ตอน454ตอนฉันไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆ

ตอนที่454 ตอนฉันไม่อยู่ดูแลตัวเองดีๆ

เตชิตเดินมาถึงชั้นสอง เขาไม่ได้ไปที่ห้องตัวเอง แต่ไปหา

ธีมนต์ที่ห้อง

เปิดประตูออก ธีมนต์กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่บนพรหมกับ น้าใน เขาเพิ่งกลับมาจากโรงเรียน ยังไม่ทันได้เปลี่ยนชุดออก เห็นเขาเข้ามา เขารีบวิ่งเข้าไปหาเขา “พ่อครับ”

เข่าของเขาถูกยืมนต์กอดไว้แน่น สัมผัสนี้ทำให้เขาตาเริ่ม แดง เขาส่งสายตาให้น้าริน นารินพยักหน้ารับแล้วเดินออกมา พร้อมกับปิดประตูลง

“พ่อครับ ทำไมวันนี้ไม่ไปรับผมที่โรงเรียนล่ะครับ” เขาเงย หน้าถามด้วยสายตาใสซื่อบริสุทธิ์

เตชิตย่อตัวนั่ง มองหน้าเด็กน้อย หน้าตา70%เหมือนเขา มาก อีก30%ได้นัชชามา ตอนนี้ พอนึกถึงเวลาอีกครึ่งปีหรือ อาจจะไม่ได้เจอลูกอีกเลย มันทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจอย่างมาก

“ทำไมคุณพ่อไม่พูดอะไรเลยล่ะครับ” ธีมนต์งงทำไมเขา

เอาแต่จ้องหน้าเขา

การที่ลูกเรียกเขาว่าพ่อมันทำให้เขารู้สึกผิด เขายังไม่ได้ รับส่งลูกไปโรงเรียนเลย ยังไม่ทันได้พาเพื่อนๆของเขามาเล่นที่บ้าน ยังอยากได้ยินเขาเรียกว่าตัวเองพ่อ ยังมีความรักอีก มากมายที่อยากมอบให้เขา แต่เขาไม่สามารถทำมันได้ เพื่อ เป็นการที่เขาจะไม่ถูกเขาทำร้าย เตชิตต้องคอยอยู่ห่างจาก พวกเขาสองแม่ลูก

“ลูกคิดถึงพ่อมั้ยครับ” เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ธีมนต์ไม่เข้าใจว่าเขาถามทำไม แต่ก็พยักหน้าตอบออก มาตามความจริง “คิดถึงครับ”

เพียงประโยคเดียว เตชิตกลั้นไว้ไม่อยู่ เขาเอนหน้าหนี ก้ม ไปหยิมของเล่นขึ้นมา “ชอบของเล่นมั้ย ยังมีอะไรที่ลูกชอบอีก มั้ย”

“มีรถของเล่น ก่อนหน้านั้นลุงชนุดมเคยซื้อให้ผมเยอะ มาก…………… มนต์บอกของเล่นทุกอย่างของตัวเองให้เขาฟัง เขาไม่รู้ว่าเตชิตถามเขาทำไม แพอนึกถึงของเล่นของเขาก็จะ ตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก

เตชิตพยายามจำไว้ ถึงเขาจะจากไป แต่เขาก็สามารถฝาก ให้คนอื่นมาส่งให้ลูกได้เป็นระยะๆ

เห็นใบหน้ายิ้มแย้มดีใจของเขา เตชิตกัดฟันแน่น พยายามพูดออกมา “ธีลูก พ่อจะไปทำงานที่ไกลๆและอาจจะไม่ ได้กลับบ้าน อยู่บ้านลูกต้องเชื่อฟังแม่ เป็นเด็กดี รอพ่อกลับมา พ่อจะเอาของเล่นกลับมาฝากดีมั้ยครับ

ธีมนไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่เพียงว่าพ่อของเขา จะจากไปนาน หน้าเริ่มเศร้าๆ “พ่อจะไปนานแค่ไหนครับ
“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ก่อนจะกลับพ่อจะบอกก่อนโอเค มั้ยครับ” ตอนพูดแบบนี้ ในหัวเขาคิดถึง50% ที่ล้มเหลว

ถ้าเกิดล้มเหลว แล้วมันจะเป็นยังไง เขาไม่กล้าจินตนาการ

เด็กจะมีความรู้สึกการรับรู้ที่ค่อนข้างดี เหมือนเขาจะรับรู้ ได้ถึงความเศร้าของเตชิต ธีมนต์ยื่นมือมาจับมือใหญ่ของเขา ไว้

ไออุ่นจากมือน้อยส่งมาให้เขา เตชิตตกใจอึ้ง ก้มหน้ามอง มือน้อยๆของเขา นุ่มๆ ขาวๆ ถึงแม้จะพยายามจับแค่ไหนแต่ก็ จับได้เพียงไม่กี่นิ้วของเขา

สายเลือดเดียวกัน พ่อลูก ไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แค่การก ระทำเพียงเล็กน้อยมันก็ทำให้เตชิตขยับตัวไม่ได้

ความร้อนส่งขึ้นไปยังสมอง แววตามัวเออล้นไปด้วยน้ำตา

เขารีบลุกขึ้นยืน หันหน้าหนีไม่อยากให้ลูกเห็น

“พ่อเป็นอะไรครับ”

“เปล่าครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พูดออกมาด้วย ความยากลำบาก “พ่อจะลงไปดูแม่แปปนึงนะครับ”

เขารีบเดินออกมาจากห้อง แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไป เขา เข้าไปในห้องน้ำมองดูสภาพตัวเองในกระจก เขาแทบจะไม่รู้ ตัวเองแล้ว

ถือว่าเป็นการหนีปัญหามั้ย

ที่เขาจากไปเพราะต้องการจะปกป้องพวกเขา ไม่ต้องการให้พวกเธอโดนเขาทำร้ายและทรมาน แต่เขาก็ไม่ค่อยอยาก ยอมรับความจริงข้อนี้

เตชิตเอ้ยเตชิต แกเกียดการที่เป็นสามีไม่ได้เรื่องตอนนี้แก

กลับมาเป็นเอง

เขาหัวเราะเหมือนคนเสียสติอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหล เขาเริ่ม ตึงเครียด ตัวเริ่มสั่นทรมาน กัดฟันแน่นไม่ให้มีเสียงออกมา

มีอะไรบางอย่างไหลเข้ามาในร่างกาย กดทับ โมโห อยากคราม…..สุดท้ายกลายเป็นความนิ่งเงียบ 50%ตัวเลขนี้ทำให้ชีวิตเขาเดินอยู่บนเส้นด้าย

เดินเข้าไปเหมือนจะใกล้กับทางออกเจอแสงสว่าง แต่ก็ เหมือนจะเป็นแสงไฟของนรก เขาไม่สามารถเลือกทางไหนได้ เลย ทำได้แค่รอคำพิพากษา

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน จนน้ำตาจะแห้งหายไปแล้ว เขา เงยหน้ามองตัวเองในกระจก ดวงตามืดมัวเต็มไปด้วยเส้นเลือด สีแดง

ถ้าเขาสามารถหายขาดได้ ชีวิตนี้เขาจะไม่ห่างจากนัชชา ไปไหนอีก แต่ถ้าสุดท้ายเขาล้มเหลว เขาก็ไม่อยากเห็นเธอต้อง คอยดูแลเขาอย่างทุกข์ทรมาน ไม่มีความสุข เขาจะดูแลค่าใช้ จ่ายทุกอย่างของนัชชากับลูก ให้มีชีวิตที่สุขสบายไปตลอด

เตชิตยืนอยู่ข้างบนนานแค่ไหน นัชชาก็ยืนอยู่ข้างล่างนานเท่านั้น เธอโทรไปเล่าเรื่องทุกอย่างให้ปรัณฟัง หลังจากวาง สายไปไม่นาน ก็เห็นเขาเดินลงมา คงเป็นเพราะปรัณโทรหาเขา

นัชชามองดูเขาเดินมาทางเธอทีละก้าว ในมือถือถุง กระดาษสีดำ น้ำหนักเบา ไม่ใช่เสื้อผ้า ไม่ใช่ของใช้ในชีวิต ประจําวัน แต่เป็น……….หนังสือรับรอง

ขายาวก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เปิดปากพูดด้วยน้ำ

เสียงนิ่งๆ “ฉันไปก่อน นัชชายืนรอจนขาชา กลับได้คำตอบนี้มา เธอยกยิ้ม “ไม่

ว่ายังไงคุณก็จะไปให้ได้ใช่มั้ย”

ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร หรือทำอะไร เขาก็ไปอยู่ดี ถ้าเขา ตัดสินใจไปแล้วไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจเขาได้ เธอรู้อยู่ แล้วไม่ใช่หรอ แต่ทำไมในใจเธอก็ยังแอบคาดหวัง หวังให้เขา บอกว่าเขาจะไม่ไปแล้ว ไม่ว่ายังไงพวกเราก็จะอยู่ด้วยกัน

เตชิตมองดูแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึก ทุกครั้งที่เธอ แสดงออกถึงความจริงใจ การอ้อนวอนมันทำให้เขาเจ็บปวด การที่เธอเจ็บปวดเขาจะเจ็บปวดยิ่งกว่า

นิ่งเงียบไปนาน เขาตอบมาเพียง “อืม

“ได้ งั้นคุณไปเถอะ” นัชชาสีหน้าไม่สู้ดีนัก เธอขยับหลบ ทางให้เขา

“ฉันบอกลูกว่าจะไปทำงานที่อื่นไกลๆสักพัก ถ้าลูกถามถึง เธอก็บอกไปตามนี้ ตอนฉันไม่อยู่ระวังให้มาก น้าดินจะคอยอยู่เป็นเพื่อน ถ้ารู้สึกเบื่อหาอะไรทำเล่น งานไม่ต้องทำแล้ว ลูกยัง เด็กเกินไป ต้องการแม่คอยดูแล เรื่องเงินเธอไม่ต้องเป็นห่วง พอใช้ ฉันจะใช้ให้คนคอยดูแล ถ้าต้องการเพิ่มให้ไปหาประชุม ถ้ามีเรื่องอะไรเร่งด่วนต้องบอกฉัน” เขาพูดออกมาพร้อมกัน เหมือนคิดทุกอย่างไว้แล้ว การที่เขาห่างหายไป ทำให้เขาอด เป็นห่วงไม่ได้

นัชชาที่พยายามเข้มแข็ง แต่พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ น้ำตา เธอไหลลงอย่างห้ามไม่อยู่

ข้างหูเขาได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ เหมือนสัตว์น้อยที่บาด เจ็บ ร้องด้วยความเจ็บปวด เธอพูดขึ้น “ดูแลตัวเองดีๆ

ได้ยินคำนี้จบ เตชิตรีบก้าวขาเดินต่อ

นัชชานิ่งไปสอง หันหลังตะโกนเรียก “เตชิต” เขาหยุดชะงักเท้า แต่ไม่ได้หันหลังมอง กลัวว่าตัวเองจะ

ใจอ่อน

“ฉันให้เวลาคุณครึ่งปี ฉันจะรอคุณครึ่งปี ถ้าหลังจากครึ่ง คุฯยังไม่กลับมาฉันจะไม่เอาคุณแล้ว” เธอร้องไห้สะอื้นหนัก “คุณต้องให้ความร่วมมือหมอ เข้ารักษาดีๆ ไม่งั้นฉันจะพาลูก ไปแต่งงานใหม่ จะไม่ให้ลูกนับญาติเรียกคุณว่าพ่ออีก

ไม่ว่ามันจะฟังไม่เข้าหูขนาดไหน แต่เธอกำลังให้สัญญาไม่ ว่าจะนานแค่ไหนเธอก็จะรอ รอให้เขากลับมา

เตชิตที่ได้ยินดังนี้ เขาดีใจและซาบซึ้งมากเพียงใดที่เธอบอกว่าเขาจะรอเธอ

เขาอยากวิ่งเข้าไปกอดเธอมากเพียงใด แต่ทำไม่ได้ เขา

จะไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้ ในห้องเงียบสนิท เขาถอนหายใจ ใจแตกสลาย “ถ้าเกิน

ครึ่งปีฉันยังไม่กลับมา เธอก็ไม่ต้องรอแล้ว”