ตอน415พวกเขาต้องการฉัน

ตอนที่415พวกเขาต้องการฉัน

ประโยคนี้มาจากใจ

เขาไม่เคยทำสิ่งที่เขาคิดว่าจะเสียใจในภายหลัง ในช่วง สามสิบกว่าปีที่ผ่านมาเขาถามตัวเองว่าไม่มีเรื่องอะไรที่เขาทำ ลงไปแล้วเสียใจในภายหลังแต่ในที่สุดตอนนี้มีแล้วการให้เธอ กลับมาเป็นเรื่องผิดพลาดอันใหญ่หลวงของเขา

ในเรื่องของความรู้สึกมีอะไรที่ปล่อยวางได้หรือปล่อยวาง ไม่ได้มันก็แค่คนใกล้ใจเธอก็ได้เธอไปครองเท่านั้นเองเขาใช้ เวลาห้าปีถึงได้โอกาสมาสักครั้งแต่เพราะความทนงตัวทำให้ โอกาสนี้หายไปในพริบตา

“ชนุดม……”นัชชาเรียกชื่อของเขาอย่างรู้สึกไม่ สบายใจ”คุณอย่าพูดแบบนั้นฉันผิดต่อคุณเองฉันขอโทษ”

“ไม่ต้องขอโทษฉันเคยบอกเธอแล้วความรู้สึกที่ฉันให้กับ เธอฉันไม่ได้หวังว่าผลตอบแทน” ในพื้นฐานความเป็นจริงเขา ปิดกั้นตัวเองไว้กับคำว่า “สุภาพบุรุษ เขาไม่บังคับใจเธอและไม่ อยากบีบคั้นเธอบ่อยครั้งที่เขาทำให้เธอรับรู้ถึงความรู้สึกของ เขาที่มีต่อเธอแล้วจะขอโทษได้อย่างไร

“คุณอย่าพูดแบบนั้นความดีที่คุณมีต่อเราสองแม่ลูกฉันรับ รู้ในใจเสมอฉันต้องขอบคุณทุกๆอย่างที่คุณค่อยช่วยเหลือมาโดยตลอด หากพูดตามความเป็นจริงแล้วความรู้สึกของนัชชา ที่มีต่อชนุดมแตกต่างจากคนอื่นๆทั่วไปบางครั้งเธอก็ไม่ สามารถบอกได้ว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน

“เมื่อห้าปีก่อนเธอบังเอิญช่วยฉันครั้งหนึ่งในอ่างเก็บน้ำ ของเมืองเจต่อมาฉันก็เจอกับเธอในเมืองอื่นอีกเหมือนเป็นสิ่งที่ ฟ้ากำหนดไว้แล้วห้าปีที่อยู่ด้วยกันตอนหลังฉันเองที่มีความ หวังในตัวเธอในใจฉันก็เข้าใจดีบางทีอาจจะสักวันหนึ่งที่เธอจะ จากฉันไป”เขาอยู่บนโลกนี้มานานเจอเรื่องราวมาร้อยพันเขา จึงมองทะลุเรื่องพวกนี้แล้วเขาคิดว่ามันอาจจะมีเรื่องแบบนี้เกิด ขึ้นเขาแค่ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้เขาเสียใจขนาดนี้เท่านั้นเอง

“คุณอย่าพูดแบบนั้นการที่ฉันได้มาเจอกับคุณเป็นสิ่งที่ โชคดีมาก”นัชชาไม่อยากให้เขามองตัวเองต่ำต้อยขนาดนั้น เธอไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน

“บางครั้งฉันก็มีคำถามว่าชะตาของเธอกับเตชิตจะผูกพัน ลึกซึ้งกันขนาดไหนห้าปีผ่านไปยังอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อ มาพบกันอีก”แรงกรรมที่ผูกพันกันมาของพวกเขาถึงแม้ว่าเขา ใช้กำลังแย่งมาก็ไม่สามารถรอดพ้นชะตาชีวิตที่ถูกกำหนดมา ได้

หากจะพูดว่าเตชิตและนัชชาพบๆผ่านๆมานับครั้งไม่ถ้วน นั้นเป็นชะตาที่ถูกกำหนดไว้แล้วถ้าเช่นนั้นเรื่องที่เขาก็ต้องเสีย เธอไปก็คงเป็นเพราะชะตาฟ้ากำหนดเช่นกัน

เขาเป็นคนที่ไม่เชื่อในเรื่องของโชคชะตาถ้าเขาเชื่อในโชคชะตาตอนเขาถูกซ้อมตลาดมืดเขาไม่ชีวิตรอด มาจนวันตอนเขาเริ่มจะเชื่อแล้ว

นัชชา ในที่สุดความสัมพันธ์ของเราแรกเจอกัน เขากล่าวด้วยความขมขื่นว่าจากวันไป ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาเกินเลยจะต้องหยุดลงวันนี้

ฟังพูดอย่างนั้นนัชชากังวลใจกลัวว่าเขาจะไม่สามารถ รับความเสียใจจากเรื่องชนุดแบบนี้อย่าพูดแบบ จริงๆเราผ่านเรื่องราวต่างๆมาด้วยกันมากมายจะเหมือนครั้ง แรกที่เจอได้อย่างไรสำหรับความสำคัญมากกว่าน้องทางสายเลือดซะสิ่งจะมีเปลี่ยนแปลง

ชนุดมจะไม่รู้ได้อย่างไรแต่เขาต้องการไม่ใช่เป็นพี่น้อง กับเธอ

มองไม่เห็นเขาหลับตาลงเพื่อระงับความเจ็บปวดกำลัง โหมกระหน่ำทั้งใจจนแทบไหลออกมาตาเขาพูดด้วยเสียง แผ่วเบา”ถ้านี่เป็นทางเลือกของเธอฉันขอเธอมีความสุข”

ประทิน และความรักเพื่อตัวเองมันแตกต่างกันอย่างไรการรัก ใครสักคนคือให้ความเคารพในการตัดสินใจและดีใจเมื่อเห็น เขามีความสุขใช่การครอบครอง

นัชชาเกือบหายใจไม่ออกชนุดมควรได้เจอคนดีกว่า

ชีวิตของเธอไม่สามารถแยกจากชายเธอความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเตชิตแต่เธอยังเป็นแม่ของอีกเธอเป็นแบบนี้ไม่คู่ควรเขานิด

ชายยิ้มออกมาเบาๆพูดด้วยเสียงถอนหายใจไม่ได้ยิน”คนที่สุดฉันพลาดมาแล้ว”

หลังจากนัชชาจากอพาร์ตเมนต์ไปหนึ่งชั่วโมงเธอจำ แทบไม่ได้เธอพูดอะไรกับเขาออกไปบ้างของ

คิดถึงทุกสิ่งที่เขาเพื่อตัวเธอสนับสนุนเธออย่างไม่เงื่อนไขในก็รู้สึกแปลบๆมา

เขาเป็นคนที่ดีมากแม้ว่าภายนอกจะดูเย็นชาแต่เมื่อมี ใครสามารถเข้าใกล้หัวใจของเขาเขาจะมอบทุกสิ่งอย่างให้

โดยไม่เหลือเก็บเลย

ชนุดมไม่เคยพูดถึงเรื่องอดีตของเขาผ่านมาแต่รวมแล้ วนัชพอจะเดาว่าชายคนนี้แผลเต็มตัวในช่วงสิบ ยี่สิบก่อนก่อนที่เขาประสบความสำเร็จเหมือนตอนนี้ เขาไม่เคยมีความสุขสักครั้ง

หากเป็นไปได้เธอหวังและละเอียดอ่อนข้างกายของเขาหญิงผู้นั้นไม่มีอดีตหนักหนาสาหัสสามารถส่งความสุขที่เธอมีถ่ายทอดไปยังเขา

ธีมนต์เงยหน้ามองแม่ที่เงียบมาตลอดทางมือเล็กๆ ที่จูงกับ มือแม่อยู่เขย่าไปมา คุณแม่ทะเลาะกับคุณลุงเหรอครับ?”

“ไม่ได้ทะเลาะจ๊ะแม่แค่รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

เด็กน้อยไม่คิดว่ามีเรื่องอะไรเขาเชื่อโดยไม่มีข้อสงสัยก้าว เท้าเร็วขึ้นพลางพูดว่า”ถ้าอย่างนั้นเรากลับบ้านเร็วๆกลับถึง บ้านเราก็จะได้พักผ่อน

ทั้งสองเดินไปที่ด้านข้างรถหลังจากขึ้นรถเรียบร้อยนัชชา ไม่ได้ขับรถเองเธอมองไปที่ตึกสูงที่อยู่ไม่ไกลออกไปและพูดกับ ธีมนต์ว่า”ต่อไปลูกต้องมาเยี่ยมคุณลุงบ่อยๆนะเพราะเขาต้อง คิดถึงลูกมากแน่ๆ”

ถึงยังไงเขาก็เห็นธีมนต์มาตั้งแต่แบเบาะห้าปีแล้วถึงแม้ว่า ปากของชนุดมไม่พูดออกมาแต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเขารักธีมนต์ มากขนาดไหน

ธีมนต์ดีใจพลางตอบตกลง “คุณแม่ครับถ้าคุณแม่ไม่มี เวลาหนูมาหาคุณลุงคนเดียวได้มั้ย?”

“ได้จ๊ะถ้าคุณลุงมีเวลาหนูก็มาหาเขาได้ทุกเมื่อ

“ดีจังวันนี้เลโก้ยังต่อไม่เสร็จคุณลุงบอกว่าวันหลังค่อยมา ช่วยกันต่อใหม่ผมอยากต่อให้เสร็จก่อนจะเข้าโรงเรียน….”

เสียงอ่อนโยนของเด็กน้อยดังก้องทำให้จิตใจของนัชชาที่ เย็นเฉียบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยจริงๆ แล้วไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงและไม่เปลี่ยนแปลงไม่ความรู้สึกเธอต่อเขาหรือความ ที่เมนต์มีเขาตราบใดชายหนุ่มต้องการชาตินี้พวกเขา จะไม่วันลืมเขาเลย

เมื่อกลับไปถึงไวโรจน์วิลล่าเตชิตกำลังประชุมทางวิดีโอ อยู่ในห้องอ่านหนังสือชั้นสามนัชชาให้เด็กน้อยอยู่กับน้าใน แล้วเธอก็ติดต่อเรื่องงานประเทศบ้านเกินช่วยน้ำข้ามทะเลมาหาเธอ

นัชชาเดินไปที่ระเบียงห้องนอนเพื่อรับโทรศัพท์ไม่ได้พูด ภาษามาได้สักชะงักพักหนึ่งแล้ว”ไม่เจอกันมากมายของบริษัท”

Suranคุณพูดในกรุ๊ปของบริษัทหมายความว่ายังไงคุณ จะโทรศัพท์

ตั้งแต่กลับมาเมืองเจไม่มีใครเลยตอนนี้ได้ยินทั้งรู้สึกแปลกและคุ้นเคย”จะจัดการบริษัทให้เสร็จสำนักงานจะยังคงดำเนินงานตามปกติแต่ หุ้นส่วนที่ถืออยู่ลดลง

WhyLilyประหลาดใจอย่างมากบริษัทคุณสร้างขึ้น มาด้วยพักน้ำแรงของเองถึงคุณไม่อยู่ยังเป็นของคุณอยู่!”

Lilyติดตามนัชชาตั้งแต่ก่อตั้งบริษัทจนถึงปัจจุบันดังนั้น เธอจึงเชื่อใจเธอมากไม่ต้องการให้เธอจากบริษัทนี้ไปก็เข้าใจ ได้

นัชชาขมวดคิ้วมองไปที่ต้นไม้เขียวขจีในสวนทำให้ใจของ เธอสงบอย่างมาก”ฉันรู้ดีฉันก็ไม่อยากจากบริษัทไปแต่ฉัน จำเป็นต้องกลับมาที่บ้านเกิดฉันมีลูกมีครอบครัวพวกเขา ต้องการฉัน”

ในตอนนี้เธอไม่ใช่ผู้หญิงเก่งงานและไม่ใช่Suranเธอเป็น แม่ของลูกเป็นผู้หญิงที่รักของเตชิต