ตอน355ลูกถูกขโมย

ตอนที่ 355 ลูกถูกขโมย

การเจรจา แยกย้ายด้วยการไม่สุขสงบ กี่ครั้งแล้วแทบจะ นับไม่ถ้วน นัชชารู้สึกเพียงเหนื่อยล้า รอจนเธอทำใจได้ งาน ดำเนินมาถึงตอนท้ายๆ เตชิตกลับไปก่อนแล้ว เธอก็ไม่มี อารมณ์อยู่ต่อ เลยกลับกับชนุดม

ตลอดทาง เธอคิดแต่เรื่องที่เธอต้องทำอะไรต่อหลังจากนี้ เธอเปิดปิดโทรศัพท์หลายครั้ง ดูข้อมูลเกี่ยวกับคดีการขอหย่า

ไม่รู้เป็นเพราะเธอตื่นกลัวเกินไป ชนุดมที่อยู่ข้างๆทนไม่

ไหว ยื่นมือไปถึงโทรศัพท์มาจากมือเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเชิง

ออกคำสั่ง “พักผ่อนสักหน่อย ไม่ต้องคิดมาก”

เวลานี้นัชชาไม่มีกระจิตกระใจนอน พอนึกถึงการกระทำ ของตัวเองเมื่อครู่ เธอหัวเราะเยาะตัวเอง “การกระทำเมื่อกี้ของ ฉันไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่มั้ย”

มันนานมากแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงหมดหวังแบบนี้จาก ปากของเธอ เขาไม่พอใจขมวดคิ้ว “อย่าพูดแบบนั้น มันไม่ใช่ ความผิดของเธอ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

“แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมใจไว้” นัชชาก้มหน้า เธอถอน หายใจ “ฉันไม่สามารถแก้ปัญหาได้
สิ่งที่เธอกลัวสุดคือเรื่องมันจะบานปลายจนมาถึงจุดนี้ มัน ไม่เหมือนกับสิ่งที่เธอคิดไว้ตอนแรก เธอคิดว่าถึงระหว่างเขา กับเธอจะไม่เหลือความรู้สึกอะไรแล้ว เรื่องลูกน่าจะนั่งเจรจากัน ดีๆได้ เธอถึงขั้นคิดหาทางออกไว้แล้วว่าจะให้เขาเข้าหาลูก ด้วยวิธีไหน ค่อยบอกว่าเขาคือพ่อของลูก แต่บ้านเตชิตเข้ามา ยังรวมถึงประทินด้วย มันทำให้ผิดแผนที่เธอวางไว้ตอนแรก

เธอเพียงอยากจะไปจากที่นี่ ไม่อยากให้ลูกรับรู้เรื่องพวกนี้

ชนุดมยื่นมือไปตบไหล่เธอ มองเธอด้วยสายตาจริงจัง “เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เธอเป็นเพียงแม่คนหนึ่ง ถ้าธีมนต์รู้ว่าเธอ ทำเพื่อเขามากมายขนาดนี้ เขาจะต้องซึ้งและรักเธอมากๆ

“แต่สิ่งที่เตชิตพูดมันก็ถูก เมื่อห้าปีก่อนฉันหนีไปเอง ถ้ามี หลักฐาน ในชั้นสาร ฉันก็คงมีโอกาสแพ้สูง รวมถึงเรื่องการตาย ของโคจิรัตน์ก็ต้องรื้อขึ้นมาตรวจสอบใหม่ทั้งหมด หน้าอกเธอ หนักอึ้งรู้สึกหายใจไม่ถนัด “พอถึงเวลาก

ต้องดึงคุณเข้ามาเกี่ยว”

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่แคร์”

“แต่ฉันแคร์ มันไม่แฟร์กับคุณ ฉัน…

“นัชชา” ชนุดมพูดขัดขึ้น สำหรับฉันแค่ได้ช่วยเหลือเธอ มันก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน เรื่องอื่นเธอไม่ต้องเป็นห่วงหรือ คิดมาก ถ้าเธออยากให้ฉันสบายใจ อย่าพูดอะไรแบบนี้อีก

ทำไมนัชชาจะไม่รู้ว่าเขาไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้ แต่ถ้าเธอเงียบแล้วคอยรับความช่วยเหลือจากอีก มันคงจะทำให้ เธอกดดันไม่สบายใจ

เธอไม่อยากลากชนุดมมาเกี่ยวเรื่องนี้ แต่มันไม่ทาง เลือก นอกจากเขาก็ไม่ใครที่จะสามารถทำให้…………. เธอเพิ่งรู้ถึงเป็นชนุดมไม่สามารถทำอะไรเขาได้

เพราะเกินไป และอีกหนึ่งสิ่งปฏิเสธไม่ เขาเป็นพ่อของเด็ก

นัชชาใจร้อน สับสน เวลานี้ที่เธอต้องหารที่สุดคือ เห็นหน้าลูก เพียงลูกเท่านั้นที่จะทำให้จิตใจเธอสงบลงได้

เด็กแล้ว เมทนีบ้าน เดียวเลยขอกลับไปดูแลเขาก่อน นัชชาคำนวณเวลาไม่ ถึงเธอก็คงถึงบ้านแล้ว เลยตอบตกลงไป

แต่ที่ถึงคือ 20นาทีนี้จะทำให้เสียใจ

กลับถึงบ้านพร้อมชนุดมนัชชาเปลี่ยนรองเท้า

และแล้ว เธอผลักประตูเข้าไปตกใจ

บนเตียงที่ยุ่งเหยิง เห็นชัดว่าเคยมีคนนอนก่อนหน้า

นั้น แต่ตอนนี้กลับมีใคร

เกิดอะไรแล้วลูกล่ะ
นัชชาหน้าซีด เธอรีบวิ่งไปดูในห้องน้ำ เปิดประตู ก็ไม่มี

ในใจเธอเหมือนโดนบางอย่างทุบเข้าไปในหัวใจ รู้สึก

เจ็บปวด

เธอเปิดดูทุกห้อง รวมถึงห้องครัว แต่ก็ไม่มีร่องรอยของ เด็กเลย เธอมึนตึบทำอะไรไม่ถูก

ชนุดมเห็นเธอแปลกๆ กำลังจะเปิดประตูวิ่งออกไปเขารีบ คว้ามือเธอไว้ “มีอะไร

……….. นัชชาหายใจไม่ทัน เสียงสั่น “ธีหายตัวไป ได้ยินดังนี้ เขาขมวดคิ้ว ช่วยหาอีกรอบ แต่ก็ไม่เห็นร่อง

รอยใดๆ

“เธอ ใจเย็นๆก่อน ลองโทรถามคุณน้าดูก่อน

เธอก็นึกขึ้นได้ รีบโทรไปหาณัชชนม์ เธอกครับ “ฮัลโหล นัช ลูกถึงบ้านแล้วหรอ”

นัชชาพยายามทำให้เสียงเป็นปกติ ไม่อยากให้เธอเป็น ห่วง “แม่ นอนไปนานแค่ไหนแล้ว หนูเห็นลูกหลับลึกมากเลย”

“สามทุ่มยังไม่ครึ่งก็หลับไปแล้ว เล่นมาทั้งวันก็คงจะ เหนื่อย ลูกไม่ต้องปลุก” ณัชชม์ไม่มีความผิดปกติใดๆ น้ำเสียง ปกติ

นัชชาใจหาย มันก็หมายความว่าลูกหายไปหลังจากนั้น เพราะดูเหมือนณัชชนม์ไม่รู้เรื่อง
เธอนึกถึงคำพูดที่เตชิตทิ้งท้ายเอาไว้ ฉันจะไม่ให้เวลาเธอ

อีก’

ตอนนั้นเธอไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พอตอนนี้นึกย้อนเธอขนลุก หรือเขาตัดสินใจจะเอาลูกไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว

ปลายสายเห็นเธอไม่ตอบ เธอพูดทักขึ้น

นัชชาเพิ่งรู้ตัว “หนูรู้แล้วแค่นี้ก่อนนะ แม่รีบพักผ่อนเถอะ หนูก็จะเข้านอนแล้ว ฝันดีค่ะ”

หลังจากวางสาย เธอเปิดรายชื่อ มือสั่น กดผิดปุ่ม

ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ใน ขนาดนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง

เสียงปลายสาย นัชชาล้มตัวลงข้างโซฟา ตะโกน “ไอ่ชั่ว”

มือทั้งสองข้างกุมขมับ เธอเป็นห่วงลูก และโกรธมาก จน น้ำตาไหลไม่ออก เธอใจเต้นเร็วทำอะไรไม่ถูก

ไอ้ผู้ชายเลว เขากล้าเอาลูกไปทั้งๆที่ไม่บอกไม่กล่าว แล้วมันต่างอะไรกับสิ่งที่ตายายของเขาเคยทำ

มันก็จริง เขาพูดขนาดนั้นก็คงไม่แปลกถ้าทำแบบนี้ เขาคง อยากให้เธอหวาดกลัวไปขอร้องอ้อนวอนเขา

นัชชามองดูนาฬิกา ดึกขนาดนี้ และไม่รู้ว่าเขาจะพาลูกไป ไหน ไปบ้าน ไปที่อื่น หรือพาไปโรงแรมล่ะ

ลูกจะคุ้นชินมั้ย จะกลัวรึเปล่า จะนอนหลับรึเปล่า จะแอบร้องไห้รึเปล่า ลูกจะร้องหาเธอมั้ย

ทั้งหมดนี้ นัชชาไม่รู้ ยิ่งไม่รู้เธอก็ยิ่งเป็นกังวล

ตอนนี้ นอกจากโทรหาเขา เธอก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เธอรู้ ว่าเขาตั้งใจใช้วิธีนี้มากดดันเธอ แต่เขาไม่รับสาย