ตอน445 ให้เธอติดคุกนานๆ

ตอนที่445 ให้เธอติดคุกนานๆ

คิดถึงการฟื้นฟูร่างกายของเตชิตยังไม่ได้ดีทั้งหมด คุณ พ่อและคุณแม่ไม่ได้ไปหลังจากทานข้าวเสร็จ ขึ้นข้างบนไปหา ธีมนต์ นั่งสักครู่หนึ่งแล้วบอกให้คนขับรถขับกลับไป

นัชชาเดินไปส่งผู้อาวุโสทั้งสองที่ประตูทางเข้า คุณพ่อมี เรื่องอยากจะคุยกับเขาอย่างชัดเจน แต่ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้พูด ออกมา ราวกับว่าจะหาคำพูดที่เหมาะสมอยู่

เธอมองออกไป และไม่อยากให้ผู้อาวุโสอารมณ์เสียพูด ออกไป “ฉันรู้ความคิดในใจคุณท่านนะคะ เรื่องราวก่อนหน้านี้ เป็นความรับผิดชอบของฉันและเตชิต ฉันไม่โกระใครหรอกค่ะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างดี ก็พอแล้ว”

คุณพ่อฟังเธอพูดอย่างนี้ก็มองไปอย่างบังเอิญ จากนั้นก็ เปลี่ยนเป็นชมเชยและโทษตัวเอง “ฉันก็ใช้ชีวิตมานานแล้วและ มีตอนที่ทำผิดพลาด หวังว่าเธอจะให้อภัยและลืมเรื่องราวนั้น

“ท่านวางใจได้ ตัวฉันความจำไม่ดีหรอกค่ะ ใจกว้างนั ชาเม้มปากยิ้ม พูดด้วยโทนเสียงสบายๆ ให้คุณพ่อสบายใจ

คนขับรถขับเข้าไปถึงประตูทางเข้า จากนั้นก็จอดรถ แล้วไปพยุงทั้งสองเข้าไปในรถ นัชชายืนอยู่ประตูทางเข้าจน กระทั่งรถได้หายไปแล้วจึงหันหลังเข้าบ้าน
ภายในรถ คุณพ่อมองภาพสะท้อนนอกหน้าต่าง ภายใน ใจถอนหายใจด้วยอารมณ์ เหลือเพียงผู้อาวุโสสองคน สุดท้าย เขาก็ถอนหายใจออกมา แต่ก่อนพวกเราโง่มากเลย

“จริงด้วย ตอนนั้นเจ้าเตชิตพูดอะไรพวกเราก็ไม่ฟัง เหมือนโดนผีสิง ตอนนี้ดูแล้วน่าขันจริง” พูดจบ ชนาพรก็อดพูด ไม่ได้ “ถ้าฉันเป็นนัชชานะ เกรงว่าคงไม่มีปณิธานแรงกล้าแบบ

แต่ก่อนพวกเขาไม่ยอมรับนัชชา ดังนั้นเวลาทำอะไรก็ไม่ เคยพิจารณาเข้าข้างอีกฝ่ายเลย ตอนนี้หลังจากรู้นิสัยของเธอ แล้ว ก็รู้ตัวทันทีว่า กลับไปย้อนมองเรื่องราวต่างๆแต่ก่อนก็ เหมือนละครตลก

“ตราบใดที่เจ้าเตชิตผ่านเรื่องราวทั้งหมดไปได้ก็คุ้มค่า”

พวกเขาก็อายุปูนนี้แล้ว ยอมรับได้ทุกอย่าง เพียงแต่หวัง ว่าให้หลานชายมีความสุขก็พอ

เรื่องที่เตชิตออกจากโรงพยาบาลก็ได้รู้กันทั่วในกลุ่มเล็ก พวกเขา ชนัยแทบจะถามวันที่เขาออกจากโรงพยาบาลทุกวัน จากปรัณ ตอนนี้นั่งไม่ติด วันที่สองก็ทำการมาหาที่บ้าน

รู้ว่าตอนนี้การใส่ใจอาหารการกินเขาสำคัญมาก ชนัยนำ ส่วนผสมอาหารที่มีค่ามากมายมาด้วย ส่วนมากล้วนเป็นสิ่งที่ นัชชาไม่เคยเห็นไม่เคยกิน วิธีทำอย่างไรนั้นทำให้น้าในก ลําบากใจ
“ต่อไปผมให้คนทําอาหารมาให้ พี่สะใภ้มาดูนี่สิครับ ไม่ น่ายาก” ชนัยเกาหัว ในเมื่อพึ่งเขาก็พึ่งไม่ได้ เขาทำอะไรไม่ เป็นเลย บะหมี่ยังเปิดไฟไม่เป็น

ปรัณได้ยินคำนั้นก็รีบเดินเข้ามาไกล มองส่วนประกอบ แวบเดียว ก็บอกน้านอย่างกังวล “ผสมเมนูผมเข้าไปด้วย ส่วน ที่ต้องเสี่ยงก็ไม่ต้องใส่ครับ

น้าในตกใจทันที “โอเคค่ะ ฉันจะทำให้แม่น!!

ธนัทไม่อยากจะมองพวกเขาทั้งสองจริงๆ ตะโกนเรียก ออกไป ได้แล้ว พวกนายมานั่งมา เตชิตมีนัชชาคอยดูแลอยู่ไม่ ห่าง คนโสดอย่างพวกนายอย่าทำเป็นตาบอดกังวลไปเลย!”

สายตาของปรัณค่อยๆเปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดด้วยเสียง อ่อนโยนอย่างเคย “ใครบอกว่าโสด ฉันไม่โสดนะ”

ความสัมพันธ์เขากับสุวีราคลุมเครือมาโดยตลอด คบกัน ได้ล่ะมั้ง ระหว่างเขาทั้งสองดูเหมือนจะไม่ดีพอ อาจจะไม่ได้คบ กันล่ะมั้ง ช่วงปีนี้นอกจากสุวีราที่คอยมาป้วนเปี้ยนข้างกายของ ปรัณก็ไม่มีคนที่สองแล้ว

แต่สุดท้ายความรู้สึกของทั้งสอง นอกจากทุกคนเคยถาม แล้วก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องอื่นอีก สิ่งที่ปรัณพูดในตอนนี้ก็เท่ากับ ยอมรับความสัมพันธ์กับสุวีราตรงๆ

ประโยคนี้พูดก็เหมือนโจมตีชนัยไม่น้อย เขาเบิกตากว้าง มองปรับอย่างไม่อยากจะเชื่อ ราวกับเขากำลังจะขอโทษตนอยู่ อย่างนั้นแหละ “ว่าไงนะ?! พะ พี่ทำไมเป็นงี้อ่ะ ไหนว่าจะโสดไปกันแต่แอบไปหาแฟนเงียบหรอ

นัชชาหัวเราะคิกคักออกมา ซึ่งไปกระตุ้นความโกรธเคือง ของเขา พี่สะใภ้ หรอ

ความโสดเป็นความผิดเขาไหม ไหม? ไม่อยากแฟนใช่หรอ ไม่ใช่ว่าหาไม่ได้…….

สามห้าแล้วปะ” ธนัทเสริมทันที ในเมื่อเขาก็กลัว

ชนัยรู้สึกว่าตัวเองเป็นเป้าหมายในกลุ่มโดนล้อ จึงหัน ไปมองเตชิต เตชิต พวกเขาเล่นผมขนาดไม่เกินไปหน่อย ”

ดวงตาสวยเหมือนดอกลูกท้อตอนนี้กำลัง

คาดหวังอย่างหาที่เปรียบ

คาดถึง ประโยคนี้ของเตชิตทำให้ความหวังเขาหลาย ลงมา “พวกเขาก็หวังต่อนาย นายโตแล้วเด็ก ควรจะ แต่งงานได้แล้ว”

“……” โอเค แกล้งเขาให้หมด แกล้งว่าเขาว่าโสดไม่มี

แฟน!

ใจชนัยบอกว่าโกรธ และรู้จะจึงคอตั้งมั่นแล้วอย่างกระฟัดกระเฟียด พวกนาย คอยดูเลย ไม่ถึงครึ่งเดือนผมจะหาแฟนให้ได้
“แน่ใจนะว่าเป็นแฟน ไม่ใช่…” ปรัณพูดจนถึงตรงนี้ก็ หยุด ไม่ได้พูดต่อ แต่ทุกคนในที่นี้ล้วนเข้าใจความหมาย

ชนัยในช่วงปีนี้แม้ว่าจะไม่ได้มีแฟนเป็นตัวเป็นตน แต่ผู้ หญิงข้างกายนั้นไม่น้อย นกน้อยได้ก่อตั้ง

เถ้าแก่มูตี้คลับเฮาส์ จะขาดผู้หญิงได้อย่างไร แต่คนที่เขารักจริงๆ ไม่มีเลยสักคน

“แน่นอน หาแฟนจะต้องมีเงื่อนไขด้วยหรอ!” มีโอกาสก็ เล่นสนุกบ้างเป็นครั้งคราวให้คนมันดู ถ้าให้พูดอีกครึ่งหนึ่ง เงื่อนไขเขาค่อนข้างสูง

“งั้นก็ได้ พวกเรารอข่าวดีจากนายอยู่นะ” ธนัทขยิบตาให้

เตชิตเข้าใจโดยปริยาย “ถ้านายหาไม่ได้ โทษว่าทุกคน

เล่นงานนายไม่ได้นะ”

มื้อนี้รอบข้างชนัยจะเต็มไปด้วยคำว่า “แฟนสาว แต่เขาก็ สร้างบรรยากาศให้ดีขึ้นมาก

หลังจากนัชชาทานข้าวเสร็จ ทักทายเสร็จก็ขึ้นไปข้างบน เป็นเพื่อนมนต์ เห็นเธอเข้าในห้องไป เตชิตก็ค่อยๆเป็น สายตามาที่ร่างชนัย เอ่ยปากถามช้าๆ “ประทินยังอยู่กับนาย?”

เปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาอย่างไว ชนัยยังไม่ทันมีสติ “ครับอยู่”

“ยังมีชีวิตอยู่ไหม?”
“อืม” พูดถึงประทิน ความผ่อนคลายที่หน้าของชนัยก็หาย ไป มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา

“ส่งตำรวจเถอะ ให้อยู่กับนายตลอดมันไม่ใช่เรื่อง” เตชิต คิดอยู่สักพัก ก่อนจะกำชับเขาทีละคำ จริงๆคือกังวลว่าเขาจะ เกิดเรื่อง

ถึงอย่างไรกิจการคลับเฮาส์ก็ดีมาก คนจำนวนมาก คอยจ้องมองเขา รอคอยเขาเกิดเรื่อง ประทินก็รอให้เขาเสียผล ประโยชน์มานาน

“ปล่อยเธอไปไม่ได้เป็นการให้ประโยชน์เธอหรอ?”

“งั้นนายว่ายังไง ทำให้พิการเป็นบ้าหรือทำให้ตาย?” เต ชิตพูดอย่างไม่รีบ คำพูดดูน่ากลัว ท่าทางไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด “ชนัย ฉันไม่อยากให้นายความวัวไม่ทันหายความควายเข้ามา แทรก หยุดเรื่องนี้ตอนนี้ ถ้านายเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ฉันอาจจะ ฆ่าเธอได้จริงๆ”

ประทินเป็นคนสร้างปัญหาตั้งแต่ต้นจนจบ เอาคนแบบนี้ไว้ ใกล้ตัวก็เหมือนระเบิดเวลา

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ แม้ว่าชนัยจะไม่พอใจแต่ทำได้เพียง เลิกทำ “โอเค พรุ่งนี้ผมจะให้คนของท่านตฤณมารับเธอไป

ธนัทแอบโล่งอกในใจ ตบบ่าเขา “วางใจได้ ฉันจะให้เธอ ติดคุกนานๆ ไม่มีโอกาสออกมาได้ทั้งชีวิต”