ตอน364มีอารมณ์อ่อนไหวกลางห้องผู้ป่วย

ตอนที่364 มีอารมณ์อ่อนไหวกลางห้องผู้ป่วย

เขาก้มจูบปิดปากเธอ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก นัชชาไม่ทัน ตั้งตัว เธอเซ ถูกเขาบังคับกันไปติดที่กำลัง หลังชนกำแพงเธอ ร้องเสียงหลง ไม่ได้เพราะเจ็บเป็นเพราะตกใจ

เตชิต ใช้เพียงมือเดียวกดบังคับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ ก้มจูบเธอแบบเร้าร้อนรุนแรง เขาดันลิ้นเข้าไปในปากเธอ

นัชชาตกใจอึ้ง คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำเรื่องแบบนี้ เธอเปิด ปากทำให้เขามีโอกาสมากขึ้น เธอริมฝีปากชา เหมือนถูกตรึง

ไว้กับกําแพงขยับไปไหนไม่ได้

เขาลืมตามองดูใบหน้าที่ตื่นกลัวของเธอ เธอตกใจขนาด ไหนเขาก็จูบเธอแรงมากขนาดนั้น เขาอยากจะกลืนกินทั้งตัว ของเธอลงท้อง

นัชชาเพิ่งตั้งสติได้ เขาจูบรุนแรงเกิน เธอเหมือนจะขาด อากาศหายใจ หมดแรง

“เต เตชิต คุณ………ปล่อยฉัน” เธอขัดขืน พยายามหลบ

เหมือนถูกเธอขัดใจ เขายกมือบีบคางเธอไว้ บังคับให้เธอ

เขาเงยหน้ารับจูบจากเขา

การกระทํารุนแรงเกินไป ทำให้เกิดเสียงดังในห้องที่เงียบ สนิทนี้ นัชชาได้ยินหูชา เหมือนเขาจะกัดกินปากเธอ

เรี่ยวแรงเหมือนถูกเขาดูดเอาไปหมด เธอไม่มีแรงขัดขืน มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคย ถ้าเขาเข้าใกล้เธอก็ต้องจ่ายอมทุก ครั้ง

แต่

นัชชาเห็นกำแพงสีขาวข้างหลัง เธอเริ่มได้สติ นึกถึงโรง พยาบาล นึกถึงลูกที่นอนอยู่ในห้อง เธอเริ่มโมโห กัดริมฝีปาก เขาอย่างแรง

ทันใดนั้นก็ได้รสและกลิ่นคาวของเลือด แต่เขาเพียงแค่ตกใจชะงักไปสักพัก แล้วจูบเธอต่อด้วย ความรุนแรงที่เพิ่มขึ้น

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ นัชชาลิ้นชา ปากร้อนและปืนที่ถูก เขากัดจูบ

ตอนที่เธอกลังจะขาดอากาศหายใจ เขาก็ปล่อยเธอออก

หลังจูบเสร็จ ทั้งสองหอบหายใจ เขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอ

หายใจแรง มีอารมณ์

นัชชายกมือตบไปจะตบหน้าเขา เสียดายยังไม่โดนหน้าก็ ถูกเขายกมือจับห้ามเธอไว้
เขาหรี่ตา ตันมือเธอค้างไว้ที่กำแพง “ทำไม ครั้งที่แล้วยัง ตบไม่สะใจหรอ”

นัชชาจ้องเขา แต่ไม่รู้ตัวว่าแววตาแสดงออกถึงความตื่น เต้นหลังโดนจูบ “คุณมันหน้าด้าน

“ฉันหน้าด้านหรอ” เขายกมือเช็ดปากเธอ “เมื่อกี้เธอเปิด ปาก ให้ฉัน เขาก็เรียกว่าหน้าไม่อายใช่มั้ย”

“หุบปาก” นัชชาตอกกลับ หอบหายใจ “คุณเรียกฉันเพื่อ ทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ ถ้าคุณไม่หน้าบ้านแล้วใครด้าน

“ฉันทำกับเมียฉันมันผิดตรงไหน

“ใครเมียคุณ เลิกหลงตัวเองได้แล้ว” นัชชากลัว แต่ก็ต้อง พูดให้กำลังใจตัวเองด้วยการต่อว่าเขา “ถ้าไม่ใช่เพราะลูก ฉัน ไม่มีวันมาพบคุณ

“เหอะ” เขายิ้มเยาะ ริมฝีปากเขาแดงบวมเพราะจูบเมื่อครู่ แล้วพูดขึ้น ช่วยไม่ได้ ลูกมีไปแล้ว เสียใจตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว หลังจากนี้ทั้งชีวิตเธอก็ต้องเกี่ยวข้องกับฉันไปตลอดเพราะลูก หนียังไงก็หนีไม่พ้น

“เตชิต” นัชชามองแรงเขา ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะกลายเป็น คนที่ไม่มียางอายมากขนาดนี้ “ตอนคุณพูดแบบนี้กับฉัน คุณ ลืมคุณประทินไปแล้วหรอ

เขาหรี่ตามอง “เธอเอาแต่พูดถึงเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมหึงหรอ”
“แหวะ” เธอไม่ให้เกรียติเขา “คุณอย่าหลงตัวเอง

“นัชชา” เขามองเธอด้วยสายตาจริงจัง แต่กลับพูดด้วยน้ำ เสียงหยอกล้อเธอ “เธอรู้ตัวมั้ยการที่เธออวดดีแบบนี้มันน่าเอา แค่ไหน มีแต่ตอนที่อยู่บนเตียงเธอถึงจะยอมพูดความจริง

เขาพูดเน้นทีละคำ นัชชาไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆเธอรู้สึกร้อน หน้าแดง “คุณหยุดพูดจาทุเรศๆเดี๋ยวนี้นะ คุณกำลังคุกคาม ฉัน”

“ถ้านี่คือการคุกคาม งั้นห้าปีก่อนเธอก็ถูกฉันคุกคามไป ทั้งตัวแล้วซิ”

นัชชาพูดไม่ออก ทำได้เพียงจ้องเขาตาโต เจอผู้ชายอย่างเขา เธอจำอะไรได้

ห้าปีแล้ว เธอเป็นยังไงสายตาเขา ห้าปีต่อมาก็เหมือนเดิม ตอนอยู่ตรงหน้าเขา เธอไม่สามารถหักห้ามใจได้ เขาทำไม่ได้ เธอก็ทำไม่ได้เช่นกัน

เธอพยายามหักห้ามใจ แต่ก็ถูกเขาพังทลายลง

นัชชารังเกียจตัวเอง เธอกัดฟันแน่น เธอพยายามขัดขืน

“ปล่อยฉัน”

เตชิตก้มมองใบหน้าที่แดงของเธอ แล้วยอมปล่อยมือเธอ

เหมือนเธอนึกไม่ถึงว่าเขาจะยอมปล่อยเธอ ขัดขืนเลย ทำให้มือเธอฟาดเข้ากับกำแพง นัชชารู้สึกเจ็บเธอขมวดคิ้ว เงย หน้ามองเขาที่สายตานิ่งเย็นชา
เขาดึงมือกลับ ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาพยายาม หักห้ามใจ พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “ฉันปล่อยแล้ว เธอไปได้ แล้ว”

นัชชางง อยู่เขาก็ลากเธอมาจูบ ตอนนี้ก็ไล่ให้เธอไป

เตชิตไม่ปล่อยให้เธอคิดได้ เขาหันหลังเดินออกจากห้อง ไป ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังที่เย็นชา ไม่เหมือนกับตอนที่เขาจูบเธอ

เธอรีบเดินตามเขาไป หน้าตาตึงเครียด “ฉันไม่ไป นอกจากคุณจะให้ฉันเอาลูกไปด้วย”

“ลูกเติมน้ำเกลืออยู่ไปไหนไม่ได้

“ไม่จําเป็น เดี๋ยวฉันเฝ้าเอง”

เขาเดินนำเธอ เขาเดินเร็วเพราะขายาวอีกนิดจะถึงห้อง แล้ว นัชชากลัวว่าเขาจะไม่ให้เธอเจอลูกอีก เธอสะดุดไปเห็น ห้องพักที่ว่างเปล่า เธอไม่มีทางเลือกเยอะ คว้าแขนดึงเขา เข้าไปในห้อง

เธอปิดประตูลง แล้วกดปุ่มล็อค

เตชิตกลั้นหัวเราะ ถ้าเกิดเขาอยากไปจริงๆ มีหรอเธอจะ ห้ามเขาอยู่ แต่ใบหน้าแสดงออกด้วยความนิ่งเฉย “ดึงฉันเข้า มาทำไม เธอไม่กลัวฉันทำไม่ดีไม่ร้ายเธอหรอ”
นัชชารู้ว่าเขาจงใจพูดขู่เธอ หน้าเริ่มแดง สติและใจตื่น กลัว อารมณ์เสียจนไม่สามารถคิดอะไรได้ หน้าอกร้อนผาว ทำให้สติเธอขาดหายไป

เธอทนไม่ไหวแล้ว

“มองหน้าฉันทำไม เธอ… …” เขาพูดได้เพียงแค่นี้ ก็ ต้องหยุดเพราะตกใจกับการกระทำของเธอ เธอยื่นมือมาถอด เสือของเขา เธอหอบหายใจ เธอหายใจแรงอยู่ต้นคอของเขา เขาทรมาน

มองดูเธอรูดซิปหลังกระโปร่งตัวเองลง ทำให้เสื้อไหลลง เล็กน้อย ทำให้เห็นสายเสื้อในสีดำ เธอไม่ยอมหยุด เธอถอด สะบัดรองเท้าทิ้ง รุนแรงจนเสื้อไหลหล่นลงมาข้างหน้าทำให้ เห็นเนินอกขาวเนียน

เตชิตตัวแข็งทื่อ รีบปิดตาลง และยื่นมือไปกดมือน้อยค้าง ไว้ พูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆ “บ้าไปแล้วหรอ