ตอน388ความคิดถึง5ปีที่ไม่เคยขาด

ตอนที่388ความคิดถึง5ปีที่ไม่เคยขาด

นัชชาหายใจเข้าลึกๆ กลั้นความอยากร้องไห้ไว้เงยหน้า มองขึ้นไปบนเพดานไม่ว่าจะลืมตาโตขนาดไหนก็ยังมองไม่ชัด อยู่ดี

ที่จริงเธอดูออกว่า5ปีที่ผ่านมาของในบ้านที่เธอเคยใช้เก่า และเปลี่ยนสีเครื่องสำอางก็หมดอายุแล้วเขาคนนั้นรอคอย อย่างทรมานมา5ปี

5ปีเลยนะเวลานานขนาดนั้นจะมีความอดทนมากขนาด ไหนถึงจะทำให้เขาทำให้คนที่มองไม่เห็น ในช่วงเวลาที่หมด หวังทำเรื่องทุกอย่างเพื่อผู้หญิงที่ตายไปแล้ว

“คุณนัชชา โทรศัพท์เก่าที่คุณเคยใช้คุณชายก็ยังเก็บไว้มี อยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำในยามดึกเดินผ่านห้อง ของคุณชายเห็นคุณชายกำลังพูดกับโทรศัพท์อยู่คนเดียว”

นัชชาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของตัวเองยังไงแล้วเธอเดิน ไปข้างเตียงเปิดลิ้นชักในนั้นมีโทรศัพท์ที่นอนอยู่นิ่งๆจริงนี่คือ โทรศัพท์เมื่อ5ปีก่อนแม้กระทั่งสติ๊กเกอร์ที่ติดไว้ก็ไม่ได้เอาออก

มือของเธอสั่นจนแทบจะจับโทรศัพท์ไม่ไหวต้องใช้ มือ2ข้างถึงจะจับโทรศัพท์ได้กดที่ปุ่มเปิดเครื่องไม่นานจอก สว่างขึ้นความเร็วในเปิดเครื่องก็ไม่ช้าคงจะเป็นเพราะมีคนใช้ตลอดเวลา

นัชชาเปิดไปที่ประวัติการสนทนาดูจากบนไปถึงล่างสุดมี แต่สายเข้าทั้งหมดและเป็นเบอร์เดียวกันทุกครั้งที่โทรคุยจะอยู่ เวลา10นาทีกว่าๆการโทรคุยครั้งสุดท้าย เดือนก่อนถ้านับดู เวลาแล้วคงเป็นหลายวันก่อนที่พวกเราจะเจอกันที่อังกฤษ

ดังนั้นตลอดจนถึงไปเจอเธอที่อังกฤษผู้ชายคนนี้ใช้ โทรศัพท์อีกเครื่องโทรหาเครื่องนี้ตลอด

นัชชาอดที่จะร้องไห้ไม่ได้เธอกดไปที่ข้อความแต่ละ ข้อความเรียงติดกันเขาเป็นคนส่งเองทุกวันทุกวันไม่เคยขาด

นัชชาวันนี้ฝนตกด้านนอกหนาวมากฉันเอาผ้าพันคอที่ เธอมาให้ฉันมาใส่รู้สึกอุ่นขึ้นไม่น้อยเลยฉันไม่มีความรู้สึกแบบ นี้มานานแล้ววันนี้อยากจะอยู่กับเธอนานหน่อยไม่รู้ว่าเธอจะ หนาวไหม

วันนี้คือวันที่ 30 เมษายนเป็นวันสุดท้ายของเดือนนี้นับ เป็น1,000 วันที่เธอไปจากฉันไม่เป็นไรไม่ต้องกลัวฉันจะรอเธอ ต่อฉันเชื่อว่าเธอจะกลับมาในอีกไม่นานใช่ไหม

นัชชาฉันไปลงทุนProjectหนึ่งสำเร็จแล้วไม่นานบริษัท จะขึ้นตลาดมีนักข่าวคนหนึ่งที่ถามคำถามฉันนามสกุลของเขา เหมือนกับเธอเธอก็รู้ว่านามสกุลนี้มีน้อยฉันก็เลยนึกถึงเธอได้ เธอคงไม่หึงหรอกใช่ไหม

นัชชาฉันรู้สึกเศร้ามากเลยฉันคิดถึงเธอ
พอเห็นข้อความนี้นัชชาก็ไม่ไหวอีกต่อไปเธอร้องไห้เงียบๆ ไม่ให้เสียงตัวเองดังขึ้นน้ำตาหยดลงไปบนจอโทรศัพท์ทีละ หยดทีละหยดเธอรีบใช้เสื้อไปเช็ดแต่ยังไงก็เช็ดไม่หมด

ในระหว่างนั้นเธอรีบปิดเครื่องโทรศัพท์แล้วใช้โทรศัพท์ มากอดไว้ที่หน้าอกไหล่เริ่มสั่นทั้งๆที่ในห้องนี้ไม่เย็นเลยแต่เธอ รู้สึกว่าตัวเองหนาวและเย็นมาก

อยู่ดีๆก็มีมือมาจับที่ไหล่เธอไม่ให้สั่นความอบอุ่นจาก ฝ่ามือส่งต่อไปที่ร่างกายเธอทีละนิดทีละนิด

นัชชาอึ้งไปสักแป๊บต่อด้วยน้ำตาไหลเยอะมากกว่าเดิมยัง ไม่รู้ว่าจะต้องสู้หน้าเขายังไงก็โดนดึงเข้าไปในอ้อมกอดแล้ว

เขากอดตัวเธอจากด้านหลังมือไปจับที่เอวของเธอคางอยู่

บนไหล่เธอแล้วถามขึ้นมาว่า “ร้องไห้ทำไม?”

นัชชาพูดไม่ออกเหมือนมีอะไรติดอยู่ที่คอทำให้เธอพูดไม่ ได้ทำได้เพียงส่ายหัวแรงๆวินาทีนั้นน้ำตาของเธอก็ไปหยดลงที่

มือของผู้ชาย

น้ำตาหยดนั้นเหมือนกรดที่ไปทำลายหัวใจและผิวหนัง ของเขาตาของเขาก็เริ่มแดงแต่ก็ยังปลอบใจเธออย่างอ่อนโยน ว่า “อย่าร้องทุกอย่างมันผ่านไปแล้ววันนี้เธออยู่เคียงข้างฉัน อย่างปลอดภัยแล้วฉันก็ต้องขอบคุณสวรรค์มากๆเลย”

พอนัชชาได้ยินพวกนี้ในใจไม่ใช่รู้สึกสบายแต่กลับรู้สึก ทรมานมากกว่าเดิมทั้งหมดนั้นผ่านไปแล้วผ่านไปยังไง?ผ่านไป แบบนี้หรอ?
ยามดึกไม่นอนเมาจนไม่ได้สติกลับบ้านทุกคืนแล้วก็คิดว่า เธอนั้นคือโทรศัพท์เครื่องที่เย็นชา โดดเดี่ยวแล้วนั่งคุยบนเตียง คนเดียว

นัชชาไม่กล้าไปคิดภาพแบบนั้น5ปีนี้เธอควบคุมความ รู้สึกของตัวเองมาตลอดไม่ไปคิดถึงเขาไม่ไปดูทุกอย่างที่เกี่ยว

กับเขา

เขากลับตรงกันข้ามพยายามคิดถึงเธอไปเก็บทุกอย่างที่ เกี่ยวกับเธอมาทรมานตัวเองตลอดปี

ปรัณเคยพูดเรื่องราวพวกนี้ของเขาไม่ว่าจะได้ยินคนอื่นจะ พูดขนาดไหนก็ไม่เท่ากับที่เธอมาเห็นกับตาทำไมเขาโง่แบบนี้ ไม่รู้จักปล่อยวางบ้างเลยเหรอ

“ทำไมทำไม……….ชาร้องไห้หนักกว่าเดิมพูดอะไรไม่

เป็นค่า

เตชิตปล่อยตัวเธอแล้วอ้อมไปด้านหน้าผู้หญิงที่อยู่ตรง หน้าร้องไห้จนตาแดงน้ำตาเต็มหน้าในใจของเขารู้สึกสงสาร มากจึงยกมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอแต่ยังไงก็เช็ดไม่ แห้งเขาถอนหายใจเบาๆแล้วกอดเธอเข้าไปในอ้อมกอดอีก ครั้ง ไม่ต้องร้องแล้วที่ฉันทำทุกอย่างไม่ใช่เพราะอยากให้เธอ เสียใจมากกว่าเดิมนะฉันแค่คิดถึงเธอมากๆการทำแบบนี้มัน ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจมากขึ้นหน่อยเลยทำเธอไม่ต้องคิดมาก

ใช้เวลาอยู่นานมากกว่านัชชาพูดเป็นคำออกมาว่า “ระยะ คุณผ่านมาแบบนี้หรอ?” เวลา5ปี
เธอนึกภาพไม่ออกแม้รู้ว่าเธอไปแล้วเขาเองนั้นจะเสียใจ และทรมานมากแต่พอเห็นทุกอย่างนี้เธอถึงจะเข้าใจความเจ็บ ปวดทรมานที่เขาได้รับรู้

ถ้าบอกว่าเธอนั้นคือคนอดทนนั้นความทรมานของเขานั้น คือการขยายกว้างไม่หยุดและทรมานตัวเองทุกเวลา

“เธอกลับมาได้ฉันก็ไม่เป็นอะไรมากแล้ว” เขาพยายามยิ้ม ตั้งแต่เธอกลับมาความมืดมนในเวลาช่วงนั้นก็ไม่มีค่าและไม่ ต้องพูดถึงแล้ว

นัชชารู้สึกว่าตัวเองจะหายใจไม่ทันแล้วภาพเหล่านี้ที่ดู โหดร้ายอยู่ตรงหน้าเธอไม่มีทางที่จะมองข้ามไหนๆฉันก็ตาย ไปแล้วแล้วจะทรมานตัวเองแบบนี้ทำไม?”…….

แต่เขากลับไม่สนใจ ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ฉันคงจะทนต่อ

ไปไม่ไหว”

สำหรับเขาแล้วแค่ยังเชื่อมั่นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่และยังอยู่ ในโลกใบนี้ถึงจะทำให้เขาสามารถใช้ชีวิตต่อได้ช่วงเวลานั้นที่ รอคอยความสว่างของท้องฟ้าและความสุขทำให้เขามีความ หวังและจำเป็นที่จะเป็นต้องเดินต่อไป

ถ้าไม่มีความเชื่อมั่นแบบนี้และไม่หลอกตัวเองแบบนี้เขา คงตายไปพร้อมเธอตั้งนานแล้ว

นัชชารู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาทุบที่หัวใจเธอต้องรักมาก ขนาดไหนถึงจะทำแบบนี้ได้เพราะเธอเกิดก็เลยเกิดเพราะเธอ ตายก็เลยตาย
เจอกับความอบอุ่นนี้เป็นครั้งแรกที่นัซซารู้สึกปวด ใจความอบอุ่นนี้ไม่ได้อยู่ตรงนี้ตลอดเวลาแต่เป็นการผ่านความ มืดที่หมดหวังมานานนับพันคืนผ่านความยากลำบากอดทนมา มากมายจนสุดท้ายถึงมาเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุด

วินาทีนี้ทนไม่ไหวอีกต่อไปเธอยกมือไปกอดผู้ชายที่อยู่ ตรงหน้า

แยกจากกัน5ปีตรงกับคำนั้นที่เขาเคยพูดกันว่าภูเขาทะเล กั้นระหว่างความรักภูเขาและทะเลไม่เคยเท่าเทียมกันการที่ ทำให้ทั้งคู่ทรมานแบบนี้ก็เพื่อที่จะพิสูจน์ความรักของทั้งสอง