ตอน425เรียกฉันว่าเมียสิ

ตอนที่425เรียกฉันว่าเมีย

ในขณะที่มีมนต์ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาพยุงตัวลุกขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดและรกรุงรังรอบๆตัวมือและเท้าถูก พันธนาการด้วยเชือกไนล่อนเส้นใหญ่ขนาดนิ้วมือสามนิ้วปากก็ ถูกปิดแน่นด้วยกระดาษกาวเหนียวๆเพราะถูกผูกมัดเป็นเวลา นานมือก็ถูกไพล่ไว้ด้านหลังทำให้เลือดไหลเวียนไม่สะดวกจึงมี อาการปวดและชา

โชคยังดีที่ดวงตาของเขาไม่ถูกปิดทำให้เขามองเห็น สภาพแวดล้อมของที่นี่

มันคือห้องๆหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนก้อนอิฐสีแดงเข้ม เรียงซ้อนต่อกันขึ้นมาตรงกลางแซมด้วยของสีเทาเข้มซึ่งเขา ไม่รู้ว่าคืออะไรด้านนอกมีแสงไฟสลัวๆลอดเข้ามาให้ความรู้สึก น่ากลัวไม่น้อย

ต่อให้ธีมนต์จะเก่งมากแค่ไหนแต่ยังไงเขาก็เป็นแค่เด็ก น้อยวัยห้าขวบเมื่อตกอยู่ในสภาวะที่คับขันและอันตรายแบบนี้ ร่างกายก็ยังไม่หยุดที่จะควบคุมตัวเองน้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ทั้งสองข้างแต่เขาก็ยังอดทนไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาได้

เพราะว่าเขาได้ยินเสียงคนกำลังพูดโทรศัพท์อยู่ไม่ไกล นัก”ฉันบอกแล้วไงเรื่องเงินของแกยังไงก็ได้ครบทุกบาททุกสตางค์แน่นอนแต่เรื่องเด็กคนนี้จะอยู่ที่ไหนทำอะไรนี่แกไม่ต้อง มายุ่งฉันขอเตือนว่า ให้แกเอาเงินแล้วหนีไปซะอย่ามายุ่ง วุ่นวายกับฉัน”

เสียงหญิงสาวค่อนข้างแหลมแต่หล่อนพยายามกดให้ต่ำ ทําให้รู้สึกบาดหูเล็กน้อย

เด็กคนนี้

หมายถึงเขาใช่มั้ยมนต์กระพริบตาที่แดงเพราะร้องไห้ ถี่ๆหันหลังให้กับเสียงที่พูดอยู่นั้นควบคุมความกลัวไว้ไม่อยู่

เงียบไปสักสองวินาทีเสียงแหบพร่าน่ากลัวนั้นก็ดังขึ้น อีก”ทำงานแล้วรับเงินมันคือสิ่งที่แกควรจะทำฉันจะบอกให้แก ฟังนะเรื่องมันเกิดแล้วแกกับฉันก็เหมือนลงเรือลำเดียวกันแล้ว ถ้าแกไม่กลัวตายก็เชิญไปบอกเตชิตได้แล้วดูสิว่ามันจะใจกว้าง ให้อภัยคนที่ทำร้ายลูกมันหรือว่ามันจะทรมานให้แกรู้สึก เหมือนตายทั้งเป็น

เมื่อพูดจบประโยคนั้นก็เงียบเสียงไปสักพักกว่าธีมนต์จะ รู้ตัวอีกทีเงาดำๆก็เคลื่อนมาปกคลุมอยู่บนศรีษะเขาแล้วเขา หลับตาดวงที่มีน้ำตาคลอเบ้าดวงนั้นไม่ทัน

ประทินมองดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเด็กน้อยก่อนจะ แสยะยิ้มน่ากลัวออกมาแล้วพูดว่า “ตื่นแล้วเหรอ”

แน่นอนว่าเด็กน้อยที่ถูกปิดปากไว้ไม่สามารถตอบหล่อน ได้แต่หล่อนก็เหมือนจะเสียสติไปแล้วหล่อนทรุดตัวลงนั่งยองๆ แล้วใช้มือบีบที่แก้มเด็กน้อยอย่างโกรธแค้น”ตื่นแล้วทำไมไม่บอกฉันอ้อมารยาเก่งแบบแม่แกสินะ”

เล็บยาวๆของหล่อนครูดไปบนแก้มบางๆของเด็กน้อยเกิด รอยถลอกเลือดไหลซิบๆสองแถวเด็กน้อยก็บอกไม่ถูกถึงความ เจ็บปวดนี้เป็นความเจ็บปวดที่น่ากลัวน่าขยะแขยงที่สุดเขาเคย เจอมาตั้งแต่เกิดหน้าเขาเหมือนจะถูกบีบให้แยกจากกัน

ความเจ็บปวดแบบนี้หากเป็นเด็กคนอื่นคงทนไม่ไหวต้อง ร้องไห้ออกมาแล้วแต่ไม่ใช่ธีมนต์เขาอดทนแม้น้ำตาจะไหลแต่ ไม่มีเสียงร้องออกมา

ภาพท่าทางที่เด็กน้อยพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น ช่างเหมือนนัชชาผู้เป็นแม่เสียเหลือเกินนั่นยิ่งทำให้ประทินเพิ่ม ความโกรธแค้นมากยิ่งขึ้นเหมือนมีภาพของนัชชาทับซ้อนขึ้น มาอยู่ตรงหน้าหล่อนถูกไฟแห่งความริษยาเคียดแค้นครอบงำ ร่างกายจนไม่เหลือตัวตนเดิมอยู่แล้วหล่อนเห็นภาพหลอนที่ จิตใจสร้างขึ้นทำให้หล่อนยกมือขึ้นตบหน้าเด็กน้อยเต็มแรง

“เซี๊ยะ”เสียงดังสนั่นแค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าหล่อนใช้แรง ทั้งหมดที่มี

ธีมนต์รู้สึกว่าใบหน้าครึ่งซีกนั้นกับบริเวณหูและหัวเจ็บ มากแรกๆจะเริ่มรู้สึกซาก่อนจากนั้นก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด ที่แท้จริงตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยโดนกระทำอย่างรุนแรงป่า เถื่อนขนาดนี้มาก่อนสัญชาตญาณของเขาทำให้เขางอตัวด้วย ความหวาดกลัว

ประทินเห็นภาพที่น่าสงสารของเด็กน้อยตรงหน้านอกจากจะไม่รู้สงสารเห็นใจแล้วหล่อนยังรู้สึกสะใจอีกด้วย

หล่อนลุกขึ้นยกขาเตะไปที่ร่างอ่อนแอบอบบางของเด็ก น้อยเตะไปครั้งสองครั้งยังไม่สาแก่ใจหล่อนต้องเตะสี่ห้าครั้ง หล่อนจึงยอมหยุด

“เจ็บมั้ยทรมานมั้ยมันคือสิ่งที่แม่เธอติดค้างฉันเธอเป็นลูก ก็ต้องชดใช้แทนแม่ของเธอ”ประทินตะคอกใส่เด็กน้อยอย่าง บ้าคลั่งหล่อนเหมือนคนเสียสติไปแล้ว

ในขณะเดียวกันนั้นเองโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของ หล่อนก็ส่งเสียงดังขึ้น

ประทินวางมือจากก้อนกลมเล็กๆที่พื้นตรงหน้าเอามือล้วง กระเป๋าไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเบอร์ที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ โทรที่เธอนั้นคุ้นเคยเป็นที่สุดหล่อนมองไปรอบๆตัวอย่าง หวาดระแวงก่อนจะเดินไปหลบที่มุมกำแพงให้พ้นจากแสงไฟ

ความมืดมิดยามค่ำคืนเป็นเกราะกำบังที่ดีที่สุดของการ ทำความชั่วหล่อนรู้สึกสบายใจขึ้นเมื่ออยู่ในความมืด

เมื่อกดรับสายน้ำเสียงนิ่งเย็นประหนึ่งน้ำแข็งที่แช่อยู่ใน ถังพุ่งเข้ามาที่หัวใจ ประทิน

เมื่อได้ยินปลายสายเรียกชื่อของตนนัยตาหล่อนเหมือน ปรากฏความหลงใหล่เคลิบเคลิ้มมาชั่วแวบหนึ่ง”เตชิต ในที่สุด คุณก็โทรหาฉันเร็วกว่าที่ฉันคิดไว้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนบอกคุณ สินะ”
เบอร์โทรศัพท์ที่หล่อนใช้อยู่นี้ไม่มีใครรู้และก็ไม่ได้ใช้บัตร ประจำตัวประชาชนลงทะเบียนไว้ด้วยหากจะตามตัวหล่อนคง ต้องใช้เวลาสักพักสิ่งที่สามารถอธิบายถึงเหตุผลว่าทำไมเขา ถึงตามตัวหล่อนเจอได้เร็วนักก็มีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือผู้ชาย คนนั้น

หล่อนถูกเขาหักหลังเสียแล้วแต่ไม่เป็นไรเพราะหล่อนก็ เตรียมใจไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้

“เด็กอยู่ที่ไหน”เสียงชายหนุ่มถามอย่างเคร่งเครียด

ผ่านมาหลายปีแล้วหล่อนรู้สึกตื่นเต้นหวาดกลัวตั้งแต่ยัง ไม่ได้พบเขามาถึงวันนี้หล่อนเป็นฝ่ายควบคุมความตื่นเต้น หวาดกลัวนี้แทนหล่อนรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ “เด็กเหรอ….

หล่อนอาศัยแสงจันทร์ที่สาดแสงลอดเข้ามาเดินไปอยู่ ข้างๆตัวเด็กน้อยมองดูเด็กน้อยที่นอนอยู่บนที่ที่เต็มไปด้วยฝุ่น นัยตาหญิงสาวแดงประหนึ่งกระหายเลือด” เขาก็อยู่ข้างๆฉันนี่ แหละแต่ว่าตอนนี้เขาคงเปิดปากพูดอะไรไม่ได้แล้ว”

“คุณทำอะไรเขา”เสียงของเตชิตสูงและดังขึ้นทันทีเพราะ เขาใช้เสียงดังเกินไปจึงทำให้เสียงฟังดูแหบมือที่กำแน่นของ เขาสั่นขบกรามแน่นก่อนจะพูดว่า” ให้เขาพูดโทรศัพท์เดี๋ยวนี้”

ประทินมองไปที่เด็กน้อยไม่เพียงไม่ยอมทำตามที่เตชิต บอกแต่หล่อนยังเรียกร้องให้เขาทำในสิ่งที่น่าสมเพช เตคะให้ เขารับโทรศัพท์ได้ค่ะแต่ว่าท่าทีกับน้ำเสียงของคุณควรจะดีกว่า นี้หน่อยนะคะเมื่อก่อนตอนที่ฉันขอร้องคุณมันไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ”

หล่อนจับลูกของเขาไปกลางวันแสกๆต่อหน้าคนอื่นทั้งๆ ที่ รู้ว่ายังไงเขาก็ต้องหาตัวหล่อนจนเจอไม่พอยังมีหน้ามาเรียก ร้องให้เขาทำตามในสิ่งที่หล่อนต้องการหล่อนต้องการตัวเขา ต้องการให้เขาปฏิบัติต่อหล่อนเหมือนที่เขาทำต่อนัชชา

เมื่อได้ยินสิ่งที่หล่อนเรียกร้องเตชิตถึงกับนั่งอยู่บนโซฟา ไม่ได้ลุกยืนขึ้นมาเขาโกรธซะจนแทบอยากจะเอามีดไปฆ่าผู้ หญิงชั่วๆคนนี้ตอนนี้เลยแต่ว่าเขายังไม่รู้ว่าหล่อนอยู่ที่ไหนลูกก็ ยังอยู่ในมือหล่อนดังนั้นคนเป็นพ่ออย่างเขาจะผลีผลามไม่ได้

แก้มทั้งสองข้างของชายหนุ่มขยับเล็กน้อยเพราะการข่ม อารมณ์ของเขาสีหน้าโกรธแค้นสายตาจับจ้องไปยังโต๊ะน้ำชาที่ อยู่ไม่ไกล

เมื่อไม่ได้ยินคําตอบจากอีกฝ่ายประทินจึงหัวเราะออก มา” ในเมื่อคุณไม่ยอมก็อย่ามาโทษว่าฉันใจร้ายเวลาที่เด็กถูก ตัดแขนตัดขา”

“ได้ผมขอร้องคุณ”เตชิตขมวดคิ้วแน่น”ผมขอร้องคุณขอ ให้เด็กรับโทรศัพท์หน่อยได้มั้ย”

“แบบนี้จะได้ยังไงล่ะคะ”หล่อนยังไม่พอใจเมื่อนึกถึงเวลา ที่เตชิตเรียกนัชชาอย่างรักใคร่สนิทสนม”คุณต้องเรียกฉันว่า เมียจ๋าเหมือนน้ำเสียงที่คุณเรียกนั่งนัชชา”

สำหรับลูกผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งการถูกร้องขอให้ทำ เรื่องแบบนี้ถือว่าน่าสมเพชแต่ในสถานการณ์ที่เขาไม่มีทางเลือกใดๆแบบนี้เขาจำเป็นต้องทำ

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะต้องใช้คำพูดแบบนี้แทนตัวผู้ หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่นัชชาแม้มันจะเป็นเพียงแค่ลมปากแต่ สำหรับผู้ชายอย่างเขานี่ก็คงเปรียบเสมือนบทลงโทษ

เตชิตยกมือขึ้นชกไปที่ผนังอย่างแรงลำคอตีบตันสุดท้ายก็ ยอมปริปากออกมา”เมียขอให้ผมพบลูกหน่อยได้มั้ย”