ตอน414แสดงความคิดออกมาอย่างชัดเจน

ตอนที่414แสดงความคิดออกมาอย่างชัดเจน

หลังจากกลับไปที่วิลล่าน้าในปลอบเด็กน้อยนอนหลับ

เรียบร้อยห้องรับแขกที่เงียบสงัดมีเพียงนัชชาและ

เตชิตมองจ้องหน้ากันเท่านั้น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉากที่ประทินมาอาละวาดหรือเปล่า อารมณ์ของชายหนุ่มดูไม่ค่อยดีสักเท่าไรจนรู้สึกได้ว่าเขา หงุดหงิดมากแต่เขายังคงพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง อยู่ไม่อยากออกอารมณ์กับเธอ” ในที่สุดก็แก้ปัญหาไปได้หนึ่ง อย่าง”

นัชชาเทน้ำวางไว้ตรงหน้าเขาหนึ่งแก้ว”ปัญหาเล็กๆถ้าไม่ รีบแก้มันก็อาจจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ได้เรื่องบางเรื่องคุยให้ ชัดเจนตั้งแต่ต้นจะดีกว่า”

ก่อนหน้านี้ก็ดีนาร์ตอนนี้ก็มีประทินมาอีกคนแต่โชคดีที่ คราวนี้ไม่ได้ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมแบบครั้งก่อน

ชายหนุ่มหยิบแก้วดื่มน้ำอีกหนึ่งของเหลวอุ่นแทรกซึมอยู่ ในลำคอถึงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย”ดังนั้นฉวยโอกาสที่เรื่องพวกนี้ ยังสามารถควบคุมได้พูดกับชนุดม ให้ชัดเจนสิ่งที่ควรตัดสินใจก็ควรตัดสินใจให้เด็ดขาดสักที”

นัชชาคาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดถึงชนุดมเธอขมวดคิ้วกำลังจะ เถียงกลับแต่คิดอย่างละเอียดสิ่งที่เขาพูดก็ไม่ผิด

ที่จริงก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกันก็แค่คนที่เผชิญหน้า ด้วยแตกต่างกันก็แค่นั้นเอง

เตชิตมองใบหน้ายๆของเธอ”ฉันไม่ได้จะบังคับเธอให้ทำ อะไรฉันรู้ว่าชนุดมเป็นผู้มีพระคุณของเธอแต่เขาคิดกับเธอมี ความหมายอย่างอื่นเธอน่าจะรู้สึกได้

นัชชากัดริมฝีปาก ใช่เธอรู้สึกได้

เขาพูดน้ำเสียงนุ่มลง”นัชชาเราควรมองหัวใจของตนเอง ให้ชัดเจนและเราก็ควรมองหัวใจของผู้อื่นให้ชัดเจนเหมือน กัน”

ในที่สุดนัชชาก็ตัดสินใจที่จะอยู่ที่เมืองเจเมื่อเธอคิดดีแล้ว คนแรกที่เธอบอกคือชนุดมเธอพาธีมนต์กลับมาที่อพาร์ตเมนต์ แม้ว่าตอนที่เธอออกมาจากวิลล่าเตชิตจะไม่ค่อยพอใจแต่เมื่อ คิดว่าสิ่งที่เธอทำไปทั้งหมดก็เพื่อเขาเขาจึงไม่ได้พูดอะไร

ลิฟต์มาถึงชั้นที่เธอต้องการนัชชาจูงลูกเดินมาถึงหน้า ประตูใจเธอประหม่าเล็กน้อยการเผชิญหน้ากับชนุดมด้วย ความรู้สึกแบบนี้หลายปีมานี้ไม่เคยมีมาก่อน

สูดลมหายใจเข้าลึกๆนัชซากดรหัสผ่านประตูที่จำได้อย่างแม่นยำเสียงติ๊ดๆ ดังขึ้นประตูเปิดออก

เมื่อเธอผลักประตูเข้าไปในห้องก็เห็นเงาตะคุ้มๆนั่งอยู่ที่ โซฟา

“คุณลุง!”ธีมนต์อ้าแขนวิ่งเข้าไปกอดเขาทันทีร่างเล็กๆพุ่ง เข้ามาในอ้อมอกของเขาเด็กน้อยหัวไปมากับหน้าอกของ เขา”Imissyou”

บรรยากาศที่อึมครึมถูกทำลายด้วยท่าทาง โดยไม่ตั้งใจ ของเด็กน้อยนัชชาขมวดคิ้วปิดประตูแล้วเดินไปที่โซฟานั่งลง ชนุดมจึงมองไปทางเธอ”มาแล้วเหรอ”

นัชชาคอแข็งพยักหน้าพลางพูด”อืม”

เธอคุยกับเขาผ่านทางโทรศัพท์พูดแค่ว่ามีเรื่องที่จะคุยกับ เขาแต่ไม่ได้บอกว่าจะพูดเรื่องอะไรแต่หลังจากเข้าไปในห้อง เธอรู้สึกถึงบรรยากาศที่กดดันอยู่ไม่น้อยนัชชาเดาว่าเขาน่าจะ พอรู้ว่าเธอมาหาเขาเพื่อจะพูดถึงเรื่องอะไร

ผู้ชายคนนี้สายตาเฉียบแหลมเสมอ

“คุณลุงคิดถึงผมไหม? “ธีมนต์เงยหน้าถามเขาด้วยสาย

ตาบ้องแบ๊ว

ชนุดม ใบหน้าอ่อนโยนเขาก็คิดถึงเด็กน้อยจริงๆ”ลุงก็ คิดถึงหนู”

พอได้ยินเขาพูดดังนั้นธีมนต์ก็ดีใจใหญ่จับมือเขาแล้วลาก เขา”คุณลุงไปเล่นเลโก้กับผมนะเราไม่ได้เล่นด้วยกันนานแล้ว”
“ไม่ต้องรีบลุงขอคุยธุระกับคุณแม่ของหนูก่อนหนูเข้าไป ในห้องเล่นคนเดียวไปก่อนนะอีกสักพักลุงค่อยไปหาหนูนะ จ๊ะ”ชนุดมค่อนข้างเป็นห่วงจุดยืนของเด็กน้อยไม่อยากให้เขา ต้องมารับรู้ปัญหาของผู้ใหญ่

ธีมนต์ว่าง่ายพยักหน้าและเดินเข้าไปเล่นในห้อง

เมื่อมองเห็นเด็กน้อยเข้าไปในห้องแล้วเขาก็พูดตามความ รู้สึก ดูเหมือนว่าเขาไม่มีท่าทางห่างเหินกับฉันเลยนะ”

“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงเขาอยู่กับคุณมาตั้งนานเพิ่งจะจาก กันไม่เท่าไหร่จะห่างเหินกับคุณได้อย่างไร……

พูดยังไม่ทันจบสายตาอับเฉียบคมของเขาจ้องมาที่เธอ แววตาอันลึกล้ำนั้นบีบเธอไว้ แล้วเธอล่ะ?”

นัชชาจุกอกกระพริบตาปริบๆดูเหมือนว่าเธอพูดออกไป

โดยไม่ได้คิดทบทวนใดๆ “ฉันก็ไม่

หลังจากฟังเธอพูดจบชนุดมหัวเราะออกมาเบาๆถ้าเธอไม่ ห่างเหินคงไม่ตอบคำถามของเขาด้วยท่าทีที่ร้อนรนเพื่อกลบ เกลื่อนแบบนั้น

เขาไม่ได้ถามต่อแต่เปลี่ยนหัวข้อเรื่องที่พูดแทน”เธอจะคุย เรื่องอะไรกับฉัน?”

ในที่สุดก็พูดตรงประเด็นนัชชาต้องจำใจปล่อยวางความ ร้อนรนในใจไม่เต็มใจที่จะพูดออกมาสักเท่าไร”ชนุดมหลายวัน ที่ผ่านมาฉันคิดหลายๆเรื่องเกี่ยวกับเรื่องเลี้ยงดูลูกและที่เรียนเขา ตอนแรกฉันสารภาพว่าฉันคิดถึงอังกฤษฉันคิดว่าฉัน คุ้นเคยกับการใช้ที่นั่นแต่ตอนนี้ฉันพบฉันแค่อยากหนี ปัญหาขึ้นแต่พ่อแม่ของฉันแล้วยังคุณทวดของเด็ก อยู่ที่ฉันเห็นแก่เดินตัวเองและรับผิดชอบพวกเขาด้วย

ชนุดมไม่พูดอะไรได้แต่ฟังอย่างเงียบๆไม่แม้แต่มอง หน้านัชชาทั้งสองยันอยู่ตักสายตามองตรง

“ฉันไม่สามารถให้ยืมนต์อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ขาด ความตายายทวดสิ่งที่ฉันสามารถให้น้อยเกินไปแต่ว่ายังไง ก็ตามจากไปดีหรือจะอยู่ต่อแต่มันระหว่างเปลี่ยนไปมนต์สามารถลืมตาโลกอย่าง แข็งแรงได้ก็เพราะคุณชาตินี้ฉันจะนัชชาพูดถึงนี้ห้าก่อนตอนเธออังกฤษและกำลังท้องเขาค่อยให้ความช่วยเหลือทั้ง เรื่องอาหารการ

ชนุดมฟังอย่างเงียบจนเขาตัวขึ้นอย่างเงียบๆมอง ไปพูด

ปฏิกิริยาสงบเงียบของเขาทำให้นัชชาอึดอัดใจหากเขา ว่าเธอสักนิดเธอคงรู้สึกดีขึ้นกว่านี้นัชชายกมือขึ้นแหนบผมข้าง
“เธอจะกลับไปอังกฤษเมื่อไหร่?

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นราวกับว่าเรื่องเมื่อสักครู่ที่ฟังไป

ไม่ได้เป็นปัญหาใหญ่หลวงอะไรแม้แต่เธอจะพูดว่าจะกลับไป อังกฤษเมื่อไรก็ไม่ต้องพูดต่อ สื่อสารกับคนแบบนี้ง่ายและตรงไปตรงมาแต่มันก็ทำให้ เกิดความกระวนกระวายใจอยู่เหมือนกันเพราะไม่รู้ว่าคำพูด

ประโยคไหนจะทำให้เขาจับความคิดทั้งหมดของเธอได้

“น่าจะสองวันนี้ “นัชชาไม่ปิดบังบอกแผนการของเธอ ทั้งหมดให้เขาฟัง “สถานะตัวตนของฉันถูกยกเลิกไปเมื่อห้าปี ก่อนตอนนี้หากต้องทำตามขั้นตอนใหม่ต้องเตรียมเอกสาร เยอะแยะไปหมด”

เมื่อพูดจบบรรยากาศในห้องรับแขกตกอยู่ในความเงียบ ฉันมันเงียบสะจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาเดินก่อนที่จะมานัชชา คิดว่ามันน่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ประมาณนี้เธอมีเรื่องอยาก จะพูดมากมายแต่ติดอยู่ที่ปากไม่รู้ว่าจะพูดอธิบายออกมา อย่างไร

เธอรู้สึกขอโทษชนุดมไม่คู่ควรกับความรักของเขาที่มีต่อ

เธอ

“เหตุผลที่เธอจะอยู่ที่นี่เพราะเขาใช่ไหม? “ทันใดนั้นเสียง ของชายหนุ่มดังแว่วขึ้นใน

นัชชาชะงักไปชั่วครู่ผ่านไปสองสามวินาทีถึงเข้าใจความ หมายของคำว่า ‘เขา หมายถึงใครหัวใจของเธอเต้นเร็วเธอก้มหัวลงไม่อยากหลอกลวง “ก็มีเหตุผลนั้นด้วย”

เมื่อได้ยินประโยคนี้หัวใจของชนุดมจมดิ่งถึงจุดต่ำสุดลูก กระเดือกกลิ้งไปมาเหมือนคลื่นความรู้สึกที่อยู่ในใจเขากำลัง โหมกระหน่ำเขาเม้มมุมปากอย่างขมขื่นยิ้มออกมาไม่ไหว “ฉัน ไม่ควรให้เธอกลับมาที่นี่