ตอน386กลับ ไวโรจน์วิลล่าอีกครั้ง

ตอนที่ 386กลับสู่ไวโรจน์วิลล่าอีกครั้ง

รถขับตรงไปทางไวโรจน์วิลล่าถนนเส้นนี้นัชชาคุ้นเคยดี

ยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งชัดเจนคำพูดที่ชนุดมถูกจริงตั้งแต่ต้นจนจบเธอ ไม่เคยวางและลืมเรื่องที่ผ่านมา

คนขับรถขับรถดีมากระหว่างทางไม่มีสะดุดเลยแม้แต่น้อย ทั้งสองคนนั่งด้านหลังไม่มีการสนทนานัชชาหันหน้ามองไปทาง วิวข้างถนนและคนข้างๆนั้นหันมามองเธอ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงรถก็ขับเข้าไปในประตูวิลล่าเรื่องราว ต่างๆได้กลับมาในความทรงจำที่ดีอีกครั้งในใจของนัชชาเริ่ม ไม่รู้จะทำยังไงแต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือตัวแข็งทื่อเหมือนมีตาข่าย มาพันตัวเธอไว้จนเถอะตัดทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย

อีกทางนึงน้ารินได้ยินเสียงรถที่ดังขึ้นทีแรกกำลังดูเด็ก วาดรูปอยู่ก็รีบพาเด็กเดินไปต้อนรับที่ประตูเธอคิดว่าจะเจอแต่ เตชิตกลับมาคนเดียวแต่ไม่คิดว่าจะได้เจอหน้าที่คิดถึงและคุ้น เคย

มองไปทางนัชชาที่กำลังเดินมาคนคนนี้ที่อายุครึ่งร้อยปี ตาแดงไปหมด นี่นี่คือ……

ไม่รู้ว่าอายุเยอะแล้วหรือตื่นเต้นเธอพูดไม่ออก
นัชชามองไปทางใบหน้าที่ใจดีสำหรับเธอแล้วการกลับมา ของเธอนั้นคือความยินดีและมีความสุขเธอสามารถมองเห็น ผ่านตาของผู้ใหญ่ท่านนี้ได้เธออ้าแขนกว้างแล้วไปกอดเธอ น้า ในไม่เจอกันตั้งนานนะคะ”

น้าในไม่รู้จะทำตัวยังไงแอบเช็ดน้ำตานานมากแล้วจริงๆ น้าคิดว่า……เฮ้อไม่พูดแล้วไม่พูดแล้วกลับมาก็ดีแล้วค่ะ”

“แม่!”ธีมนต์ที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกว่าตัวเองโดนเมินก็เลย ตะโกนเรียก

นัชชาถึงจะปล่อยตัวน้าในย่อตัวลงไปแล้วกอดเด็กน้อย เข้าไปในอ้อมกอดอ้อมกอดของเธอเต็มไปด้วยร่างเล็กๆของ เด็ก ธีมนต์คิดถึงแม่ไหมครับ?”

“คิดถึงคิดถึงมากๆด้วยครับ!”หลังจากที่พูดจบธีมนต์ก็

เริ่มร้องไห้เมื่อคืนผมฝันถึงแม่ด้วยครับ”

นัชชากอดเขาแน่นกว่าเดิมอยากจะจูบเขาแต่ก็ไม่กล้ากลัว ว่าลูกจะติดหวัดของตัวเอง เด็กดีแม่ก็คิดถึงลูกคิดถึงมากๆเลย เหมือนกัน”

มองไปทางภาพที่อยู่ตรงหน้าน้าในก็น้ำตาไหลออกมาแต่ เธอใช้มือปิดปากกลั้นไว้

เตชิตมองไปทางภาพที่แม่และลูกกอดกันนี่คือภาพที่เขา เคยฝัน ในวันที่หมดหวังแต่ตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเป็น จริงแล้ว
วันนี้เขารอมานาน5ปี ในตอนที่ไม่รู้เป็นหรือตายภาพที่เธอ กลับมาที่บ้านหลังนี้เป็นเพียงความฝันแต่ตอนนี้ภาพเหล่านั้น เป็นจริงแล้วความตกตะลึงในใจมีแต่เขาเองที่รู้

เสียงของผู้ชายสั่นเล็กน้อย เข้าไปข้างในแล้วค่อยคุยกัน

นัชชาจูงมือเด็กน้อยและน้าในก้าวขาเดินเข้าไปในบ้านใน วินาทีนั้นใจของเธอเต้นแรงมากหลังจากที่เดินเข้าไปในห้อง โถงเธอก็อึ้งไปเลย

การจัดวางตกแต่งอุปกรณ์ในบ้านเหมือนกับ5ปีที่แล้ว ทั้งหมดตำแหน่งของทีวีแจกันที่บนโต๊ะทั้งหมดเหมือนเดิมทุก อย่างไม่มีที่แตกต่างจากในความทรงจำเลย

แม้กระทั่งก้าวที่เธอเดินเข้ามาในประตูก็ไม่มีการ เปลี่ยนแปลงเลยตอนนั้นเธออายุ24เป็นช่วงเวลาที่เด็กเข้าสู่วัย เติบโตปีนั้นเธอได้พบกับเขาจากนั้นชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป

ที่นี้เธอใช้ชีวิตมา1ปีทุกซอกทุกมุมเต็มไปด้วยภาพความ ทรงจำเยอะจนเธอไม่จำเป็นต้องนึกเยอะก็จำเรื่องราวต่างๆได้

“คุณนัชชาคะเปลี่ยนรองเท้าก่อนเถอะค่ะเท้าจะได้สบาย น้ารินเปิดตู้รองเท้าและเอารองเท้าผู้หญิงที่มีเพียงคู่เดียวใน เอาไว้ข้างเท้าเธอ

วินาทีที่นัชชามองไปทางรองเท้าตัวของเธอแข็งที่อไปหมด รองเท้าสีชมพูคู่นี้เธอเป็นคนซื้อมาเมื่อ5ปีก่อน5ปีผ่านไปสีเดิม ของรองเท้าจางลงแต่สภาพก็ยังเหมือนเดิม
ดูออกได้ว่ารองเท้านี้ถูกซักมาหลายครั้งก็เลยทำให้สีจาง ลงแต่ก็สะอาดมากถึงแม้ไม่มีคนใส่เขาก็ยังเก็บไว้เหมือนเดิม และยังซักให้สะอาดเหมือนกำลังรอคอยเธอกลับมา

นัชชาน้ำตาคลอแล้วรีบไปทางอื่นไม่อยากจะคิดเยอะกว่า นี้แล้วเธอจึงรีบเปลี่ยนรองเท้า

“เมื่อสักครู่ก่อนจะกลับมาคุณเตชิตได้สั่งให้ฉันทำแกงไว้ น้าต้มแกงไก่ไปประมาณ 3 ชั่วโมงตอนนี้ยังเปิดไฟไว้อ่อนๆ เดี๋ยว น้า ใส่ถ้วยมาให้ทานนะคะ”น้าในพูดแล้วก็เดินเข้าไปในห้อง ครัว

นัชชาไม่คิดว่าเขาจะละเอียดอ่อนขนาดนี้เรื่องแค่นี้ก็สั่งไว้ แล้วก็เลยไม่ได้พูดอะไรต่อเดินไปแล้วไปนั่งบนโต๊ะอาหาร

ธีมนต์ไม่ได้เจอแม่มาหลายวันก็เลยตัวติดแม่ตลอดไม่

ยอมไปไหน

พอเตชิตเห็นแบบนี้ก็เลยตัดสินใจให้เวลาสองแม่ลูกอยู่ ด้วยกันส่วนเขาขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันหลังจากที่อยู่โรง พยาบาลมา2วัน1คืนก็ควรจะอาบน้ำดีๆแล้ว

นัชชาก้มหน้ามองไปทางเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดตัว เอง หลายวันมานี้เป็นไงบ้างมีที่ไหนสบายหรือเปล่าครับ?

“ตอนแรกก็มีนิดหน่อยครับแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”ธีมนต์ไป จับนิ้วมือของนัชชาเล่นแล้วพูดเบาๆว่า “คุณลุงดีกับผมมากเลย ครับยายรินก็เหมือนกันทำของอร่อยให้ผมกินเยอะมากเลย ครับแต่ว่าแต่ว่า..……..
เด็กพูดถึงตรงนี้แล้วหยุดนัชชาเลยถามขึ้นแต่ว่าอะไร

ครับ?” ธีมนต์รู้สึกอายแล้วไปเกาผม แต่ว่าตอนที่นอนตอนกลาง

คืนแล้วจะคิดถึงแม่มากๆครับ

“ไม่เป็นไรครับแม่มารับลูกแล้วไงเดี๋ยวพวกเราก็กลับบ้าน

แล้ว”

“ห้ะ? พวกเราจะกลับแล้วหรอครับ?”เหมือนเพิ่งเข้าใจที่นัช ชาพูดธีมนต์รู้สึกตกใจ

ตาของนัชชาไปสบกับตาของเขาที่กำลังมึนงงจากนั้นก็ยิ้ม แล้วพูดว่า “ใช่ไงครับแม่มารับลูกกลับบ้านพาลูกกลับไปลูก อยากจะกลับหาลุงชนุดมหรือแม่บุญธรรมครับ? หรือไปที่บ้าน ตายายก็ได้แล้วแต่ลูกเลย”

ทีแรกอยากจะทำตามที่ลูกคิดแต่ไม่คิดว่าหลังจากที่เด็ก ได้ยินก็มีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก แต่ว่าผมผม

เขาพูดผมมาตั้งนานก็พูดไม่จบ

นัชชาไปจับที่ศีรษะเขาแล้วพูดว่า”ลูกอยากพูดอะไรค่อยๆ พูดนะครับ”

ธีมนต์ตะกุกตะกักทั้งวันถึงจะพูดมาได้ในตาของเขาก็เต็ม ไปด้วยความระมัดระวัง ผมตกลงกับลุงไว้ว่าพรุ่งนี้จะไปกินข้าว ด้วยกันเขาบอกว่าสองสามวันมานี้ไม่ค่อยได้อยู่กับผมพรุ่งนี้ก็ เลยจะพาผมไปครับ”
นี่คือคำให้สัญญาของเตชิตที่ให้กับเด็กเมื่อคืนเด็กยังคง รอคอยการมาถึงอยู่

นัชชาไม่คิดว่าเด็กจะมีปฏิกิริยาแบบนี้เธอคิดว่าถ้าได้ยิน คําว่ากลับบ้านเด็กต้องดีใจมากๆ แต่อาการของเขาในตอนนี้ รู้สึกเศร้านิดนึง

ใชเศร้า

เขาไม่อยากไป

พอได้คําตอบแบบนี้มานัชชาไม่รู้ว่าควรดีใจหรือไม่ควร ดีใจปกติแล้วทุกคนจะดีใจอีกมุมมองหนึ่งกำลังบ่งบอกว่าเด็ก คิดดีกับเขามากแต่ถ้าพูดตามความในใจของตัวเองเธอไม่ควร ดีใจเพราะเด็กกำลังเชื่อใจผู้ชายคนนั้น

นี่คือสิ่งที่เธอคิดไม่ถึงไม่เคยคิดว่าธีมนต์จะมีผูกพันกับเต ชิตได้มากขนาดนั้น

“ลูกไม่อยากไปใช่ไหม? “นัชชาถามความคิดเห็นของเด็ก อีกครั้ง ถ้าแม่มีธุระต้องไปทำลูกก็จะอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”