ตอน451อาการป่วยที่แท้จริง

ตอนที่451 อาการป่วยที่แท้จริง

หลังจากที่ปริณตรวจอาการเสร็จ พอกลับถึงบ้านเตชิต

ไม่เคยพูดถึงเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องอาการป่วย นัชชากลัวเขาจะ ฝังใจ เช้าวันต่อมาก็เลยเรียกให้เขาไปส่งธีมนต์ที่โรงเรียนด้วย กัน

ธีมนต์ดีขึ้นมามาก ได้เข้ารับการปรึกษาทางจิตหลังจาก เกิดเรื่องครั้งนั้น น้อยมากที่ทั้งพ่อและแม่จะมาส่งเขาไป โรงเรียนด้วยกัน เด็กน้อยดีใจมาก ตื่นเต้นดีใจตั้งแต่ตอนกิน ข้าวเช้าแล้ว

เตชิตมองดูหน้าตามีความสุขของลูก เขารู้สึกผิด มือใหญ่ ยื่นไปลูบหัวของเด็กน้อย คิดในใจถ้าเขาสบายดีแล้วจะไปรับ

ไปส่งลูกบ่อยๆ

“ตอนอยู่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง” เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียง

อ่อนนุ่ม

ธีมนต์หันหน้ามาตอบเขา “ก็ดีครับ ทุกๆคนชอบเล่นกับ

“แล้วมีเพื่อนบ้างมั้ย

“มีครับ” พูดถึงเพื่อน ตาเขาเป็นประกาย หันมาตอบเตชิตด้วยความดีใจและน้ำเสียงอ่อนหวาน ทำให้คนฟังใจละลาย

อารมณ์ไม่ดีของเตชิตก็ค่อยๆหายไปกับการดีใจตื่นเต้น ของลูก “เชื่อฟังคุณครูนะครับ มีปัญหาอะไรบอกพ่อกับแม่ได้ ตลอด”

“พ่อครับ ผมขอพาเพื่อนๆมาเล่นที่บ้านได้มั้ยครับ ตอน อยู่ที่อังกฤษ โรงเรียนชอบมีกิจกรรมพบปะกันบ่อยๆ เกือบทุก อาทิตย์จะต้องมีกิจกรรมครอบครัว

การเรียนการสอนในประเทศและต่างประเทศต่างกัน ต่าง ประเทศจะค่อนข้างจะเน้นไปทางเดี่ยว โดยเฉพาะโรงเรียนเอก ชนแพงๆ ผู้ปกครองแต่ละคนจะมีฐานะหน้าที่การงานดี ไม่มี เวลาว่างพอที่จะเข้าร่วมกิจกรรม

แต่เมนต์ชอบการคบหากับผู้คน ตอนนี้มีเพื่อนแล้ว เป็น ธรรมดาที่เขาอยากพาเพื่อนมาเล่นที่บ้าน

เพียงแต่

นัชชาที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ ได้ยินดังนี้ เธอก็พูดแทรกขึ้น “ถ้า หลังจากนี้ รอให้ลูกสนิทกับเพื่อนมากกว่านี้ค่อยชวนมาก็ได้ ครับ”

ธีมนต์เป็นเด็กเชื่อฟัง เขาพยักหน้ารับ “ครับ”

เตชิตเหล่มองหน้าเธอ ที่เขาพูดแบบนี้เพราะเพื่อความ สบายใจของเขา เพราไม่รู้ว่าอาการของเขาจะกำเริ่มขึ้นมาเมื่อ ไหร่ไม่มีใครรู้ได้
ขับมาส่งลูกถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย เขาลงรถไปพูดคุย กับครู ครูรับปากทันทีเพราะการที่เขามาถึงโรงเรียนไม่ใช่เรื่อง ที่บ่อยหนัก

มองดูธีมนต์เดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมครู เขารู้สึกหวิวๆ นัชชาชนแล้วกับภาพตรงหน้า เธอเอื้อมมือไปดึงแขนเขา “เรา กลับกันเถอะ”

“อืม” ปากเขาตอบ แต่ก็ยังยืนมองจนครูพาเขาเข้าไปใน ห้องเรียนถึงจะยอมกลับ

ทั้งสองขึ้นมาบนรถ นัชชาบอกคนรถ “กลับไปที่วิลล่า

ผ่านช่วงเช้ามาแล้ว รถไม่ค่อยเยอะเหมือนตอนมา เมื่อถึง หน้าวิลล่า คนรถลงมาเปิดประตูให้ ก่อนลงจากรถ เตชิตเอ่ย ปากบอก “เธอกลับไปก่อน ฉันจะไปหาธนัท มีเรื่องนิดหน่อย

ธนัทหรอ

นัชชาอึ้ง “เรื่องงานหรือ

เธอจำได้ว่าเขายกบริษัทให้ธนัทดูแลตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้ว แล้ว น้อยมากที่เขาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว

“ใช่ เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ถือหุ้น” เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ยากที่จะไม่เชื่อ

นัชชาประตูแน่น เธอไม่อยากให้เขาไป “ไม่ไม่ได้หรอ”

“อืม ต้องไปดูด้วยตัวเอง
ได้ยินคำตอบแน่วแน่ของเขา นัชชารู้ยังไงก็ห้ามเขาไม่ได้ “งั้นดูแลสุขภาพดีๆ มีอะไรให้โทรบอกฉันนะ

เมื่อเทียบกับการรู้เรื่องของเขาจากเลขาหรือผู้ช่วย เธอ อยากรู้จากปากของเขามากกว่า

“โอเค ฉันรู้แล้ว”

นัชชาเดินลงจากรถ ยืนมองดูรถขับออกไปใหม่ เขาลด หน้าต่างลงมามองเธอ แต่นัชชารู้สึกใจไม่ดี เหมือนจะมีเรื่องไม่ ดีเกิดขึ้น

เตชิตไปแล้ว

นัชชาหันหลังกลับเดินเข้าไป ลมพัดมา เธอรู้สึกแปลกๆ

รถขับออกมาจากวิลล่า เตชิตให้คนรถขับไปที่บริษัท สั่ง ห้ามไม่ให้เขาบอกคนอื่น เขาเปลี่ยนรถคันใหม่ขับไปตามที่อยู่ ที่Leeส่งมาให้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดอยู่ข้างตึกเล็กๆ ของ มหาวิทยาลัย เขาเดินไปหยุดที่หน้าประตู ยกที่อยู่ในข้อความ มาตรวจสอบดูว่าตรงกันมั้ย พอมั่นใจเขาก็ยกมือเคาะประตู

ไม่นานประตูถูกเปิดออกจากข้างใน เป็นผู้ชายวัยกลาง คนสวมเสื้อกาวน์สีขาว “สวัสดีครับ มาหาใครครับ”

“หาLeeครับ”

เขาเข้าใจขึ้นมา เพราะเมื่อวานLeeได้บอกเขาไว้ ถ้าวันนี้ มีคนมาหาให้เขาเข้ามาได้เลย
เขารีบเปิดประตูให้เขาเข้า “เชิญครับคุณเตชิต”

เตชิตเดินตามเข้าไป ข้างนอกกับข้างในแตกต่างกันมาก ดูจากข้างนอกเหมือนจะเป็นแค่ตึกสีขาวสามชั้นแบบธรรมดา แต่พอเข้ามาข้างในต่างกันลึกลับ

ทางเดินทั้งสองข้าง ทุกส่วนของพื้นที่ถูกใช้อย่างเป็น ประโยชน์ ทุกห้องมีชื่อจีนและอังกฤษและจีนแสดงอยู่ ห้อง ทดลอง ห้องแช่แข็ง ห้องกายวิภาคศาสตร์ ห้องปฏิบัติการ เคมี… ถึงพื้นที่จะแคบแต่มีครบครัน เป็นศูนย์วิจัยที่สม บรูณ์

แม้จะมีเพียงสามชั้น แต่มีลิฟท์ในอาคาร เตชิตขึ้นลิฟท์มา กับพนักงานถึงชั้นสาม เดินมาถึงห้องที่อยู่สุดทางเดิน นั่นก็คือ ห้องทํางานของLee

“Lee คุณเตชินาแล้วครับ”

“เข้ามา”

ประตูดันเปิดเข้าไป ภายในห้องสว่างสวย ผู้ชายสวมแว่น ใส่เสื้อกาวน์นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน พอเห็นเตชิตเข้ามาเขายืนขึ้น ทักทาย “ไม่ได้เจอกันนานเลย

เตชิตยื่นมือไปทักทายตอบ “ใช่”

“ไหนว่าจะแวะมาตอนกลางคืนไง” Leeยิ้มถาม ในสายตา เต็มปด้วยความดีใจที่ได้เห็นเพื่อนเก่า

“ฉันกลัวกลางคืนจะไม่ค่อยว่าง” เตชิตไม่มีอารมณ์มาพูดคุยเล่น เขาถามด้วยความใจร้อน “เราจะเริ่มตรวจกันตอน ไหน”

Leeยกยิ้ม เข้าใจว่าเขาใจร้อน หันหลังส่งสายตาให้ พนักงาน เดินออกมาจากโต๊ะทำงาน “ฉันรู้ว่าแกรีบ เตรียมทุก อย่างไว้พร้อมแล้ว ตอนนี้เราไปกันได้เลย

เตชิตพยักหน้า หันหลังเดินตามเข้าไปในห้อง ภายในห้อง เงียบสนิท แต่เสียงเสียงเครื่องมือต่างๆ ติ๊ดๆ

เขาเปลี่ยนเป็นเสื้อที่ใส่สำหรับเครื่องตรวจ เตชิตนอนลาบ แล้วถูกส่งเข้าไปในเครื่องต่างๆ เขานอนนิ่งให้แสงรังสีฉาย ตามตัวเขา เครื่องมือที่ทันสมัย ไม่แพ้โรงพยาบาลของปริณ ไม่ถึงชั่วโมงก็ตรวจทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

ผลทุกแสดงออกมาตรงหน้าจอคอม Leeมองเทียบตัวเลข ทุกอย่าง สีหน้าเขาค่อยๆเปลี่ยนไป

เตชิตตื่นกลัว เขารู้สึกไม่ดี เดินเข้าไปดูตัวเลขบนจอ เขา ไม่เข้าใจตัวเลขที่ปรากฏ “เป็นยังไงบ้าง