วนตัวเมื่อคราวที่แล้ว

ได้ยินดังนั้น ผู้จัดการเกือบไม่ได้โต้ตอบกลับมา นึกว่าตัว เองฟังผิด แต่เมื่อได้สบสายตาที่มั่นใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ของชนุดมแล้ว…….โอเค เขาไม่ได้ฟังผิด สั่งเครื่องดื่มและสั่ง’คน’ จริงๆ

ชนุดมมีความประทับใจแรกกับผู้จัดการมาก ดังนั้นเลย ประทับใจกับชีวภาเมื่อคืนนั้นมากด้วยเหมือนกัน ในความทรง จำคือเป็นลูกน้องที่ทำตามหัวหน้า เขาไม่กล้าจะขัดใจลูกค้า รายใหญ่ รีบพยักหน้า “ได้ครับ วางใจได้ ผมจะจัดการให้ ครับ”

หลังจากออกไปจากห้องส่วนตัว ผู้จัดการก็หาเจอ HR ที่ รับผิดชอบเกี่ยวกับคนงานพาร์ทไทม์โดยตรง แต่ก่อนที่ร้าน เราคนขายของไหม?”

HR คิดสักพัก แล้วพยักหน้า “มีนะ ทำไมหรอ?”

“รีบไปเรียกเธอมา คุณผู้ชายร่ำรวยด้านบนตามหาอยู่

“วันนี้เธอไม่มานะ

“งั้นนายก็เรียกเธอมาสิ ไม่ว่าจะพูดยังไง ต้องมาที่ร้านให้ ได้!” ผู้จัดการร้อนใจไม่ไหว หลังจากพูดบก็นำรายการเครื่อง ดื่มแอลกอฮอล์เดินไป

ชีวภากำลังเฝ้ายามอยู่ที่โรงพยาบาล หลังจากได้รับสาย จาก HR ทีบาร์ เธอคิดอยากจะหาข้ออ้างขอลางาน อีกฝ่ายก็จะ ไล่ออกท่าเดียว เธอไม่สามารถประนีประนอมอะไรได้เลย เพื่อ เงินอย่างเดียว เธอปฏิเสธไม่ลง

ชีวภารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปที่บาร์ พอเข้าประตูไปก็ถูกผู้ จัดการตะโกนเรียก “แม่สาวน้อยมาแล้ว รีบตามฉันขึ้นไปด้านชีวภาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น ผู้จัดการ ฉันยัง ไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยนะ “ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว ไม่ทันแล้ว!” ผู้จัดการไม่สนใจอะไรทั้ง

นั้น ลากเธอเข้าไปในห้องส่วนตัวโดยตรง

ชีวภามีลางสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีลางๆ ตอนที่เธอยืนอยู่หน้า ประตูโต้ตอบกลับมา ร่างก็ถูกผลักเข้าไปแล้ว

ห้องส่วนตัวนี้ เธอมีความประทับใจที่ลึกซึ้ง

ตอนที่เข้าไป เห็นผู้ชายนั่งอยู่บนโซฟา เกือบวินาทีเดียวก็ จําใบหน้านั้นได้ทันที

หล่อ และดูคุกคาม

เธอหมุนตัวเดินออกไปด้านนอกโดยไม่รู้ตัว แต่ประตูถูกผู้ จัดการปิดไว้อย่างช่วยไม่ได้

ออกก็ออกไม่ได้ เข้าก็เข้าไม่ได้ ชีวภาเหมือนลูกแกะน้อย ตัวหนึ่งที่ถูกควบคุม ทำได้เพียงอยู่ท่ามกลางพื้นที่อันตรายแห่ง นี้

เธอกลืนน้ำลาย มือสั่นไหว รวบรวมความกล้าทั้งหมดนั้น ร่างกลับไปเผชิญหน้ากับผู้ชายด้านหลง ยังไม่ได้คิดว่าจะพูด อะไรออกไปก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำ “เข้ามา”