ตอน431 ในที่สุดก็ช่วยไว้ได้

ตอนที่431 ในที่สุดก็ช่วยไว้ได้

ปฏิกิริยาโต้ตอบแบบนี้กะทันหันเกินไปจริงๆ เกินขีดความ อดทนปกติของร่างกายโดยสิ้นเชิง หัวใจเต้นเร็วเป็นพิเศษ จน หน้าอกเต้นโครมครามเหมือนกับขุดหลุม ด้านหลังของศีรษะ เหมือนถูกคนทุบอย่างแรง เจ็บเหมือนโดนคนจับไว้แน่น

“นี่คุณทำอะไร?!” เตชิตก็สังเกตเห็นความแตกต่างทันที มือข้างหนึ่งวันกำแพงแล้วจ้องประทินที่อยู่ไม่ไกล

ประทินไอสองที เพราะถูกเขาคว้าไว้อย่างรุนแรงจน ทำลายเส้นเสียง เสียงที่พูดออกมาก็แหบพร่าไม่เป็นคำพูด “เต ชิต ฉันจะให้คุณหนีไปได้ง่ายๆได้ยังไงล่ะ? ทุกอย่างที่ฉันทำลง ไปก็เพื่อให้ได้คุณมา คุณเข้าใจไหม?”

ระหว่างที่พูดอยู่ เธอก็เดินเข้าไปข้างกายเตชิตอย่างยั่ง เชิงและระมัดระวัง ท่าทางเขาที่ดูโหดร้ายเมื่อครู่ทำให้ประทิน ค่อนข้างหวาดกลัว กลัวฤทธิ์ยาไม่เพียงพอ สิ่งที่บรรจุอยู่ใน ขวดสีเงินคือยาที่ระเหยได้ เธอใช้ความพยายามอย่างมากใน การหาคนขายในอินเตอร์เน็ต เพียงอยู่ในห้องเกินกว่ายี่สิบ นาที พอออกแรงเพียงนิดเดียวก็จะเกิดปรากฏการเหนื่อยล้าทั่ว ทั้งร่าง แต่ความตระหนักรู้ของคนยังมีอยู่ ซึ่งเป็นผลลัพธ์ที่เธอ ต้องการ
เธออยากให้เตชิตจําเรื่องระหว่างพวกเขาทั้งหมดได้อย่าง ชัดเจน ทำได้เพียงเบิกตาโพลงมอง โดยที่รู้สึกไม่สามารถหยุด ได้ เขายังลองทําดู!

เตชิตแค่รู้สึกปากแห้งลิ้นแห้ง พละกำลังของร่างกายได้ เรี่ยวแรงเหมือนกับถูกใช้ไปจนหมด ภาพตรงหน้าพร่ามัว เปลือกตาหนักอึ้งราวกับถูกถ่วงด้วยตะกั่ว แต่ความรู้สึกนึกคิด กลับชัดเจน

ประทินทำให้เขาเดินโซเซนิดหน่อย ยกศีรษะขึ้นมาด้วย รอยยิ้มชั่วร้าย ตอนที่รู้ว่ายาออกฤทธิ์ เธอก็เบาใจขึ้นมา ริ้วร่าง สูงใหญ่ของผู้ชายอย่างใจกล้า เดินไปข้างเตียงแล้วผลักเขาลง ไป แล้วค่อยหันตัวเดินไปที่ประตูทางเข้าแล้วปิดขวดสีเงินนั้น อีกครั้ง

ก่อนที่เตชิตจะมา ประทินได้ทานยาป้องกันไว้แล้วล่วงหน้า ดังนั้นมันจะไม่เป็นอะไรสักนิด มองขวดเล็กๆ ในมือแล้วมอง ผู้ชายบนเตียงที่แม้แต่จะลุกขึ้นมานั่งยังต้องใช้แรงมหาศาล เธอหัวเราะออกมา “คิดไม่ถึงว่าเจ้านี่ยังมีประสิทธิภาพจริงๆ

เธอในตอนนั้นเพื่อป้องกันเกิดเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นได้ ไม่คิดว่าจะยังมีประโยชน์จริงๆ ถ้าไม่ใช่เหลือมืออีกข้าง เดาว่า ตอนนี้เธอคงถูกเตชิตควบคุมตัวตั้งนานแล้ว

ประทินเดินกลับไปที่ข้างเตียงอีกครั้ง นำขวดเล็กสีเงินถือ โอกาสทิ้งลงถังขยะ ปีนขึ้นเตียงที่เดิมที่ไม่ได้ใหญ่ เธอตั้งใจ เอียงไหล่ลาดเล็กน้อย ทำให้คอเสื้อตกลงมาบางส่วน มือสองข้างเตร็ดเตร่ไปทั่วร่างผู้ชายอย่างไม่รักดี “เตชิต เตชิต……

เธอบีบลำคออย่างจงใจพลางตะโกนเรียกชื่อเขา เตชิต อยากผลักเธอออกแต่ไม่มีแรง ตามองเธอถอดเสื้อคลุมตัวเอง ทิ้ง กัดลิ้นแรงอย่างไม่ลังเลในภาวะล่อแหลม แรงจนมีเลือด ไหลออกมาในช่องปากทันที

ความเจ็บปวดทำให้มีสติ เขาขมวดหว่างคิ้วแน่น สะบัด มือเธอออกไป “ไสหัวไป

เฝ้าคอยมาเวลานี้มาตลอด ประทินจะยินยอมง่ายๆได้ อย่างไร? เธอยิ้มพลางปลดเสื้อท่อนบนเขา ถอดเสื้อเชิ้ตเขา ออกไป มองร่างกายของผู้ชาย เธอเกือบละสายตาออก ไปไม่ได้ เสพสุขสารคีโตนที่ดีอย่างละโมบ “เตชิต ฉันรักคุณ มาก คุณไม่รู้สึกเลยหรอ?”

เธอโน้มตัวลงมาราวกับเป็นศาสนิกชนผู้เคารพเลื่อมใส กำลังกราบไหว้ ไม้ริมฝีปากแตกระแหงไปบนร่างกายผู้ชาย เบาๆ เธอไม่พลาดจูบในทุกๆที่บนร่าง “เตชิต คุณรู้สึกกับฉัน ใช่ไหม?”

“ไสหัวไป น่ารังเกียจ!” เตชิตแทรกคำพูดเธออย่างไม่ได้ หน้า ไม่มีความปรารถนาในตัวผู้หญิงที่เขาเกลียดเข้า กระดูก สักนิด เขาอยากผลักเธอออกไป แต่ร่างกายแม้แต่ แขนก็ยกไม่ขึ้น

ประทินเคลื่อนไหวตัวไม่หยุด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเก ลียดค่อยๆแทนที่ด้วยกามารมณ์ลมหายใจเธอเริ่มถี่ขึ้น ในหัวมีอยู่ความคิดเดียวเท่านั้น -คืออยากได้เขา

ไม่ว่าจะให้เธอจ่ายเท่าไหร่ แค่ได้ผู้ชายคนนี้ก็ยอมหมด

เธอทนไม่ไหวที่จะยื่นมือไปสำรวจหาหัวเข็มขัดของผู้ชาย สายตาเป็นประกายทำให้น่าขยะแขยง เตชิตรู้สึกถึงบางอย่าง ลูบไล้ร่างกายอยู่ เวลาผ่านไปยาวนาน สติก็เริ่มเลือนราง แต่ แม้จะเป็นเช่นนี้ เขาก็ยังเสี่ยงใช้กำลังทั้งร่างนำมีดสั้น ใน กระเป๋าออกมาแทงแขนเธอ

ปลายมีดแหลมเพียงแค่เฉือน โดนเบาๆ ก็ทำให้เกิด บาดแผลใหญ่ได้ มีดไหลลงไปที่ขาเตียง ประทินเจ็บจนร้อง ออกมาแล้วปิดบาดแผลที่เลือดไหล “โอ๊ย!”

เธอมองแขนที่เลือดไหลออกมานิดหน่อยไม่หยุด ดวงตา สองข้างเบิกกว้างคล้ายกับลูกบอลลูนที่เติมลมจนเต็ม จากนั้น เธอก็หัวเราะอยู่ในภวังค์ “ฮ่าๆๆ นี่คุณยังไม่ยอมง่ายๆจริงนะ!”

เธอค่อยๆยันตัวขึ้นมา ความเย็นชาพลันปรากฏ “ทำไม กลัวว่ามีอะไรกับฉันแล้วนัชชาจะไม่ต้องการคุณแล้ว?”

ในตอนนี้ เตชิตก็พลันไปเห็นระยะห่างระหว่างประตูและ ซอกที่ทะลุผ่านบานประตูด้านหลังเธอ มีแสงเลเซอร์สีแดง สะท้อนเข้ามา นั่นเป็นสิ่งของที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

คนของชนัยมาแล้ว

พวกเขาบอกเขาด้วยวิธีนี้ ว่าสามารถเข้าไปได้ไหม มีการข่มขู่หรือไม่
เตชิตไม่ได้พูดอะไร ใบหน้าสงบนิ่งราวกับไม่เห็นอะไร เขา ทำหน้า ใจเย็น โดยที่ไม่พูดอะไรสักแอะ กำลังหาโอกาสที่ ปลอดภัยที่สุดอยู่

ประทินไม่ทำให้เขาผิดหวัง เธอวางเท้าเปลือยลงจากเตียง ดวงตาสองข้างจ้องเขาเขม็ง จนกระทั่งเธอโน้มเอวลงไปหยิบ มีดสั้นบนพื้นเล่มนั้น……..

เตชิตพลันตะโกนออกมาด้วยสายตาหวาดกลัว “เข้ามา!

ประทินตกใจเสียงตะโกนของผู้ชายจนสะดุ้ง ภายในเวลา ไม่ถึงหนึ่ง ประตูด้านหลังก็ถูกคนฟังเข้ามาจากด้านนอก มี กลุ่มผู้ชายสวมชุดติดอาวุธสีดำเข้ามาโครมคราม

เธอรู้สึกตัวว่ามีบางอย่างแปลกๆ ในทันที แต่อีกฝ่ายไม่แม้ จะให้โอกาสเธอในการต่อต้านสักนิด ในขณะที่สติกำลังฟื้นคืน เธอก็ถูกผู้ชายสองคนกดแนบลงที่พื้น

หัวเอียงข้างอย่างไม่มีทางเลือก แก้มกระแทกพื้นอย่าง แรงจนฟันกระทุ้งริมฝีปาก เธอเพียงลองขยับตัวนิดเดียวก็ยิ่ง ถูกควบคุมด้วยแรงที่มากขึ้น

“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!” ประทินดวงตาสองข้างแดง เส้นเลือดตรงคอปูดออกมาระหว่างตะโกน

เธอไม่ยอม ถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียวก็จะสำเร็จแล้วเชียว ก็ จะสามารถ…….

“ไสหัวไปนะ ไสหัวออกไปจากที่นี่ให้หมด! อย่าแตะต้องตัวเขานะ นั่นเป็นผู้ชายของฉัน!” ประทินพูดซ้ำไปซ้ำมา โรคจิต เสียงแหลมของเธอแสบแก้วหูอย่างแท้จริง สองคนด้าน หลังขยิบตาส่งสัญญาณให้กัน ใช้สันมือด้านนอกทุบลงไปที่คอ เธอ ทําให้เธอสลบลงไปตรงหน้า

เตชิตถูกคนประคองลงมาจากเตียง เขามึนหัวอย่างรุนแรง ถ้าหากไม่ใช่เพราะจิตใจเด็ดเดี่ยวที่แน่วแน่ ตอนนี้คงสลบไป ตั้งนานแล้ว เหลือบตามองคุณหมอที่เดินผ่านหน้าประตูที่กำลัง เดินตามเข้ามา เขาอดทนกับความรู้สึกที่อยากอาเจียนออกมา อย่างมาก เสียงแหบห้าวหยุดเสียงฝีเท้าลง “อย่าเข้ามา ผม โดนยาอี!”

ผู้ชายกลุ่มแรกที่เข้ามาเมื่อครู่ล้วนใส่หน้ากากป้องกันแก๊ซ คุณหมอที่ไม่มีสิ่งป้องกันจะต้องทรมาณอย่างแน่นอน

แต่เขาอยู่ในห้องนี้นานเกินไป หลังจากออกแรงทั้งหมด ตะโกนประโยคนนั้นออกไป เลือดก็ทะลักออกมา ภาพตรงหน้า ก็ดับลงมืดสนิท มีเพียงเสียงทุกคนร้องตะโกนข้างหู “ประธาน เตชิต ประธานเตชิต……!!