ตอน432เสี่ยงอันตรายถึงชีวิต

ตอนที่432 เสี่ยงอันตรายถึงชีวิต

ตอนปรัณรับสายโทรศัพท์ที่โรงพยาบาลทั้งร่างก็สับสน มึนงง เขารู้ว่านัชชาไปอังกฤษแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าช่วงเวลาไม่กี่ วันมานี้ลูกถูกประทินลักพาตัวไป เขาไม่ได้แพร่งพรายไปทั่ว เขาเข้าใจ ทั้งหมดก็เพื่อลูก

แต่เขาจะเกิดอุบัติเหตุหมดสติไปได้อย่างไรล่ะ?

หัวใจปรักเหมือนกับถูกทอดซ่าๆ ในกระทะร้อน เขาก้าว ฝีเท้าอย่างต่อเนื่องที่หน้าประตูห้องโถงในโรงพยาบาล ลูกน้อง ในโรงพยาบาลแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเห็นท่าทางเขา กระวนกระวายใจแบบนี้มาก่อน

แต่ตอนที่รถหวอพยาบาลดังขึ้น แล้วหยุดลงหน้าประตูโรง พยาบาล ตอนที่เขาก้าวเท้าพรวดพราดเข้าไปดูใบหน้าที่คุ้น เคยในเปลหาม ก็ยังคงตกตะลึงอยู่

ใบหน้าเขาซีดเซียน หน้าผากผุดเหงื่อที่ไหลออกมามาก ผิดปกติ สติหายไปหมด สิ่งที่กลัวยิ่งกว่าก็คือ ระหว่างทางปาก และจมูกเขามีอาการเลือดไหลออกมา เลือดสีแดงเข้มไหล่ลง บนหน้าต่อกันไม่ขาดสาย น่าสยดสยอง

รู้จักกันมาหลายปี เป็นครั้งแรกที่เห็นท่าทางเขาแบบนี้ต่อ หน้า ปรัณถึงขนาดค่อยๆไม่มีสติ
“คุณหมอปรัณ ประธานเตชิตอาการไม่ค่อยดี ต้องรีบช่วย ให้ปล่อยภัย!” คุณหมอในอาชีพเดียวกันรู้จักผู้เชี่ยวชาญใน ด้านนี้ท่านนี้ เห็นเขากำลังเหมือนคว้าความหวังสุดท้ายอยู่

เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญแผนกศัลยกรรม วิชาเฉพาะทางด้าน อื่นก็เข้าใจอยู่บ้างนิดหน่อย แต่ตอนนี้อาการของโรคชนิดนี้ที่ ไม่เข้าใจเขาไม่เคยมีประสบการณ์จัดการมันมาก่อน

ปรัณถูกคุณหมอดึงกลับมาสู่ความเป็นจริง ดวงตาอ่อน โยนคู่นั้นยังคงแดงอยู่ อาการของเตชิตไม่อนุญาตให้เขาเกิด ความเพิกเฉยแม้แต่น้อย เวลาเท่ากับชีวิตคน เขาต้องรีบรักษา ให้รอดพ้นจากอันตรายอย่างมีประสิทธิภาพ

“คนเข้าห้องฉุกเฉิน!” ปรัณฝืนกลั้นน้ำตาไว้ ตามหมอ และพยาบาลนำเขาเข้าไป

ทางนี้ ทางด้านชนัยเมื่อรู้ข่าวว่าลูกปลอดภัยก็รีบไปโรง พยาบาลออกมาจากลิฟต์ก็เห็นปรัณเปลี่ยนชุดแล้วเตรียม เข้าไปในห้องฉุกเฉิน คิดอยากจะหยุดเขาไว้ “พี่ปรัณ พี่เตชิตไม่ เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่แน่ใจ” สีหน้าปรัณหนักอึ้งมาก ก่อนที่จะวินิจฉัยโรค เขารับประกันอะไรไม่ได้อย่างไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงภาวนา ในใจให้เขาปลอดภัย

จิตใจชนัยจมดิ่งลงไป “งั้น…….ต้องบอกนัชชาไหม?”

ทางเดินโรงพยาบาลตกอยู่ในความเงียบ นานสักพัก เขา ยกสายตาขึ้น กั้นด้วยผ้าปิดปากของแพทย์ ด้วยโทนเสียงหนักแน่น “บอกเถอะ เด็กๆ ปลอดภัยแล้ว สถานการณ์ของเตชิตยัง ต้องการเธอ”

ทิ้งประโยคหนึ่งไว้ ก่อนจะหันตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉินที่ ส่องไฟสีแดงดูน่าหวาดกลัว ทางเดินนอกห้องมีคนของเขาซึ่ง สวมชุดเดียวกันที่เขาพามาด้วย

เครื่องแต่งกายสีดำสนิทค่อนข้างน่าเกรงกลัว ชนัยกังวง อย่างต่อเนื่อง โบกมือไปมาอย่างกระสับกระส่าย “พวกนาย สามคนอยู่ที่นี่ ที่เหลือกลับไปให้หมด”

“ครับ!”

เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหู ค่อยๆห่างออกไป จนในที่สุดก็เกิด ความเงียบอีกครั้ง

ประตูหนึ่งกั้นไว้อยู่ บรรยากาศตลบอบอวลไปด้วยความ อดทนต่ำอย่างต่อเนื่องทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นล้วนเกิด ภาพลวงตาที่ใกล้จะทำให้หายใจติดขัด

ชนัยเดินเข้าไปในทางสัญจรที่ปลอดภัยอีกด้าน หยิบบุหรี่ หนึ่งมวนออกมาจากกระเป๋าด้วยท่าทางที่รีบร้อน ในตอนนี้มี เพียงแก๊ซที่แสบจมูกนี้เท่านั้นที่สามารถผ่อนคลายความกังวล ในใจเขาได้

เวลาผ่านไป การรอคอยที่แสนยาวนานและยากที่จะ อดทน เขาสูบบุหรี่จัดมาก ครึ่งนาทีบุหรี่มอดไปมากกว่าครึ่ง บุหรี่ร่วงลงสู่พื้นดิน เขาไม่มีเวลามาสนใจ รอจนเศษขี้บุหรี่นั้น ร่วงถึงปลายเท้า แล้วทิ้งมันลงไป
สายตาเขาเปลี่ยน หยิบมือถือออกมา โทรหานัชชา เสียง ตุ๊ดๆ ราวกับเป็นการป่าวประกาศที่สงบเงียบครั้งสุดท้าย ใน ที่สุด รับสาย

“ฮัลโหล?” เสียงนุ่มนวลของหญิงสาวจากส่งมาจากปลาย สายอย่างเย็นชา ถ้าไม่จำเป็น ชนัยไม่แข็งใจพอที่จะบอกเธอ เรื่องนี้จริงๆ

เขาปิดตาลง ค่อนข้างกังวล “พี่สะใภ้ ผมชนัยนะครับ”

“อ๋อชนัย ว่าไง?” นัชชาน้อยครั้งที่จะติดต่อกับชนัย เป็นการส่วนตัว น้ำเสียงฟังแล้วดูเหมือนมีเหตุสุดวิสัย

แต่ประโยคต่อมาของชนัยทำให้เธอติดอยู่กับที่อย่างตา ไม่กะพริบ

“พี่สะใภ้ครับ ธีมนต์ถูกประทินลักพาตัวไป พวกผมเพิ่ง ช่วยไว้ได้ มีรอยฟกช้ำนิดหน่อยแต่ไม่สาหัส ตอนนี้ถูกเคลื่อน ย้ายไปในที่ปลอดภัยแล้ว” พูดถึงตรงนี้ ชนัยก็ลืมตามองไปที่ ห้องฉุกเฉินซึ่งอยู่ไม่ไกลอย่างไม่รู้ตัว มองไม่เห็นตัวอักษร มอง ไม่เห็นผู้คน มองเห็นเพียงไฟสีแดงคล้ายเลือดเท่านั้น

อากาศหายใจของนัชชาถูกพรากเอาไปในชั่วพริบตา อารมณ์ผ่อนคลายก่อนหน้านี้เหมือนตกสู่เหวในวินาทีต่อมา โดยสิ้นเชิง เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่หายใจหนักขึ้น เธอรู้ว่าจะต้องมีข่าวร้ายรอเธออยู่อย่างแน่นอน

อย่างที่คิดไว้ ชนัยยังคงพูดออกมาอย่างข่มอารมณ์ “ส่วน อาการที่เตชิตยังไม่ดี รายละเอียดผลสรุปยังไม่แน่ชัด พี่ปรัณอยู่ในห้องผ่าตัด…….

เสียงดัง ‘คน’ มีอะไรกำลังจะระเบิดในหัว

นัชชาตกตะลึงอย่างแท้จริง หัวสมองเธอว่างเปล่าไปชั่ว ขณะหนึ่ง พอได้สติขึ้นมา หยดน้ำตาเม็ดใหญ่ก็ไหลออกมา ราวกับแม่น้ำ ไหลออกมาเปาะแปะ เสียงของชนัยดังก้องอยู่ ข้างหูไม่หยุด ลำคอถูกความเศร้ามหาศาลกักไว้ ทุกคำที่เปล่ง ออกมาเหมือนกับถูกมีดเฉือน “นาย……..ว่าอะไรนะ?

ชนัยรู้ตัวดีว่าตอนนี้พูดอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์ เพียงเอ่ย ฝากฝังเธอด้วยเสียงทุ้ม “พี่สะใภ้ กลับมาเถอะ พี่เตชิตเขา ต้องการ นะครับ”

ในขณะนั้น นัชชากำลังยืนอยู่ที่สนามบิน วันนี้เป็นเที่ยวบิน ของเธอ พรุ่งนี้ก็จะถึง ตั้งใจมาสนามบินดื่มกาแฟ แต่กลับได้รับ ข่าวอันน่าสลดใจ

ลูกถูกลักพาตัว เตชิตเกิดอุบัติเหตุ

คนสองคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเธอเกิดเรื่องใหญ่โตขนาด นี้ แต่เธอกลับไม่ได้อยู่ข้างกาย ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงวันนี้ที่ โทรศัพท์หาเตชิต น้ำเสียงเขาแหบแห้งขนาดนั้น ทั้งๆที่เธอก็ รู้สึก ทั้งๆที่…….

“โทษที่ฉันทั้งหมด ฉันมันไม่ดี ฉันสะเพร่าเกินไป……. ช ชาโทษตัวเองและรู้สึกเสียใจ รู้สึกเสียใจที่ตนอยู่ต่างประเทศ อะไรก็ช่วยพวกเขาไม่ได้
ชนัยไม่รู้จะปลอบเธออย่างไร ไม่ว่าใครที่ได้ฟังข่าวแบบนี้ ก็คงต้องใจสลายกันทั้งนั้น

“พี่สะใภ้ครับ พี่ต้องกลับมาอย่างปลอดภัย ผมเชื่อว่าพี่เต ชิตจะไม่เป็นอะไร ดูแลตัวเองให้ดีนะครับ คนที่พี่เขาห่วงที่สุดก็ คือพี่นะครับ”

นัชชาร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาน้ำมูกไหลรวมกัน ใน สถานการณ์ที่ยากลำบากและกระอักกระอ่วนใจ มองดูเศร้า แต่ เธอเป็นกังวลสายตาแปลกๆจากรอบข้างโดยสิ้นเชิง แต่ทำได้ เพียงพยักหน้าอย่างเต็มที่ “ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้….ชนัย นาย ดูเขาไว้ให้ดี ถือว่าฉันขอร้อง

“แน่นอนครับ” ชนัยต้องตอบรับอย่างจริงจัง “พวกเราจะ ไม่ให้พี่เตชิตเป็นอะไร ไม่อย่างแน่นอน”

หลังวางสายโทรศัพท์ นัชชาก็นั่งลงบนโซฟาอย่างหมด แรง สายตาว่างเปล่าไม่มีจุดโฟกัส หยดน้ำตาไหลรินลงมา ดู แล้วเหมือนผู้หญิงเสียสติ

เธอกัดริมฝีปากแน่น ภายในใจเกลียดมาก เกลียดประทิน อย่างมาก เกลียดพระเจ้า ทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้ อายุยังไม่ ถึงสามสิบปีกลับใช้ชีวิตล้มลุกคลุกคลานอย่างหาเปรียบไม่ได้ ตอนที่กำลังสู่เส้นทางแห่งความหวัง กลับเกิดเรื่องราวแบบนี้อีก

ธีมนต์ถูกลักพาตัวไป เตชิตได้รับอาการบาดเจ็บสาหัส ต้องเป็นผลจากการไปช่วยลูกอย่างไม่ระมัดระวังแน่นอน ดังนั้น เลยกลายเป็นแบบนี้?
อารมณ์สุดขีดภายในร่างกายมากเกินไป มากเสียจน ความเศร้าและความกังวลไหลพลุ่งพล่านในเลือด เธอเกือบจะ ทนไม่ไหว ร่างกายเอนตัวลงบนโต๊ะสั่นเทิ้มอย่างน่ากลัว

ในตอนนี้ ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าเตชิตเป็นอะไรสำหรับเธอ เขาสำคัญ สำคัญถึงขั้นที่เธอสามารถแลกชีวิตตัวเองเพื่อเขาได้