ตอน442ฟื้นฟูร่างกายออกจากโรงพยาบาล

ตอนที่442 ฟื้นฟูร่างกายออกจากโรงพยาบาล

ตัวเลขนี้สําหรับนัชชาแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย ความเป็นไป ได้ของห้าสิบเปอร์เซ็น แสดงว่าเตชิตยังมีความเป็นไปได้อีก ครึ่งหนึ่งที่จะเลิกไม่ได้ และแสดงว่าการเลิกยายากแค่ไหน

“ตอนนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถช่วยเขาผ่านความยาก ลำบากนี้ ถึงแม้ว่าทั้งหมดนี้จะไม่ง่าย แต่ก็ดีกว่าไม่มีหวัง เตชิต เป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ได้ดี พวกเราเชื่อใจเขาสักครั้ง” ปรัณ ปลอบโยนเธอ แต่สีหน้าไม่ผ่อนคลายเลย

นัชชาเก็บความรู้สึกขัดแย้งกลับไปที่ห้องผู้ป่วย นั่งรถกลับ บ้านกับเตชิตโดยที่สติยังไม่กลับคืนตลอดทาง

คนขับรถขับรถอยู่ด้านหน้า เตชิตกับเธอนั่งอยู่ด้านหลัง ไม่ได้ยินเสียยงผู้หญิงเจื้อยแจ้วอยู่นาน เขาหันข้างไปมอง เห็น เพียงใบหน้าด้านข้างที่สวยงามของเธอมองออกไปนอก หน้าต่าง เครื่องหน้าสะสมไปด้วยความหดหู

เขาขมวดคิ้ว “เป็นอะไร?”

นัชชาที่กำลังคิดเรื่องอาการป่วยของเขา

ได้ฟัง เหม่อลอยอยู่

ระหว่างนั้นก็ไม่
“นัชชา?”

ตะโกนเรียกเธอเป็นครั้งที่สอง ในที่สุดนัชชาก็ได้ยิน รับรู้

ถึงความไม่ปกติของตัวเอง รีบปิดบังสายตาลุกลี้ลุกลน “เอ่อ เป็นอะไร?” เขาเม้มปากบาง มองสายตาเธออย่างสำรวจ “คิดอะไรอยู่

หรอ?”

จู่ๆเขาก็ถามขึ้น นัชชาก็กังวลและสับสน และรู้ว่าอาการ เหม่อลอยเมื่อครู่ถูกเขาเห็นหมดเลย ทำเป็นไม่สนใจก็ไม่ได้ แล้ว รีบใช้หัวสมอง ในที่สุดก็น่าคำพูดของปรัณพูดให้เขาฟัง “พี่ปรับเพิ่งบอกเรื่องที่ต้องระวังหลังออกจากโรงพยาบาล ฉัน เลยค่อนข้างกังวล”

ตอนออกจากโรงพยาบาลปรัณได้บอกเขาไว้สองประโยค บอกว่าต่อไปอาจจะมีปฏิกิริยาโต้ตอบทางด้านร่างกาย อาจจะ ลำบากหน่อย ให้เขาทำใจไว้ ตอนนี้ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอ กังวลอย่างหนึ่ง

“เป็นห่วงผม?” สีหน้าท่าทางของเตชิตผ่อนคลายมาก เอื้อมมือไปเชยคางเธอ ช่วงเวลาที่ดูแลและเป็นกังวง เธอผอม ลงไม่น้อย คางเธอเรียวเล็กอย่างเห็นได้ชัด “กลัวผมจะอดทน ไม่ได้หรอ? ในสายตาคุณผมไร้ประโยชน์ขนาดนั้นเลยหรอ?”

นัชชาจับฝ่ามือใหญ่ของเขาไว้ “ไม่ใช่นะ ฉันแค่ไม่อยาก ให้คุณเจออะไรแบบนี้”

เตชิตลูบนิ้วโป้งเธอเบาๆ ให้พลังปลอบโยน “ตอนอยู่โรงพยาบาลผมก็ผ่านมาได้ หลังจากนี้ยังไม่มีปัญหา ไม่ต้องเป็น ห่วง”

เขาอยากจะปลอบโยนเธอ ใครจะไปรู้ว่าคำพูดแบบนี้ยิ่ง

ทำให้เธอทรมาณ

เขาไม่รู้เลย หลังจากนี้คือสิ่งที่ท้ายอย่างแท้จริงรออยู่ เพียงแต่ในตอนนี้เวลานี้ สายตาที่มั่นคงของเขา นัชชาก็มี ความมั่นใจเพิ่มทันที เขาไม่กลัว เธอก็ไม่มีอะไรจะต้องถอย

“ฉันเชื่อว่าคุณทําได้”

“เด็กดี” ทันใดนั้นเขาก็โน้มศีรษะลงมาจูบบนปากเธอ ด้วยความหนักแน่นแต่ก็ออกมาอย่างเร็ว ดวงตาดำลึกส่องแสง สว่างราวกับเพชร “กลับบ้านค่อยให้รางวัลคุณ

คำพูดเขามีความหมายแฝง นัชชาเผลอหันไปมองทางคน

ขับรถ ปล่อยมือเขาออกอย่างตกใจ

รู้ว่าหน้าเธอบาง เตชิตเลยไม่ได้ทำอะไรเกินเลย

เดินทางโดนสวัสดิภาพ ในที่สุดรถก็ขับมาถึงหน้าประตูไว โรจน์วิลล่า คนขับรถจอดรถเสร็จ ทั้งสองยังไม่ทันลงจากรถ ประตูทางเข้าวิลล่าก็มีร่างเล็กร่างหนึ่งโผล่ออกมาที่ประตูใหญ่

หลังจากนัชชามองชัดๆแล้วก็รีบลงรถ ดึงเด็กน้อยเข้าอ้อม กอด “วิ่งช้าๆหน่อย ห้ามล้มนะ!”

น้าในอายุมากแล้ว วิ่งตามอยู่ด้านหลังไม่กี่ก้าวก็หอบแล้ว “ธีมนต์ได้ยินเสียงรถก็ตื่นเต้นมากเลย รองเท้าแตะยังไม่ทันเปลี่ยนก็วิ่งออกไปแล้ว

นัชชาลูบศีรษะเขาอย่างช่วยไม่ได้ เทียบกับตอนก่อนกลับ มา สูงขึ้นอีกแล้ว “วิ่งเร็วขนาดนี้ทำไม?”

ใครจะรู้ว่าปาก มนต์กลับเอ่ยถาม “พ่อล่ะครับ? ทำไมยัง ไม่ลงมา?”

ลูกชายพอเห็นคนเป็นแม่กลับไม่อยากจะเข้ามาใกล้ ใน หัวมีแต่คุณพ่อ? นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองจะดีใจหรือเสียใจ สรุปแล้ว ก็คือผิดหวังนิดหน่อย

แต่ก็ไม่มีทางอื่น ใครทำให้เตวิชเป็นฮีโร่ในใจเขาล่ะ

ไม่รอให้นัชชาตอบกลับ ประตูรถอีกฝั่งก็เปิดออก ขายาว ของเขาก้าวเท้าลงมา กางเกงสูทร่นขึ้นมา เผยให้เห็นข้อเท้าที่ดู ดีแต่แข็งแรง ก้าวเข้ามาตรงหน้าสองแม่ลูก ร่างกายดูสูงสง่า

น้าในเห็นว่าเขาฟื้นฟูได้ดีขนาดนี้ ก็ดีใจ “คุณผู้ชายคะ ยินดีต้อนรับออกจากโรงพยาบาลค่ะ

เตชิตพยักหน้าแสดงว่าได้ยินแล้ว จากนั้นก็หันไปมองเจ้า ซาลาเปาข้างกาย “คิดถึงพ่อแล้วหรอ?”

ธีมนต์พุ่งตรงเข้าอ้อมกอดเขา ใช้ท่าทางบอกเขาว่าตน คิดถึงแค่ไหน “พ่อครับ ในที่สุดพ่อก็กลับมาแล้ว”

“พ่อสัญญากับหนูแล้วไงว่าจะกลับมาแข็งแร็งอย่าง แน่นอน พูดอย่างไรก็ทำอย่างนั้น

“ผมต่อจิ๊กซอว์ที่แต่ก่อนซื้อมาเสร็จแล้ว พ่ออยากดูไหมครับ?” ธีมนต์เงยหน้ายิ้มทำให้ใจคนอ่อนยวบ

เตชิตพลันไม่มีสีหน้าเข้มงวดอะไรออกมา เหลือไว้เพียง หัวใจที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เอาสิ”

ธีมนต์ดีใจมากๆ ตัวเองอยู่บ้านสองสามวันมานี้คิดถึงคุณ พ่อคุณแม่มาก และเป็นห่วงคุณพ่อด้วย ตอนนี้คุณพ่อกลับมา

แล้ว เขาก็รู้สึกมีความสุขมากๆ

ลากมือของเตชิตเดินมาข้างหน้าไม่กี่ก้าว เด็กน้อยจู่ๆก็นึก อะไรได้ขึ้นมา หยุดฝีเท้าหันหลังกลับเดินไปข้างกายนัชชา มือ เล็กจับมือเธอไว้แน่น “แม่ครับ แม่ก็ไปด้วยกันสิ

การกระทำเล็กๆน้อยๆทำให้ความผิดหวังในใจที่ไม่มาก หายไปเลย เธอหยักหน้า แล้วยกสายตาขึ้นมาผู้ชายข้างๆ สายตามองกันอย่างอบอุ่น

เดินเข้ามาในห้อง เตชิตตามธีมนต์เข้าห้องไปดูจิ๊กซอว์ นัชชาอยู่ที่ห้องครัวช่วยน้าใน แม้ว่าน้าในจะให้เธอไปพักผ่อน ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ตาม

เมื่อวานหมอปรับให้คนส่งรายการโภชนาการอาหารมา อันไหนทานได้ อันไหนที่ต้องเลี่ยงก็ทำเครื่องหมายไว้แล้ว คุณ ผู้ชายเพิ่งออกจากโรงพยาบาลฉันก็ตื่นไก่สามเหลืองไว้หนึ่งตัว ตุ๋นไฟอ่อนตอนสายๆ ตอนนี้นำออกมาดื่มได้แล้ว” น้าในพูดไป ก็เปิดฝาหม้อไป กลิ่นหอมลอยขึ้นแตะจมูก

แม้ว่าอาหารที่โรงพยาบาลของปรัณจะไม่เลว แต่ส่วนมาก จะขาดความใส่ใจและความอบอุ่นลงไป นัชชาได้กลิ่นจนหิวขึ้นมาจริงแล้ว

เธอภาชนะรับประทานอาหารไปห้องอาหาร รอน้าน่าอาหารยกมาโต๊ะอาหารอย่างกระตือรือร้น อาหารของน้ามากจริงต้องทำให้สามีน้าความทั้งชีวิต แน่”

น้าในฟังแล้วยิ้มหน้าบาน สุขทั้งชีวิต แต่นาทรมาณนะ รับใช้เขายังต้องคอยใช้ชีวิต อย่างประหยัด คนธรรมดาอย่างพวกเรา ก็ต้องชีวิตแบบนี้

ความเรียบง่ายมีข้อดีนะ”นัชชาชื่นชมอย่างอย่าง ลูกชายตอนนี้เอาการเอางานเลี้ยงดูครอบครั้งไม่ สร้างปัญหา เพราะน้าทำยุ่งมากอยู่แล้ว”

พูดถึงลูกชาย หน้ามีลูกชาย ไม่งั้นแก่ทำฉัน!

นัชชาเห็นใบหน้าภาคภูมิใจของน้าริน หลังเป็นพ่อแม่แล้วจะได้เข้าใจโดดเด่นจะทำให้ลูกมองพวกแบบอย่างดี

เตรียมทําอาหารเสร็จเรียบร้อย เตชิตธีมนต์ทั้งสองเสร็จเหมือนกัน กำลังเดินจากข้างพอดี หลังจากนัชชา ช่วยเด็กน้อยมืออย่างละเอียด ตัวเองก็ยืนอยู่หน้าอ่างล้าง มือ พิงกำแพงด้านหลัง ต้มน้ำ