ตอน429อยากได้เขา

ตอนที่429อยากได้เขา

เตชิตรับสายชนัยคนขับรถที่เป็นพยานบอกว่าเด็กไม่ได้ อยู่กับประทินพวกเขาแยกกันเป็นไปได้ว่าหนึ่งคือเด็กถูกพามา ที่นี่ก่อนหน้านี้แล้วสองคือเด็กถูกขังไว้ประทินไม่ได้พาออกมา

เตชิตมองว่าข้อสองจะเป็นไปได้มากกว่าชนัยจึงรีบให้คน ตามหาคิดว่าจะเจอในไม่ช้า

เตชิตไปตามที่อยู่ที่ประทิน ให้เป็นโรงแรมเล็กๆบนถนน การค้าป้ายโรงแรมยังติดไม่เสร็จเลยหน้าเคาท์เตอร์เพียงเพียง ป้าตัวดาคนนึงนั่งอยู่

เตชิตเงยหน้าขึ้นไปดูนิดนึงทั้งตึกสูงแค่สี่ชั้นเขาเดินเข้าไป ข้างในได้ยินเสียงต้อนรับจากหญิงสาวหน้าเคาท์เตอร์

ทันทีที่ได้เห็นผู้ชายรูปงามเดินเข้ามาเธอก็หน้าแดงขึ้น มา”สุดหล่อจะมาพักที่นี่เหรอจ๊ะ

เตชิตเดินไปข้างหน้ามองดูผู้หญิงคนนั้นอย่างละเอียดให้ แน่ใจว่าเธอกับประทินไม่ได้เป็นพวกเดียวกัน

“เมื่อกี้มีคนเข้ามาไหม

ร้านของเราเพิ่งเปิดไม่นานแขกมาพักยังไม่เยอะค่ะย้อน นึกไปก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้มีผู้หญิงเข้ามาคนหนึ่งไม่ได้พกบัตรประจำตัวประชาชนด้วย “คุณมาพบเธอเหรอคะ”

อิมเตชิต ทําเสียงตอบรับและถามต่อว่า”เธอมาคนเดียว หรือเปล่า”

“ใช่ค่ะฉันไม่เห็นว่าเธอจะพาใครมาด้วยชั้น ห้องแรกนะ คะคุณขึ้นไปได้เลยค่ะ

พอรู้ว่าประทินมาคนเดียวเตชิตก็โล่งอกขึ้นถ้าไม่มีเด็กอยู่ ด้วยอย่างน้อยก็ไม่กล้าข่มขู่อะไรเขามากมายประทินไม่น่าจะ กล้าทําอะไร มนต์ในตอนนี้

เตชิตหันไปขึ้นบันไดพื้นที่ถูกทำแบบลักไก่ส่งเสียงดัง ตลอดตั้งแต่ชั้น1ถึงชั้น พอถึงหน้าห้องแรกของชั้นเขาก็ยืนนิ่ง มองดูประตูที่ทาด้วยสีขาวบานนั้นจมูกก็ยังได้กลิ่นของสีทา บ้านอยู่เลย

เขายกมือขึ้นเคาะประตู3ครั้ง ครั้งนั้นครั้งยาวตาม สัญลักษณ์ของเธอ

รออยู่พักใหญ่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาประตูก็ยังปิด อยู่ตามเดิมเตชิตยกมือขึ้นจะเคาะอีกครั้งแต่ไม่ทันได้เคาะประตู ก็เปิดขึ้นมาก่อน

เอียด…..เสียงดัง มล็อคประตูค่อยๆคลายบานประตู ค่อยๆเปิดกว้างขึ้นเป็นช่องยิ่งเปิดก็ยิ่งกว้างสุดท้ายประทิน ปรากฎมาจากช่องนั้น

เธอสวมชุดกระโปรงผ้าชีฟองยาวสีนู้ดพริ้วสลวยมันไม่สอดคล้องกับดวงตาอำมหิตของเธอในตอนนี้เลย

ดวงตา ดวงประสานกันเตชิตนิ่งเหมือนเป็นภูเขาแค่ยืน เฉยๆแบบนี้ก็ทำให้หัวใจของประทินหวั่นไหวแล้ว “เตซิดคุณมา แล้วเหรอคะ”

“เข้าไปคุยข้างในเถอะ”เตชิตมองผ่านไปด้านหลังประทิน

แวบเดียวก็เห็นทุกอย่างในห้องได้อย่างชัดเจน

ประทินเปิดทางให้เตชิตได้เข้ามาในห้องตอนแรกเธอก็ กลัวอยู่ว่าเขาจะพาใครมาด้วยหรือเปล่าแต่ไม่ไม่มีอะไร

พอเขาเดินเข้ามาประทินก็ปิดประตูกลับไปเหมือนเดิม ขณะเดียวกันก็เปิดขวดสีเงินเล็กๆ ในมืออกมามือหนึ่งพาดไป ทางตู้ใส่เสื้อผ้าใกล้ตัวการกระทำพวกนี้แล้วเสร็จอย่างรวดเร็ว เพราะมีการฝึกซ้อมมาก่อนแล้ว

ทั้งห้องมีแค่โต๊ะหนึ่งตัวเก้าอี้หนึ่งตัวเตียงหนึ่งเตียงขนาด ทีวีสักเครื่องยังไม่มีเลยเพราะเป็นห้องแรกของชั้น4เลยไม่มี หน้าต่างถือว่าเป็นห้องที่ทรุดโทรมมาก

ประทินเดินไปด้านหน้าเขาไม่พูดอะไรมากก็ดึงมือหนาๆ ของเขามาแต่เตชิตตั้งสติได้ก็รีบหลบแล้วรวบมือของเธอไปไว้ ด้านหลัง

ประทินคิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้กำลังงงไปครู่นิ่งๆ พอตั้งสติได้ ก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง “เตชิตนี่คุณจะทำอะไรฉันเจ็บนะ

เตชิตล็อคตัวเธอไว้แน่นจากด้านหลังใบหน้าแสดงออกถึงความเกลียดชังเด็กอยู่ที่ไหนกันแน่

“คุณคิดว่าฉันจะบอกคุณมั้ย”

ผู้ชายเหล่ตา “ถึงแม้เธอจะไม่พูดแต่อีกไม่นานชนัยก็จะหา ตัวเขาเจอคุณประทินคุณมาลักพาตัวลูกผมคุณคิดไหมว่าคุณจะ ต้องเจอกับอะไร

“ฉันไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาหรอกแต่…พอพูดถึงนี้เธอ ก็หยุดชะงักอยู่พักนึง หลังจากที่หาลูกชายคุณเจอจะเกิดอะไร ขึ้นฉันคิดไว้แล้ว”

หลังจากพูดจบประทินก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าเขาดึงแขนเธอ แรงขึ้นช่วงต่อระหว่างแขนกับไหล่เจ็บเหมือนจะแยกจากกันเธอ ไม่ร้องสักแอะ เตชิตถ้าคุณจะทำเรื่องแบบนี้คุณควรวางแผนให้ รอบคอบกว่านี้นะ”

คำพูดแต่ละค่าแต่ละประโยคทำให้เตชิตเกลียดเธอสุดขีด แต่ก็ทำอะไรเธอไม่ได้เขาไม่กล้าล้อเล่นกับชีวิตของลูก

“เธอทําอะไรเขา”

“คุณปล่อยฉันก่อนสิ

มือที่กำมือสองข้างของเธอไว้แน่นขึ้นแบบไม่รู้ตัวแต่ใน ที่สุดก็ต้องปล่อยไป

มุมปากของประทินเผยอขึ้นหมุนตัวเข้าไปชิดกับเอื้อมมือ เขาสายตาของเธอยังคงอาลัยอาวรณ์ยิ่งมองละเอียดก็ยิ่งชอบ

เธอยกมือขึ้นมาจับแก้มของเขาถึงแม้ผิวใต้มือจะตึงเหมือนเหล็กแต่เธอก็ไม่ได้สนใจคำพูดของเธอเหมือนเรื่องราว ความรักที่เลวร้ายที่สุด ฉันติดระเบิดตั้งเวลาไว้บนตัวเขาแล้ว

ประโยคเดียวทำให้เตชิตหยุดชะงักไปเลย

ประโยคนี้ทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าระเบิดที่เธอติด ไว้บนตัวธีมนต์หัวใจของเขาเหมือนถูกระเบิดออกเป็นชิ้นๆ ใน

คอมันจุกจนพูดไม่ออก “อย่าทำอันตรายเขา

คำพูดล้านค่าหมื่นคำพูดถึงตรงนี้ก็เหลือแค่ประโยคนี้ ประโยคเดียว

“ฉันรู้ว่าคุณรักเด็กคนนี้ที่สุดถ้าคุณยอมเป็นของฉันฉันจะ ไม่ทำอะไรเขาประทินจูบลงบนริมฝีปากเซ็กซี่ของเขามันเป็น ความรู้สึกที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อนเลย

ดูเหมือนว่าร่างกายจะมีกระแสไฟฟ้าวิ่งตามริมฝีปากของ เธอตลอดจนถึงส้นเท้าตัวประทินเหมือนโดนไฟช็อตแต่การจูบ ไม่สามารถช่วยได้เธอต้องการมากกว่านี้

และยิ่งเธอมีความสุขมากเท่าไหร่เตชิตยิ่งทรมาณมาก เท่านั้นมันยากแค่ไหนที่ต้องยับยั้งความอยากที่จะผลักเธอออก ไป

“เตชิตคุณรู้มั้ย………ประทินจูบไปที่คางคอคอหอยของ เขาไม่หยุด “ฉันอยากได้คุณมานานแล้วฉันรอเวลานี้มาตั้งสาม ปีและตอนนี้คุณกำลังจะเป็นของฉัน”

ประโยคนี้ทำให้รู้ชัดเจนแล้วว่าเธอต้องการอะไรเตชิตรู้ว่าเขาขัดขืนไม่ได้ได้แต่ถ่วงเวลาให้ขนัยไปหาลูกชายให้พบ

“คุณรักผมมั้ย”เขาถามด้วยความสงสัย

ประทินคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมาถึงตอนนี้ เธอค่อยๆก้มหน้าลงไป ฉันรักคุณที่เป็นคุณรักทุกสิ่งทุกอย่างที่ เป็นคุณ”

“เพราะอะไรเตชิตพยายามข่มความรังเกียจที่สะสมมา นาน เพราะหน้าตาหรือฐานะของผมล่ะ”

“ไม่ใช่นะ” ประทินตื่นเต้นขึ้นมาเสียงก็สูงขึ้นตามมา “ฉัน รักคุณจริงๆถึงคุณจะไม่มีอะไรเลยฉันก็รักคุณ