ตอน465อยากเจอเธอ ใจจะขาด

ตอนที่ 465 อยากเจอเธอ ใจจะขาด

นัชชาอึ้ง “ลูกคิดถึงพ่อหรอครับ”

“อืม ไม่ได้เจอพ่อนานแล้ว………… การกระทำและสีหน้า น้อยใจของธีมนต์ท่านัชชาเจ็บปวด

“ครับ ถึงพ่อจะไปทำงานไม่อยู่กับเรา แต่ลูกต้องรู้ไว้ว่า เขาคิดถึงลูกมาก เขาคิดถึงลูกอยู่ตลอดเวลา รู้ต้องเข้าใจเขา นะครับ”

คำพวกนี้ครึ่งปีที่ผ่านมานัชชาพูดกับเขาหลายรอบมาก เธอกลัวลูกจะรู้สึกห่างเหิน หรือความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเดิม จะ เป็นผลกับการเติบโตของเขา

ปกติหลังจากธีมนต์ได้ยินแบบนี้ เขาจะพยักหน้าตอบรับ แต่วันนี้..

เขาวางน่องไก่ในมือลง ตากลมโตถามด้วยสายตาแปลก

ใจ “แต่คุณแม่ครับ ถ้าพ่อคิดถึงผม แล้วทำไมเขาไม่กลับมา ล่ะ..

นัชชาขมวดคิ้ว รวมถึงคำพูดเมื่อครู่ของครู ทำให้เธอวิตก กังวล อาจจะเป็นเพราะเตชิตไม่อยู่ เขาเห็นเด็กคนอื่นๆมีพ่อ คอยอยู่ข้างๆ แล้วรู้สึกไม่ดีหรอ
ถึงเมื่อก่อนเธอจะเลี้ยงดูเขาตัวคนเดียว แต่ตอนนั้นเป็น เพราะยังเด็ก เด็กๆ ในอนุบาลไม่มีใครสังเกตเรื่องแบบนี้ ตอนนี้ เรียนประถมต้น และสภาพแวดล้อมของที่นี่ค่อนข้างให้ความ สำคัญเรื่องนี้ มันอาจจะทำให้เขาเสียใจที่ไม่มีพ่อเหมือนเด็กคน อื่นๆ

เธอลูบหัวเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม “เชื่อแม่ นะครับ อีกไม่นานพ่อก็กลับมาแล้ว

ใกล้จะครบครึ่งปีแล้ว ผู้ชายคนนั้นคงน่าจะดีขึ้นมามาก แล้ว นัชชาเปิดร้านเธอค่อนข้างยุ่ง ยิ่งเข้าใกล้ครึ่งปีมันทำให้ เธออดเป็นห่วงไม่ได้ เธอกลัวว่าถ้าเขาหายไม่ทันตามเวลาล่ะจะ ทํายังไง

เหมือนรู้ว่าทางข้างหน้าเป็นทางตัด เดินต่ออาจจะเจอ สะพาน หรือไม่ก็เป็นเหวเธอปิดตาไว้ไม่อาจรู้ได้ว่ามันจะเป็นยัง ไง เธอทำได้เพียงเชื่อมั่นในความศรัทธาของตัวเอง

“แม่ครับ แม่บอกพ่อให้หน่อยว่าผมคิดถึงมาก เขาบอกว่า จะมารับผมกลับบ้าน แต่ก็ไม่มาสักที ผมอยากเจอพ่อ มาก……………มนต์พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ เขาเข้าใจผิดมา โดยตลอดว่าเธอติดต่อกับเตชิตอยู่

นัชชาสงสารแล้วสงสารอีก ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็ไม่ควร ให้เด็กรับรู้ แต่เหตุการณ์แบบนี้เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากคอย ปลอบเขา

“ครับ เดี๋ยวแม่บอกให้ครับ
ธีมนต์ปิดเทอมเล็ก ทุกคำพูดของลูกมีผลกับอารมณ์ของ เธอ เพราะทุกครั้งที่ลูกพูดอะไรออกมาจะทำให้เธอวิตกกังวล

ใกล้จะครบครึ่งปีแล้ว แต่เตชิตก็ยังเงียบสนิท เด็กเริ่ม เครียดเพราะไม่มีพ่ออยู่เคียงข้าง มันเหมือนก้อนหินที่กดทับ เธอเอาไว้ หายใจไม่ทั่วท้อง

ทุกอารมณ์ต้องคอยเก็บกลั้นเอาไว้ ในที่สุดเธอก็แบกรับ ไม่ไหว ในคืนที่เธอดื่มหนัก เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูท่ามกลาง แสงจันทร์ มองดูเบอร์ที่ครึ่งปีมานี้เธอไม่เคยโทรไป

คุ้นเคยมาก มากจนเธอจำเบอร์ได้ แต่มันเป็นปัญหาใหญ่ ที่เธอกดโทรไปไม่ได้

มือเธอชะงักค้าง หน้าจอมืดแล้วสว่างขึ้น เหมือนความ รู้สึกของเธอตอนนี้

เธอรับปากว่าจะไม่โทรไปรบกวนเขา ให้เวลาเขา แต่ม นต์ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความกดดันนี้ เธอเริ่มแบกรับมันไม่ไหว แล้ว

ทรมาน นัชชาอยากร้องไห้ เธอกัดฟันกดไปที่กล่อง ข้อความ เธอกดพิมพ์แล้วกดส่งออกไป

เตชิตที่กำลังทํากายภาพ ใช้เวลาเปลี่ยนถ่ายเลือดมาครึ่ง ปี สารพิษในร่างกายของเขาต่ำลงจนคงที่แล้ว แต่คงที่ไม่ได้ หมายความว่าจะไม่มีปัญหาอะไรอีก เขาต้องพึ่งยาเพื่อคุมอาการไว้ ต้องกินยาไปตลอดหนึ่งปีถึงจะหายขาดกลับมาเป็น ปกติ

ตลอดระยะเวลาที่รักษามา ร่างเขาผอมซูบลงไปมาก หมด แรง ไม่มีชีวิตชีวา Lee เปิดคลาสบำบัดให้เขา บังคับให้เขาทำ ทุกวัน

กลางคืนถ้าเขาไม่มีอะไรทำเขาจะฝึกฝนบ่อยๆ เพิ่งทำไป แค่นิดเดียว โทรศัพท์ก็สั่น เขาเก็บตัวไม่ติดต่อกับใคร สิ่งเดียว ที่ใช้คือใช้รับข่าวสารของนัชชาจากลูกน้อง ความรู้สึกแรกที่ เข้ามาในหัวคือเรื่องของสองแม่ลูก

เขารีบยืนตัวขึ้น แล้วเปิดดูหมายเลขของข้อความที่ส่งมา ทำให้เขายืนอึ้ง

ไม่ใช่ข้อความจากลูกน้อง แต่เป็นนัชชา

มองดูเบอร์ที่คุ้นเคย หัวใจเต้นแรง ครึ่งปีมาแล้วที่ไม่ได้ เจอหน้ากัน ไม่ได้พูดคุยกัน ทุกคืนเขาจะคอยคิดถึงแต่เธอ เขา ทำได้เพียงพูดคุยกับรูปในมือถือ หรือมองเฉยๆ

เป็นเพียงข้อความเดียว มันทำให้เขามือไม้สั่นทำอะไรไม่

เตชิตไม่ได้รีบเปิดอ่าน เขาเดินมานั่งที่เตียง มือสั่น ผ่านไป

สักพักเขาถึงจะเปิดอ่าน

ไม่ได้ยาวเป็นเพียงข้อความสั้นๆ และเป็นเพราะคำสั้นๆ พวกนี้ทำให้ตัวเขาเกรงขึ้นมา
ลูกคิดถึงคุณแล้ว เมื่อไหร่จะกลับมา

ลูก

คิดถึง กลับมา

คำพวกนี้ทำให้ในห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องมือ ทำงาน เตชิตชะงักค้างไว้ที่ท่าเดิมประมาณสิบนาที เขาก้มหน้า ลง

วินาทีต่อมา ไหล่ทั้งสองข้างของเขาสั่น เขายกมือไปกด ขมับทั้งสองข้างไว้ แต่ก็ปิดอารมณ์ความเจ็บปวดไว้ไม่ได้

น้ำตาของเขาไหล ในหัวมีแต่คำลูกคิดถึงคุณแล้ว เต็มไป หมด เขาอยากถามมากแล้วเธอล่ะ เธอคิดถึงฉันมั้ย ตอนฉันไม่ อยู่เธอได้กินข้าว ดูแลตัวเองดีๆรึเปล่า

แต่เขาทำไม่ได้ ก่อนที่ผลตรวจสุดท้ายจะออกมา เขาไม่ กล้าติดต่อกับเธอ ไม่กล้ารับปากอะไรกับเธอ ถึงกับคิดว่าตัว เองไม่มีสิทธิ์ที่จะไปรบกวนเธอด้วยซ้ำ

ถ้าเกิดว่าผลออกมาไม่ดี การที่เขาใกล้ชิดเธอมากก็จะ ทําให้เธอเจ็บมาก

อาทิตย์เดียว ขอแค่อาทิตย์เดียว รอเขาได้ผลตรวจแล้ว ทุกอย่างมันดีขึ้น ถ้าวันนั้นมาถึงเขาจะรีบกลับไปหาเธอ และจะ ไม่ให้เธอเสียใจอีก

หลังจากที่เขาสงบสติอารมณ์ได้ เตชิตโทรหา Lee “เร่งผล ตรวจให้หน่อย ยิ่งเร็วยิ่งดี

“ทำมั้ยกะทันหัน มีอะไรรึเปล่า” Leeค่อนข้างแปลกใจ
เตชิตพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า “ฉันรอไม่ไหวแล้ว