ตอน458ฉันไม่เคยคิดที่จะไม่รอเขา

ตอนที่458 ฉันไม่เคยคิดที่จะไม่รอเขา

Leeทําการตรวจหาเลือดที่เข้ากับเตชิตด้วยตัวเอง เขาไม่ สนใจงานอื่น วันๆนั่งวิจัยอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน ความทุ่มเท ของเขาไม่สูญเปล่า เพราะเขาหามันเจอแล้ว เขาเริ่มทำการ เปลี่ยนถ่ายเลือดครั้งแรก

การเปลี่ยนถ่ายเลือดถ้าให้พูดตามแนวทางการแพทย์ คือการน่าเลือดที่เข้ากันได้ฉีดเข้าที่ร่างกายของเตชิต แล้วแยก เอาสารพิษที่อยู่ในตัวของเขาออกมา

มันค่อนข้างซับซ้อน Leeเลยลงมือทำเอง ทุกอย่างเลย

ผ่านไปได้ดี

“ตอนแรกค่าดัชนีของเลือดในร่างกายต้องเปลี่ยนไปจาก เดิม มันจะทำให้เวียนหัวอยากอ้วกและมีอาการเจ็บ แต่มันจะ เจ็บปวดน้อยกว่าถ้าเทียบกับอาการกำเริ่มของทุกครั้งที่ผ่าน มา” Leeบอกเขา

เตชิตไม่แสดงออกใดๆ มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ เขาหวัง เพียงการรักษาครั้งนี้จะได้ผลลัพธ์ที่ดี

“ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจมาก”

พวกเขาทั้งสองมองตากัน
“ใช่ เมื่อกี้ผู้ช่วยแกส่งข้อความมา ไม่ทันได้บอกแก ภรรยาแกกำลังเตรียมจะเปิดร้านติกไม้ อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่า ไหร่”

ได้ยินข่าวนี้ เขาที่ไม่เคยแสดงออกอาการใดๆ ก็เงยหน้า ขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ “ร้านดอกไม้หรอ”

“อืม เหมือนจะเตรียมทุกอย่างอยู่ ช่วงนี้ก็ไปดูตลาด ดอกไม้มา” Leeบอกเขาทุกอย่างที่ได้ยินมา เพราะเขารู้ว่า สําหรับเตชิตเธอเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เขาอยากสู้ต่อโดยไม่ ยอมแพ้

เตชิตไม่ได้พูดอะไร ตาจ้องไม่กระพริบ ในหัวมีแต่ภาพ ของเธอที่อยู่ท่ามกลางดอกไม้ ถึงเขาจะไม่ได้เห็นด้วยตาแต่เขา ก็จินตนาการออกว่าเธอจะสวยขนาดไหน

ไม่นึกว่าเธอจะเปิดร้าน แต่ก็เป็นไปตามที่เขาคิด เตชิต ว่าตอนเขาไม่อยู่เธอโดดเดี่ยว อยากหาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตัว เองว่างไม่ฟุ้งซ่าน

Lee เห็นเขาเงียบไป ความรู้สึกที่เสียใจของเตชิตเขารู้สึก ถึงมันได้ เขายื่นมือไปตบไหล่เขา “เต เธอก็กำลังพยายามอยู่ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี

ใช่ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น แต่ถึงจะอย่างนั้น ความทุกข์ที่เขา ให้เธอมันมากเกินไป ทั้งหมดนี้ถึงเขาจะชดใช้ทั้งชีวิตก็คงไม่ หมด

เขายกมือขึ้นมาลูบหน้า “เธอไม่จำเป็นต้องเจอเรื่องพวกนี้

Lee ยื่นมือไปบีบไหล่เขาเบาๆ “เต ความรักมันต้องแบ่ง ในทุกข์สุขร่วมกัน การที่แกกลับไปแข็งแรงเหมือนเดิมได้ มัน เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด”

“หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น

ทุกเช้าหลังนัชชาไปส่งธีมนต์ที่โรงเรียนเสร็จ เธอก็จะขับ รถไปดูดอกไม้ตามตลาดขายดอกไม้ พอเห็นดอกไม้สวยๆ มากมายมันก็ช่วยทำให้อารมณ์เธอดีขึ้นตาม

หลังจากดูมาหลายร้าน ท้ายที่สุดนัชชาตัดสินใจเลือกร้าน ที่เปิดมาแล้วนับสิบปี เจ้าของร้านเป็นสามีภรรยาคู่หนึ่งอายุสี่สิ บกว่าๆ รักกันมาก ลูกโตจนเรียนมหาลัยแล้ว

“ร้านเราดอกไม้ไม่ได้ถูก คุณก็รู้ว่าดอกไม้ส่วนใหญ่เป็น ดอกนำเข้า แค่ค่าขนส่งก็สูงแล้ว ราคาลดไม่ได้ ถ้าคุณต้องการ ดอกราคาต่ำๆ ที่นี่ไม่เหมาะกับคุณ” ภรรยาเป็นคนตรงไปตรง มา

นัชชาถือดอกระฆังสีฟ้า ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ

นัชชาฉีกยิ้ม “หนูก็ดูมาหลายร้านแล้ว ราคาจะสูงหรือต่ำ ต่างกันไป ที่เลือกที่นี่ไม่ได้เป็นเพราะราคาแต่เป็นเพราะเชื่อมั่น ในคุณภาพ พูดตามตรง หนูไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ ไม่รู้เรื่อง ราคา แต่คุณภาพหนูดูออก เรื่องเงินกำไรไม่ได้สำคัญที่สุดสําหรับหนู”

เธอไม่ได้ร้อนเงิน ถึงจะไม่ใช้เงินของเตชิต แค่เงินของเธอ ที่หาได้หลายปีนี้มันก็พอที่จะเปิดร้านนี้ได้ “ถ้าเป็นแบบนี้หนูก็ต้องเตรียมใจไว้ ป้ากลัวว่าหนูจะ

ขาดทุน”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็ไม่ได้เปิดเพราะหวังกำไรอะไร

เธอพูดยิ้มๆอย่างมีมารยาท นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ ข้างหลัง เต็มปด้วยดอกไม้ที่เพิ่งเข้าใหม่วันนี้ เธอใส่ชุดกระโปรงสีขาว เกล้าผมขึ้น สวยหวานกว่าดอกไม้อีก

สามีภรรยาคู่นั้นแค่เพียงสบตากันก็เข้าใจแล้วว่าต่างคน ต่างคิดอะไรอยู่

สามีเดินเข้าไปเอาสัญญาในบ้าน ส่วนเธอยืนอยู่ตรงหน้า พูดคุยกับนัชชา เธอถามด้วยความสงสัย “คุณนัช เมื่อก่อนหนู ทํางานอะไรจะ

นัชชาตอบกลับ “กฎหมาย

“อ๋อๆ เป็นงานที่สูง ป้าก็ว่าหนูไม่ธรรมดา เหมือนคนมี ความรู้ชั้นสูง” เธอไม่ได้พูดเกินจริง ตั้งแต่นัชชาเข้ามาในร้าน เธอรู้สึกได้ว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงปกติทั่วไป

นัชชาปฏิเสธ “ไม่หรอกค่ะ มันก็เหมือนคนทั่วไป แค่ฟังดูดี แค่นั้นเอง”

พูดจบ เธอเงยหน้ามองไปรอบๆ “ตอนนี้หนูอยากมีร้านดอกไม้เล็กๆ

ถ้าหนูไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน เปิดอกไม้ก็นะ

สบายใจช่วยให้อารมณ์ดีด้วย

นัชชายิ้ม อารมณ์ดีค่นี้ห่างไกลเธอมาก เธอขอแค่ไม่ คิดมากแค่

“ลองสัญญา ถ้าไม่ปัญหาอะไรลงชื่อ ของหนูปล่อยให้หน้าที่ของลุงกับป้าเขาเดินออก มาพร้อมหนังสือสัญญา

นัชชารับมา อ่านอย่างถี่ถ้วน ทุกปากกากระเป๋า เธอชะงักมือค้างตรงเซ็นชื่อ

เธอเห็นการ

”

นัชชาเซ็นลงไป เปล่าค่ะ อะไรขึ้นมานิดหน่อย

พวกเธอทำเรียกคนมาปรับแต่งใน

รูปแบบภายในร้าน เธอวอนให้จินต์จัดการธีมหลัก ของร้านคือสีฟ้าอ่อน มีรูปปั้นเล็กน้อยภายร้าน รูปแบบง่าย สะอาดตา

หลังยุ่งทั้งวัน กว่าเธอจะเอาธีมนต์เข้าได้ จินต์ ชวนให้เธอลากออกไป
ทั้งสองมาถึงร้านเงียบๆ ใกล้บ้าน คนไม่ได้เยอะมาก ตอน เปิดประตูเข้าไปมีคนมองมาทางพวกเธอค่อนข้างเยอะ จินต์ จองห้องไว้

จินต์สั่งค็อกเทลสองแก้ว ยื่นให้เธอ แล้วถามขึ้น “พรุ่งนี้ก็ เปิดร้านแล้ว แกคิดรึยังว่าจะชื่อร้านอะไร

นัชชาเอามือลูบแก้วมองดูสีค็อกเทล ในแก้ว เงียบไปสัก พัก เธอก็พูดขึ้น “ซท่อร้านwaitingแล้วกัน”

“waiting?” จินต์พูดทวน ที่แปลว่ารอคอยอ่ะนะ”

นัชชายกยิ้ม waiting รอคอย ฉันไม่เคยหยุดที่จะรอคอยคุณ