ตอน334นางตัวดีแกทำลงคอได้ยังไง

ตอนที่334นางตัวตีแกทำลงคอได้ยังไง

“จินต์……..ชชาตื่นเต้นเธอห้ามตัวเองไม่ได้น้ำตาท่วม ตามองเห็นไม่ชัดแต่เธอกลับรู้สึกเหมือนเห็นคนตรงหน้าชัดเจน มากเธอจําหน้าตาเธอได้ไม่ลืมเลยสักนิด

เป็นแกจริงๆด้วยนางบ้าทำไมเพิ่งกลับมาฉันนึกว่าชาตินี้ จะไม่ได้เจอแกแล้วฮือ………………งเธอเข้ามากอดกอดแน่ นมากกลัวว่าวินาทีต่อมาเธอจะหายไป

นัซซารู้จักกับจินต์นานที่สุดตั้งแต่เรียนจนทำงานพวกเธอ สองคนผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะความสัมพันธ์สนิทของทั้งคู่ เกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนเป็นเหมือนคนที่คอยอยู่เคียงข้างกันทุก เวลา

หลายปีผ่านมาเธอเรียนรู้ที่จัดการกับอารมณ์ความรู้สึก ของตัวเองรู้จักการอยู่คนเดียวให้เป็นแต่พออยู่ในอ้อมกอด อุ่นๆนี้มันกลับพังทลายลงไป

นัชชาเพิ่งรู้ตัวความจริงตัวเองรอคอยวันนี้มานาน

เธออ้าๆหุบๆปากเหมือมีอะไรมากมายที่อยากจะพูดแต่ก็ พูดได้เพียง “ฉันกลับมาแล้ว

ห่างกัน5ปีเธอกับนัชชากลับมาเจอกันอีกครั้งเจอคนที่หวังอยากเจอมาตลอด

“แกรู้มั้ยหลายปีที่ผ่านมาฉันตามหาแกยากแค่ไหนเพราะ ฉันไม่เชื่อว่าแกจะหายไปโดยไม่มีสาเหตุฉันคิดเป็นเพราะพวก เขาเข้าใจอะไรผิดไปแต่พอหลังจากนั้น “จินต์เหมือน นึกถึงความทรมานที่ผ่านมาของเธอเธอไม่อยากนึกถึงมัน “นา งบ้าแกทำได้ยังไงที่หายไปนานหลายปี…………

นัชชารู้สึกได้ว่าแผ่นไหล่ของเธอเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาเธอ ยกมือกอดหลังเธอไว้ขอโทษเพราะตอนนั้นฉันไม่มีทางเลือก ถ้ามีทางเลือกอื่นฉันก็คงไม่เลือกทางนี้

นัชชาเจ็บปวดพอนึกถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อนมีแต่คนบอกว่า เธอใจร้ายแต่คนที่ใจร้ายที่สุดกับเธอก็คือตัวเธอเอง

“หลายปีมานี้แกเป็นยังไงบ้าง “จินต์เป็นห่วงเรื่องนี้มาก

ที่สุด

นัชชาหลบสายตาไม่รู้ควรต้องตอบยังไงลำบากกายไม่ เท่าไหร่แต่ลำบากใจนี่พูดออกมาไม่ได้เธอกลัวว่าเธอจะเป็น ห่วง “ฉันสบาย ”

ทั้งสองตื่นเต้นมากที่ได้เจอกันธมนต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ มอง ด้วยความไม่เข้าใจแต่เขาเห็นนัชชาร้องไห้เขารู้สึกเจ็บปวด หัวใจแม่ครับอย่าร้องไห้

คำเรียกนี้ไม่เพียงแต่ดึงสตินัชชาแต่ยังเรียกสติจินต์ให้ กลับมาด้วย
พอเธอก้มลงมองเด็กชายเธอตัวชาเด็กตัวเล็กๆ ที่หน้าตา คล้ายคลึงกับนัชชายิ่งไปกว่านั้นคือเขาเรียกนัชชาว่าอะไร นะแม่หรอ

จินต์รู้สึกมึนงงเหมือนตัวเองถูกอะไรทุบตีที่หัว

“ลูกนี่เป็นเพื่อนรักของแม่ทักทายแม่จินต์ครับ”นัชชายก ยิ้มเธอกับจินต์สัญญากันไว้ว่าถ้ามีลูกจะให้ลูกเรียกว่าแม่ซึ่งกัน และกัน

ธีมนต์ยืนทักทายอย่างมีมารยาท สวัสดีครับแม่จินต์ผม

ชื่อธีมนต์ครับ”

ทักทายเสร็จเขาหันมาถามอย่างงงๆ “ทำไมต้องเรียกว่า แม่ครับ”

“เพราะแม่จินต์เป็นเพื่อนรักของแม่นับไงครับ

เขาพยักหน้า”อ๋อเป็นอย่างนี้นี่เอง”

จินต์ยืนมองสองแม่ลูกคุยกันอย่างงงๆเธออึ้งได้แต่ต้อง มองเด็กน้อยค้างถ้าเธอฟังไม่ผิดเด็กคนนี้ชื่อธีมนต์บอกว่าเป็น ลูกชายของนัชชาหรือ

หรือเธอจะมีครอบครัวใหม่แต่…จินต์นึกถเตชิตผู้ชายที่ ตามหาเธอมาโดยตลอด5ปีแต่เป็นเพราะนึกถึงวินาทีต่อมาก็มี ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว

เธอรีบย่อตัวลงมองเด็กอย่างละเอียดไม่แปลกเพราะเด็ก คนนี้ไม่เพียงแค่เหมือนนัชชาแต่ยังเหมือนเตชิตมากกว่า
“นี่นี่เป็น…………จินต์ตกใจหันไปถามนัชชาแล้วหยุดพัก กลัวว่าเด็กจะได้ยิน

นัชชารู้ว่าเธอต้องการจะสื่ออะไรพยักหน้า”ใช่”

จินตกใจเลยรีบเรียกให้สองแม่ลูกเข้ามาในห้อง เข้ามา ข้างในก่อน”

ในห้องสะอาดมากเพราะทุกอาทิตย์จะมีแม่บ้านมาช่วย ทำความสะอาดมันก็ดึกมากแล้วนัชชาพาธีมนต์ล้างหน้าล้าง ตาแล้วกล่อมเมนต์เข้านอนเธอจึงเดินมานั่งอยู่บนโซฟาห้อง รับแขก

จินตยกนนมมาให้เธอดึกแล้วดื่มนมหน่อยละกัน

นัชชารับมาจิบหนึ่งจิบกลิ่นหอมอุ่นๆไหลลงคอไปถึงท้อง ทำให้ตัวเธอรู้สึกอุ่นตามไปด้วย

“เรื่องเด็ก……เป็นยังไงกันแน่

“เป็นลูกของฉันกับเตชิตอายุ4ขวบกว่าๆแล้วเมื่อปีก่อน ตอนฉันหนีไปฉันกำลังท้องเรื่องนี้เธอก็รู้ธีมนต์เป็นเด็กในท้อง คนนั้น”นัชชาบอกเธอไปตามความจริง

จินต์อ้าปากค้างตอนนั้นนัชชาอยู่ในคุกเธอเป็นคนซื้อที่ ตรวจครรภ์ให้เธอหลังจากนั้นก็เกิดเรื่องขึ้นเธอหายตัวไปอย่าง ลึกลับเรื่องเด็กในท้องยิ่งไม่มีใครพูดถึงไม่นึกว่าผ่านมา5ปีเด็ก ไม่เพียงแต่ยังมีชีวิตอยู่แต่ยังแข็งแรงเติบโตมาได้จนถึงตอนนี้

พอคิดถึงเรื่องพวกนี้เธอเห็นใจที่แกหนีไปเป็นเพราะเด็กใช่มั้ย”

“เป็นเพราะเด็ก90%”อีก10%เป็นเพราะผิดหวังในตัวเต

จินต์ถอนหายใจยื่นมือไปจับมือเธอ แล้วเตชิตเขารู้เรื่อง

ลูกมั้ย”

“เขาว่าไงบ้าง”

“ไม่รู้เหมือนกันเขาดีกับลูกมากแต่…ฉันกลัวว่าเขาจะไม่ ยอมปล่ออยลูกกลัวว่าเขาจะแย่งลูกกับฉันกลับมาครั้งนี้เพราะ ต้องการจะเจรจากับเขาเรื่องนี้แหละ” พอพูดถึงเรื่องนี้นัชชา เริ่มไม่สบายใจ

จินต์สีหน้าเริ่มจริงจัง “นับห้าปีที่ผ่านมาตอนแกเกิดเรื่องเติ ชิตเป็นคนที่คอยตามหาแกพอนานเข้าพวกฉันก็เริ่มยอมรับ ความจริงแต่เขาเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมแพ้ตามหาแกมา โดย ตลอดเขารู้สึกกับแกและเขาคงจะไม่ยอมแพ้ปล่อยมือจากแก ง่ายๆ”

ไม่ใช่แค่เด็กเขาก็คงจะไม่ยอมปล่อยมือจากนัชชาเหมือน

กัน

และอีกอย่าง………..จินต์มองหน้าเธอเอ่ยปากพูด“แกก็ ยังไม่ลืมเขาไม่งั้นก็คงไม่เก็บเด็กไว้

“จินต์ฉันยอมรับเมื่อห้าปีก่อนก่อนที่จะมีลูกฉันยังมีความรู้สึกต่อเขาแต่ตอนนี้ทุกอยมันเปลี่ยนไปแล้วนัชชาพูดด้วย สายตาหมดหวังตอนนี้เธอเพียงแค่อยากใช้ชีวิตตามปกติทั่วไป เรื่องความรักความรู้สึกเธออยากหยุดทุกอย่างไว้

“แต่เตชิตเป็นพ่อของเด็กถ้าแกอยากตัดขาดจากเขามัน คงเป็นไปไม่ได้ ถ้าเกิดว่าเตชิตไม่รู้สึกอะไรกับเธอนั่นมันก็คง จะง่ายแต่ความจริงตอนนี้คือมันไม่ใช่