ตอน370เธอยังรักเขาอยู่

ตอนที่ 370 เธอยังรักเขาอยู่

ห่างหายไปห้าปี นึกไม่ถึงว่าเขายังเก็บเบอร์เธอไว้ นัชชา ตื่นเต้น ทำตัวไม่ถูก พูดติดขัด “ฉัน ฉันเอง”

ตอนแรกเธอนึกว่าเขาจะสงสัยว่าทำไมอยู่ๆเธอถึงโทรหา เขา แต่เอ่ยถามขึ้น “เธอสบายดีมั้ย”

นัชชานึกถึงเสียอ่อนโยนของเขา เขายังเหมือนเดิม ไม่ เพียงแค่น้ำเสียงแต่หน้าตาก็ยังให้คนรู้สึกพึ่งพาได้เหมือนเดิม ไม่เคยมีความรู้สึกอึดอัดตอนพูดคุยกับเขา

เธอนึกถึงเรื่องที่เธอโทรหาเขาเพราะมีปัญหาต้องการให้ ช่วย เธอรู้สึกไม่ดี “ฉันสบายดี แล้วคุณล่ะ

“ก็งั้นๆ” ปรัณหัวเราะ “ความจริงฉันได้ยินเรื่องเธอจากเต

มาบ้าง

“อืม”

หลังพูดจบต่างก็เงียบ

นัชชากโทรศัพท์แน่น เรื่องที่เธอจะพูดติดอยู่ที่ปาก แต่ก็ พูดออกมายาก ถึงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่พวกเขาไม่ได้ติดต่อกัน นาน รู้สึกห่างเหิน

เหมือนเขารู้ว่าเธอต้องการจะพูดอะไร เลยเอ่ยขึ้น “โทรหาฉันเพราะเรื่องเตใช่มั้ย”

เขาเอ่ยขึ้น นัซซาโล่งใจ “อืม”

“ว่ามา ถ้าช่วยได้จะช่วย

นัชชาบอกทุกอย่างกับเขา เธอกลัวว่าคุยกันในสายจะไม่รู้ เรื่อง เลยนัดให้เขาออกมาเจอ ปรัณรับปากอย่างง่ายดาย นัด เจอกันร้านกาแฟใกล้บ้าน

หลังจากวางสาย เขาก็รีบหยิบกุญแจรถแล้วขับออกไป ระหว่างทางก็กดเบอร์โทรหาเตชิต หลังเขารับสาย เขาก็พูดขึ้น “แกทิ้งนัชชาไว้กลางทางอีกแล้วใช่มั้ย”

เตชิตกำลังเล่นบอลกับธีมนต์อยู่ที่วิลล่า เขาขมวดคิ้ว “แก รู้ได้ไง”

เขาไม่ได้ติดต่อกับนัชชา เรื่องนี้เขาไม่ได้บอกใครแล้วเขา

รู้ได้ยังไง

ปรัณตอบ “นัชชาเพิ่งโทรนัดฉันเมื่อกี้ ฉันคิดแล้วว่าแกคง ทำอะไรไว้ไม่งั้นเธอก็คงไม่หันมาให้ฉันช่วยหรอก”

“แกจะไปหรอ”

“ไป ถ้าไม่ไปเธอจะกังวลมากขนาดไหน” ปรัณถอน หายใจ “ฉันจะกลายเป็นแม่แกแล้วเนี่ย ไอ่เต พอได้แล้วมั้ง นัช ชาพาลูกกลับมาที่นี่มันไม่ง่าย แกยังง้อเธอไม่สำเร็จตอนนี้กลับ สร้างเรื่อง แกไม่อยากคืนดีกับเธอแล้วหรอ”

“ฉันง้อเธอฟังมั้ย” เตชิตกัดฟันแน่น พอนึกถึงคำพูดพวกนั้นของเธอ เจอแล้วแกก็ไม่ต้องพูดอะไรมาก ถ้าเธอถามเรื่อง ลูกแกก็บอกว่าแกไม่รู้ ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอนึกว่าฉันทนได้ทุก อย่าง เธอคงจับมือไอซนดมลอยไปลอยมาตรงหน้าฉัน เกินไป แล้ว”

พูดถึงนี่ เขาแค่ไม่พอใจที่เธอไม่อยู่กับตัวเอง แล้วยังยุ่ง เกี่ยวกับผู้ชายคนอื่น

เรื่องความรัก ปรัณก็ทำได้เพียงเป็นคนกลาง คอยรับฟัง

เขาพูดเตือน “ฉันเตือนไว้ก่อน ถ้าเธอหนีไปอีกรอบ แก อย่ามาร้องไห้ฟูมฟายละกัน

“ไม่มีทาง” เขาพูดอย่างมั่นใจ ก้มหน้าดูลูกที่กำลังเล่นอยู่ “กลับมาแล้ว อย่าคิดที่จะได้กลับไปอีก ไม่งั้นฉันเอาตายแน่

ปรัณถึงร้าน นัชชาก็นั่งรอไว้แล้ว

เขามองดูแผ่นหลังของเธอ เดินเข้าไปหา หยุดมองดู ใบหน้าที่คุ้นเคย

ห้าปีต่อมา เด็กสาวในความคิดโตขึ้นเยอะ มีน้ำมีนวลขึ้น ทำให้ดูน่ามองขึ้นกว่าเดิม ผิวยังดีเนียนนุ่มเหมือนเดิม ดู เหมือนว่าห้าปีที่ผ่านมาเธอมีคนดูแลดี

นัชชารู้สึกถึงเหงาจากข้างหลัง เธอเงยหน้ามอง ยืนขึ้นอีก ยิ้มทักเขา “ไม่เจอกันนานเลยนะคะพี่ปรัณ”

ใช่นาน นานมาก
ปรักเหมือนเข้าใจเข้ารู้สึกตอนนั้นที่เตชิตเห็นเธอแล้วเขา รู้สึกยังไง เขาที่เป็นเพื่อนยังดีใจเลย เตชิตที่เห็นเธอเป็นคนรักก็ ต้องดีใจมากไปใหญ่

ในใจพวกเขา นีซากลายเป็นคนที่สำคัญมาก

เขากอดเธออย่างอ่อนโยน แล้วคล้ายออก “ไม่เจอกันนาน

มาก”

ทั้งสองนั่งลง ปรัณไม่ชอบดื่มกาแฟ เขาสั่งน้ำชาร้อนๆ ทำให้บรรยากาศอุ่นขึ้น

ตอนแรกตอนนั่งรอนัชชาแอบตื่นเต้น คิดว่าตอนเจอเขา เธอต้องพูดอะไร แต่พอเจอเขาจริงมันทำให้เธอหายตื่นเต้น เขา ยังเป็นปรัณคนเดิมคนที่อบอุ่น คนที่เธอคุ้นเคย

นัชชารู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนในแววตาของเขา เพราะ

เขาอายุมากกว่าเลยทำให้เธออุ่นใจ

“ขอโทษนะคะ ที่ต้องรบกวนพี่

“รบกวนอะไร ถึงเธอจะไม่พูดพี่ก็ต้องไปถามไม่เตมันอยู่ดี พี่คอยบ่นเขาทุกวันจนมันชินไปแล้ว” ปรัณไม่อยากให้เธอ

คิดมาก

นัชชา เธอเลยไม่ค่อยสบายใจ “เรื่องระหว่างเราสองคน มันซับซ้อนเกินไป”

ปรัณยกยิ้ม เขาดื่มชาขึ้นมาดื่ม “ซับซ้อนยังไงก็ต้อง

เคลียร์กันอยู่ดี ผ่านมานานหลายปี พวกเธอก็ยังไม่ลืมกันและกัน”

นัชชายอมรับ “เราเคยอยู่ด้วยกันช่วงหนึ่ง มันก็ไม่แปลกที่ จะไม่ลืม”

“พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น” ปรัณยิ้ม “เธอรักมันและมันก็

ยังรักเธอ”

เขาพูดตรงเกินกว่าเธอจะรับได้

ถ้าจะปฏิเสธก็ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์

เธอมีลูกกับเขา ถ้าจะบอกว่าไม่รักก็คงฟังไม่ขึ้น ถ้าไม่รักก็ คงไม่ยอมเสี่ยง

นัชชาเงียบไปสักพัก ยิ้มเจื่อนๆ “อยู่ด้วยกันไปก็ทรมานใจ กันเปล่าๆ ถ้าเป็นแบบนี้อยู่ใครอยู่มันดีกว่า ถ้าไม่ได้เพราะ เรื่องลูก นัชไม่มีทางกลับมา

ปรัณเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง รู้ว่าเธอยังไม่หายโกรธกับ

เรื่องที่เคยเกิดขึ้น “พี่รู้ว่าเธอยังโกรธเขาอยู่ แต่ไหนๆก็ให้มันรู้

แล้วว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ และมีลูกแล้วด้วย จะว่าเขาเห็นแก่ตัว

หรืออะไรก็ช่าง ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้มันตามหาเธอจนแทบ

บ้า ถ้าไม่ใช่มั่นใจว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็คงไม่อยู่ต่อหรอก แต่พอ

มาวันนี้มันได้เจอเธอ ไม่มีทางที่มันจะยอมปล่อยมือจากเธอแน่นอน”