ตอน422แบล็คเมล์ด้วยภาพหลุด

ตอนที่422แบล็คเมล์ด้วยภาพหลุด

“แต่ว่าผมยังรู้สึกกลัวอยู่”เด็กน้อยก้มมองมือเล็กของ ตนเองในใจเหมือนเก็บซ่อนอะไรอยู่

เตชิตไม่ได้เร่งรัดอะไรเขาใจเย็นค่อยๆปลอบเขาว่า”ไม่ เป็นไรนะครับพ่ออยู่ตรงนี้ข้างหนูถ้าหนูเกิดกลัวขึ้นมาก็แค่ดึง ชายเสื้อพ่อพ่อก็จะรีบพาลูกออกไปเลยดีมั้ย”

ใจของธมนต์ถูกคำพูดของชายหนุ่มปลอบให้คลายกังวล ลงไปบ้างแม้ว่าจะยังคงมีความหวาดกลัวอยู่แต่เขาก็ยอมลงรถ มากับเตชิต

เมื่อเดินเข้าไปในบ้านคุณตาคุณยายของเขาก็นั่งรออยู่ที่ ห้องรับแขกแล้วเมื่อได้ยินเสียงประตูก็อกๆแก๊กๆทั้งสองก็หัน มาตามเสียงทันทีเตชิตที่สวมสูทสีน้ำเงินเข้มจูงมือธีมนต์เดิน เข้ามาสีเสื้อของทั้งสองใกล้เคียงกันตากับคิ้วของธีมนต์เหมือน กับเตชิตมากดูก็รู้ว่าทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน

ท่าทีเมื่อได้พบกับเด็กน้อยครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน อย่างสิ้นเชิงเพราะพวกเขาต่างรู้แล้วว่าเด็กคนนี้ก็คือเหลนของ เขาสองตายายหันไปยิ้มกับเด็กน้อยแล้วกวักมือเรียก”ธีมนต์ มาหาตากับยายนี่มา”

เตชิตได้ยินสรรพนามที่ทั้งสองใช้แทนตัวเองถึงกับชะงักในใจไม่รู้จะพูดอย่างไรแต่อย่างน้อยก็ดีกว่าครั้งก่อน

เขากลัวว่าลูกจะประหม่าจึงจูงมือเขาเดินไปที่โซฟาตรง หน้าที่ผู้เฒ่าทั้งสองนั่งอยู่เขาชี้ไปที่ทั้งสองก่อนจะพูดด้วยเสียง นุ่มๆออกมาว่า”เรียกคุณตาทวดกับยายทวด ลูก”

ธีมนต์เรียกตามอย่างเชื่อฟัง

“เก่งมากจ้ะ”คุณยายของเตชิตดีใจมากที่ได้ยินเด็กน้อย เรียกรีบเรียกแม่บ้านให้เตรียมผลไม้”รออีกแปบนะจ๊ะเดี๋ยว ยายทวดจะให้หนูกินของอร่อยๆ

ฝั่งชายชราแม้จะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนแต่เมื่อได้ยิน เด็กน้อยเรียกคุณตาทวดนัยตาก็ซ่อนความดีใจไว้ไม่มิดมอง ใบหน้าเล็กที่ช่างเหมือนกับเตชิตตอนเด็กๆเหลือเกินจนเหลือ คำพูดออกมาแค่สองคำ”ดีดีจริงๆ”

เมื่อได้เจอธีมนต์ผู้เฒ่าทั้งสองต่างก็มีความสุขมากจึงเอา ของที่ดีที่สุดในบ้านมารับรองเขาตรงหน้าแต่เพราะเหตุการณ์ ครั้งก่อนทำให้เด็กน้อยยังคงประหม่า

ชายชราหยิบกล้วยขึ้นมาส่งให้เด็กน้อย”ไม่ต้องกลัวบ้าน ของตาทวดก็คือบ้านของหนู”

ธีมนต์รับมาอย่างระแวดระวังพร้อมก้มศีรษะอย่าง สุภาพ”ขอบคุณครับคุณตาทวด”

ชายชราหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “เก่งมาก เตชิตมองทั้งสองคอยจัดแจงโน่นนี้เพราะอยู่ในบ้านก็มีสมาชิกตัวน้อยมาเพิ่มอีกคนพูดตามความจริงแล้วหลายปีมานี้ เขาก็ไม่ได้รับการดูแลประคบประหงมแบบนี้มาก่อนถึงแม้ว่า สองตายายอาจจะทำอะไรไม่ดีเอาไว้แต่ก็ด้วยความสัมพันธ์ ทางสายเลือดทั้งสองชอบธีมนต์ด้วยใจจริง

ขอแค่แบบนี้ก็พอแล้วเตชิตในวัยนี้พร้อมแล้วทุกอย่าง เวลานี้ขอแค่เพียงครอบครัวกับความสงบเท่านั้น

เรื่องที่เตชิตพาธีมนต์กลับไปบ้านเท่านั้นไม่นานก็ถึงหูของ ประทินนักสืบเอกชนนำเรื่องนี้มาแจ้งกับหล่อนหลังจากที่หล่อน ให้นักสืบตามความเคลื่อนไหวของเขามาสามวันวันนี้หล่อน คงจะต้องออกจากบ้านไปที่บ้านหลังเก่านั้นเสียแล้ว

หล่อนเม้มปากแน่นนัยตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นสิ่งที่ หล่อนทุ่มเทมาสามปีกว่านี้เทียบอะไรไม่ได้เลยกับเด็กคนหนึ่ง

“นี่ตกลงคุณคิดจะทำอะไรหากสะกดรอยตามเขาต่อไปนี้ โอกาสจะถูกจับได้ก็มีมากขึ้น”เสียงปลายสายเป็นเสียงผู้ชายที่ พูดผ่านอุปกรณ์ดัดเสียงถามหล่อน

ประทินดึงสติกลับมามองออกไปนอกหน้าต่างที่ค่อยๆมืด ลงแผนร้ายในใจค่อยๆผุดขึ้นมา “จับตูดูความเคลื่อนไหวของ เด็กคนนั้นให้ดีถ้าออกจากบ้านหลังนั้นเมื่อไหร่รีบรายงานฉัน ทันที”

หลังจากวางสายประทินก็นั่งลงเงียบๆข้างเตียงสักพักจาก นั้นก็ค่อยๆมองรอบกายมองการตกแต่งภายในห้องที่คุ้นเคย ในใจมีความโศกเศร้าที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้แต่ความเศร้าและเจ็บปวดนี้ได้ถูกแปรเปลี่ยนกลายเป็นความแค้น ที่ฝังลึกอยู่ในใจหล่อนไม่เพียงแค่อยากไขว่คว้าหาความสุข เท่านั้นแต่หล่อนยังต้องการตัวชายหนุ่มอีกด้วยมันยากนักหรือ อย่างไร

ไม่หากหล่อนไม่ได้ตัวเขาหล่อนก็จะยอมให้คนอื่นได้เขา ไปเช่นกัน

สามปีที่ผ่านมา ในเมื่อหล่อนปล่อยมือไม่ได้ก็ไม่จำเป็นที่จะ ต้องกลัวที่จะทําลายมัน

ประทินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหารูปๆหนึ่งเป็นรูปผู้หญิง คนหนึ่งที่ช่วงบนเปลือยกำลังนัวเนียอยู่ผู้ชายที่เห็นใบหน้าไม่ ค่อยชัดเจนเป็นภาพที่บัดสีบัดเถลิงยิ่งนัก

หล่อนเลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ของเตชิตจากนั้นกดส่ง รูปภาพนั้นไปให้เขามองดูภาพที่กำลังโหลดจนสมบูรณ์ความ คั่งแค้นในใจรอที่จะระบายออกมาสิบนาทีหลังจากนั้นขายหนุ่ม ก็โทรมาหาหล่อน

หล่อนมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่แสดงชื่อของสายที่โทร เข้ามานั่นทำให้หล่อนรู้สึกดีใจขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง

หล่อนเฝ้ารอให้เขาโทรเป็นฝ่ายโทรหาก่อนมานานแสน นานแต่ก็ไม่เคยได้รับสายจากเขาจนมาวันนี้เขาเป็นฝ่ายโทรหา หล่อนแล้วแต่ก็ไม่พ้นเป็นเรื่องของนัชชา

หล่อนสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะรับสาย “เตคะนึกไม่ถึง เลยนะคะว่าคุณจะเป็นฝ่ายโทรหาฉันก่อน”
เสียงที่ฟังดูผ่อนคลายของหญิงสาวต่างกับเสียงชายหนุ่ม ที่ค่อนข้างเคร่งขรึมเหมือนวังน้ำวนในทะเลลึกผิดที่แฝงความ น่ากลัว”ได้รูปมาจากไหน”

ประทินชิ้นเสียแล้วกับคำพูดตรงมาตรงไปไม่อ้อมค้อม ของเขาเขาไม่เคยพูดอะไรมากมายกับหล่อนนอกเสียจากมีธุระ สำคัญแต่ครั้งนี้อำนาจต่อรองอยู่ในมือหล่อนดังนั้นหล่อนไม่ จําเป็นต้องรีบร้อน

“เตคะครั้งก่อนที่คุณทำแบบนั้นกับฉันหน้าประตูคฤหาสน์ คุณไม่รู้สึกเสียใจบ้างเลยเหรอคะ”

“ผมถามคุณว่ารูปนั้นมาจากไหน”

หล่อนหัวเราะออกมาเบาๆหัวเราะให้กับตัวเอง”คุณก็เป็น ห่วงแต่เรื่องของนังนั่นใช่มั้ย”

ปลายสายอีกฝั่งเขาไม่ได้มีความอดทนมากนักถึงแม้ว่า เขาจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเป็นรูปที่ถูกตัดต่อขึ้นมาแต่เห็นแล้วเขาก็ อด โมโหไม่ได้

“ผมจะถามอีกครั้งว่ารูปนี้มันมาจากไหน”เขาขบกราม แน่นน้ำเสียงแฝงการข่มขู่อยู่ในที่

ประทินเองก็กลัวว่าเขาจะรีบวางสายจึงตอบไปว่า”ภาพนี้ ฉันได้มาจากคนๆหนึ่งถ้าหากคุณสนใจล่ะก็ออกมาพบฉัน หน่อย”

“ภาพตัดต่อชายหนุ่มหัวเราะเสียงเย็นทุกคำที่เขาพูดเหมือนออกถูกแช่ด้วยน้ำเย็นๆ

มาถึงตรงนี้ประทินเองก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว”ถึงต่อให้เป็น ภาพตัดต่อจริงๆถ้าฉันปล่อยภาพนี้ออกไปก็คงไม่เป็นผลดีกับ นัชชาและลูกเท่าไหร่นะคะ”

เตชิตคิดว่าหล่อนคงจะเสียสติไปแล้วเห็นแก่ตระกูลบุญชู เขาจึงเอ่ยปากเตือนหล่อนว่า”คุณทำแบบนี้เคยคิดถึงผลที่จะ ตามมามั้ย”

“เตคะคุณคิดว่าตอนนี้ฉันจะมีอารมณ์ไปคิดถึงคนอื่นอีกเห รอไม่มีที่ไหนสนใจฉันแล้วฉันจะไปสนใจคนอื่นทำไมกัน

คำพูดของประทินเหมือนกับคนที่พยายามดิ้นรนด้วยแรง เฮือกสุดท้ายเพื่อจะเอาชีวิตรอดทุกๆคำพูดเหมือนถูกเตรียมไว้ หมดแล้ว

ความจริงแล้วเขาไม่อยากจะสนใจใยดีอะไรกับเกมเล็กๆ ของหล่อน

แต่เพราะว่ามันเกี่ยวพันกับนัชชาเขาไม่ยุ่งไม่ได้แล้วคุณ ต้องการอะไร”

“ฉันไม่ได้ต้องการอะไรก็แค่อยากพบและพูดคุยกับคุณให้ ชัดเจน”หล่อนแทบจะไม่ต้องคิดก็โพล่งออกไปว่า “ขอแค่ให้ฉัน ได้พบคุณภาพนี้ก็จะไม่ถูกปล่อยออกไปเมื่อเราคุยกันรู้เรื่อง แล้วฉันก็จะไม่ไปวุ่นวายกับพวกคุณอีก”

เตชิตไม่เชื่อในคำสัญญาของหล่อนเท่าไหร่นักแต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาคิดว่าหล่อนพูดถูกก็คือพวกเขาควรจะพูดคุยกันอย่าง น้อยก็ทำให้ภาพนี้ไม่ต้องหลุดออกไปและเรื่องนี้ก็จะทำให้เขา ลงมือคิดบัญชีกับตระกูลบุญชูได้อย่างสนิทใจ

หลังจากคิดพิจารณาแล้วเตชิตก็ตอบตกลงที่จะพบ หล่อน”ที่ไหนเมื่อไหร่

“ร้านกาแฟอำพันเลขที่ 24ถนนศิลาฉันจะรอคุณมาตอนนี้ เลย”พูดจบหล่อนยังกำชับเขาอีกว่า “คุณมาคนเดียวนะคะห้าม พาคนอื่นมาด้วย”