ตอน332พ่อเม่ลูก

ตอนที่332 พ่อแม่ลูก

เขาทำเหมือนกับว่าเพิ่งสังเกตเห็นเธอเหลือบมองไปทาง

เธอตอน

แรกอยากแหย่เธอเล่นแต่พอเห็นเธอแล้วเขาก็ละสายตา

ออกไม่ได้

วันนี้เธอใส่เสื้อกันหนาวสีชมพูอ่อนข้างในสวมเสื้อคอวี สวมกางเกงยีนสีฟ้าอ่อนห้าส่วน ใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวผมครึ่ง หนึ่งปล่อยกลางหลังอีกครึ่งบนมัดไว้กลางหัวดูไปเหมือนวัยรุ่น ที่เพิ่งเรียนจบจากมหาลัย

เตชิตนึกถึงเมื่อห้าปีก่อนที่เจอเธอครั้งที่คลับเป็นความ รู้สึกเดียวกับตอนนี้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่แปลกๆ เธอเป็น เหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานท่ามกลางผู้คนมีเสน่ห์ดึงดูดสายตา

ห้าปีผ่านไปลูกก็โตขนาดนี้แล้วเธอก็อายุ29 แล้วแต่เวลา ทำอะไรเธอไม่ได้ไม่ได้ทำให้เธอดูแก่ลงแต่กลับทำให้เธอดูเด็ก ขึ้น

เธอมีใบหน้าที่เด็กยิ่งเวลาที่ยิ้มไม่เหมือนคุณแม่ที่มีลูก

นัชชาสบตาเข้ากับเขาเธอทำตัวไม่ถูกเลยก้มหน้าทำเป็น

แล้วจัดคอเสื้อให้ลูก

จ้องอะไรขนาดนั้นหน้าเธอมีตัวหนังสือติดหรือ

นัชชาพยายามไม่ให้ตัวเองสนใจเขาพยายามไม่ให้ทำตัว ขายหน้าต่อหน้าเขา

“ดื่มอะไรมั้ยเดี๋ยวลุงให้คนเอามาให้เตชิตยกมือเรียก พนักงาน

ธีมนต์คิดสักพัก ผมขอน้ำอัดลมคับ

“ไม่ได้ครับ นัชชาห้ามขึ้น ดื่มน้ำอัดลมไม่ดีกับฟันดื่มน้ำ ผลไม้ได้อย่างเดียวครับ

“ก็ได้ครับ ธีมนต์เชื่อฟังอย่างว่าง่าย งั้นผมขอน้ำส้ม

ขอบคุณครับ

พนักงานเหมือนยังเด็กอยู่อายุคงประมาณแค่ยี่สิบกว่าๆ เห็นธีมนต์เป็นเด็กน่ารักเธอเลยอดเอ่ยปากชมไม่ได้น่ารักจัง เลยค่ะ”

เป็นครั้งแรกที่เตชิตได้ยินคนอื่นเอ่ยชมลูกเขาเขาตอบ

ภูมิใจ”ใช่ครับน่ารักมาก

นัชชามองดูเงียบๆก่อนหน้านั้นเห็นเขาชนะคดี มากมายไม่เคยเห็นเขามีปฏิกิริยาขนาดนี้ตอนนี้แค่มีคนเอ่ย ปากชมเขากลับดีใจขนาดนี้เหมือนเป็นเรื่องที่ใหญ่โตมโหฬารยังไงอย่างนั้น

เธอนึกความรู้สึกตอนเธอคลอดพยาบาลเป็นความเดียวกันนั้นเธอจมากตอนนี้เธอก็ คงชินไปแล้ว

พอถึงความรู้สึกของเขา ในตอนเป็นเหมือนเธอ

กลาย

เพราะยังไงเขาคือพ่อแท้ๆของเด็ก

ทั้งสามคนนั่งอยู่ห้องพักส่วนใหญ่จะเป็นเตชิตกับธีมนต์ คุยนัชชาจะฟังเงียบจะเข้าร่วมพูดคุยบ้าง ครั้งคราว

บรรยากาศได้ห่างเหินบรรยากาศดีกว่าตอนพวกอยู่กันสองคน มาก

ไม่นานได้เวลาขึ้น

ข้างหลังตรวจบัตรผ่านเข้าใน

เครื่อง

มนต์มันแคบเหมือนกับชั้นธรรมดาที่นั่งกว้างมนต์นั่ง ความสบาย แม่ครับเมื่อไหร่เครื่องจะบิน

นัชชาสอนเขาขาดเข็มขัดนิรภัย แปปครับกลัว
“ไม่กลัวครับ เด็กน้อยส่ายหน้าด้วยความตื่นเต้นถึงแม้ เขาจะพูดแบบนั้นแต่นัชชามองออกนี่เป็นการนั่งเครื่องบินครั งแรกเขาแอบตื่นกลัวเล็กน้อย

ทันใดนั้นพนักงานต้อนรับบนเครื่องก็น่าขนมหวานกับน้ำ ผลไม้มาเสริฟให้และมีเค้กชิ้นเล็กๆ หนึ่งชิ้นนัชชาเหล่มองรู้ว่า เขาเป็นคนสั่งไว้

“อีกสักพักเครื่องถึงจะขึ้นลูกต่อจิ๊กซอว์เล่นไปก่อนก็ได้ เขายื่นมันมาให้เขาแล้วปัดให้มันกระจายออก

ธีมนต์ก้มหน้าต่ออย่างใจจดใจจ่อตากลมโตของเขาจ้อง มองอย่างใช้ความคิด

นัชชานั่งอยู่ข้างๆเตชิตสองสามวันมานี้เธอนอนไม่เต็มอิ่ม ขอบตาคล้ำๆเตชิตสังเกตุเห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเขายื่นผ้าห่มให้ เธอ พักผ่อนหน่อยเดี๋ยวฉันดูลูกเอง

“ไม่เป็นไรฉันไม่ง่วง นัชชาไม่ง่วงบ้าไรเธอไม่ไว้ใจเตชิต

ไม่เคยดูแลเด็กสะเพร่าถ้าเกิดอะไรขึ้นก็คงจะต้องรบกวนเขาอีก แต่ดีที่ไม่ต้องรอนานเครื่องวิ่งตามทางบินขึ้นอย่าง

ปลอดภัย

“ธีมนต์เปิดหน้าต่างขึ้นแบบนี้ได้ เตชิตพูดสอนเด็กไม่ได้

ทําให้เด็กเลย

ธีมนต์ทำตามที่เขาสอนมองเห็นเมฆเป็นชั้นๆ หันมาพูด ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นตาเป็นประกาย สวยจังเลยครับ
นัชชาฉีกยิ้มให้กับความตื่นเต้นของเขานั่งดีๆครับลูกจะ

ได้เห็นมันตลอดทาง

“นั่งเครื่องบินครั้งแรกหรอ เตชิตที่นั่งอยู่ข้างๆถามขึ้น

นัชชาตอบเบาๆ อืม

ต่อจากนี้คงจะได้นั่งบ่อยๆ เขาพูดทิ้งท้าย โดยไม่คิดอะไร แต่ในใจนัชชากลับ

ไม่มีเสียงใดๆตอนแรกนัชชาก็ฝืนได้แต่พอหลังๆมาเธอ เริ่มง่วงพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองหลับตาแต่สุดท้ายเธอก็เผลอ หลับไป

เตชิตได้ยินเสียงหายใจที่นิ่งสนิทเขาละสายตาจาก เอกสารในมือไปมองหน้าเธอแสงสว่างจากข้างนอกส่องเข้ามา โดนหน้าเธอกลัวเธอจะหลับไม่สนิทเขาจึงดึงหน้าต่างลง

พนักงานต้อนรับบนเครื่องเดินเข้ามาถามต้องการจะรับ ผ้าห่มเพิ่มมั้ยยังไม่ทันได้ถามเตชิตก็ยกมือขึ้น ให้สัญญาเตือน เธอ

แอร์โฮสเตสมองดูเธอที่นอนหลับสนิทเธอแอบอิจฉานช ชาที่เธอถูกเขาดูแลเป็นอย่างดี

เตชิตมองดูเธอด้วยความหลงใหลเขามองดูใบหน้าเธอ ทุกตารางนิ้วอีกไม่นานเขาและเธอจะได้กลับไปอยู่ในที่ที่เคย อยู่ร่วมกันพอนึกถึงมันเขาก็ตัวร้อนขึ้นมา

สวรรค์รู้ว่าเขารอวันนี้มานานแค่ไหนครั้งนี้นอกจากพวกเขายังมีธีมนต์ด้วยทั้งหมดนี้เตชิตรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่

“คุณลุงครับ…… มีเสียงเด็กร้องขึ้น

เตชิตเงยหน้าไปมองเห็นมือน้อยๆ ไปที่บิ๊กซอว์เมื่อเขา พูดด้วยน้ำเสียงภูมิใจ ผมต่อเสร็จแล้วครับ

ธีมนต์หันมองเห็นนัชชากำลังนอนเขาไม่พูดและไม่ลืมที่จะ หันไปพูดเตือนเตชิต คุณลุงครับคุณแม่นอนอยู่เราต้องเสียง เบาๆนะครับ”

ไม่รู้เพราะอะไรเขากลัวว่าเด็กจะดูออกเขายกยิ้มได้ครับ เราจะกระซิบกันแบบเบาๆ