ตอน464เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาครับ

ตอนที่464 เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาครับ

เขาไม่ได้สนใจเธอ แต่หันไปขอโทษลูกค้า “ขอโทษนะคะ มีเรื่องนิดหน่อยขอพาน้องไปแปปหนึ่งนะคะ แปปเดียวจริงๆ ค่ะ”

เธอพาชีวถามาที่ชั้นสอง มีห้องแบบเปิดมากมาย เป็นมุม ที่ดีๆทั้งนั้น เธอมายืนอยู่ที่ตรงกลางของร้าน เธอรู้ว่ามุมนี้เป็น มุมที่แพงที่สุด

“พี่พาหนู มาที่นี่ทำไมคะ

ผู้จัดการดันเธอเข้าไป “หาเงินไง คว้าโอกาสไว้ดีๆ

พูดจบ เธอก็เดินออกจากห้องไป ปิดประตูห้องลง เสียงทุก อย่างเงียบไป ชีวภาเริ่มรู้สึกกลัว แสงไฟอ่อนๆ เธอเห็นมีผู้ชาย คนหนึ่งเดินเข้ามาทางเธอ เป็นเหงาที่สูงใหญ่

ได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขา เดินมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอ แทบไม่กล้าหายใจ

ชนุดมมองดูหน้าที่ตื่นกลัวของเธอ ชุดที่เธอใส่มันต่างจาก หน้าที่ใสซื่อของเธอ

เขาเหลือบไปมอง เขาก็ยื่นมือออกไป เธอหน้าซีด “คุณจะทำอะไร”
เขาไม่สนใจ ยื่นไปจับของที่อยู่ในกล่องขึ้นมาดู พูดด้วย น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ “ขายถุงยางหรอ”

ชีวภาเหมือนแมวน้อยที่ถูกเหยียบหาง เธอเอื้อมมือไปแย่ง มันคืนมา “อย่ามายุ่งกับของของฉัน”

“ไม่ได้ยินที่ผู้จัดการบอกหรอ ของเธอฉันขอเหมาทั้งหมด

ชีวภาทำงานที่นี่มาเกือบเดือนแล้ว ทุกคืนเธอภาวนาให้ ขายหมดเร็วๆ ตาตอนนนี้เธอกลับหน้าร้อน

เธอทำมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะอายอะไร เธอสูดหายใจเข้า ยื่นทั้งกล่องไปให้เขา “ทั้งหมด 30กล่อง2400 คุณจะจ่าย เงินสดหรือจ่ายผ่านบัตรคะ”

ชนุดมล้วงเงินจากกระเป๋าออกมา ใส่ในกล่องให้เธอ “ของฉันยกให้เงินไม่ต้องทอน

ชีวภามองดูเงินที่เขาวางให้ เธอรู้สึกโกรธ แต่พอนึกถึง เรื่องที่โรงพยาบาลตามทวงให้เธอไปจ่าย เธอเลยหลับตาลง ฉีกยิ้มอย่างไม่เต็มใจ “ขอบคุณค่ะ

เธอไม่มีทางเลือกอื่น เธอต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อให้ได้เงิน ทต้องการ

ชนุดมเห็นเธอเชื่อฟัง ทำให้นึกถึงนัชชา ผู้หญิงที่ภายนอก อ่อนแอแต่ข้างในแข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้ชายทั่วไป

เขาอยากกลั่นแกล้งเธอ มองดูเธอเก็บเงินใส่กระเป๋า เขา ล้วงเงินออกมาจากกระเป๋า ชี้ไปที่โต๊ะ “ถ้าดื่มหมด เงินทั้งหมอนี้จะเป็นของเธอ”

ได้ยอนดังนี้ เธออึ้ง มองไปตามที่เขาชี้ ไม่ใช่น้อยๆ และอีก อย่างมันแรงเธอคงรับไม่ไหว ชีวภาหันมามองเขา “ขอบคุณที่คุณช่วยฉันไว้เมื่อกี้ ฉันแค่

มาขายของ ฉันคออ่อนคงดื่มมันไม่ได้ ถ้าทำให้คุณรู้สึกไม่

พอใจฉันต้องขอทษด้วยนะคะ”

ชนุดมไม่นึกว่าเธอจะปฏิเสธ “เธออยากได้เงินไม่ใช่หรอ

เขาพูดออกมาตามตรง เธอชะงักไปเล็กน้อย “ใช่ ฉัน ต้องการเงินแต่เหล้านี้ฉันคงดื่มไม่ได้จริงๆ

“เธอคิดว่าเธอจะได้ออกไปจากห้องนี้ ถ้าเธอไม่ดื่มมัน เธอตกใจค่าขู่ของเธอ นี่เขาขู่เธอชัดๆ

“คุณ…

“ไปดื่มซะ” เขาพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ดื่มเสร็จ เอาตังค์แล้วจะออกไป

เธอมองดูใบหน้าที่จริงจังของเขา เธอรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่มี ทางเลือก เงินที่เธอรับมาจากเขา เธอรู้อยู่แล้วมันคงไม่ง่าย ขนาดนั้น

บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียด

ชีวภาสูดหายใจเข้า เธอเดินไปยืนอยู่ที่โต๊ะ “ถ้าฉันดื่ม หมดคุณจะปล่อยฉันไปใช่มั้ย”
“”

เธอก้มมองแก้วอยู่บนโต๊ะ เธอยกขึ้นมาเธอลังเลสัก พัก ก็ตัดสินใจดื่มเดียวรสชาติแสบร้อนลงจากคอไปที่ท้อง เธอรีบกลืนลงไป

อย่างรวดเร็ว ลงไปท้องเธอรู้สึกแสบร้อน

เธอไม่ค่อยดื่ม การที่เธอดื่มแต่ก็พยายามฝืน ฉันหมดแล้ว

ชนุดม โยนเงินลงกล่องเธอ เขาเดินใกล้เธอ หยิบ บุหรี่มาจุดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงได้ใจ

“ไปได้

พูดเขาก็ไม่ได้มองเธออีกเลย

เขาสะดุดเข้ากับบัตรเอทีเอ็มที่อยู่ที่เขาก้มไป เก็บมันขึ้นมา เป็นเพียง

เขามองไปทางประตูถูกปิดสนิท สายมาเขาเปลี่ยนไป

นี่ก็เทอมนัชชาตั้งใจเวลา

ปกติชอบรถธรรมดา แต่ครั้งเธอตั้งใจเปลี่ยนเป็น รถที่แพงกว่า ไม่ได้เพราะอยากต้องมี เธอไม่อยากให้คนอื่นดูถูกเธอ

รถขับมาจอดอยู่หน้าโรงเรียน มีครูมายืนต้อนรับแล้ว เธอ จอดรถแล้วหยิบกระเป๋าเดินลงจากรถ เข้าไปในห้องเรียนของ ธีมนต์

เขาเห็นเธอเดินเข้ามา เขายิ้มดีใจ เอาของในลิ้นชักให้เธอ

ครูพูดอะไรเล็กน้อย แล้วปล่อยให้เด็กกับผู้ปกครองพูดคุย

“คุณนัช ธีเป็นเด็กดี มีมารยาทขยัน แต่ไม่ค่อยร่วม กิจกรรมในชั้นเรียน ถึงจะไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่แต่สำหรับเด็ก มันสำคัญมากนะคะ” ครูพูดขึ้น

นัชชาอึ้งที่ได้ยินแบบนี้ “ไม่เข้าร่วมหรอคะ”

“ใช่ค่ะ ก่อนหน้านั้นก็เข้าร่วมดีนะคะ แต่หลังๆมานี้ไม่ค่อย เห็น อาจเป็นเพราะการเติบโตเลยทำให้อารมณ์เปลี่ยน เป็น เรื่องธรรมดาคะ ไม่ต้องเป็นห่วงเราแค่ต้องใช้เวลา

ในความคิดนัชชา ธีมนต์เป็นเด็กที่ชอบเข้าร่วมกิจกรรม เข้าหาผู้คน ไม่ว่าจะตอนอยู่อังกฤษหรืออยู่ที่นี่ เพราะตอนนั้น เขายังอยากพาเพื่อนมาเล่นที่บ้าน แต่พอได้ยินครูพูดแบบนี้ เธอค่อนข้างแปลกใจ

หลังจากประชุมเสร็จ นัชชาพาเขามากินข้าว มาร้านที่เขา อยากมา เธอทำการจองล่วงหน้า
ตอนกินข้าว นัชชาถามเขาเล่นๆ ” คุณครูบอกว่าช่วงนี้ ลูกไม่ค่อยเล่นหรอเข้าร่วมกิจกรรม ทำไมล่ะครับ

ธีมนต์กับลังกินนิ่งไก่ ตอบไม่ค่อยชัดเจน คือ เปล่าหน

ครับ”

เขาไม่ได้ตอบตามความจริง นัชชารู้ว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เธอถามต่อ “ไม่ชอบกิจกรรมหรือมีปัญหาอะไรกับเพื่อนคนไห นรึเปล่าครับ”

เขาส่ายหน้า “เปล่าครับ”

จู่ๆเขาก็ถามขึ้น “คุณแม่ครับ เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมาครับ”