ตอน421กลับบ้านเดิม

ตอนที่421กลับบ้านเดิม

ช่วงบ่ายวันที่นัชชาจะต้องเดินทางกลับอังกฤษเตชิตกับลูก ขับรถมาส่งหล่อนที่สนามบินด้วยตนเองผู้คนมากมายเดินไป มาภายในอาคารผู้โดยสายที่สนามบินนัชชายืนอยู่ด้านหน้า เครื่องสแกนกำลังมองผู้ใหญ่กับเด็กน้อยคู่หนึ่งตรงหน้ารู้สึก ใจหายขึ้นมา

“แม่ครับแม่จะกลับมาเมื่อไหร่ครับ”เด็กน้อยเงยหน้าถาม หล่อนลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้เขาพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ ให้ไหลออกมา

ระหว่างทางจากบ้านมาที่สนามบินเขาถามด้วยคำถาม เดียวกันนี้มาเป็นรอบที่สี่แล้ว นัชชาลูบศีรษะเขา”แม่ไปไม่นานก็กลับแล้วครับหนูต่อจิ๊ก

ซอว์ที่เพิ่งซื้อมาใหม่เสร็จแม่ก็กลับมาแล้วล่ะจ้ะ”

เมื่อคืนวานเตชิตสั่งจิ๊กซอว์ลายการ์ตูนแผ่นใหญ่ให้เขา

ราคาสองพันกว่าบาท

นึกถึงจิ๊กซอว์แผ่นใหญ่มโหฬารนั้นนัชชาเองก็ชักเริ่มไม่ ค่อยแน่ใจ”เอ๊ะถ้าอย่างนั้นจะต้องนานมากเลย”

“ไม่หรอกจ้ะวันมะรืนแม่ก็กลับมาแล้วหนูต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังผู้ใหญ่แบบนี้แม่ถึงทำงานได้อย่างสบายใจจะได้กลับมา เร็วๆไงจ๊ะ”หล่อนเองก็มีเรื่องที่ยังกังวลอยู่ไม่น้อยเวลาที่ต้อง เดินทางอย่างกะทันหันแบบนี้เรื่องที่กังวลที่สุดเห็นจะเป็นเรื่อง การทำหน้าที่พ่อของเตชิต

เตชิตมองเห็นความกังวลในแววตาของหล่อนจึงก้าวมา ข้างหน้าค่อยๆคว้าตัวหล่อนเข้าไปกอด”อย่าคิดมากคุณรีบไป จัดการธุระทางโน้นของคุณให้เสร็จแล้วรีบกลับมาผมกับลูกรอ คุณอยู่นะ”

นัชชายังคงสงสัย “คุณแน่ใจนะว่าคุณไหว” เตชิตยิ้มออกมาเมื่อได้ยินหล่อนถามก่อนจะกระซิบเสียง ต่ำๆข้างหูของหล่อนว่า”ผู้ชายเค้าไม่พูดว่าไม่ไหวคุณไม่รู้เห รอ”

นัชชาผลักเขา”นี่ฉันพูดเรื่องจริงจังกับคุณอยู่นะ”

“ผมรู้แล้ว”เขายิ้มพร้อมกับจูบที่ศีรษะหล่อนไอร้อนจากลม หายใจรดที่ศีรษะหล่อน”ไม่ต้องเป็นห่วงมีผมอยู่ทั้งคน

อ้อมกอดอันอบอุ่นคำพูดปลอบใจของเขาทำให้สนามบิน ที่จากเดิมดูยุ่งเหยิงและเย็นเยือกไม่ได้ดูเลวร้ายอีกต่อไปแม้ว่า จะไปเพียงไม่กี่วันแต่นัชชาก็ยังรู้สึกใจหายที่ต้องจากคนทั้งคู่ไป

หล่อนสูดลมหายใจ”ฉันจะรีบกลับมา”

“อืม”

ผู้คนที่เดินไปมาภายในอาคารผู้โดยสารมองภาพชายหญิงที่กำลังกอดกันกลมหลายคนก็แอบมองพวกเขาอยู่ชาย ร่างสูงกับสาวสวยไม่ต้องพูดถึงหน้าตาแต่บุคลิกท่าทาง ภายนอกก็ทำให้พวกเขาดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชนอยู่แล้ว

ท่ามกลางสายตาที่มองพวกเขาอย่างอิจฉาอยู่นั้นเตชิต ค่อยๆปล่อยหล่อนออกแต่ก็ไม่ได้ถอยออกมาซะทีเดียวเขาก้ม หน้ามองลงมาที่เด็กน้อยแค่เสี้ยววินาทีฝ่ามือใหญ่ของเขาก็ เลื่อนลงมาปิดบังดวงตาคู่นั้นเตชิต โน้มลงไปจูบริมฝีปากหล่อน อย่างดูดดื่ม

ไม่ต้องพูดถึงเวลาปกติที่อยู่บ้านเขาก็มักจะหยอกเย้า หล่อนเป็นประจำแม้แต่ในที่สาธารณะแบบนี้ก็ไม่เว้นเขาน่าจะ ต้องควบคุมตัวเองบ้างเพื่อเห็นแกหน้าหล่อนและยังมีลูกอยู่ ตรงนี้ด้วยทั้งคน

เตชิตรีบผละออกจากหล่อนส่งหล่อนเดินผ่านเครื่องสแกน เข้าไปแล้วเขาจึงพาธีมนต์เดินออกมา

ทั้งสองเพิ่งจะเดินออกจากสนามบินได้เพียงก้าวเดียวพลัน ได้ยินเสียงเครื่องบินพอดีได้ยินเสียงของเครื่องบินดังอยู่ข้างหู

ธีมนต์กุมมือใหญ่เขายืนอยู่ที่เดิมชี้นิ้วไปบนท้องฟ้าอย่าง ตื่นเต้นพร้อมกับตะโกนออกมาว่า “พ่อครับนั่นคือเครื่องบินของ แม่ใช่มั้ย”

เตชิตเงยหน้ามองไปชีวิตเขา3 ปีที่ผ่านมาหมดไปกับงาน ซะส่วนใหญ่การทำงานเป็นกิจวัตรประจำวันในชีวิตของเขา เรียกว่าเป็นสิ่งเดียวที่เขาทุ่มเทกำลังกายกำลังใจให้เขาอุ้มลูกชายขึ้นมาแล้วยิ้มออกมาอย่างเจิดจ้าสดใสยิ่งกว่า พระอาทิตย์ที่ส่องแสงบนศรีษะเสียอีก” ใช่ครับอีกไม่นานแม่ก็ กลับมาแล้ว”

“ได้ครับงั้นผมจะอยู่กับพ่อรอแม่กลับมานะครับ”ธีมนต์ เงยหน้ายิ้มให้เขาท่าทางแบบนี้เหมือนกับเขาตอนเด็กๆมาก

โลกของพวกเขาสองคนช่างสวยงามเหลือเกินความ สัมพันธ์ทางสายเลือดของเขาพ่อลูกไม่มีอะไรจะมาแทนที่ได้อีก แล้ว

ไม่นานชนุดมก็ทราบเรื่องที่นัชชาเดินทางกลับไปอังกฤษ หล่อนส่งข้อความหาเขาก่อนที่จะเดินทางหนึ่งวันแต่เขาไม่ได้ ตอบกลับแต่สำนักงานใหญ่ของเขาก็ตั้งอยู่ที่ลอนดอนหากเขา ต้องการที่จะทราบความเคลื่อนไหวของหล่อนนั้นง่ายนิดเดียว แต่เขาก็ไม่ได้สั่งให้ใครรายงานอะไรต่อเขา

หลังจากที่ผู้ช่วยของเขารายงานเรื่องงานต่างเสร็จแล้วดู เหมือนว่าเขายังมีอะไรค้างคาใจอยู่ช่วงระหว่างคิ้วและดวงตา เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่เหมือนมีคำพูดอยากจะพูดแต่ติดอยู่ที่มุม ปากแต่สุดท้ายก็ปริปากออกมาจนได้”คุณชนุดมครับที่ให้ จับตาดูคุณเตชิตอยู่จะให้ดำเนินการต่อเลยมั้ยครับ”

จริงๆแล้วบรรดาลูกน้องของเขาต่างก็ทราบกันหมดเรื่องที่ อยู่ชนุดมก็เดินทางกลับมาเพื่อที่จะเผชิญหน้ากับบริษัทของเต ชิตแต่จุดประสงค์หลักก็คือนัชชาเขาต้องยอมเสียสละหลายสิ่ง หลายอย่างเพื่อที่จะควบคุมเตชิต ในฐานะของผู้สังเกตการณ์ชนดมที่นิสัยเห็นแก่กำไรมาก่อนสิ่งนั้นคือเรียนอัน ใหญ่หลวงตอนนัชชาก็จากเขาแล้วเขาเองก็คงจะเปลี่ยน ความคิดไปแล้ว

ชนุดมได้ยินที่เขาพูดแต่ไม่ได้ตอบอะไรยกเปิดลิ้นชัก ชั้นบนออกภายในลิ้นชักโล่งสะอาดนั้นกล่องกำมะหยี่ยาวดำกล่องหนึ่งวางอยู่ภายกล่องสร้อยเขาช่าง ของอัญมณีชื่อแห่งหนึ่งในอังกฤษทำขึ้นโดยใช้เวลา นานหล่อนตอน สร้อยเส้นคงมีโอกาสจะได้ใช้อีกแล้ว

Eternalนิรันดร

ชื่อของสร้อยเส้นแรกว่าฟังไพเราะตอน นี้มันเหมือนหนามแหลมคอยแทงใจ

คิดคิดมาไม่ผิดนิรันดรจำเป็นต้องความรักเพียง อย่างเดียวความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองเช่นเดียวกัน

ต่อหน้าหล่อนเป็นใจกว้างแล้วจะมีประโยชน์อะไร ความเจ็บปวดภายในใจใช่ว่าจะเลือนหายไปเพราะว่าเขา แสร้งเป็นอะไร

ชายหนุ่มผลักลิ้นชักประตูในใจถูกปิดลงเช่นกัน ความเศร้าหมองดวงตาถูกซ่อนเหลือเพียงความเยือก เย็น”อะไรควรจะทำก็ทำไปต้องมาถามฉัน

ทะนุถนอมตลอดห้าไปการที่เขาจะทำให้เตชิตสูญเสียงบางสิ่งบางอย่างไปบ้างก็ถือว่า สมควรแล้ว

ผู้ช่วยของเขาจึงไม่กล้าพูดอะไรต่ออีกได้แต่รับคำสั่งเขา อย่างสุภาพ”ได้ครับ”

หลังจากที่นัชชาเดินทางเตชิตก็ตัดสินใจมอบหมายงานที่ บริษัททั้งหมดให้ประรมจัดการเขาได้แต่ควบคุมอยู่ไกลๆเว้น เสียแต่มีเอกสารสำคัญก็จะนำเอกสารนั้นมาให้เขาเป็นที่บ้าน ฟังแล้วอาจจะดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่แต่เขาก็สบายใจที่ได้ใช้ ชีวิตแบบนี้ได้ดูแลลูกอย่างเต็มที่

สองวันแรกผ่านไปยังพอไหวทุกวันเขาจะเล่นเป็นเพื่อนลูก ดูการ์ตูนแต่พอมาถึงวันที่สามธีมนน์ตื่นมาพร้อมกับความเบื่อ หน่ายอ้อนให้เขาพาไปเที่ยวข้างนอกไม่หยุด

แม้ว่าเตชิตจะอยากพาเขาไปเที่ยวสวนสนุกมากแต่ก็ เพราะว่าคนเยอะและเขาเองก็ไม่มีประสบการณ์เลี้ยงเด็กมา ก่อนหากเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นเขาคงจะรู้สึกผิดมาก

พอดีกับคุณตาของเขาโทรมาอยากเจอธีมนต์เตชิตยังไม่ ได้ตกลงในตอนแรกเขารอถามความเห็นของนัชชาก่อนจึงยอม พาธีมนต์ไปพบ

เตชิตพยายามหาสูทสีน้ำเงินเข้มมาใส่เพื่อให้เข้ากับชุด ของลูกในใจคิดจะลองใส่ชุดครอบครัวดูบ้าง โชคดีที่เขารักษา รูปร่างให้ดูดีอยู่เสมอ มนต์เองก็หล่อคมทั้งผู้ใหญ่และเด็กเวลา มายืนคู่กันจึงทำให้ได้ภาพที่ดูดีมาก
เมื่อขับรถมาถึงบ้านหลังเก่าก่อนที่จะลงจากรถธีมนต์มี อาการตื่นกลัวขณะที่มองไปยังคฤหาสน์หลังนี้

เตชิตเห็นถึงความปกตินี้จึงไม่ได้เร่งรัดให้เขาลงรถพร้อม ปลอบเขาเบาๆว่า”พ่อรู้ว่าลูกยังคงตกใจกลัวเรื่องครั้งก่อนแต่ ครั้งนี้พ่อรับรองว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”

จริงๆแล้วครั้งก่อนคุณตาทวดก็ไม่ได้ทำอะไรธีมนต์เพียง แค่ท่าทางอาจจะดูแข็งกร้าวไปนิดทำให้ในใจธมนต์ยังคงติด ภาพแบบนั้นอยู่เขายังมืออูมๆเล็กๆของเขาขึ้นมาพร้อมถามขึ้น ว่า”ครั้งนี้จะเอาเข็มมาทิ่มผมอีกมั้ย”

ครั้งที่แล้วเขาถูกคุณตาทวดจับตรวจดีเอ็นเอเตชิตฟังแล้ว รู้สึกสงสารจับใจดึงเขาเข้ามากอดไม่แล้วลูกพ่ออยู่นี่ไม่ต้อง กลัวนะ”