ตอน367 ยอมอ่อนข้อให้ไม่ได้หรอ

ตอนที่367 ยอมอ่อนข้อให้ไม่ได้หรอ

เตชิตเดินออกมาจากห้อง เขาไม่ได้เดินกลับไปห้องมนต์ แต่สั่งให้คนไปเฝ้าไว้ที่หน้าประตู สั่งห้ามนัชชาเข้าเยี่ยม แล้วไปหาปรักที่ห้อง

ปรัณกำลังดูเคสผู้ป่วยโรคหัวใจ ได้ยินเสียงเปิดประตู เขา เงยหน้ามองก็ตกใจชุดของเขา “แก……………อะไรมาวะ ท่อนบน ใส่เสื้อคนไข้ ท่อนล่างใส่กางเกงสูท ผมยุ่ง ปากแดง บวม ถ้าคนอื่นเห็นคนคงคิดว่าเป็นคนบ้าที่หลุดออกมา

เตชิตอารมณ์เสีย เขาไม่ตลก “แกมีเสื้อสำรองให้ฉันยืม สักตัวมั้ยวะ”

เห็นเขาเอ่ยปากยืม ด้วยหน้าบูดเบี้ยว ปรัณได้กลิ่น แปลกๆ เขาเดินไปเปิดตู้หยิบเสื้อออกมา ยื่นให้เขา กำลังจะ เอ่ยปากถามแต่ก็สะดุดเข้ากับรอยขูดแดงๆที่ต้นคอ

ยังแดงและใหม่อยู่เลย

ปรัณอึ้ง คิดไปคิดมา ตกใจ “แก แกคงไม่…

“ไม่ใช่เว้ย” เตชิตพูดขัดขึ้น ยื่นมือไปรับเสื้อมาจากเขา

ปรัณยืนงง และเห็นตามร่างกายไม่ได้มีเพียงแค่รอยเดียว ถามขึ้น แกง……….ไม่ได้ไปมั่วกับใครใช่มั้ย”
มั่วหรอ

เตชิตยกยิ้ม “นัชชาทำ เรียกว่ามั่วมั้ย”

ปรัณตกใจอึ้งมากกว่าเดิม เดี่ยวให้เขาตั้งสติก่อน

“พวกแกไปเจอกันตอนไหนวะ

“เมื่อกี้ ฉันโทรเรียกเธอ

“อืม” เตชิตย้อนนึกถึงการกระทำดิบเถื่อนของตัวเอง เขา เสียใจ “รู้อดทนไหวดีกว่า”

ถ้ารู้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น เขาคงไม่เอาเธอตั้งแต่แรก ไม่ แม้แต่จะแตะเส้นผมเธอ

เขารู้ว่าเธอไม่ค่อยเต็มใจ แต่ไม่นึกว่าเธอจะกล้าเอาเรื่อง

อย่างว่าเป็นของแลกเปลี่ยน

ปรัณดูเขาใส่เสื้อจนเสร็จ ยังอึ้งอยู่ “แล้วตอนนี้นัชชาอยู่

“ไม่รู้ ไล่เธอไปแล้ว”

ปรับขมวดคิ้ว นี่มันอะไรกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมามี

ไหน”

แต่นัชชาไล่เตชิต วันนี้พระอาทิตย์เปลี่ยนเป็นขึ้นทางตะวันตก แล้วหรอ

แต่เขาพูดเตือนขึ้น “มีอะไรพูดกันดีๆ กับผู้หญิงไม่ต้อง ตรงขนาดนั้นก็ได้”
ยิ่งไปกว่านั้น เป็นผู้หญิงที่รัก

เตชิตยัดเสื้อเข้าไปในกางเกง จดกระดุมแขนเสื้อ สายตา เย็นชา “ฉันพูดดีด้วยก็แล้วเคยฟังมั้ย ถ้าไม่ฟัง ฉันก็จะเปลี่ยน เป็นใช้วิธีอื่น”

“แกจะทำอะไรกันแน่” ปรัญขมวดคิ้ว ถามด้วยความงง

“เธออยากได้ลูกมากไม่ใช่หรอ ฉันไม่ให้” พูดจบ เขาล้วง มือหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกง กดเบอร์โทรหาทนายคนหนึ่ง ที่เก่งคดีการหย่า “ทนายเด่นภูมิ ร่างคดีเกี่ยวกับสิทธิ์ของแม่ เลี้ยงเดี่ยวที่ไม่ได้แต่งงาน ส่งมาให้ฉันพรุ่งนี้

ปรัณตกใจอึ้ง เป็นเพื่อนกันมานานหลายปี ดูออกว่าเขาไม่ ได้กำลังล้อเล่นเขาจริงจัง และเป็นเพราะแบบนี้มันเลยดูน่ากลัว

รอให้เตชิตวางสาย ปรัณพูดห้ามเขา แต่ยังไม่ทันได้เปิด

ปาก เขาเปิดประตูเดินออกไปแล้ว

“เต เต…..

เขาไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ เห็นเขาเป็นแบบนี้ปรัณแอบ ถอนหายใจ

เตชิตกลับไปหามนต์ ลูกเขาหลับสนิท ปากเขาเปิดได้ยิน เสียงหายใจเล็กน้อย

เขาหลับสนิท ไม่รู้เกิดเรื่องมากมายกับพ่อแม่ของเขา
หัวใจเตชิตที่โดนนัชชาทำร้าย แต่พอเห็นหน้าลูกเขาก็ ค่อยๆ ใจอ่อน เขานั่งอยู่ตรงหัวเตียง มือหนายกมือไปจับหน้า ผากเขา ในใจแอบเป็นห่วงผู้หญิงที่ทำให้เขาโมโห

เขาเดินจากมา ไม่รู้ว่าเธอแต่งตัว และจากไปรึยัง

ถึงแม้เขาจะหักห้ามใจ แต่เรื่องมันอยู่ตรงหน้า เธอโดนไป แบบนั้นไม่รู้ร่างกายจะรับไหวรึเปล่า

พอคิดถึงนี้ เขาก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ เมื่อกี้น่าจะให้เธอ ไปก่อน

แต่เพราะเมื่อกี้เขาโกรธมาก อยากรีบๆไปจากห้องนั้น

กลัวว่าเธอจะพูดอะไรออกมาอีกจนทำให้เขาห้ามตัวเองไม่อยู่ เธอยั่วเขาก่อน แต่พออารมณ์เริ่มขึ้น ยังไม่ทันที่เขาจะได้ ย้อนคิดเรื่องที่เกิดขึ้น เธอพูดทำร้ายเขาเหมือนตกลงไปอยู่ใน

นรก

เขานึกภาพหน้าเธอขึ้น เขากัดฟันแน่น ในโลกนี้เขาเจอผู้ หญิงมาเกือบทุกแบบ เธอเป็นคนเดียวที่ใบหน้าดูอ่อนโยนแต่ ใจแข็งมาก

อยากเจอลูกพูดดีๆขอเขาดีๆไม่เป็นหรอ ใช้ชนุดมเป็น เครื่องมือยั่วโมโหเขา ถ้าเขาไม่อยากเห็นหน้าเธอจริงก็คงไม่ โทรเรียกให้เขามาหาที่นี่หรอก

เธอเป็นคนฉลาดแต่บางครั้งก็จงใจมองข้ามความจริงใจที่เขาต่อเธอ
เขาทำอะไรไม่ได้ ใครใช้ให้เขาไปตกหลุมรักผู้หญิงอย่าง เธอ เหนื่อยใจแค่ไหนก็ต้องทน

นัชชานั่งทําใจอยู่สักพัก แล้วรีบแต่งตัวออกจากห้อง

ตอนแรกเธออยากไปดูธมนต์ แต่ยังไม่ทันได้เข้าใกล้ เธอ ก็เห็นมีผู้ชายสองคนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู เมื่อตอนมาไม่มี ใช้ นิ้วตีนคิดยังคิดได้เลยว่าใครเป็นคนสั่ง

เจอเรื่องอย่างว่า เธอไม่มีความมั่นใจ ปวดเมื่อยร่างกาย สภาพดูไม่ได้เธอเพียงยืนมองอยู่ไกลๆแล้วตัดสินใจหันหลัง กลับ

ลิฟท์ลงมาถึงโรงจอดรถ เธอรีบเดินขึ้นไปบนรถ ปิดประตู เธอรู้สึกปลอดภัย

ไม่นานโทรศัพท์ดังขึ้น เธอสะดุ้ง หยิบขึ้นมาดู เป็นสายเข้า จากชนุดม

ตอนนี้มัน

“ฮัลโหล”

“เด็กเป็นยังไงบ้าง” เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ไม่ได้เป็นไรมาก ท้องอืดอาหารไม่ย่อย

ได้ยินเสียงเธอ เขาไม่สบายใจ “เขารังแกเธอหรอ”